Ik schrijf sinds 2023 vaak over eenzaamheid. Het onderwerp krijg ik zo uit de taboesfeer, want het is onnodig dat er (onder jongeren) schaamte is om eenzaamheid te onderkennen.
Ik maak makkelijk contact, ik heb ook altijd gehoord dat ik vrolijk ben, een makkelijke prater en goede luisteraar en dat ik snel vrienden kan maken. Dat is ook zo. Dat neemt niet weg dat situationele eenzaamheid hardnekkig kan zijn. Mijn vrienden wonen niet bepaald op bereikbare afstand en zowel in mijn oude als nieuwe buurt, zijn veel mensen niet erg geïnteresseerd.
Het is niet zo dat ik de "schuld" bij een ander leg; ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het leven, in plannen, in actie ondernemen om problemen praktisch op te lossen, in ervaringen van andere mensen. Ik voel mensen aan. Daardoor kan ik er niet tegen om een solitair bestaan te hebben en dat is in mijn stad helaas wel de norm. Mensen zitten liever op een vrije dag voor de tv dan dat ze erop uitgaan om anderen te ontmoeten. Ik lééf niet als ik geen contact heb met anderen. Ik houd van buiten zijn, praten, bezig zijn.
Sinds ik hier woon heb ik goed contact met buren die óók buitenmensen zijn en van praten houden. We maken er in onze omgeving iets leuks van. De rest van de buurt zit zelfs op mooie dagen nog binnen. Die besteden geen aandacht aan de buurt of aan goed contact met mensen uit hun omgeving.
Als ik goed contact heb met iemand, dan voel ik me absoluut niet eenzaam. Het betekent niet dat ik "per se mensen nodig heb", maar dat interactie bij mij hóórt. Ik kom tot leven door interactie, niet door thuis te moeten zitten. Ik geniet er ook niet van om er alleen op uit te gaan. Dat heb ik al jarenlang gedaan. Ik zat op mijn 15e meestal alleen aan de andere kant van het land, omdat mijn leeftijdsgenoten geen zin hadden om te reizen of bijvoorbeeld de Zeeuwse eilanden, de grens met Vlaanderen of de Kop van Noord-Holland af te lopen, op zoek naar leuke plaatsen. Op gegeven moment was ik het zat om als enige erop uit te trekken en slechts sporadisch een reisgenoot te ontmoeten. Ik had behoefte aan gezelligheid, drukte, kletsen, eten, zwemmen, sporten, reizen, maar niet aan alleen-zijn.
Ik besteed graag tijd aan het kleur geven aan de buurt. De kale nieuwbouwbunker is gezelliger met een buurtkat die we overladen met speelgoed, eten en aandacht, met de planten die uitkomen en met de aankleding van de gevel. Met een paar mensen doen we nu het onderhoud.
Ik kom uit de situatie waarin ik na de dood van mijn moeder uit ons huis ben gezet. Ik mis de openheid en de tuin van mijn huis heel erg. Niet de woning zelf, want het vastgoed bestond uit een gebrekkige schimmelwoning die ons veel ellende (waaronder lekkages en scheuren door de gasboringen) heeft bezorgd. In de nieuwbouwbunker waarin ik vijf maanden geleden ben geplaatst, heb ik geen "buiten", maar we proberen er iets leuks van te maken op de galerij. In mijn huis zat ik bijna altijd buiten en had ik de boel altijd open staan. Dat kan niet in deze donkere bunker. Op vrije dagen waarop het warm/heet is, probeer ik het te compenseren door de hele dag buiten te zitten of buiten te werken.
In deze woning wil ik niet al te lang blijven. Ik wil niet in de donkere omgeving van deze woning zitten, als de herfst straks weer begint is het dag en nacht koud en somber in huis (mijn woning staat op de noordkant en heeft bijzonder slechte isolatie voor een nieuwbouwappartement). Het dilemma is wel, dat ik de goede band met mijn buren dan weer moet missen. Ik woon hier slechts vijf maanden, maar het is het alsof ik hier toch al een eeuwigheid ben.
Dit is hoe mijn kleurrijke, eetbare installaties in mijn vorige woning-met-tuin eruitzagen!
.jpg)
.jpg)
