(No) Loneliness

'Is loneliness the same as depression?'

A popular question that implies how misunderstood loneliness often is. Reasonably so, as there are different shapes of loneliness.

As I think I have a valuable contribution to this taboo topic (speaking freely to lift the unnecessary taboo), I can tell from a personal account what loneliness does and does not mean to me.

As a child and a young teen, I was never alone. I was surrounded by friends day and night, all year long- except for casual holidays. I was never into introverted activities. Neighbors would hear loud laughter when I had fun with my friends. It would not appear to me that it would be so different, years later.

Then came adolescence. I was generally well-liked, but had no friends in high school as I was not part of any female clique. Some girls did not like me. I was not bullied, but had to deal with peer envy. Girls spread rumors about me, that a 12-year-old (me) underwent plastic surgery to get large boobs and that I was on the verge to steal boyfriends. Gossip is unintelligent. I was not bothered with gossip at all. Even that set me apart. Girls thought I had a huge ego for not joining their mean games.

People tend to think of lonely people as people who are shy, quiet, who have an introverted focus, who avoid being the centre of attention. None of this applied or applies to me. I'd jump right on the train first thing in the morning (5:00) to meet new people, loud events don't exhaust me and I have the energy to be the last one to leave a party. I have been described as "ADHD", a speed skater on a floor of figure skaters or a racing car. I know very few people can handle my biorhythm. My close friends can! 

While I never longed to be part of a group, I severely missed companionship. I went to a psychologist. He assured me that loneliness was equal to depression. He set up a meeting with depressed peers. 

That was where I noticed a stark contrast: despite popular stereotypes, these depressed youngsters were not sad, but lethargic. They would be low on energy, while I burst from energy throughout life. I have never been "down" or low on energy. 

I did not recognize their accounts on feeling inadequate and guilty either. We had nothing in common, except for our longing for good friendship(s).

Just a couple of years later, I would be surrounded by male friends in IT. I seemingly have a male-like, uninhibited sense of wit. This was my ideal place. I felt at home being in their company all day. I still miss those times after changing my major course.

As of 2025, I have a few good friends. I had to bury a friend, which is very sad and confusing. We have been close during an intense time. I have other friends I have long phone conversations with, as they live at a great distance from me. But at "home" during the weekends, when most people head out to their families, I am alone and lonely. I lost my family and my home.

I was made for continuous company. It is still not well understood that some people, including me, easily become lonely and uninspired when not being surrounded by meaningful or enjoyable company. Not everyone is wired for what some like to call "alone-time", as if that is something we all should cherish.

It seems to be hip to put lonely people away as weak-minded, as if they just suffer from not being able to enjoy solitude. That view dismisses human design: an innate desire for connection, where not just anyone will do.

Meaningful connection is not easy to achieve; it can be a lifelong, consuming quest to find those people who really suit you. The same holds good for romantic relations: one does not feel attracted to random people with a bit of a brain and favorable physical traits, it is a subtle process of sensing a multitude of factors in a potential mate.

People with a very narrow, simple view on life, often repeat 'Reach out and you will find friends', 'Find a hobby', 'Go volunteer' or 'Learn to enjoy your own company'. The worst is the unsolicited advice to adopt a pet. However loveable, animals should not be adopted overnight to replace human connection.

Foremost, in understanding loneliness, it should be taken into consideration that friendships depend on attraction, intelligence, energy, biorhythm, humor and empathy, but cultural and economical aspects may be decisive as well.

I, for one, speak with lots of random people during events, strangers strike conversations with me, I easily mingle during events. I am told that I have an open personality, that people feel calm in my company even if I can be chaotic. I notice that one does not need to "break the ice" with me. In other words, I attract people. But that does not mean that I have enough (lots of) friends. 

I live in the suburbs where recession hit hard. Life is rough, people are cold, harsh and uninterested. They tend to be increasingly egotistical. There is a lot of violence in my neighborhood. There is no actual sense of community, other than that I befriended a few neighbors. Nothing is quite enjoyable in the socially deplorable state where I reside. My friends live in the upper-state suburbs and it always amazes me how I immediately felt at home, there.

That is what brings me to the different shapes of loneliness: one can be lonely, trapped, undervalued and misunderstood in a marriage and misplaced in the workplace- or in friendships that are not right. 

Situational loneliness is often not just a matter of perception. I have been alone for days on end when everyone let me down after my personal loss. Former friends did not want to be confronted with the "cancer scare"; losing a loved one to cancer often scares off "friends". It enraged me to be let down like that during hardship. Many people are actually disappointing and- honestly- cowards. But not all are! I have met just as many people who did mean well. Honest people.

Also, to me, hobbies are not what makes life worth living. My loved one was. And friends season my life. Human connection is the backbone of life. Hobbies, stuff and professional gains are not. 

Opstaan tegen instrumenteel pesten

Ik heb een roerig leven. De dood heeft voor een ravage gezorgd in mijn kleine kring van naasten. Het is wrang, echt ellendig om te zien hoe mensen voortijdig worden afgesneden van hun leven.

Zoals de meeste lezers waarschijnlijk weten, ben ik in de afgelopen twee jaar mijn moeder verloren, ben ik daardoor als enige van deze familie achtergebleven, ben ik mijn huis uitgezet door onze verhuurder, heb ik net als de buren in mijn nieuwe wijk te maken gekregen en woon ik in een onleefbare omgeving, ben ik van baan veranderd en heb ik met een reorganisatie te maken gekregen.

Ik ben ontzettend flexibel. Niet alleen heb ik bijna alles zelf moeten doorstaan, ik heb tussendoor ook te maken gekregen met pesterijen en tegenwerking. Ik sta bekend als iemand die volhoudt. Het is niet zo dat ik vasthoud "om het vasthouden" en verbeten ben. Van koers veranderen of in een andere wereld stappen kan ik juist heel makkelijk; het duurt bij mij een dag om ergens overheen te komen en ik kan bijna overal vriendschappen aangaan. 

Die flexibiliteit is aangeboren en waarschijnlijk etnisch; ik ben gebouwd op barre omstandigheden. Mijn recente voorouders moesten voortdurend verhuizen en opnieuw beginnen. Daardoor ben ik gemáákt voor roerigheid. Het enige gemis is dat ik soms vrienden achter moet laten. Professionele vriendschappen bijvoorbeeld; dat zijn de mensen met wie ik niet privé afspreek, maar die ik wel heel erg mis als ik ze niet (meer) zie. De negativiteit mis ik dan weer totaal niet.

Ik leg me echter niet zomaar neer bij pesterijen, die bijna iederéén raken! Mensen die met pesterijen te maken hebben gekregen zeggen meestal "Laat het achter je", "...Je kunt er toch niets aan veranderen". Die opgeversmentaliteit is begrijpelijk als een groep of organisatie bewust een pestcultuur in stand houdt, maar soms is doorpakken of méér te weten komen over de pester via een andere route (het hogerop zoeken), de meest gepaste tactiek.

Pesten is vaak instrumenteel. Pesten als instrument is anders dan het stereotype, iemand pesten omdat je hem of haar stom, lelijk, mooi of dom vindt of omdat hij/zij niet bij je groepje past.

Het is psychopathischer dan dat: mensen worden met valse aantijgingen tegen elkaar opgezet, geïsoleerd en verleid om uitspraken te doen over de ander. 

Ik heb met veel mensen gesproken en kom tot de conclusie dat instrumenteel pesten zo wijdverbreid is, dat het vooral op de werkvloer bijna iedereen treft of heeft getroffen.

Instrumenteel pesten beoogt om het iemand zo onaangenaam of onleefbaar mogelijk te maken, zodat het slachtoffer zélf opstapt of ergens de brui aan geeft. In de woonomgeving wordt dit instrumentele geweld toegepast door terreurburen en op de werkvloer is het een angst- of chantagecultuur om de werknemer rechteloos te maken en van hem af te komen.

Op de werkvloer kan een chantagecultuur allerlei vormen aannemen: onterechte kritiek, het achterhouden van informatie, sabotage door belangrijke berichten weg te gooien of het werk onklaar te maken, valse aantijgingen, favoritisme om anderen te bevoordelen ten opzichte van het slachtoffer en "pacten tegen de werknemer", waaronder het maken van afspraken die niet worden nagekomen.

Ondertussen blijft het pesten op de werkvloer doorgaan. De spil blijft zitten op zijn of haar met chantage versterkte positie, slachtoffers, bevriende collega's maar ook marionetten zijn bang dat hun arbeidsovereenkomst niet wordt verlengd, dat ze negatieve beoordelingen krijgen of dat ze een negatieve referentie ontvangen. 

Als een organisatie een pester de macht en positie geeft om te blijven pesten, is daar inderdaad niet veel aan te doen- tenzij iedereen opstaat tegen de pester. Om de hiervoor vermelde belangen doen weinig mensen dat en hopen ze vooral niet het volgende slachtoffer te worden.

Soms wendt een pester voor dat hij/zij meer macht heeft dan werkelijk het geval is. In ieder geval is het goed om bij andere pestslachtoffers en een hogergeplaatste informatie in te winnen voor inzicht in en overzicht over het hele netwerk. Het kan zijn dat een andere plaats of positie voor het slachtoffer beter is. Het kan ook zijn dat de pester feitelijk helemaal geen zeggenschap heeft en net doet of hij/zij de hand had feiten die al voldongen waren.

Om op te staan tegen een instrumenteel pester, is ook van belang om collegiaal te zijn en te blijven/te blijven geloven in iemand die slachtoffer wordt. Sta diegene vooral bij. 

Mochten slachtoffers van instrumenteel pesten denken dat pesten persoonlijk is: dat is het niet, het is zeer algemeen, maar de tactiek is om slachtoffers het gevoel te geven dat het hen persoonlijk treft. Het is ook zo slinks om je de indruk te geven dat je iets aan jezelf moet veranderen of had moeten veranderen, terwijl dat de essentie niet is.

De essentie is het grotere goed: je verworven rechten afpakken door je ertoe te bewegen om op te geven. Dát, terwijl je als slachtoffer niet mag praten over wat je overkomt, omdat je het dan "over jezelf afroept". Volgens de regels van het spel moet je doen of alles goed en leuk is en het spelletje meespelen. Praten over pesten is nog altijd taboe. Zolang niemand dat doet, denkt iedereen dat het een individuele kwestie is.

Ik ben zo iemand die dat feilloos doorziet, niet zwijgt over onrecht en anderen kan meegeven dat ze er écht niet alleen voor staan. 

Eindelijk geen oordeel

Ik had vandaag een toevallige ontmoeting met iemand die mijn moeder heeft gekend. Ik had haar niet eerder ontmoet, maar ze herkende mijn moeder in mij.

Ze weet hoe het is om zonder familie achter te blijven en niet gelukkig te zijn als nabestaande. En ze heeft niet gelijk haar oordeel klaar. Ik vind niet dat je hetzelfde hoeft door te maken om ergens begrip voor te hebben en níet gelijk een oordeel te vellen; het begint met empathie. De persoon die ik sprak is empathisch en realistisch. 

Als je niet gelukkig bent zonder familie, betekent dat niet dat je depressief, labiel of passief bent. Het is ook onzin om achterblijvers te vertellen dat ze zelf invulling moeten geven aan hun leven. Dat lukt de meeste nabestaanden, maar het betekent niet dat ze ook echt gelukkig zijn. Het is helemaal niet leuk om met de feestdagen alleen te zijn als je vrienden en buren allemaal naar hun familie zijn en je zelf nog graag je naaste zou willen hebben om mee samen te zijn.

Zij hield er net als ik van om familie te hebben. Het is niet gek als je dat het belangrijkst vindt in het leven. Ik vertelde dat ik vanaf het moment dat ik alleen achterbleef, geen moment binnen heb gezeten, me geen moment somber thuis met de boel dicht heb afgezonderd, niet omdat ik mezelf bezig heb weten te houden, maar omdat het niet in mijn karakter zit om te somber te zijn. 

Ik vertelde ook hoe dat beeld, van de "niet thuis in afzondering rouwende nabestaande" er onder mijn oude kennissenkring juist voor zorgde dat ik op afstand werd gehouden, omdat mensen er niet bij konden dat ik nooit triest ben geweest na het verlies.

Ze zei "Je bent net zo vrolijk als je moeder, je bent echt precies hetzelfde". 

Ik denk dat dát de lading wel dekt.

Meow!

 Ik heb altijd graag ordinair willen worden! Zo moet het wel lukken. 

Black Leather

I have not worn this outfit for a long time, as it would be deemed "controversial". In fact, for years (since age 12, when I started to get harassed by many men) I have worn a long coat when heading out, commuting, being in public. 

It makes no difference at all. When wearing a drab, shapeless winter coat, I get followed either way. I still never wear short dresses or anything with cleavage or bare arms.

 

Ik houd van kleur en zwart!

Mensen zeggen dat ze zich meestal kleden om een impressie te maken. Ik denk dat voor mij geldt dat ik de reflectie van de kleuren zelf waarneem, want ik vind het niet belangrijk om indruk op anderen te maken.

Ik voel me niet mezelf en zelfs inspiratieloos in gedekte kleuren, beige, bruin, grijs en ecru. Daarom draag ik alleen maar sprekende kleuren en zwart! Het leukst vind ik om een hele make-over te doen. Ik heb daarvoor ook pruiken in aubergine-paars, rood en royaalblauw (dit hieronder is mijn eigen haar).

Mijn roze-obsessie

Het is te frivool, maar ik zou best op dagelijkse basis mijn roze outfits en pruiken willen dragen.

Ik draag in mijn eigen tijd pruiken als ik zin heb in een rigoureuze make-over. Het lijkt me geweldig om eens semi-permanent vuurrood of auberginekleurig haar te hebben! Ik overweeg serieus om met een foto met de rode pruik naar een kapper te gaan voor een totaal ander kapsel. 

Het is voor mij de vijfde keer dat mijn haar tot mijn knieën komt. Ik ben bijna 1.80 en mijn haar is 1.30 cm. Het groeit 2 centimeter per maand, omdat ik gemaakt ben op een extreem klimaat aan de Aziatische kant van Rusland. Ik heb al vier keer een staart van meer dan een meter gedoneerd, omdat de structuur erg gewild is voor haarwerken. 

Ik ga deze week voor de pandalook. Na een ongelukje zat ik helemaal onder de blauwe plekken, inclusief blauw oog. Het viel me al op dat iedereen een boog om me heen liep. 

Mijn eigen haar