Het is helemaal niet erg om niet gelukkig te zijn.
De definitie van de meeste mensen over geluk, of de perceptie ervan, is waarschijnlijk toch heel anders dan die van mij.
Ik beschouw geluk niet als een tijdelijke prikkel. Niet als vrolijk zijn, niet als een lach, niet als eten, drinken, op vakantie gaan. Voor mij is een deel ervan wél de juiste mensen om me heen hebben, al zijn weinig mensen het predicaat "echte vriend" waard (ik heb ze!).
Geluk is iets wezenlijks, iets existentieels. Voor mij is een onmisbaar deel ervan, de juiste mensen om me heen hebben. Al verdienen weinig mensen het predicaat "echte vriend", ik heb ze wel!.
Maar ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven kwijt. Ik weet dat er altijd iets mist. De clichés, "Het wordt alleen maar beter", "Je draagt iemand voor altijd bij je", daar heb ik geen zak aan. Mensen hebben niets aan eufemismen en verzachtend geklets, alsof nare zaken zoals ernstige ziekten en verlies een goede kant hebben.
Voor mij was en is delen en gedeelde humor juist het belangrijkst. Ik was niet materialistisch en narcistisch, niet ijdel, ik gaf niet om zaken. Vakantiebestemmingen vond ik niet belangrijk, het gezelschap zelf was voor mij belangrijk.
Het besef om iemand voor de rest van het leven op aarde niet meer te zien, is hard.
Dat betekent niet dat ik er ooit als een triest, somber hoopje mens bij heb gezeten. Ik ben niet diep geraakt. Ik ben afgevlakt. Nog altijd vrolijk, maar mijn leven is vooral onverschilligheid. Dat is niet hoe ik was. Het maakt niet uit of dit een beschermingsmechanisme is.
Het is alsof de neuronen in mijn brein zelf een compromis hebben gevonden: de blik op oneindig.
Want ik sta er alleen voor in mijn leven en heb de meest ingrijpende gebeurtenissen zelf moeten doorstaan (ik kende twee van mijn vrienden toen nog niet, dus ik was wat morele steun betreft ook alleen), zonder enige steun- en dan is "Zo goed als het gaat" meer dan genoeg.
