Het doet me zoveel pijn om nooit de man te hebben ontmoet die bij me past. Ik zou er alles voor over hebben om hem hier bij me te hebben. Om hem aan te kunnen raken, in vol ornaat.
Wat als je het gevoel hebt dat je degene die bij je hoort, nooit zult ontmoeten? De euforie die in het luchtledige verdwijnt. De affectie die nergens heen kan. Die broedt dagenlang, maar vooral ’s nachts, onder de oppervlakte. Ik zou hem alles willen geven.
Ik wil hem kennen. Niet omdat ik hopeloos naïef voor iemand val.
Omdat de gedachte mij opwindt, dat hij als geen ander
begrijpt wie en hoe ik ben.
Ik wil aanvoelen hoe het is om hem als een onbekende
verwant te ontmoeten.
Alsof we elkaar altijd hebben gekend, zonder de grenzen van
tijd en ruimte. Alsof we bij elkaar horen zonder onze eigenheid en
eigengereidheid te hebben verloren.
Al heb ik heb ik het
nooit mogen meemaken, ik weet zeker dat ik verslaafd aan hem zou raken.
Ik wil in zijn ogen kijken en mogen voelen wat ik voel. Een brandende sensatie. Niet voor zomaar iemand. Niet voor het worden van een uitgeblust stel, niet voor ongelijkheid, niet voor minder. Voor een zeer charismatische, mooie man van wie ik het warm krijg als ik naar hem kijk, hem hoor en ruik. Ik wil het gevoel mogen hebben dat we bij elkaar horen. Dat ik herkenning voel.
Niet om zomaar een bevlieging, geen nummer zoveel, maar een speciale positie in zijn leven. Hoe zou het voelen, om in zijn leven en zijn omgeving te stappen? Om 's avonds met hem door te brengen, tot het heel erg stil en intiem wordt. Zijn adem op mijn huid, zijn geur, een man die zachtjes zucht voordat hij tegen me aan in slaap valt, dat ik hoor hoe het leven door zijn lijf wordt gepompt, de koele lucht van buiten die langs zijn huid blaast, zijn kleding, eigenaardigheden die ik over hem weet die mijn gevoel aanwakkeren als relieken van zijn aanwezigheid. Waarom mag dat niet zo zijn?
Om niet eens even lekker tegen zijn lijf te worden gehouden, om zijn lijf te kunnen strelen, hem aan te raken over zijn hele lijf en die armen en schouders te voelen, zijn huid te bedekken met mijn huid, mijn handen tegen hem te drukken om hem uitgebreid te zoenen. Het is toch volkomen begrijpelijk dat ik vaak lekker met een man wil [..], dat ik een onstilbare behoefte heb om iemand aan te raken en vooral om hem daarna in mijn bed dicht tegen me aan te willen houden? Dat heeft niets te maken met afhankelijkheid of "iemand nodig hebben". Net zoals ongewild alleen zijn niet te vergelijken valt met ongewenst vastzitten in een ongelukkige relatie.
Het verlangen draait om een fundamenteel menselijke behoefte aan affectie, niet om afhankelijkheid
"Een relatie of vriendschappen zijn niet de oplossing voor
eenzaamheid" miskent waar het om gaat. Sinds mensen een sociale diersoort
zijn, is behoefte aan persoonlijk contact volkomen natuurlijk. Bovendien gaat
het niet om "niet alleen kunnen zijn". Er is niets wanhopig, labiel
of afhankelijk aan de behoefte aan (intelligent en) intiem contact. Het is ook
geen schande om plezier te hebben aan gezelschap en een relatie te willen
hebben die stimulerend/motiverend is. Ik mis geen intrinsieke motivatie als ik
een man wil met wie ik wederzijdse interesses kan delen, of die mijn
enthousiasme en energie in bredere zin kan beantwoorden.
Het gaat niet om jezelf aan iemand vastklampen of iemand
nodig hebben, in de zin van afhankelijkheid. Het gaat om de behoefte aan warm,
intiem contact. Bevredigend contact. Intelligentie in brede zin is belangrijk,
maar vooral qua levensenergie op dezelfde golflengte zitten is onmisbaar. Het
is niet zo dat ik denk aan hyperromantische concepten als "De Ware" en
het huwelijk.
Voor iemand als ik, die er zeer feminien uitziet maar
potig van karakter is, gaat het om pure gevoelens, bijna primaire
gevoelens, niet om romantiek. Het gaat mij er niet om, om het "zo lang
mogelijk met elkaar vol te houden", want dat vind ik geen verdienste. Ik
wil nooit als broer en zus leven. Ik wil alleen maar vuur, geen verslopping en gewoonteverhoudingen. Ik zie compatibiliteit en
capaciteiten wel als een groot goed. Hoewel ik op het eerste gezicht
voor iemand val, ben ik altijd intuïtief verliefd geweest op mannen die
intelligent en creatief/vindingrijk waren.
Laat ik het eens over verliefdheid hebben. Ik was er qua verliefdheid vroeg bij; met slechts 10 maanden oud werd ik voor het eerst verliefd op een man die ik een paar keer per week tegenkwam als we boodschappen gingen doen. Mijn ouders hebben er heel erg om gelachen dat ik knalrood werd en naar de man riep in de hoop dat hij wat terug zou zeggen. Vervolgens kreeg ik thuis geen hap door mijn keel. Op mijn 12e was het flink raak; vanaf het eerste moment dat ik de man zag, voelde ik al aan dat ik verliefd ging worden. In de eerste periode heb ik slapeloze nachten gehad. "Vlinders in de buik" herkende ik niet, wel kotsmisselijk en lusteloos zijn. Helaas was hij bijna twintig jaar ouder; ik was intens teleurgesteld toen ik dat hoorde. Nog jaren ben ik in stilte gek op hem geweest. Toen ik net volwassen was begreep ik nog steeds waarom ik hem zo leuk vond, maar toen had hij al een gezin.
Bij de tweede en derde heftige verliefdheid was de situatie voor mij ook al zo ongelukkig. Ook al veel ouder en bezet. Het is niet zo dat ik de ziekte heb om op vadertypes of onbereikbare mannen te vallen; ik viel zonder daar invloed op te hebben op volwassen mannen met een voldoende rijp lijf, onbewust vond ik dertigers en veertigers seksueel aantrekkelijker dan een jongen van mijn leeftijd. "Je kunt beter iets beginnen met een jongen van je leeftijd" vond ik dan ook een teleurstellende opmerking. Dat ik zonder het te weten op bezette mannen viel, had niets te maken met een hang naar onbereikbare mannen.
Ik vind iemand vanaf het eerste moment leuk, of niet. Een vonk voelen is voor mij wel degelijk van betekenis, omdat ik intuïtief leef. Het hoort zo bij mij om een man te ontmoeten door wie ik me aangezogen voel, alsof mijn omgeving verstild raakt en ik versteend sta, vanaf het eerste moment dat ik hem aankijk. Ik zou hem zo graag willen, maar het kan zijn dat ik de "pech" heb om hem in dit leven nooit te ontmoeten. Ik heb al heel lang het gevoel dat hij bestaat, maar dat tijd en afstand ons tegenwerken.
