De sokken die ik voor haar had gekocht, liggen in mijn handen. In een vlaag ben ik terug op haar ziekenhuiskamer.
De atmosfeer voelt hetzelfde als die periode in januari van dit jaar. Ik verlang terug naar die tijd. We wisten wel hoe het af ging lopen, maar niet wanneer. Tussen niets hoopvols en nog minder heen en weer te worden geslingerd. Het wachten, de eindeloze avonden. Om iedere dag terug te keren op haar kamer en 's avonds met een wrang gevoel weer weg te worden gestuurd, naar "huis", waar ze nooit meer zou komen. Voor het eerst sinds haar dood voel ik vlagen van de palliatieve unit. Die grauwe, mistige, wazige februaridagen voor haar dood hangen op dit moment in de lucht. Het is eind oktober en dezelfde grijze dagen zijn terug. In de avond zie ik de lichtjes van de raffinaderij. Dit zijn dezelfde lichten waar ik op uitkeek toen we het slechte nieuws te horen kregen. Dit zijn de lichten die ik zag, op de avond waarop ik niemand meer had en naar een voor altijd leeg huis terug zou keren. Ik dénk niet aan die periode, ik voel die periode.
Af en toe is het nog steeds of ik in een parallelle wereld ben gekomen. Als een slechte grap. Het is volkomen betekenisloos om hier alleen te eindigen na een leven vol ellende door toedoen van anderen. Om geen directe naaste te hebben om me tot te kunnen keren. Dit is een straf zonder moraal.
Zij hield ervan om er te zijn. Zo wilde ze nog wel jaren meemaken. Hoe het afliep is zo wrang. Waarom waardevolle mensen uit het leven worden gerukt door zoiets, is wrang. Zij was tot december 2022 zo sterk, een sterke persoonlijkheid ook. Ze was nog lang niet klaar met het leven. Waarom ik hier ben achtergebleven, vind ik wrang.
Het is ook wrang dat ze zo goed uit de operatie aan haar bloedende hersentumor kwam, om anderhalve maand later dood te zijn. Het kon niet anders, maar wat een scenario, om te horen dat er hier, onder het huidige beleid, niets gedaan kan worden. We hadden de tijd en de middelen niet mee.
Ik ben nu 8 maanden en een week totaal alleen. En nee, ik heb er geen levensvreugde in om hier te zijn. Dat heeft niets met de dood te maken, maar met het alleen achterblijven en (zoals voorspelbaar) de ellende in geduwd te worden door toedoen van anderen.
Ik heb geen zelfmedelijden, ik verlang terug naar de tijd waarin ik haar had en volkomen tevreden was. Dat we iets konden doen wat ze leuk vond, of dat ik iets voor haar kon halen. Ik ga niet iets doen wat zij leuk vond, zonder haar is dat niets. Ik mis het om haar gezelschap te hebben. Het is bizar om nooit meer te worden gebeld, om nooit meer bang te hoeven zijn om iets belangrijks te missen. Ik mis het ook om iemand te hebben die op mij lijkt, qua karakter en doen. Dat is geen egocentrisme; ik mis het dat zij me als geen ander aanvoelde. Ze wist dat ik meestal haar gedachten kon lezen en dat kwam niet door samen te zijn (als extreem kleine familie), maar door heldervoelendheid.
Ik verlang ernaar terug om iets te hebben om naar uit te kijken, want dat heb ik niet meer. Een leven voor mijzelf is dat niet. Ik hoef van niemand te horen dat "dat wel weer komt". Dat wil ik niet eens. Ik kan en wil niet verteren dat mijn moeder zo vaak is getroffen door kanker, daarna zo is geschoffeerd en als toegift onder de armoedegrens is getrapt. Het is niet een kwestie van "eens overleef je je ouders", want ze ging niet uit ouderdom en is bijna een leven lang met primaire kankers geconfronteerd. Het is omgekeerd ook niet waar dat het nooit de juiste tijd is om een naaste te verliezen. Ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee had gehad, als ze uit ouderdom was gegaan.
Hoewel wij allebei wel wisten dat ze niet gemaakt was om oud te worden. Helderzienden weten dat. Ik zou me afgezien daarvan ook niet voor kunnen stellen dat zij oud zou worden en fysieke zwakheden zou krijgen. Dat hoorde totaal niet bij haar.
