Mensen verstaan onder "Ik zal je met rust laten" eigenlijk "Ik laat je in de steek". Ik ben nu al een maand compleet alleen- en ik vind het verschrikkelijk. Al vanaf dag één heb ik te kennen gegeven niet met rust te willen worden gelaten, want het komt neer op geïsoleerd worden van anderen. Mensen zijn zo snel met hun "Je hebt het al druk genoeg". Ze vullen het gewoon voor me in. Ik kan het niet uitstaan dat mensen al klaar hebben. Nee, ik heb het niet druk genoeg, nee, ik wil niet in de steek worden gelaten. Dat is wel wat ze doen.
Ik zwelg niet in zelfmedelijden. Mijn karakter is niet vol van pessimisme of passiviteit. Het leven is voor mijn niet een donker gat. Ik houd juist heel erg van licht en ruimte. Mijn hele leven ben ik gericht op buiten, licht en activiteit. Toen ik klein was, was ik vrijwel dag en nacht met leeftijdsgenoten buiten aan het spelen. Voor mijn 6e verjaardag had ik zonder mijn ouders iets te vragen zelfs 35 mensen (vrienden/vriendinnen en hun ouders, broers en zussen) uitgenodigd, omdat ik zo van gezelligheid hield.
Bij ons kon iedereen vroeger ook altijd zo binnenlopen en daar voelde ik
me prettig bij. De grote, massieve stamtafel in het midden van mijn
huis is daarvan de getuige. De sociale cohesie is weliswaar sinds jaren
verdwenen, maar de mensen zijn over het algemeen zo gesloten. Ze zitten van de zomer ook vaak binnen, opgesloten in hun huis. Ik zou willen dat enthousiasme wat meer werd gewaardeerd, maar er is veel onverschilligheid. Dat is een teleurstelling.
Het is niet dat ik mezelf niet weet te vermaken, of dat ik mijn eigen gedachten niet kan verdragen. Ik heb geen externe motivator nodig. Ik ben van mezelf al zo druk dat mijn dag zo om is zonder dat ik het in de gaten heb, maar dat betekent niet dat ik er plezier in heb om alleen te zijn. Integendeel. Ik geniet er écht niet van om alleen te zijn. Wat ik wil, is gelijkwaardig contact. Het liefst zou ik een diepe band met iemand willen hebben, maar dat is zeldzaam in een mensenleven en niet afdwingbaar. Ik heb ook altijd gehoopt op een man die bij me zou horen (het lijkt misschien een illusie, maar ik weet dat het niet slechts een fantasierijk ideaal is dat er mensen zijn die écht bij elkaar horen). In de afgelopen maanden had ik die af en toe ook heel graag bij me willen hebben.
Wie ik wel vermijd
Ik vermijd wel de mensen die aankomen met clichés over rouw. Clichés doen geen recht aan mijn gevoel, dat ik uitstekend zelf kan verwoorden. Je hoeft niet voor mij in te vullen hoe ik me moet voelen.
De mensen die iedere keer direct hun clichés proberen op te dringen, vermijd ik nu bewust.
Ik hoef niet te horen dat kinderen hun ouders horen te overleven. Mijn moeder is niet uit ouderdom doodgegaan. Ik zal nooit weten hoe ze als ouder iemand zou zijn. Als ik de redenering "eens overleef je je ouders" volgt, was ik als klein kind al familieloos geworden. Mensen kunnen ook oprotten met hun verhalen over vergrijzing, want mijn moeder heeft niet eens de kans gekregen om aan de vergrijzing bij te dragen (letterlijk niet).
Ik hoef niet te horen dat haar tijd wel gekomen is. Het was helemaal niet haar tijd om te gaan. Mijn moeder zal vol leven en was tot eind december 2022 actief. Ze heeft de verrotte pech dat kanker door de EGFR-exon21-mut. niet behandeld wordt in Nederland.
Ik hoef niet te horen dat je in de eerste periode rauw met rouw wordt geconfronteerd en dat je ermee leert leven. Waar ik niet mee kan leven, is dat mensen me volledig hebben laten barsten. Het missen van mijn moeders persoonlijkheid is op zich al een hard gelag, maar ik mis haar nog meer door de afstandelijke manier waarop mensen met anderen omgaan.
Ik hoef niet te horen "we moeten door met ons leven". Wie bepaalt dat "we" door moeten? Voor wie? Ik heb geen gezin, geen familie, ik heb niemand om de verantwoordelijkheid voor te dragen. Ik heb alleen mezelf.
