Op de afscheidsdienst van mijn moeder, bijna een week na haar dood, was ik samen met de begrafenisondernemer de enige aanwezige. Ik werd overmand door een gevoel van medeleven. Alsof het op mijn tong geschreven stond: "Hoe kun je zó in de steek zijn gelaten door iedereen?".
Ik had dat gevoel al voor haar dood en weet dat me dat voor de rest van mijn tijd hier dwars zal zitten. Hoe kan het dat iemand die geliefd was, daar alleen ligt? Ze was niet op zichzelf gericht of in zichzelf gekeerd, ze kende geen valse streken, ze was oprecht en iedereen kon bij haar terecht. Al sinds haar begintijd op chirurgie werd ze een fijne persoonlijkheid gevonden en werd ze door patiënten overladen met bedankjes en cadeaus.
Voor mezelf probeer ik het te verklaren. Ik weet dat ze veel te maken heeft gehad met afgunstige reacties. Ze trok zich er niets van aan, maar het lukte anderen wel om haar kring van contacten te verkleinen. Op verjaardagen en feesten werd ze altijd ongevraagd op de foto gezet door de mannelijke gasten en dat wekte al argwaan. Ze mocht vriendinnen uit haar jeugd niet zomaar bezoeken, omdat hun mannen dan weleens voor haar hadden kunnen vallen. Tot aan haar dood heeft ze hun telefoonnummer niet gekregen, omdat die "vriendinnen" (ik kan ze niet eens meer echt vriendinnen noemen) niet wilden dat hun mannen haar aan de lijn zouden krijgen.
Wat ook meespeelt, is dat mensen bij alles zeiden: "Jij redt je wel". Daar hebben mijn moeder en ik allebei los van elkaar mee te maken gehad. Ja, we zijn inderdaad uiteindelijk altijd sterk genoeg geweest om ons staande te houden, zonder ook maar enige toereikende hand van iemand te hebben gehad in het leven, maar zelfredzaamheid is geen excuus om iemand te laten barsten.
Ze verdiende het echt niet om daar alleen te liggen. Het is wel zo- en dat zeg ik niet om te relativeren- dat onze band echt was en dat niet iedere grote familie of kennissenkring/vriendenkring dat kan zeggen (dat heb ik van dichtbij kunnen aanschouwen bij enkele families die voor de buitenwereld "hecht" leken, maar tot op het laatste moment van iemands leven werkelijk het tegenovergestelde waren). De laatste keer dat ik haar daar zag liggen, was een moment dat niet is besmet door de aanwezigheid van onoprechte mensen. Onze laatste momenten met elkaar, voordat ze doodging, zijn ook niet verstoord door familievetes, gekibbel, wrijving of mensen die het niet zo erg menen met iemand. Er was geen negatieve energie van negatieve mensen. Alleen wij. Wij houden echt van elkaar. Misschien is het dan wel een zegen dat wij elkaar hadden. Want alleen oprechtheid is belangrijk.
