[Long COVID] Cognitieve gedragstherapie en coaching voor Long COVID kunnen definitief de vuilnisbak in. Een niet-limitatieve publicatie van biomarkers (22 jaar SARS)

Terwijl NL "procrastineert" door te stellen dat het beeld van Long COVID eerst moet worden bepaald, is al 20 jaar duidelijk dat Long COVID een heterogene verzameling sequenties van SARS is.
Het is zinloos om tot één dekkende definitie van Long COVID te komen en dan pas behandelingen te ontwikkelen. Dat is uitstelgedrag.

Er is pertinente weigering van de Nederlandse beleidsbepalers, om 22 jaar kennis over de (trombotische) gevolgen van SARS toe te passen op COVID en Long COVID. COVID en Long COVID zijn géén nieuwe ziekten. Om onderzoek naar effectieve behandelingen voor Long COVID te vertragen, worden patiënten met Post-SARS bovendien afgescheept met de mythe dat Post-SARS een psychosomatisch ziektebeeld is en dat fysieke beperkingen door "deconditionering" zouden komen. Enkele belangrijke, niet-limitatieve biomarkers van Post-SARS zijn al twee decennia bekend, daar komen meer concrete biomarkers bij.

Al in 2005 was duidelijk dat SARS voor verslechtering van de diffusiecapaciteit (DLCO) in de longen zorgde, concreet gemeten op basis van radiologisch onderzoek naar matglaslaesies en "air trappings" (Pulmonary sequelae in convalescent patients after SARS: evaluation with thin-section CT, Radiology, 1 september 2005). Beschadiging van het epitheel weefsel en longfibrose verklaarden de aanhoudende beperkingen van de longcapaciteit. De gemiddelde prestatie op de 6-minuten-looptest (6MWT) was bij de evaluatie van 2010 nog altijd ondermaats (The long-term impact of SARS on pulmonary function, exercise and health status, Respirology april 2010; 15(3): 543-550).

Voorgaande berichten
Sinds 2020 bericht ik over wat in de internationale medisch-wetenschappelijke gemeenschap bekend is van Post-Acute SARS, ofwel Long COVID.

1. Long COVID Awareness #4: een terugblik op 20 jaar Post-SARS Syndroom (7 september 2022);
2. Long COVID Awareness #3: Neuro-COVID, MIS-A, persistentie infectie of persistente ontsteking (16 augustus 2021);
3. Long COVID Awareness #2: Nederland, ontwikkel een richtlijn voor de behandeling van Long COVID! (3 maart 2021);
4. Long COVID Awareness #1: Post-COVID/Long Haulers (19 december 2020).

Sinds de eerste epidemie van 2003 heeft het onderzoek op internationale schaal niet stilgestaan. Zo is de manier om Post-Exertionele Malaise (PEM) vast te stellen, na uitgebreid onderzoek concreet gemaakt. Cognitieve gedragstherapie en coaching voor Long COVID kunnen definitief de vuilnisbak in.

Waarom is het zo belangrijk om een vuist te maken tegen de psychosomatische/psychologische benadering van Long COVID?

- Uitgaan van psychosomatiek zónder biomedische markers te onderzoeken, is het recept voor een falende aanpak;
- Patiënten met metabolische dysfunctie forceren om hun grenzen te verleggen, zorgt voor verergering. De mitochondriale REDOX kan niet worden geforceerd. De juiste balans tussen anaerobe en aërobe respiratie moet bovendien worden gevonden om een uitputtingsslag te voorkomen (dit geldt ook voor mensen die nooit COVID hebben gehad!).

Om specifiek te zijn, post-Acute SARS, ofwel Long COVID, bestaat uit verschillende profielen:

* Auto-immuunziekten;
* Trombose, fibrose en endotheliopathie;
* Aanhoudende inflammatie;
* Virale reservoirs

Het is de hoogste tijd om definitief af te rekenen met "Onbegrepen klachten" en te richten op de biomarkers. De biomarkers zijn niet volledig en zullen wellicht nooit limitatief kunnen worden vastgesteld, maar dat betekent niet dat de biochemische aard van Long COVID kan worden miskend.

1. Long COVID-biomarkers voor verandering van het vaatweefsel
Omdat COVID een bloedstollingsziekte is en beschadiging van het endothelium en verandering van het vaatweefsel tot gevolg heeft, is het belangrijk om niet alleen naar ontstekingsmarkers te kijken, maar ook naar biomarkers voor verandering van het vaatweefsel (Elevated vascular transformation blood biomarkers in Long COVID indicate angiogenesis as a key pathophysiological mechanism, Molecular Medicine (2022) 28:122).

In 2022 is een ranglijst opgesteld voor de meest relevante biomarkers die duiden op verstoring van het vaatweefsel door COVID. Dit zijn als volgt:

1. ANG-1 (Angiopoietin-1);
2. P-sel (= P-Selectin);
3. MMP-1;
4. VE-Cad;
5. Syn-1;
6. Endoglin;
7. PECAM-1;
8. VEGF-A;
9. ICAM-1;
10. VLA-4;
11. E-SEL;
12. Trombomoduline;
13. VEGF-R2;
14. VEGF-R3

De prominente marker in deze ranglijst, Angiopoietin-1 (Angpt-1), is betrokken bij de regulering van de bloeddruk. Angpt-1 beschermt het vaatweefsel tegen ontstekingen en "lekkages van de vaten" en zorgt voor behoud van het endothelium van de vaten en organen.

2. Veranderingen in het metabolisme en aanhoudende ontstekingsmarkers
In deze studie, waarin het bloedserum van COVID-patiënten 2 jaar na infectie wordt geanalyseerd, komt het volgende naar voren:

- Het vetmetabolisme is veranderd;
- De niveaus van IL-17 zijn verhoogd;
- Eiwitafbraak voedt pyruvaatmetabolisme;
- Dysbiose in de darmen;
- Overactiviteit monocyten.

(The plasma metabolome of long COVID patients, two years after infection, Scientific Reports 13, 12420(2023)).

3. Cardio-pulmonaire fenotypen
Op een CT-scan of iCPET is de verslechterde longfunctie bij Long COVID-patiënten niet goed waarneembaar. Deze studie onderstreept dat de longcapaciteit na SARS objectief meetbaar is aan de hand van de volgende test: de systemische zuurstofextractie, ofwel de pEO2. Maar liefst 75% van de Long COVID-patiënten in deze studie heeft een significante reductie in pEO2 tijdens inspanning.

Het mag worden herhaald: het heeft geen zin om Long COVID-patiënten te stimuleren om de aërobische respiratie op te drijven door fysieke training op te voeren. Een drievoudige verklaring voor de verslechterde pEO2-functie ligt in dysfunctie van vasoconstrictie in het vaatbed, beperkte bloedvoorziening in de spieren en beperkte diffusie van het vaatweefsel richting de mitochondria.

Dat deconditionering flauwekul is, wordt in deze studie hard gemaakt: als het deconditionering zou betreffen, zou de piekwaarde van CO zijn afgenomen, terwijl daar geen sprake van is. Patiënten die in plaats van fysieke training voor rust zijn gegaan, hebben zelfs minder beperking in pEO2.

(Differential Cardiopulmonary Hemodynamic Phenotypes in Post-Acute SARS Related Exercise Intolerance, ERJ Open Research 2023 Vol. 9, Issue 6).

4. Klinische karakteristieken van het inflammatoire type-Long COVID
In deze follow-up van Long COVID-patiënten, uitgevoerd 5 respectievelijk 12 maanden na de acute fase van COVID, komt het volgende beeld naar voren.

Het inflammatoire type-Long COVID (een aanhoudende ontstekingsreactie) wordt gekenmerkt door verhoging van IL-6 en CD70. In het bijzonder hebben Long COVID-patiënten met cognitieve klachten een hoog serum IL-6 en CD70. Ook duidt aanhoudende activering van de urokinase-plasminogen activator (uPAR) erop, dat IL-1 geactiveerd blijft worden.

(Clinical characteristics with inflammation profiling of Long COVID and association with 1-year-recovery following hospitalization in the UK: a prospective observational study, Respiratory Medicine Vol. 10, Issue 8, 2023).

5. Long COVID-inspanningsintolerantie door veranderingen in de haarvaten en door immuunontregeling in de skeletspieren
De afname van haarvaten-vezelratio (C/F) wordt niet gekenmerkt door inactiviteit of deconditionering in Long COVID, maar door een toename van CD196+-macrofagen in skeletspieren, veroorzaakt door een IFN-type I-immuunreactie. Er is een stijging in coagulatiefactoren (F11, F9), complementfactoren (C1q, C1QA en C1QB), TNF-alfa en activering van genen die zijn betrokken bij de extracellulaire matrix van cellen en celadhesie.

Wederom wordt bevestigd dat mitochondriale dysfunctie samenhangt met de verandering van het vaatweefsel; OXPHOS en celrespiratie zijn afgenomen bij de Long COVID-groep met inspanningsintolerantie.

(Post-COVID exercise intolerance is associated with capillary alterations and immune dysregulations in skeletal muscles, Acta Neuropathologica Communications 11, Art. 193(2023)).

6. Metabole veranderingen in COVID-patiënten, met implicaties voor Long COVID
In deze studie wordt vastgesteld, dat het serum van patiënten met acute COVID een significante ontregeling van 93 proteïnen en 204 metabolieten toont.
Deze studie biedt bijzonder veel inzichten in de progressie van SARS-infectie naar ernstige COVID en het verlies van belangrijke aminozuren tijdens COVID.

Ontregeling van lipoproteïnen duidt op macrofaagactivering. Tijdens de progressie van SARS naar ernstige SARS is er een afname van APOA1.
Het vetmetabolisme raakt ontregeld door macrofaagactivering. In de acute fase zijn 11 steroïdehormonen (over)actief, waaronder progesteron, oestrogenen en androgenen. Het niveau van 100 vetzuren is te laag. Het gehalte glycerofosfolipiden blijft afnemen, evenals choline.

Een afname van PPBP, PF4 en serotonine (5-HT) duidt op een onderdrukt proces van degranulering van bloedplaatjes. Er is een opvallend tekort van de aminozuren glutamaat, arginine, N-succinaat, citrulline, glutamine, urea en N-acetylarginine.

Het serum toont een toename van APPs (SAA1, SAA2, SAA4), van CRP, SERPINA3 en SAP. Het serum bevat complementfactoren: C6, Factor B en mannose.

(Proteomic and Metabolomic Characterization of COVID Patient Sera, Cell 182, 2020).

7. Long COVID: coagulopathie (CAC)
Het is een beetje raar dat deze studie de door SARS veroorzaakte coagulopathie een "nieuw mechanisme" noemt. Medio 2020 was de hypercoagulatie die aanhoudt ná de acute fase van COVID al bekend onder de naam "CAC". 

Voor het nogmaals onder de aandacht brengen van de biomarkers in COVID-trombose is deze recente studie wel duidelijk: SARS zorgt voor activering van M1-macrofagen, oxidatieve stress, MMP9 in de bijnierschors en een afname van ADAMTS-13. Verlies van ACE2 door SARS-infectie, wordt verergerd door de activering van ADAMTS17.

Bij herhaling wordt geconstateerd dat de ADAMTS-13:VWF-ratio een belangrijke biomarker is voor trombose als onderliggende factor van Long COVID.

(Novel mechanism of the COVID associated coagulopathy (CAC) and vascular thromboembolism, npj Viruses 1, Art. 3(2023)).

Overzicht: ongelukkig zijn valt niet altijd op te lossen. Erkenning is niet "koketteren met ongelukkig zijn"; realiteitszin is beter dan toxische positiviteit

Een vrolijk kind, een optimistisch iemand, een makkelijke prater. "Hoe kun je dan ongelukkig zijn?"
Op foto's zie ik altijd een vrolijk kind. Ik was altijd aan het lachen of grappen aan het maken. Dat optimisme kon bij moeders op school op afgunst rekenen. De mensen in mijn omgeving waren altijd zo negatief. Ik kon vroeger al niet tegen chagrijnige en buiige mensen. Nog steeds niet. Ik heb eigenlijk altijd behoefte aan gezelligheid. Ik vind het geen schande om te erkennen dat ik het liefst altijd, of zo vaak mogelijk, gezelschap wil hebben. Het lijkt tegenwoordig heel erg "in" om eenzaamheid en alleen-zijn te verheerlijken, maar dat is niet meer dan een manier voor mensen om eenzaamheid te accepteren.

Ik ben nooit somber/gedeprimeerd/gelaten en ik heb geen laag zelfbeeld. Ik merk dat mensen het confronterend vinden als ik zeg dat ik eenzaam en ongelukkig ben, omdat ze het bij mij niet verwachten. Als ík ermee te maken heb, kan iedereen ermee te maken krijgen, zo is de gedachte.

Vrouwenblaadjesclichés over ongelukkig zijn: mensen gaan door mythes en cirkelredeneringen geloven dat ze niet gelukkig mógen worden van een leven in gezelschap van anderen
Misschien zijn wel veel meer mensen ongelukkig, maar geven ze het niet openlijk toe omdat ze geen stigma's willen horen, geen verwijten naar hun hoofd willen krijgen en niet met die idiote vrouwenblaadjesclichés als "Je moet eerst van jezelf leren houden voordat je van een ander kunt houden...." te maken willen krijgen. Dat soort mythes en cirkelredeneringen laat een groep mensen geloven dat ze niet gelukkig mogen worden van een leven met andere mensen, maar eerst gelukkig met zichzelf moeten worden- terwijl de meeste mensen in aanleg levensgeluk halen uit nauwe sociale banden, niet uit alleen-zijn en materialisme.

Nog meer van dat hardnekkige gezeik over ongelukkig zijn, is dat "je niet leuk kunt zijn voor anderen als je zelf niet gelukkig bent met je leven".
De mensen die ik ontmoet, vinden mij altijd vrolijk, optimistisch en puur. Ik doe niet aan iets voorwenden. Het is niet zo dat ik geen leuk gezelschap ben omdat ik ongelukkig ben. Ik ben niet somber, pessimistisch en ook niet zwaar op de hand. Je zult het niet eens merken dat ik eenzaam ben, terwijl ik mijn gevoelens niet verberg. Ik heb geen moeite met negatieve kanten van het leven te erkennen en dat maakt juist dat anderen voelen dat ik authentiek ben. Het is ook niet zo dat ik mensen nodig heb. Ik ben niet afhankelijk, ik heb graag gezelschap. Dat is iets heel anders dan aan andere mensen vastklampen. Als ik me aan anderen zou vastklampen, zou ik met iedereen genoegen nemen- en dat is niet zo. Ik lees geen boeken en ik kijk niet graag tv. Ik zou het graag leuk willen hebben met mensen. Dat maakt mij niet afhankelijk.

Ik vind eenzaamheid zonde van het bestaan.
Ik ben het, ik heb letterlijk niemand om me heen, binnen bereik, ik heb geen naaste meer. Voor iemand die expressief en uitbundig is, zoals ik, moet ik een getemd leven leiden omdat de mensen om me heen nergens interesse in hebben. Ik kan niet tegen zitten, niksen, in stilte leven. Ik kan niet tegen laconiek gedrag, mensen die bagatelliseren en mensen die lethargisch handelen. Ook heb ik niets met "poverheid", mensen die bestaan om over anderen te kletsen en zelf nooit ergens de verantwoordelijkheid voor nemen. Om me heen zie ik relaties die niet gelijkwaardig zijn, waarbij één van de twee zich onderdanig opstelt en de ander een groot machtsoverwicht heeft. Zoiets zou ik nooit willen. Gelijkwaardigheid is voor mij een groot goed- en daarom is het niet makkelijk om míjn eenzaamheid te bestrijden.

Gezever als "Eenzaamheid bestaat alleen als je het toelaat" en "eenzaamheid komt door negatieve gedachten over alleen zijn"
Gepsychologiseer van de koude grond leidt tot nonsens als "ongelukkig zijn door eenzaamheid komt uiteindelijk door negatieve gedachten/opvattingen over alleen-zijn", andere flauwekul als "leer van jezelf te houden, dan hoef je niet meer eenzaam te zijn", "eenzaamheid bestaat alleen als je het toelaat in je gedachten" en "met professionele hulp kan eenzaamheid worden aangepakt". Ongelukkig zijn wordt zélfs weggezet als een gedachte. Dat gezever helpt niemand.

Ik schaam me er helemaal niet voor om eenzaam te zijn en bij mij komt het niet door negatieve gedachten over alleen zijn.

Als mensen mij net hebben leren kennen, zeggen ze dat ik altijd vrolijk overkom. Ik ben een makkelijke prater, ik lach veel, ik ben snel. Mensen begrijpen het niet als ik zeg dat ik eenzaam en daardoor ongelukkig ben. Het is geen paradox en ik doe niet alsóf ik vrolijk of optimistisch ben. Ik heb heel erg een open karakter, ik geef er niet om, om mijn gevoelens te verbergen of een reputatie te fingeren. Het is in deze omgeving en de omstandigheden waarin ik ben komen te verkeren nadat ik er alleen voor kwam te staan in 2023, moeilijk voor me om gelijkwaardige, warme contacten te vinden. Met alles wat is gebeurd, beoog ik ook helemaal niet om "gelukkig" te worden.

Ik zeg: soms zijn mensen zoals ik in hun leven teveel in de steek gelaten om een ommezwaai te kunnen maken naar een gelukkig leven. Zonder mijn naaste vind ik het leven ook helemaal niets. Ik hoef geen mooie woorden te horen of toxische positiviteit te accepteren. Het hoogst acceptabel om te erkennen dat ongelukkig zijn niet altijd valt op te lossen. Dat is géén gelaten conclusie of een opgeversmentaliteit, maar realisme. Met dat gezeik van "Wat niet is kan nog komen" of "Je weet nooit wat morgen brengt" hoef je niet aan te komen bij de realist die ik ben.

Ik merk dat de mensen die ik spreek, het confronterend vinden dat ik met een groot zelfinzicht en zonder depressie of psychische problemen eerlijk zeg dat ik niet gelukkig ben.
Wat mensen zich ook eens moeten realiseren, is dat de drang om alles mooi te praten of te "fixen", een ziekelijke neiging is tot toxische positiviteit. Ik merk dat de mensen die ik spreek, het confronterend vinden dat ik met een groot zelfinzicht en zonder depressie of psychische problemen eerlijk zeg dat ik niet gelukkig ben. Kennelijk vinden mensen het makkelijker te behappen als iemand ongelukkig is door psychisch lijden, zoals een depressie. Ik ben altijd heel helder in het aangeven wáárom ik me voel zoals ik me voel, niet gehinderd door wisselvalligheid of labiliteit.

Ik zwelg nooit in zelfmedelijden en ben helemaal niet het stereotype-eenzame persoon/ongelukkig iemand. Integendeel: ik ben actiever dan de meeste mensen, lig nooit op de bank of op bed te niksen, ik ben onuitputtelijk, produceer veel (zin en onzin), ik zie humor in het dagelijks bestaan, ik vind inspanning niet snel te gek of te zwaar, ik ga vaak nachten door. Omdat ik een makkelijke prater ben, raak ik vaak met mensen die ik niet ken in gesprek. Ik maak makkelijk contact, maar dat betekent niet dat ik veel gelijkwaardige (wederkerige) contacten heb in mijn leven- en dat is de clou.

Een overzicht van zeer persoonlijke thema's
In mijn jaaroverzicht breng ik op persoonlijke wijze enkele belangrijke thema's samen die er in samenhang met elkaar voor zorgen dat ik niet gelukkig ben. Het zijn taboe-onderwerpen:
1. hoogbegaafdheid;
2. eenzaamheid;
3. verlangen naar intimiteit;
4. peer envy/afgunst van (vrouwelijke) leeftijdsgenoten;
5. een onveranderlijke, onleefbare woonsituatie waar ik (voorlopig) geen invloed op heb;
6. verlies;
7. ongelukkig zijn

1. Taboe: zonder psychisch lijden erkennen dat je niet gelukkig bent/niets hebt om naar uit te kijken (eenzaamheid is geen luxeprobleem)
In dit bericht licht ik toe waarom mensen het zo "schokkend" vinden als iemand zonder psychisch lijden erkent ongelukkig te zijn. Mensen willen alles simpel fixen, ze zoeken een verklaring in psychisch lijden of iets anders "wat mis zou moeten zijn". Een flinke dosis realisme is terecht. Niet alles valt op te lossen en mensen moeten niet de illusie blijven wekken dat iedereen maar hulp kan vinden om "gelukkig"  te worden. Sterker nog: in plaats van hulp te zoeken, is inzicht beter.

Nog erger is de toxische positiviteitsbeweging die leed wil vergelijken. Als je niet gelukkig bent, moet je vergelijken met mensen die in (nog diepere) ellende leven en dankbaar zijn voor wat je hebt. Heeft leed vergelijken ooit iemand geholpen? Het is niet meer dan een drogreden om te zeggen "Er zijn altijd mensen die het nog slechter hebben".

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/10/taboe-zonder-psychisch-lijden-erkennen.html

2. Ongelukkig zijn mag ook worden erkend. Realiteitszin is beter dan "De toekomst zal beter worden"
Ik weet dat mensen elkaar proberen te motiveren, maar waarom altijd maar dat "Gelukkig worden" nastreven? Waarom altijd dat gedoe over een "toekomst"? Waarom altijd dat "Je moet toch doorgaan"? Van wie?

Ik heb de indruk dat mensen het over vooruitgang en de toekomst hebben zonder dat ze realiteitszin hebben. Over de toekomst praten is abstract. De manier waarop vaak over de toekomst wordt gesproken, dat deze wordt voorgesteld alsof morgen alles ineens anders kan zijn in positieve zin, heeft niets met perspectief te maken.

Ik streef helemaal geen toekomst na! Het is niet zo dat ik een nihilist ben. Mensen zijn bezig over gelukkig zijn als doel, maar wat de meesten opnoemen zijn tijdelijke prikkels die bevredigd worden en die niets met existentie te maken hebben. Ik denk niet te ver door. Ik zie het leven heel helder. 

Ik weet dat ik niet meer gelukkig ga worden en ik weet exact waardoor:

1. Ik ben na de dood van mijn moeder enige nabestaande Oostslaaf in Nederland en door de voorloper van VT gescheiden van mijn echte familie;
2. Ik heb geen andere naasten;
3. Ik ben langdurig eenzaam door de stigma's tegen hoogbegaafden, maar ook door uitsluiting door vrouwelijke leeftijdsgenoten die me als concurrent beschouwden;
4. Ik kan moeilijk gelijkgestemden vinden.

Ik weet dat het hebben van familie, een gezin, vrienden of andere naasten onmisbaar is voor levensgeluk en een gevoel van perspectief, omdat sterke sociale banden inherent zijn aan het wezen van sociale dieren van het empathische type.
Dat heb ik niet meer en daar kan ik niets aan veranderen.
Ik kan een relatie met een man die bij me hoort ook niet afdwingen ("Je weet nooit of je hem ontmoet" is niet realistisch. Compatibiliteit is een groot goed voor het krijgen van een liefdesband met iemand, maar sommige mensen vinden helaas nooit die persoon die bij ze past en doen het met een illusie. Dat wil ik nooit).

Mensen kunnen mij niet voor de gek houden. Ik ben niet te sussen met beloften en mooie woorden.
Ik houd niet van getut en wollige adviezen.
Ik heb vaak genoeg geprobeerd om een netwerk van gelijkgestemden op te bouwen.
Een aselecte groep mensen ontmoeten is geen garantie om gelijkgestemden te vinden.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/09/ongelukkig-zijn-mag-ook-erkend-worden.html

3. Ongelukkig zijn: doorbreek het taboe!
Ik sta ervoor dat negatieve aspecten van het leven mogen bestaan en bespreekbaar zijn. Zo moet het ook bespreekbaar zijn dat sommige mensen verrot veel pech hebben in het leven. Dat willen ontkennen is de ziekte van de maakbaarheidsindustrie, de gedachte dat je je eigen geluk volledig kunt beïnvloeden. Zoals de gedachte dat je een positieve levensinstelling kunt aannemen (de mensen die denken dat ze ervoor hebben gekozen om positief in het leven te staan, hebben dat meestal te danken aan een aangeboren harmonische functie van de receptoren 5-HT1A, 5-HT1B, 5-HT2A, 5-HT2C!).

Het kwam toen mijn moeder nog in het ziekenhuis lag ter sprake, dat ik niets had om naar uit te kijken na haar dood. Toen ik er gewoon over sprak dat ik ongelukkig ben, was het alle hens aan dek! Eerst was het "Maar je bent toch jurist? Vind je schrijven over rechtszaken en de maatschappij dan niet de moeite waard? En je werk? En je hebt hier neuroscience gestudeerd! Je schrijft daar ook over? En je bent tekenaar?" Ik zei: "Wat onbelangrijk allemaal, als je niemand meer hebt".

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/ongelukkig-zijn-doorbreek-het-taboe.html

Overzicht: Verlies (Waarom "Het komt goed" zo'n loze opmerking is. Het leven kent géén compensatie voor het wrange)

Ik heb geen mooi verhaal, over dat alles goed zal komen na een verlies.
Ik heb geen mooi verhaal, over dat ingrijpende gebeurtenissen ook iets positiefs op kunnen leveren.
Het is niet zo dat mijn toekomst alleen maar beter kan worden sinds ik de belangrijkste persoon in mijn leven kwijt ben.

Waarom "Het komt goed" zo'n belediging is. Ik ben eerlijk: mijn leven is kaal, vlak en leeg geworden. Het leven kent géén compensatie voor al het wrange
Mijn leven is kaal, vlak en leeg geworden, niet door somberheid en verdriet, maar door te missen wat voor mij het belangrijkst was in het leven. Het is geen schande om familie op de eerste plaats te hebben staan en het bestaan van die familieband te koesteren. De rest kon en kan me gestolen worden, ik beoog helemaal niet dat "een gelukkige toekomst tegemoet te gaan". Na alles wat is gebeurd, in de steek te worden gelaten en als toetje op snode wijze (door misbruik van het recht) mijn huis te zijn uitgetrapt, vind ik het gewoon een belediging als mensen alles proberen mooi te praten. Het leven kent geen compensatie voor al het wrange aan het bestaan, het is niet zo dat het goede na het kwade komt.

"Het komt goed" is dan ook één van de meest loze clichés die ik hoor. Als je zoiets tegen een ander zegt, wees er dan ook voor diegene als het echt nodig is. Uit daden blijkt het in ieder geval meestal niet en dan zijn zulke suikerzoete zinnen nergens goed voor. Ik heb in de eerste maanden vaak gehoord "Ik weet zeker dat het goed gaat komen". Ik was zélf dag en nacht bezig met werken en heb daardoor veel voor elkaar gekregen. Ik heb geen bijval gekregen van zogenaamde "vrienden".

Het is misschien moeilijk voor mensen als iemand confronterend is, maar ik wil graag eerlijk zijn. Het is niet "blijven hangen in misère", het is mijn dagelijkse realiteit dat ik geen naasten meer heb. Dat is niet motiverend. Zonder naaste heb ik niet iets om naar uit te kijken, want ik hecht niet aan carrière of spullen. Ik leef van dag tot dag, ik sta alleen op, ben op vrije dagen de hele dag alleen en ga alleen naar bed. Naasten zijn er niet alleen voor een referentiekader en morele steun, maar ook om te kunnen delen en voor gezelligheid. Dat heb ik allemaal niet meer in mijn leven.

Ik kan daar niet zomaar iets aan veranderen. Ik ben allesbehalve afhankelijk, maar ik geniet er niet van om alleen te zijn. Ik wil mensen die mijn humor aanvoelen, die actief zijn, die van gezelligheid houden, die net zo kunnen kletsen als ik. Misschien zijn er in mijn oord van oorsprong mensen zoals wij, mensen die onze karaktertrekken herkennen.

Overzicht: mijn berichten over verlies

1. [18:25] Visies op rouw- stop de clichés! Luister naar wat nabestaanden zélf te zeggen hebben en sta open voor vragen [+ de waarde van anticipatoire rouw]
Dit bericht heb ik in de eerste week na de dood van mijn moeder geschreven. Ik geef mijn geheel unieke visie op verlies en de waarde van anticipatoire rouw. Ik hekel de clichés waarmee mensen anderen bestoken. Ik concludeer dat de meeste clichés over rouw alleen maar pijnlijk en zelfs ronduit beledigend zijn.

Ik heb al vaak gezegd wat dan wél nodig is: laat mensen die een verlies meemaken, zélf praten. Laat ze zelf aangeven hoe ze zich voelen, maar vul niet voor ze in hoe ze zich zullen voelen. Erop uitgaan met iemand die net een naaste heeft verloren, kan heel waardevol zijn.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/02/visies-op-rouw-stop-de-cliches-luister.html

2. Er is nog altijd géén hulp voor naasten of nabestaanden- het is nodig dat er oog is voor hun welzijn en belangen! (Edit: zie update onderaan dit bericht)
In aanloop naar de dood van mijn moeder en daarna, heb ik maar liefst 5 maatschappelijk werkers gesproken die niets voor mij als nabestaande konden betekenen. Toen ik mijn eigen professionaliteit aanbood om nabestaanden juridisch bij te staan, bleken gemeenten en patiëntenorganisaties geen moeite te willen steken in dit initiatief. Als eenpitter kan ik het niet allemaal regelen.

Als je naaste in een intensief behandeltraject zit, gaat alle tijd en aandacht op aan de behandeling zelf. Terecht. Dat is wat ik als naaste ook wilde én deed. Ik wilde mijn moeder intensief bijstaan. Wat haar tijdens het ziekteproces enorm heeft belast, is dat er nooit oog is geweest voor de zorgen en het leven van de naaste(n) van de patiënt. Ze vond het vreselijk dat ik alles alleen heb moeten doorstaan en heeft veel moeite gehad met de gedachte dat ik nu nog alles alleen moet doorstaan. Naasten zijn het fundamentele sociale netwerk van de patiënt.

Als kind heb ik dit al ervaren. Eén van Nederlands bekendste oncologen was de behandelend arts van mijn moeder. Hij wordt in de media als een "fijne persoonlijkheid" en "warme, bij families van patiënten betrokken man". Ik heb wel anders meegemaakt. Ik was nog maar een schoolgaand kind dat net naar groep 7 ging. Meer dan een telefoontje met "Je moeder is succesvol geopereerd en ze gaat zo terug naar de kamer" heb ik niet van hem gehoord. Geen bezoekje als ik op de afdeling was, nooit de vraag hoe het met mij ging, niets.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/er-is-nog-altijd-geen-hulp-voor-naasten.html

3. [18:25] Het gemis (van een positieve, energieke persoonlijkheid) en ongrijpbare schuldgevoelens
Anderhalve week na het verlies, heeft de dankbaarheid plaatsgemaakt voor gemis. Een knagend gemis. Ik voel me schuldig, zonder dat ik het kan plaatsen. Soms voel ik plotseling een vreemd soort angst, die ik ook niet kan plaatsen. Nog nooit in mijn leven ben ik ergens bang voor geweest. Dit gevoel kan ik niet goed duiden, het is een merkwaardig soort angst. Het was een urgent gevoel van "Ik realiseer me dat ik helemaal alleen ben".

Ik mis haar als ik iets tegen haar wil zeggen. Iedere keer heb ik de neiging om iets lekkers voor haar te halen. Als ik heb gekookt, vind ik het intens sneu dat ik het niet met haar kan delen. Ik voel me vaak schuldig. Het is een ongrijpbaar schuldgevoel, omdat ik het niet helemaal kan duiden. Ik was er niet om haar een plezier te doen, maar ik wilde haar vanuit mezelf deelgenoot maken. In mijn rol als haar verzorger en waker was ik tevreden. Iedere dag naar het ziekenhuis en daarna dag en nacht ondersteunen en de verpleegkundigen assisteren, was voor mij iets om naar volle tevredenheid te doen.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/het-gemis-van-een-positieve-energieke.html

4. De keerzijde van "houden van"

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/de-keerzijde-van-houden-van.html

5. [18:25] De onmenselijke maat
Om 18:25 was ze dood. Er zou goed voor me gezorgd worden, was uren tevoren gezegd. Ik had er niet om gevraagd, die toezegging was zomaar gedaan. In welke zin dan? Direct na haar dood werd de kamer ontruimd en eindigden nauwelijks gebruikte spullen in de container. Mijn bed werd ook direct ontmanteld.

De protocollen moesten toch echt worden gevolgd. Die schreven voor dat ik als nabestaande zo spoedig mogelijk de palliatieve unit moest verlaten, ook al kwam er die avond een kamer leeg te staan die pas na het weekend zou worden opgemaakt voor de volgende patiënt en ook al waren er twee lege gastenverblijven waar een naaste normaal gesproken op de bank mag blijven slapen; als de patiënt dood is, is er ook geen ruimte meer voor de nabestaande. Ik heb begrepen dat het in hospices niet zo is dat een nabestaande gelijk uit de instelling wordt gejaagd, maar in een unit is dat kennelijk anders.
(Wat had ik gemoeten als ze in de nacht was gegaan?!)

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/de-onmenselijke-maat.html

6. [18:25] Hoe kom iemand zo in de steek zijn gelaten?
Op de afscheidsdienst van mijn moeder, bijna een week na haar dood, was ik samen met de begrafenisondernemer de enige aanwezige. Ik werd overmand door een gevoel van medeleven. Alsof het op mijn tong geschreven stond: "Hoe kun je zó in de steek zijn gelaten door iedereen?".

Ik had dat gevoel al voor haar dood en weet dat me dat voor de rest van mijn tijd hier dwars zal zitten. Hoe kan het dat iemand die geliefd was, daar alleen ligt? Ze was niet op zichzelf gericht of in zichzelf gekeerd, ze kende geen valse streken, ze was oprecht en iedereen kon bij haar terecht. Al sinds haar begintijd op chirurgie werd ze een fijne persoonlijkheid gevonden en werd ze door patiënten overladen met bedankjes en cadeaus.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/hoe-kan-iemand-zo-in-de-steek-zijn.html

7. Alleen-zijn
Mensen verstaan onder "Ik zal je met rust laten" eigenlijk "Ik laat je in de steek". Ik ben nu al een maand compleet alleen- en ik vind het verschrikkelijk. Al vanaf dag één heb ik te kennen gegeven niet met rust te willen worden gelaten, want het komt neer op geïsoleerd worden van anderen. Mensen zijn zo snel met hun "Je hebt het al druk genoeg". Ze vullen het gewoon voor me in. Ik kan het niet uitstaan dat mensen al klaar hebben. Nee, ik heb het niet druk genoeg, nee, ik wil niet in de steek worden gelaten. Dat is wel wat ze doen.

 https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/alleen-zijn.html

8. [18:25] Teruggeworpen/7Noord/Duister
De eerste week passeerde snel, ondanks dat bijna iedereen me toen al in de steek had gelaten en ik alles zelf kon bekijken. Het was moeilijk om de beslissing te nemen over de dienst. De mensen die van tevoren hadden aangegeven "Je kunt me altijd bellen en ik wil graag samen met je aanwezig zijn op de dienst", lieten het afweten. Dat vond ik niet erg voor mijzelf, maar het feit dat zíj in de steek is gelaten zit me voor altijd dwars.

Af en toe verlang ik er opeens naar om terug te gaan naar de tijd waarin ze in het ziekenhuis lag. Dat vreemde gevoel tijdens het wachten op de uitslagen, was een mengsel van hoop op behandelmogelijkheden en het besef de belangrijkste persoon in mijn leven te gaan verliezen. Toch was er, met het iedere dag naar het ziekenhuis reizen en weer terug, nog enig gevoel van perspectief. In dat vacuüm van hoop en vrees zat iets bijzonders.

Al kon het niet erger dan dag en nacht dat gebroken gevoel te hebben. Mijn huis was mijn thuis niet, ik hoorde daar niet op dat moment. Wat juist nu zo sterk in mijn geheugen zit, is dat we iedere ochtend en avond belden. Ik moest altijd mijn telefoon bij me hebben om bereikbaar te zijn. Ik was altijd alert, maar dat was ik graag. Ik zou haar zo weer willen bellen. Het is zó raar om niet meer bereikbaar te hoeven zijn en niet meer alert te hoeven zijn omdat ik niemand meer heb. Ik heb letterlijk alleen nog mezelf.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/1825-teruggeworpen.html

9.   [18:25] 'Wij vinden dit geen spoedgeval' (Hoe de ambulanceverpleegkundige met de ziekenhuisverpleegkundige een strijd voerde over bevoegdheden- over de rug van de patiënt)
In de vroege ochtend van 30 december, om 3:00, lag mijn moeder beneden op de grond. Ze kon niet meer opstaan. Ik belde direct de ambulance. Het ambulancepersoneel kwam met het verwijt dat onze vloer zo glad was en zei dat ze maar antislipsokken aan moest trekken. Ze zetten haar overeind en gingen weg. 'Dit is géén spoedgeval, we gaan weer'. Ik dacht dat het een geintje was en dat ze iets uit de ambulance moesten halen om haar te beoordelen. Mijn moeder was zojuist verlamd geraakt en kon niet meer opstaan, niet meer naar de wc lopen, niet meer zelf drinken pakken. De ambulance reed weg.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/1825-wij-vinden-dit-geen-spoedgeval-hoe.html

10.  [18:24] Het Gemis (2)
Tussen waken en slapen in zijn mijn sterkste gevoelsmomenten. Ik zie sinds kort mijn moeder voor me, in de periode van haar ziekenhuisbezoeken, zelfs die keren dat ik nog een basisschoolkind was en niet mee kon naar haar afspraken. Ze heeft zoveel behandelingen moeten ondergaan. Iedere keer kwam ze er sterk uit.

Ik wil in mijn herinnering steeds terugkeren naar haar kamer in het ziekenhuis. Om haar weer te kunnen bezoeken. We wisten allebei niet waar we precies aan toe waren. Ook al was het besef er wel dat het niet goed ging aflopen, we probeerden er allebei het beste van te maken. Ik beleef nu heel sterk dat ze goed uit de hersenoperatie was gekomen en daarna razendsnel functies terugkreeg. Ze kon me toen ook nog iedere avond bellen als ik thuis was, ze noemde haar telefoon een levenslijn.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/1825-het-gemis-2.html

11. [18:25] Laatste Woorden. Belangrijke gevoelens uitspreken bij anticipatoire rouw en betekenisvolle laatste woorden
In de middag voor haar dood vroeg ze opeens of ik haar wilde omhelzen. Ik heb haar zo vaak als ze nog bij kennis was, benadrukt dat ik van haar houd. Net voordat ze doodging zei ze: "Wat moet dit zwaar voor jou geweest zijn". Dat was het moment waarop ik brak. Dat ze aan mij dacht.

Ik raakte haar aan. Haar huid werd iets harder en kouder. Haar ogen werden geel. De katheter was bloedrood. Haar organen waren aan het uitvallen. Toen haar ogen begonnen te rollen, heb ik haar met rust gelaten. Ik voelde dat de dood een moment is dat iemand niet belast moet worden. Ik ging op mijn bed naast haar bed zitten. Pas toen ik haar niet meer hoorde ademen, heb ik aan haar gevoeld. De pomp van het bed begon keihard te ratelen, de buurvrouw zette haar vernevelingsapparaat in de hoogste stand en ik voelde mijn eigen pols in plaats van de pols van mijn moeder.

Het is ontzettend belangrijk, zo niet het belangrijkst in het leven, om je gevoelens over de band met je naaste duidelijk te maken. Je krijgt die kans niet zo vaak in het leven. Als het leven wordt opgeslokt door dagelijkse beslommeringen, is het niet het juiste moment. Wanneer het juiste moment zich duidelijk aandoet (en ik ga altijd op mijn gevoel af), dan is dat een zegen.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/04/1825-belangrijke-gevoelens-uitspreken.html

12. [ Part 1] I've lost the most important person in my life, the only family I had. Now I have literally no one in my life. I thought I would succumb- but my grief is not dark, sinister or depressing
A few days before New Year's Eve 2022, my mother started to drag her left foot. She could not climb our stairs anymore. She had to sleep on a couch, which was a challenge in itself. That night, she slowly slipped from the couch and could not get up again. First thing in the morning she told me that she had been waiting on the floor all night. I felt awful. I wish she would have alarmed me, as I always do sleep lightly enough to get on my feet right away.

Due to the ambulance nurses' reprehensible actions, her brain surgery suffered a full week's delay
I dialled 911. Then a most astonishing thing happened. The ambulance arrived, the ambulance nurses commented on our "slippery" floor and blamed my mother for not wearing non-slip socks on a vinyl flooring. We have lived in a vinyl-adorned house for years without anyone ever dropping on the floor. The nurses sat my mother on the couch and they just went. I thought it was a bad joke. They refused to take my mother to hospital for an examination.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/04/ive-lost-most-important-person-in-my.html

13. [ Part 2 ] I've lost the most important person in my life. The only family I had. Now I am all alone. I have no emotional and social support. But I am not sad or dark.
Humans try to make sense. But there is no point in seeing loved ones dying from cancer, other than that it is mostly due to factors out of our reach, like (epi)genetic errors. In trying to make sense, feelings of justice are lost. Hence is why I tried to let go of adjusting any meaning to what happened. It should all be detached from my sense of justice. It is just what it is.

I said that grief, to me, is nothing like the clichés people repeat and believe. People say that grief is so intense, one could barely function during the first weeks or months. That scared me off,  but it did not turn out te be like that for me.

"It will be so raw and hard during the first months, until you learn to live with that pain".

No, it's not raw to me. My days are not scattered with sadness and grief. I am not depressed, sinister, I don't appreciate people coming up to me to tell me that grief should equal being in a dark state of mind. I am not- and that is just not like me. I do resent my life, but I am not a dark, isolating, emotionally unstable person. It would be unnatural for me to sit in sadness. And I don't even have social support!

I have no family, I have no network of people who provide emotional support. Even in this enduring loneliness, I stand my ground. I noticed that people tend to find that shocking. It seems quite shocking to people that someone who has never had any support from anyone, even not after actively requesting professional assistance for these difficult medical cases, can stand her own ground.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/04/part-2-ive-lost-most-important-person.html

14. "We laten je maar met rust'. Dát vind ik verrot eenzaam
Juist door die opgelegde sociale isolatie waar ik in ben gestort, word ik regelmatig teruggevoerd naar herinneringen aan die pijnlijke, eenzame situatie in afwachting van mijn moeders operatie aan haar hersentumoren en de weken erna. Mijn onderbewustzijn brengt me iedere nacht terug bij de situatie in het ziekenhuis, haar eerdere ziekenhuisbezoeken die tot eind 2022 altijd een goede afloop hadden en de eenzaamheid die ik voelde toen ik op de hotelkamer moest zitten, in afwachting van wat komen zou.

Ik keek toen naar mezelf in de spiegel en zag een vreemde.
Niet omdat ik was losgezongen van de realiteit, maar omdat ik besefte dat mij een immens verlies stond te wachten. Er was geen opluchting en geen positief iets om te vinden, zeker niet in zo'n eenzame situatie waarin ik letterlijk niemand had om op terug te vallen. Mijn spiegelbeeld zou er helemaal alleen voor komen te staan. Ik zag op dat moment een anoniem iemand. Ik wist niets van onze familiegeschiedenis af, ik was de laatste persoon in dit land van onze familielijn. De gedachte bekroop me dat zomaar een familielijn zou worden uitgewist, alsof wij nooit hebben bestaan. Zo oneerlijk dat zo'n waardevol iemand als zij uit het leven zou worden gerukt.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/05/we-laten-je-maar-met-rust-dat-vind-ik.html

15. Hoe is het, om echt alleen te zijn? Wat doe ik hier eigenlijk?
Een toekomst zonder de belangrijkste persoon en dan ook nog eens een toekomst als volledig alleenstaand iemand, dat vind ik een verschrikkelijk perspectief waarvan ik me af en toe ruw bewust word: "Wat doe ik hier eigenlijk?"  Ik hoef niet aan te horen 'Je leeft toch voor jezelf'', 'Je moet zelf het levensgeluk zien te vinden'  en dat soort tegeltjeswijsheden waar toch niemand iets aan heeft.

Ik denk nog steeds "Je hoort helemaal niet dood te zijn, jij". Iemand die zo het leven omarmde, ondanks de vele tegenwerking die ze heeft gekregen toen ze kanker kreeg. Aan de andere kant was voor haar lang geleden al de dood gefixeerd. Dat was nog voordat ze voor het eerst de kankerdiagnose kreeg en nog los van de erfelijkheidsvraag, die veel later pas aan de orde kwam. Voor mij was het best een nare gewaarwording. Het was geen nare gewaarwording dat ze heldervoelend was, daar heb ik geen moment over in hoeven zitten omdat het onderdeel is van ons leven. Het was voor mij naar dat ze precies wist wanneer ze dood zou gaan. Af en toe probeerde ze het nog te relativeren door te zeggen dat ze niet in te toekomst kon kijken, maar natuurlijk stond het vast. Het enige wat ik kon doen, was alles zoveel mogelijk voor die tijd geregeld en gedaan hebben. Ik had graag een man gehad die bij me hoorde en die ik aan haar voor had kunnen stellen, maar die heb ik nooit ontmoet.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/06/hoe-is-het-om-echt-alleen-te-zijn.html

16. Het gemis, 5 maanden later
Het is nu vijfenhalve maand na de dood van mijn moeder. Anders dan mensen altijd maar herhalen, is de belangrijkste persoon in mijn leven missen totaal anders dan "De klap komt hard aan en de rouw is eerst rauw, totdat je ermee leert leven". De versleten woorden van andere mensen doen geen recht aan mijn gevoel.

Het ergst vind ik nog dat alleenstaande nabestaanden worden gediscrimineerd. Wij, de mensen die geen familie meer hebben na het verlies van een enig familielid, worden genegeerd, over het hoofd gezien, onze gevoelens worden miskend. Ik moest wél aanhoren hoe zielig en mensonterend het was dat iemand na een verlies terug moest naar huis (die persoon had bijval van familie en naasten en was dus niet alleen), terwijl ik van niemand steun heb gehad en op de avond van de dood van mijn moeder tot 's nachts moest wachten op een taxi omdat niemand me naar huis kon brengen.

De medewerkers van de palliatieve unit die tegen mijn moeder hadden gezegd dat ze goed voor mij zouden zorgen, wilden mij met het ov naar huis sturen (de halte lag op 45 minuten afstand) en alleen omdat ik volhield dat ik echt niet met al haar spullen om 23:00 's avonds 45 minuten kon gaan lopen, heb ik in de palliatieve unit mogen wachten. Ik had het liever zelf niet meer meegemaakt, maar er moest iemand haar afscheid regelen. 

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/het-gemis-5-maanden-later.html

17. Nooit meer
De herfst doet me denken aan het "waiting in limbo". Mijn moeder moest rond deze tijd van het jaar altijd voor onderzoeken. De herinneringen aan de tijd rond de onderzoeken blijven hangen. Ze doemen bij iedere vlaag van de herfst en het voorjaar op. Ik zou nu naast haar moeten zitten. Haar energie, haar humor en optimisme maakten dat ze een opvallende aanwezigheid was, ook voor mensen die haar ontmoetten.

In plaats daarvan is het nu al zes maanden "Nooit meer".
Niemand bij wie ik mijn gevoelens echt kwijt kan.
Nooit meer een reactie als ik iets aan haar wil laten horen.
Nooit meer haar deelgenoot kunnen maken. Dat is wat ik het ergst mis.

Soms denk ik "Stel je voor dat ik een man zou ontmoeten, dan kan ik hem nooit aan haar voorstellen".
De ontwikkelingen in het leven die ik niet kan delen, omdat ik haar nooit oud zal zien worden.
Ik heb geen referentiekader meer.
Ik mis de gedeelde humor. De "inside jokes".

Ik ga binnenkort mijn huis verliezen. Alles wat mijn leven was, is weg.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/08/nooit-meer.html

18. Het gemis
Ik word er vanaf de eerste dag al mee geconfronteerd dat mensen zeggen "Het is een heel eenzaam proces waar je zelf doorheen moet", terwijl mensen die met ziekte of verlies te maken krijgen, juist door hun omgeving worden genegeerd. Mensen vinden het zelfs "confronterend" dat ik er nooit pessimistisch/somber/triest/depressief uit heb gezien en totaal niet de behoefte heb om me thuis in stilte af te zonderen en te huilen. Genegeerd worden is wat verlies een eenzaam proces maakt.

Dat doet me steeds denken aan het algemeen heersende gebrek aan gemeenschapszin. Toen ik nog in het Daniel Den Hoed-Gasthuis verbleef in de eerste week van januari, ging ik direct op zoek naar gemeenschapszin, maar stuitte alleen maar op geslotenheid. Er was niemand om mee te praten. Anders dan het geschetste beeld, was het niet zo dat de mensen samen kookten en aten of samen in de lobby kwamen voor contact. In plaats daarvan zaten de gasten allemaal op hun kamer.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/08/het-gemis.html

19. De Atmosfeer van Gemis/het verlangen
De sokken die ik voor haar had gekocht, liggen in mijn handen. In een vlaag ben ik terug op haar ziekenhuiskamer.

De atmosfeer voelt hetzelfde als die periode in januari van dit jaar. Ik verlang terug naar die tijd. We wisten wel hoe het af ging lopen, maar niet wanneer. Tussen niets hoopvols en nog minder heen en weer te worden geslingerd. Het wachten, de eindeloze avonden. Om iedere dag terug te keren op haar kamer en 's avonds met een wrang gevoel weer weg te worden gestuurd, naar "huis", waar ze nooit meer zou komen. Voor het eerst sinds haar dood voel ik vlagen van de palliatieve unit. Die grauwe, mistige, wazige februaridagen voor haar dood hangen op dit moment in de lucht.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/10/de-atmosfeer-van-gemishet-verlangen.html

20. Survivor's guilt
My mother did not die of old age. She was absolutely not ready to leave. It is an unfinished story. I don't say that out of anger or denial. It not right, nor will it ever be right. It is not right that she was not given time to enjoy her life further. She liked to be here. She did not want to miss me, on the day of her death she felt deep regret that she was dying.

Missing her is not in "Grief is raw".
Missing her is in "There is so much that I want to tell you and so much I want to share with you".
Missing her is in so many emotions that still had to be lived.

And I even more experience survivor's guilt. She has had to endure so much suffering, we both had to endure suffering, it is what happens when a young mother gets cancer for the first time and all of her friends are letting her down because of the cancer-scare. And oh yes, she "looked too good to have cancer", so she was met with envy and scrutiny even though we had no one to fall back on when it was needed. How she eventually had to die from brain tumors, feels like being punished for a crime we have not committed.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/survivors-guilt.html

21. Het Gemis, 10 maanden verder
Ik voel me plotseling terug in februari 2023, toen ik in de week na haar dood tijdens het ontwaken tegen haar begon te praten en er geen antwoord kwam. Ik heb nachtmerries dat ze met verlammingen uit het ziekenhuis wordt gezet en dat we het thuis maar zelf uit moeten zoeken (het gevolg van hoe onmenselijk het ambulancepersoneel met ons is omgegaan en haar daadwerkelijk tijdens oud & nieuw met verlammingen heeft laten zitten).

Mensen kunnen nabestaanden wel eindeloos vertellen dat ze zich niet schuldig moeten voelen om er nog te zijn, maar survivor's guilt is van een andere orde. Het gaat erom dat ik niet weet hóe ik recht kan doen aan haar nalatenschap, op een manier die recht doet aan haar bestaan. Het gaat erom dat ik een waardige nabestaande wil zijn, de vertegenwoordiger en getuige van haar bestaan.

Haar missen is niet "Rouw is rauw".
Haar missen is "Er is zoveel dat ik je nog wil vertellen".
Haar missen is "Ik wil nog heel veel met je delen".
Het gemis zit in de gevoelens die nog hadden moeten worden geleefd.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/het-gemis-10-maanden-verder.html

Overzicht: Een vogel in een kooi, een gevange in een bunker. De onveranderlijke woonsituatie waar ik (voorlopig) geen invloed op heb

In dit berichtenoverzicht ga ik in op enkele belangrijke thema's die ik dit jaar op persoonlijke wijze heb behandeld. Ik heb taboe-onderwerpen of onderwerpen besproken die meestal niet openlijk worden besproken: eenzaamheid, ongelukkig zijn, afgunst van leeftijdsgenoten, een woonsituatie die nadelig maar onveranderlijk is na de dood van een naaste, zonder naasten en familie achterblijven na verlies en last van stalkers.

Hoewel eenzaamheid (geen gelijkwaardige, wederkerige contacten in mijn nabijheid hebben) de rode draad vormt in mijn bestaan sinds mijn 16e, ben ik geen slachtoffer. Ik ben geen labiel iemand, geen somber iemand, geen lethargisch/gelaten iemand, ik ben een stevige persoonlijkheid zonder twijfels. Daarom ben ik de juiste persoon om op te staan tegen de mythes en stigma's en om taboe-onderwerpen bespreekbaar te maken. 

Ik heb door met onbekenden te praten, kunnen concluderen dat het heel algemeen is om géén vrienden over te houden na een persoonlijk verlies en tijdens ernstige ziekte van een naaste. Het is voor de meeste mensen van wie ik in mijn mailbox anonieme reacties kreeg, bovendien algemeen dat zij bijna niemand of niemand hebben om op terug te vallen. Het gezin is meestal de enige "kern" waarop mensen kunnen terugvallen- al voelen veel mensen zich binnen deze kleine kring ook onbegrepen door een partner, kinderen, ouders, broers en zussen. Het is taboe om te zeggen: 'Ik heb geen vrienden' of 'Ik heb eigenlijk niemand op wie ik kan terugvallen als de nood aan de man is', maar het is vrij universeel dat dit wel degelijk het geval is.

Waarom het geen nut heeft om altijd te zeggen "Zoek (psychologische) hulp"
Sommige zaken zijn onveranderlijk. Of het tijdelijk is, of permanent, het leven is niet maakbaar. Zo zijn ook niet alle problemen en negatieve ervaringen in het leven op te lossen.

Als de woonsituatie, een omgeving die direct invloed heeft op iemands welzijn, niet in orde is, als de woonomgeving niet leefbaar is, maar er zijn geen middelen om hier direct aan te ontsnappen, dan heeft het geen zin om iemand aan te bevelen om hulp te zoeken om ermee om te gaan. De middelen moeten er zijn.

Zo heeft het ook geen zin om iemand het truïsme te verkopen "Alleen jijzelf kunt iets veranderen aan de situatie". Mensen hebben minder invloed op de omstandigheden dan ze zich wijs laten maken. De toxische positiviteitsbeweging smeert mensen aan dat iedereen invloed heeft op het verloop van het leven, dat alles maakbaar is, dat iedere dag mooi is, dat iedereen dankbaar moet zijn voor wat hij of zij heeft. Die clichés gaan er volledig aan voorbij dat iemand in diepe ellende kan worden gestort en dat er niet voor iedereen uitzicht is op iets positiefs. 

Het is een veronderstelling dat na veel ingrijpende gebeurtenissen, altijd iets positiefs op de horizon gloort. Dat is magisch denken. Er bestaat in het leven geen compensatie.

Traumatische gebeurtenissen of ingrijpende levensgebeurtenissen hoeven ook niet te worden geproblematiseerd en gepsychologiseerd. Mensen zijn geneigd te denken dat ze direct na een verlies psychologische hulp moeten zoeken. Dat moeten ze vooral doen als ze er baat bij denken te hebben, maar het is ook normaal om negatieve gevoelens te houden over nare gebeurtenissen. Het moet geen taboe zijn om negatieve gevoelens te koesteren en een hekel te hebben aan de mensen die je in de steek hebben gelaten. Het moet ook geen taboe zijn om niet toe te geven aan die opgedrongen opvatting dat je na een zwaar verlies "weer gelukkig" moet worden.

Mijn eigen woonsituatie heeft invloed op mijn leven
Ik ben na de dood van mijn moeder uit ons huis getrapt door de verhuurder, omdat de verhuurder fikse renovaties door wil voeren om de huurprijs in 2024 op te mogen drijven. Dat mag de verhuurder níet als ik de overeenkomst had gekregen. De tijd zat niet mee. Ik moest een rechtszaak tegen de verhuurder afblazen omdat ik voor mijn moeder moest zorgen, toen ze met hersentumoren in het ziekenhuis en later in een palliatieve unit kwam. De verhuurder heeft misbruik gemaakt van de omstandigheden.

Als jurist zijnde weet ik hoe rechters hun vonnis wijzen en ik weet ook dat ik niets kon beginnen ná de dood van mijn moeder, omdat de verhuurder geen akkoord verleende voor de Huisvestingsvergunning. Weigert de verhuurder te tekenen, dan is daarmee niet voldaan aan de voorwaarden om de overeenkomst voor onbepaalde tijd over te nemen.

Mijn nieuwbouwbunker in een jongerenwijk is somber, donker en gemiddeld 14,5 graden.
Ik werd gedwongen om naar een hok te verhuizen met een kamer van 10 meter. Ik moet in de kamer slapen, koken, leven. Ik moet alles op deze kleine oppervlakte stallen. Het is een somber, donker hok waar ik me geen moment heb thuisgevoeld. Het hok past niet bij me, ik ben gericht op buiten, op openheid, op gezelschap, op buren die gewoon bij me binnen kunnen lopen. Nu komt er niemand, omdat het niet uitnodigend is.

Krijsend uitgaanspubliek dat blijft hangen rond afhaalzaken houdt de boel iedere nacht tot 04:00 wakker
Dat is nog niet het ergst, want ik kan het niet leefbaar maken om andere redenen. Ten eerste blijven iedere nacht tot 3:00-4:00 de gasten van afhaalzaken in de wijk, hier in de straat hangen en schreeuwen. Er zijn domme meiden die de hele boel wakker houden met hun gegil. Doordeweeks! Kennelijk gaan ze niet naar school of naar hun werk, want tegen de ochtend gaan ze pas naar huis (Ze zullen ook niet bij hun ouders voor de deur gaan staan krijsen). 

Aanslagen
Ten tweede zijn in de 2,5 maanden dat ik hier woon, aanslagen gepleegd op het portaal en is minstens 3 keer een indringer in het woongedeelte binnengekomen. Naïeve buren hebben blijkbaar de deur opengezet. De straat is 3 keer volledig afgezet geweest, we konden geen kant op, omdat iemand al het meubilair naar buiten smeet en een ander dreigde de boel op te blazen. Ik moet om me heen kijken omdat het hier niet veilig is. Het is niet aan het complex te zien, want het is een "nieuwbouwparel" van de makers van de Little-C-penthouses en lofts. Wat men niet aan de buitenkant ziet, is dat het complex aan de achterkant wordt begrensd door oude krotten waar mensen met problemen zijn gedumpt.

Overzicht: Peer Envy/Afgunst van (vrouwelijke) leeftijdsgenoten: een geniepige vorm van uitsluiting [maak afgunst bespreekbaar!]

Als kind was ik nooit alleen. Ik had altijd een paar beste vriendinnen om me heen en soms waren er wel tientallen kinderen in mijn tuin aan het spelen. Kinderen met een heel zachtaardig karakter konden weleens bang zijn voor me omdat ik toen al heel direct was, maar ik was het tegenovergestelde van een pestkop. Ik was alleen uitgesproken, als ik iemand niet mocht dan zei ik dat ook, zonder over iemand te kletsen.

Ik hield er niet van om alleen te spelen. Niet omdat ik mijn eigen gezelschap niet kon verdragen, maar ik lééfde om 's ochtends vroeg vrienden op te halen en tot 22:00 's avonds samen te spelen. Bij mijn beste vriendin was het alsof ik er woonde, het was als thuis- en omgekeerd. Ook was ik altijd met een jongen aan het flirten en ging ik met mijn beste vriend naar autoshows, omdat we graag samen waren. Het was een leuke tijd, met mijn jeugdvrienden- en vriendinnen. Ik zou nooit hebben kunnen vermoeden dat afgunst van leeftijdsgenoten me jaren later richting eenzaamheid zou drukken.

Prepuberteit en seksualisering vanaf mijn 8ste
Ik kwam op mijn 8ste in de prepuberteit. Met alles erop en eraan. De opvliegers, de agitatie en opgezette klieren. Op die leeftijd kon ik niet zeggen dat ik soms hele dagen pijn had aan mijn melkklieren. De steken waren zo erg dat ik me af en toe ziek moest melden. Mijn docente vond dat ik me niet meer zo uitdagend moest kleden, omdat ik op mijn 9e teveel inkijk had gekregen. Ik werd anders behandeld dan andere leerlingen. Er was een docent die er alles aan deed om me aan te raken, maar ik hield hem af. Terwijl mijn leeftijdsgenoten lekker naïef waren, moest ik me verdedigen tegen de toenemende seksualiserende opmerkingen.

Roddels, "backhand compliments" en micro-agressie van meisjes en vrouwen: een onderschat, listig fenomeen
Op mijn 12e kwam ik op het voortgezet onderwijs. Jongens uit de die een stuk ouder waren dan ik, een jaar of 16/17, probeerden met me aan te pappen. Verzoekjes en pogingen tot flirten van die jongens leidden ertoe dat ik bestookt werd met boze meiden die hun vriend hadden "betrapt". Al dat drama werd ongevraagd over me uitgestort, ik kreeg zelfs te horen "Stop met hem te verleiden" en "Jij bitch".
Het gerucht werd verspreid dat ik siliconen had laten plaatsen en plastische chirurgie had laten doen. Er werd aan mijn wenkbrauwen geplukt omdat ze dachten dat ik make-up droeg. Ik werd uitgemaakt voor "anorect" en "uitdaagster". Ze dachten dat ik (ballet)danseres was en voor een modellenbureau werkte.
Op één vriendin na had ik geen leeftijdsgenoten om mee om te gaan of te vertrouwen.

Ik ben geboren als zwartharig, Siberisch kind. Ik werd na een jaar lichtblond en ging daardoor een tijdlang redelijk op in de groep met leeftijdsgenoten. Naarmate ik de adolescentie bereikte, begon mijn etniciteit steeds duidelijker tot uiting te komen. Ik word als Russin gezien en dat lokt de nodige stereotyperingen en stigmatisering uit. Ik zie er niet uit zoals de mensen met wie ik het vaakst te maken heb, mijn houding is anders, mijn lichaamsbouw is anders, mijn ogen zijn anders. Mijn ogen roepen woede op. Sommigen hebben een hekel aan grote ogen, anderen kunnen felle ogen niet uitstaan. Dat klinkt misschien raar, maar mijn moeder heeft ook heel wat snedige opmerkingen gehad omdat zij lichtgroene ogen had en van een donker fenotype was.

Hoewel ik niet openlijk ben gepest, is vanaf ongeveer mijn 15e, mijn sociale netwerk steeds beperkt door stokende leeftijdsgenoten. Je zou denken dat mensen zich hier niet mee bezighouden op hogere niveaus, maar concurrentiedrang blijft een probleem. Ik word nog steeds als een bedreiging of een opvallend iemand gezien als ik ergens binnenkom. Het maakt niet uit dat ík me niets aantrek van geroddel, het is vrouwen gelukt om in vriendschappen met mannen te stoken. Mijn beste vriend mocht niet meer met me omgaan. Of beter gezegd: zijn vriendin had het liever niet. Zo verwaterde het contact tot ik geen reactie meer kreeg.

De essentie: afgunst draait niet alleen om uiterlijk, maar ook om charisma, sympathie, talent en/of intelligentie
De essentie is niet "Kijk mij eens mooi zijn". Afgunst van leeftijdsgenoten wordt gewekt door meerdere factoren dan fysieke trekken. Charisma, talent/aanleg voor iets, een sympathiek karakter en intelligentie kunnen allemaal afgunst lokken.

"Het Mooiste Meisje van de Klas" is een human-interest programma. Ik kijk er graag naar, omdat het níet gaat over schoonheid, maar over de harde kanten van het leven waarmee ook het "aantrekkelijkste" meisje van de klas wordt geconfronteerd. De essentie van het programma is dan ook: bijna iedereen krijgt te maken met afschuwelijke levensgebeurtenissen en er bestaat niet zoiets als een schoonheidsprivilege/"pretty privilege". Mensen die aantrekkelijk worden gevonden, krijgen geen voorkeursbehandeling. Ze krijgen níet de kansen in het leven. Het is niet zo dat ze ook maar iets opschieten met hun aantrekkingskracht. Sterker nog: de meeste "Mooiste Meisjes" uit dit programma zijn slecht behandeld door afgunstige leeftijdsgenoten en door profiteurs die ze mooie kansen voorschotelden.

Het is tekenend dat Het Mooiste Meisje van de Klas altijd kan rekenen op baggeropmerkingen:

"Ze is helemaal niet mooi"
"Ze zal wel een k*tkarakter hebben als ze geen vriendinnen heeft"
"Mijn buurmeisje is knapper en heeft wel vriendinnen".

Het zijn altijd weer die achternichten van achterbuurvrouwen van beste vriendinnen die bloedmooi zijn en wél vriendinnen hebben! Dat kan in theorie, misschien vinden ze haar geen bedreiging. 

1. Afgunst van vrouwelijke leeftijdsgenoten en uitsluiting. Een geniepige vorm van pesten
Van mijn moeder maakte ik als kind van heel dichtbij mee hoe ze te maken had met vergaande afgunst van leeftijdsgenoten. Ze kreeg er de "schuld" van als mannen voor haar vielen bij een kennismaking en ze was niet welkom op het huwelijk van haar beste jeugdvriendin. Ze mocht haar niet meer bellen en niet op visite gaan, omdat haar vriendin bang was dat haar man gevoelens voor mijn moeder zou krijgen.

Als het over pesten gaat, dan is het stereotype de openlijke belediging, bedreiging of zelfs crimineel gedrag, zoals terreur en mishandeling. Sommige vrouwen zijn er echter goed in om onder de neus van iedereen geniepig toe te slaan. Micro-agressie, cliquevorming, beledigingen verpakt als complimenten en uiteindelijk sociale uitsluiting zijn typische vormen van vrouwelijk pestgedrag.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/afgunst-van-vrouwelijke.html

2. Addressing peer envy
In deze Engelse versie van mijn bericht ga ik in op de evolutie achter "peer envy". Het is natuurlijk logisch dat leeftijdsgenoten potentiële concurrenten willen uitschakelen door over ze te roddelen en het netwerk van de onbedoelde concurrent uitschakelen door lekker erop los te stoken.

Problematisch is de toxische houding tegenover mensen die aantrekkelijk of charismatisch worden gevonden:

"Mooie vrouwen hebben verschrikkelijke karakters"
"Aantrekkelijke vrouwen moeten aan hun persoonlijkheid werken, omdat ze altijd op hun uiterlijk teren"
"Mooie vrouwen krijgen privileges die anderen moeten missen"
"De meeste mooie mensen zijn inhoudsloos en lelijk van binnen"

De mythes leiden ertoe dat "mooie" mensen die intelligent zijn, humor hebben, empathisch zijn, maar ook een stabiel zelfbeeld hebben, nóg meer afgunst over zich heen krijgen. Het is alsof men aantrekkelijke mensen slecht mag behandelen door de mythes als excuus te gebruiken.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/addressing-peer-envy.html

3. "But you look every inch the popular girl"/"You have no right to complain"
I have been told by people that they assumed that I was the popular girl. They assume that if you're considered pretty/attractive/beautiful by others, you will be popular among (female) peers. The opposite is the case.

After elementary school and throughout adult life: "You have it all going for you".
From my early days in high school (I was 12), girls had passed on to each other that I was doing modeling jobs, but also that I was a ballet dancer and an athlete. I had no clue how they had come up with these ideas, but I was judged upon my appearance. Yes, I looked athletic and yes, I had model proportions. I did not do sports or fitness. I never had to follow a diet. These peers probably thought it was justified to outcast me, since (they said) "I had it all going for me": 'Yeah, you. You have no right to complain'.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/i-was-forced-into-being-loner-while-i.html

Overzicht: verlangen naar intimiteit (dat ik op veel momenten graag een man wil, betekent niet dat ik mijn gevoelens wil compromitteren of afhankelijk ben. Het gaat om het verlangen naar intimiteit en enthousiasme delen))

Toxische positiviteit: weg met de mythe van de "happy single".

Ik vind alleen zijn niet iets om te verheerlijken als ik behoefte heb aan een man, zijn aanraking, affectie en intimiteit. Het lijkt me geweldig om een man te hebben die "van mij" is- die exclusiviteit 
Ik ben geen happy single. Ik heb iets tegen de toxische positiviteit van deze mythe. Het is géén zwakte om behoefte te hebben aan intimiteit en alles wat daarbij hoort. De zo normale menselijke behoefte aan een man, betekent niet dat ik afhankelijk ben, niet dat ik me vast wil klampen aan iemand, niet dat ik iemand "nodig" heb en ook niet dat ik mijn hele leven vast wil leggen. Het gaat niet om het settlen. Ik ben niet het huiselijke type dat direct bij iemand in wil trekken om het hele leven samen te slijten. Het is wat mij betreft bizar dat mensen zich bij een eerste contact afvragen of ze hun leven met iemand door willen brengen en dat ze verder contact afblazen als ze dat niet voor zich zien. Bijna niemand brengt het hele leven door met iemand anders, zelfs aanvankelijk hechte vriendengroepen zijn aan wisselingen onderhevig.

Dat maakt niet dat ik het vrijgezellenbestaan verheerlijk. Het is niet zaligmakend om alleen te zijn op de momenten dat ik behoefte heb aan een man. Niet alleen tijdens de moeilijke momenten in het leven, zoals een zeer persoonlijk verlies, maar ook op de momenten waarop ik hem met enthousiasme wil overladen, als ik hem tegen me aan wil, als ik hem aan wil raken, 's nachts. Er gaat een stroomstoot door me heen als ik denk aan die intimiteit. Het lijkt me zo bijzonder om zijn naam in mij gegrift te hebben, alsof hij helemaal van me is. Ik weet alles van de anatomie van het menselijk lichaam. De mooiste delen zijn voor mij de ruggengraat, de schouders en de verhoudingen. Ik wil dat van dichtbij beschouwen. Niet van zomaar iemand.

Ik wil zijn persoonlijke eigenaardigheden kennen, ik wil zijn favoriete plekken verkennen, ik wil hem vastklemmen, hem tegen mijn huid voelen. Dat verlangen is onderdeel van mijn zijn, ik ga niet doen alsof ik een hedendaagse stoïcijn ben die boven die aangeboren drift staat. Het is logisch dat het ontbreken van intimiteit bijdraagt aan eenzaamheid. De meeste neurotypische mensen van het empathische type, waarvan ik er één ben, hebben behoefte aan intimiteit en aanraking. Ik woon wel in een kil, hard klimaat waarin alles het tegenovergestelde is. Het is hier ieder voor zich en de mogelijkheden om mannen met wie ík compatibel ben (creatief/vindingrijk) te ontmoeten zijn zeer beperkt.

Wat is dat voor gezanik dat mensen de behoefte aan intimiteit vergelijken met een slechte relatie, in de zin dat ze zeggen "Je kunt beter alleen zijn dan in een slechte relatie vastzitten? Clichés zijn altijd valse dichotomieën.

Natuurlijk heb ik het "voordeel" dat ik niet een reeks aan mislukte relaties en onbevredigende contacten achter de rug heb en ook niet met schaamte of spijt ergens op terug hoef te kijken. Ik doe niet aan daten. Wat dat betreft ben ik niet bedorven met relatieleed. Ik kan me niet vinden in de moderne datingclichés. Ik vind de mensen die refereren aan mislukte dates als "scharrels" dan ook echt volkomen idioten. Een mens, als scharrel?

Ik heb niet het probleem dat mannen me niet benaderen, het probleem is juist dat ik tot op de dag van vandaag ontzettend veel met ongewenste benadering te maken krijg. Niet omdat ik kwetsbaar zou zijn.
Ook niet omdat ik alleen ben, want de mannen die mij hebben belaagd dachten allemaal dat ik bezet was. Dat zij zélf een vrouw en kinderen hebben, interesseert ze niet eens. Ze volharden in het volgen en maken van ongewenste avances.
Mannen zeggen dat ik opvallende ogen, kuiltjes en een opvallende (elegante) houding heb. Ik draag geen make-up, maar nog krijg ik te horen dat ze mijn oogopslag zo apart vinden. Belaging heeft niets te maken met hoe ik me kleed. Ik loop nooit in korte jurken of met blote armen en uitgesneden shirts, maar dat is ook niet waardoor mannen seksueel worden aangetrokken, merk ik. Het is iets ongrijpbaars wat ze aantrekt. Ik heb een sprekende mimiek en dat schijnt nogal een magneetfunctie te hebben. Ik ben eerlijk gezegd zeer stereotype-Oost-Europees om te zien (Polen, Russen en Bulgaren spreken me zelfs aan in hun taal). Expressie, dat is wat mensen aantrekt. De belager die mijn nummer bij een busmaatschappij had afgetroggeld, had ik slechts een paar keer gezien toen ik nog wel een lelijke grote winterjas droeg. Dat maakt helemaal niets uit.

Ik doe niet aan daten, omdat ik veelvuldig te maken heb gehad met mannen die geobsedeerd raakten
Dat daten doe ik om verschillende redenen niet. Als ik iemand ontmoet, is de kans er dat hij mij niet wil laten gaan. Ik heb sinds mijn 12e al te maken met belaging, oneerbare verzoeken van mannen die ouder waren dan mijn vader, maar ook heb ik te maken gehad met medestudenten die mijn hele leven probeerden uit te pluizen en me 's nachts belden om me te bestoken met berichten. Afgelopen jaar stonden twee mannen op mijn stoep om me te vertellen dat ze me in de gaten hielden. Dat waren een buurman van een paar straten verder en iemand die mijn nummer had achterhaald bij de busmaatschappij. Beide mannen dachten nog wel dat ik een relatie had (ik heb er niets over losgelaten) en het ergste is: beide mannen hebben een gezin en leiden dus een dubbelleven als stalker. Ze weten niet waar ik nu woon. 

Ik heb een scherpe intuïtie, dus ik voel het direct aan wanneer ik iemand (niet) kan vertrouwen. Van een overbuurman wist ik dat ik hem kon vertrouwen, want ik voelde direct dat hij me niet aantrekkelijk vond. Hij heeft ook eerlijk gesproken over de types tot wie hij zich aangetrokken voelt. Dat was een zegen, want wij konden met elkaar praten over alles. Alles, dus ook over seks, intimiteit en relaties.

In 2023 ben ik op internet lekker leeggelopen over eenzaamheid, (hoog)begaafdheid, de behoefte aan intimiteit/verlangen naar een man en niet-gelukkig zijn en hoe die thema's met elkaar zijn verweven. Ik deel hier alles wat ik in het echte leven ook gerust zou delen, ware het niet dat ik in persoonlijk contact natuurlijk niet iedereen in verlegenheid breng met details die ik op internet wel aan de lezer over kan laten.

1. Verloren affectie
Het verlangen naar intimiteit draait om een fundamenteel menselijke behoefte aan affectie, niet om afhankelijkheid.

"Een relatie of vriendschappen zijn niet de oplossing voor eenzaamheid" miskent waar het om gaat. Sinds mensen een sociale diersoort zijn, is behoefte aan persoonlijk contact volkomen natuurlijk. Bovendien gaat het niet om "niet alleen kunnen zijn". Er is niets wanhopig, labiel of afhankelijk aan de behoefte aan intiem contact.

Het is ook geen schande om plezier te hebben aan gezelschap en een relatie te willen hebben die stimulerend/motiverend is! Het is niet zo dat ik intrinsieke motivatie mis, als ik een man wil met wie ik wederzijdse interesses kan delen, of die mijn enthousiasme en energie in bredere zin kan beantwoorden.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/verloren-affectie.html

2. Ik ben geen happy single, maar ik doe niet aan daten!
Het is helemaal niet fantastisch om niemand te hebben om eens aan te raken, om een leeg bed te hebben als je behoefte hebt om iemand te omhelzen of tegen iemand aan te liggen, om niet te kunnen delen, om niemands grappige eigenschappen exclusief te kennen, om niet eens "speciaal van iemand te zijn".

Behoefte hebben aan een partner is niet hetzelfde als een leegte willen vullen, eigenwaarde zoeken of aan iemand vast willen klampen. Het gaat er niet om, om afhankelijk te zijn van iemand om gelukkig te worden, maar om de intieme momenten die bijdragen aan levensgeluk.

In dit bericht ga ik erop in, waarom ik desondanks niet aan daten begin. Het is me een horrorbeeld dat twee mensen ongemakkelijk tegenover elkaar zitten en ergens koffie moeten drinken, uit eten moeten gaan of naar de bioscoop moeten om elkaar te leren kennen. De meeste mensen zeggen dit niet te zien zitten, toch is het "daten" nog altijd de meest gezochte vorm om iemand te leren kennen. Daten levert bijna nooit een match op en dat is niet voor niets.

Ik weet wat het is om op het eerste gezicht op iemand te vallen, of beter gezegd: om iemand gelijk leuk te vinden. Dat heeft niet zozeer met uiterlijk te maken, als wel met het aanvoelen van iemand. Charisma, aantrekkingskracht; het zijn de subtiele signalen die mensen naar elkaar toe trekken. Het is helemaal niet zo'n gek mechanisme van de natuur om verliefdheid op het eerste gezicht te laten bestaan. Maar: in de stadse samenleving is het niet makkelijk om de juiste tegen te komen.

Compatibiliteit, of bij elkaar passen, is een groot goed. Ik speel dan ook vaak met de wens en de fantasie om de man tegen te komen die bij me hoort. De gelegenheid moet er alleen zijn om die persoon tegen te komen. 

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/ik-ben-geen-happy-single-maar-ik-doe.html

 

Overzicht: Eenzaamheid en het taboe op het openlijk bespreken van eenzaamheid [bestrijd lonely-shaming]

Is dat een leuke kerstgedachte, praten over eenzaamheid op 25 december 2023?

Ik ben feitelijk alleen. Het is niet slechts het gevoel dat ik er alleen voor sta: ik heb geen naasten meer.
Mensen hoeven bij mij nooit aan te komen met "Iedereen heeft wel iemand/niemand staat er alleen voor". Ik ben van de derde generatie van een migrantenfamilie en mijn familie is door de Nederlandse Staat gescheiden van het land van herkomst. De overgebleven leden waren mijn oma en mijn moeder, die door Nederland zijn geassimileerd. Mijn oma en moeder zijn in Nederlandse pleeggezinnen geplaatst en daar als slaaf gebruikt en mishandeld. De naam en papieren van mijn oma zijn afgepakt, waardoor zij haar familie niet kon traceren. Het gevolg is dat wij alleen elkaar hadden en geen familie buiten het gezin hebben gekend.

Omdat gezelligheid en iemand hebben om mee te delen voor mij belangrijk zijn, heb ik werkelijk niets om voor te bestaan. Dat zeg ik niet uit somberheid, want ik ben helemaal niet depressief en ik heb geen zelfmedelijden. Ik sta alleen op en ga alleen naar bed en op vrije dagen zoals deze ben ik de hele dag alleen- en ik vind het verschrikkelijk. Er valt werkelijk niets goeds te zeggen over het niet meer hebben van naasten. Het is keihard en wrang om zonder familie en geliefden op de wereld te zijn.

Wat eenzaamheid voor mij betekent

Ik ben eenzaam, maar ik heb geen zelfmedelijden. Het "stereotype" eenzame mens wordt altijd geportretteerd als de trieste, gedeprimeerde, de zielige, sombere, gelaten mens. Ik vind mezelf niet zielig en ik ben niet wanhopig, gedeprimeerd of pessimistisch (n.b. ik heb geen waarde-oordeel over depressies). Dat ik eenzaam ben, komt door het gebrek aan gelijkwaardige contacten. In absolute zin heb ik geen naasten meer. Ik heb geen familie meer, dus ik sta er letterlijk alleen voor.

Eenzaamheid betekent niet dat ik genoegen neem met alles en iedereen. Ik hoor dat ik makkelijk ben in contact; ik ben een makkelijke prater. Dat zegt alleen niets over de toereikendheid van contacten. Ik heb niets met poverheid, niets met volksheid, niets met gezapigheid. Dat betekent niet dat ik veeleisend ben; ik heb behoefte aan mensen die bij me passen.

"Ik zou eenzaamheid bij jou niet verwachten". Waarom stereotypen de essentie miskennen.
Ik hoor van mensen die me net hebben ontmoet, dat ze me vrolijk/optimistisch vinden. Als eenzaamheid ter sprake komt, zeggen ze dat ze het bij míj niet verwachten. Het hardnekkige stereotype is dat eenzame mensen somber, in zichzelf gekeerd, introvert ingesteld, verlegen of juist arrogant en labiel zijn.
Dat ben ik allemaal niet. Het gaat erom, dat ik niet het leven heb dat bij me hoort en dat het niet makkelijk is om aan gelijkwaardige contacten te komen. Ik vertelde dat een keer aan iemand en ik kreeg gelijk het verwijtende "Je zult je wel verheven voelen!". Ik haat mensen die alles in het negatieve trekken, want ik ben verre van veroordelend over anderen. Ik ben een mens met de zó normale behoefte aan gelijkwaardig contact, dat zegt niet dat ik verheven ben en veeleisend ben, maar dat ik de wederkerigheid zoek. 

Stereotypen miskennen die essentie van eenzaamheid: mensen hebben behoefte aan wederkerig, gelijkwaardig contact met mensen van hun eigen niveau van functioneren.

Het is te makkelijk om te zeggen: zoek dan nieuwe vrienden. In deze omgeving heb ik geen nauwe contacten en de mogelijkheid om hier vriendschappen te vormen is er écht niet. Bovendien heb ik een hoog IQ. Bij mij uit zich dat in het zijn van een "mensenlezer". Een hoog E.Q. bestaat overigens niet, dat is een volksmythe. Emotionele intelligentie en cognitieve intelligentie hangen met elkaar samen en zijn géén twee uitersten. Ik heb júist geen behoefte om te praten over moeilijke materie en feitelijkheden, ik praat met anderen graag over het leven, persoonlijke ervaringen en de maatschappij.

Wat mij het sterkst typeert, is dat ik een snel bioritme heb. Het geeft mij daardoor geen voldoening om maar met iedereen om te gaan. Ik heb wel echt behoefte aan contact met pientere, actieve mensen met een groot gevoel voor humor, anders werkt het niet. Iemand die vrij "simpel" is en traag is in het handelen en denken kan ik weliswaar lief vinden en als persoon waarderen, maar dat betekent niet dat gelijkwaardig contact gevormd wordt.

Taboe: openlijk praten over eenzaamheid
Waarom praten de meeste jongeren niet openlijk over eenzaamheid? Dat heeft ermee te maken dat:

1. Van jongeren niet wordt verwacht dat zij eenzaam zijn, omdat zij volgens het cliché "De tijd van hun leven moeten hebben";
2. Altijd met de vinger wordt gewezen. Er zal wel "iets zijn" met een eenzame jongere. De maakbaarheidsgedachte, dat iedereen invloed heeft op het eigen levensgeluk en dat iedereen vrienden kan vinden, maakt dat de miljoenen mensen die heimelijk eenzaam zijn, zich niet uitspreken, behalve dan onder een anoniem account op Reddit of Quora.

Ik kies ervoor om wél openlijk te spreken over eenzaamheid. In het bijzonder spreek ik over eenzaamheid en hoogbegaafdheid, maar ook over de invloed van afgunst van (vrouwelijke) leeftijdsgenoten. Omdat ik niet terugdeins, krijg ik soms te maken met klote-opmerkingen als "Dan zul je het wel aan jezelf te danken hebben" in combinatie met "Jij kijkt op mensen neer" en "Je voelt je vast verheven".

Omdat ik openlijk erken intelligent te zijn, krijg ik dat soort troep over me heen. Het is not done om jezelf niet kleiner te maken, om niet naar complimenten te hengelen en niet aan valse bescheidenheid te doen. Ik ga daar niet in mee. Ik ga niet doen alsof ik mezelf dom vind om bescheiden over te komen. Ik laat me ook niets welgevallen. Dat maakt mij nog niet arrogant. Ik heb juist een stabiel zelfbewustzijn.

1. Als intelligent iemand met eenzaamheid heb ik niets met clichés en overanalyseren. Ik heb mensen van gelijkwaardig niveau van functioneren nodig!
In dit bericht ga ik in op de vele clichés rond eenzaamheid die nog nooit iemand hebben geholpen.
Ik leg ook uit waarom de "standaard" aanbevelingen voor het bestrijden van eenzaamheid, geen zin hebben om eenzaamheid onder hoogbegaafden te bestrijden.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/als-intelligent-iemand-met-eenzaamheid.html

2. Open en eerlijk zijn over eenzaamheid: eenzaamheid valt niet altijd te bestrijden
Begin 2023 kreeg ik berichten van mensen die anoniem wilden beamen dat zij in werkelijkheid niemand of slechts weinig mensen hebben om op terug te vallen.

Ik beschrijf in dit bericht dat ik zélf in aanloop naar de dood van mijn moeder, op zoek ging naar manieren om direct te participeren en om initiatieven voor andere mensen zonder familie op te starten.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/open-en-eerlijk-zijn-over-eenzaamheid.html

3. [Taboe] Eenzaamheid: aannames, weerleggingen, clichés en ongevraagde adviezen verergeren het probleem
De toxische positiviteitsbeweging stimuleert mensen om eenzaamheid te verheerlijken en zich boven de behoefte aan menselijk contact te verheffen. Het gevolg is dat mensen die aangeven wél behoefte te hebben aan menselijk contact, een gevoel van schaamte wordt aangepraat. Ze zouden zwak zijn, hun eigenwaarde niet onderkennen, andere mensen nodig hebben voor hun levensgeluk en hun eigen gezelschap niet genoeg waarderen.

De vele clichés en truïsmen over eenzaamheid die circuleren en zich in het collectief geheugen ingraven, hebben bovendien nog nooit iemand geholpen. Ik bespreek de effecten van deze dooddoeners.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/06/eenzaamheid-aannames-cliches-en.html

4. Eenzaamheid laat diepe sporen na
Dit is mijn persoonlijke relaas over eenzaamheid. Als kind was ik nooit alleen. Vanaf mijn 12e kreeg ik stelselmatig te maken met afgunst van meisjes, later van vrouwelijke leeftijdsgenoten die mij als concurrentie zagen. Omdat ik jarenlang in jongensklassen heb gezeten, o.a. in de ICT, ben ik ook tijden níet eenzaam geweest. Het was zo gezellig en zo fijn om vrij te zijn van het gestook in mijn sociale contacten door vrouwelijke leeftijdsgenoten.

Op mijn 15e werd ik voor het eerst met eenzaamheid geconfronteerd en dat gevoel was voor mij onbeschrijflijk. Het deed zoveel pijn om alleen te móeten zijn, dat ik dit bestaan niet meer wilde. Het betekende niet dat ik aan mijzelf twijfelde of dat ik bij zomaar iedereen aansluiting wilde. Ik wilde mensen om me heen die bij me pasten. Het lijkt misschien paradoxaal: ik ben optimistischer dan de meeste mensen die ik ontmoet, maar dat neemt de pijn van eenzaamheid niet weg.

In dit bericht vertel ik ook hoe pijnlijk het is als iedereen zegt "Jij redt je wel", terwijl niemand ook maar iets heeft gedaan om me bij te staan.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/08/eenzaamheid-laat-diepe-sporen-na.html

5. Eenzaamheid en hoogbegaafdheid
Voor hoogbegaafden is er niet zomaar een manier om eenzaamheid aan te pakken. Dat heeft er mede mee te maken dat ánderen stigma's over hoogbegaafdheid in stand houden, onder meer dat cliché "Je zult wel op anderen neerkijken".

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/eenzaamheid-en-hoogbegaafdheidhoge.html

6. Hoe is het, om echt alleen te zijn?
Ik ervaar hoe ongepast het is als mensen zeggen: "Niemand is werkelijk alleen", "Je denkt misschien dat je er alleen voor staat, maar er is altijd iemand" en "Versterk de band met je naasten".

Ik heb werkelijk geen naasten meer. Ik heb niemand om te omhelzen, om aan te raken, om mee te delen. Ik heb geen familie. Alles in mijn leven moet ik zelf doorstaan. Dat maakt niet sterker. Het is verstikkend om dag en nacht zonder naasten te moeten leven. Dat betekent niet dat ik "iemand nodig heb", maar dat ik mens ben en behoefte heb aan warm contact. Voor mij was het hebben van familie belangrijk. Ik zou willen dat ik er níet alleen voor hoefde te staan, maar het is zoals het is.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/06/hoe-is-het-om-echt-alleen-te-zijn.html

7. [Waarschuwing: controversieel onderwerp] Eén van de taboes om bespreekbaar te maken: zelfmoord [+ bestrijd het schadelijke effect van waarde-oordelen en clichés]
Ik kies ervoor om gevoelige taboe-onderwerpen bespreekbaar te maken om onnodige schaamte, stigma's en eenzaamheid zoveel mogelijk te bestrijden. Daarvoor ben ik de aangewezen persoon, omdat ik heel goed voel en begrijp hoe het menselijk leven in elkaar zit. Door alles mooi te praten en taboegevoelens weg te stoppen, worden mensen niet geholpen. In plaats daarvan krijgen mensen die met gevoelens over eenzaamheid en suïcide zitten, te maken met moralisme, nutteloze adviezen, waarde-oordelen verpakt als zogenaamd goedbedoeld advies en afkeuring.

Mensen geloven graag dat suïcidale gedachten en zelfmoorden het gevolg zijn van psychische problemen, maar de werkelijkheid is anders. In meer dan 50% van de gevallen is er géén psychische stoornis in het spel bij zelfmoord. Herhaald onderzoek wijst dit uit. De gedachte dat zelfmoord altijd het gevolg is van een psychische stoornis, komt voort uit de de moralistische opvatting dat een zekere vorm van rationaliteit in combinatie met zelfmoord een afkeurenswaardige gewaarwording is.

Ik geef enkele onderliggende factoren die ervoor kunnen zorgen dat mensen zelfmoord overwegen:

1. Onbegrepen zijn;
2. Geen adequate sociale contacten hebben;
3. Stigma's rond (jong zijn en) eenzaamheid;
4. Pesterijen (bijvoorbeeld op het werk, op een opleiding of in de eigen omgeving) die ondanks een noodkreet van het slachtoffer niet worden aangepakt, omdat docenten, leidinggevenden of meelopers van terreurburen meewerken aan het in stand houden van de situatie/niet het karakter hebben om pesten te beëindigen;
5. Armoede en chronische ziekten

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/waarschuwing-controversieel-onderwerp.html

8. Als "mensenlezer" (iemand met aangeboren hoogontwikkelde intuïtie) is het bestaan eenzaam
Hoogbegaafdheid en heldervoelendheid gaan in mijn geval samen en zijn in wezen geen probleem. Het probleem is dat ik geen mensen ontmoet in mijn directe omgeving die dit herkennen. Ik heb alles direct door.

Ik was als kind door niemand te beïnvloeden, omdat ik toen iedereen al doorhad en een sterk ontwikkeld bewustzijn had. Mensen vonden dat maar ongemakkelijk. Leeftijdsgenoten snapten niet dat ik zo snel was met ergens de clou van begrijpen.

Dat ik bijna altijd eenzaam ben heeft niets te maken met verhevenheid, maar dat mijn leeftijdsgenoten nooit hetzelfde hadden en hebben. Ik heb mensen om me heen nodig die meer gelijkwaardig zijn, zowel in bioritme als in intuïtie. Mensen die dit niet hebben, leven met (vaak) illusoire gedachten als "Je moet alles een kans geven", "Alles moet wennen", "Niet geschoten is altijd mis" en "Misschien heeft de ander geen slechte intenties".

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/als-mensenlezer-iemand-met-aangeboren.html

9. [ Loneliness #1 ] Loneliness is a legacy left unknown
You cannot address loneliness with ill advice, "explanatory blame" and stereotyping
Let me speak from personal experience. It is not such a hot topic to speak about loneliness when being young. I haven't spoken about loneliness because I deliberately avoid ill advice, clichés and blame. I am not looking for someone pointing a finger to character traits that might be to blame. Certainly, I don't even know why I have been alone ánd lonely for a great part of my life.

I don't mind exploring dark themes like loneliness, a topic that none of my peers has ever welcomed to discuss openly. I absolutely despise the thought of ever getting old, living my life just for myself alone. It is a curse. No one should try to convince me that life is worth living for a purpose if I have to live without strong social bonds.

Now, I have no remaining family. Since the loss of my mother on 18 February 2023, I have literally been all by myself, to this day I have exactly no one to resort to or share my feelings with, even though I am an expressive, honest, not-so-easily-offended and talkative person. I know myself well. I know that I am not one to hide myself and douche myself in darkness.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/loneliness-is-legacy-left-unknown.html

10.[ Loneliness and living on with no family and loved ones left ] Having no family: how assimilation of an extremely small migrant family hit me, as the only remaining member
I never knew that it wasn't that normal to have no extended family, until I learned from the false adoption history affecting my grandmother, my mother and ultimately me.

I never thought that being the 3d generation of an extremely small family of migrants would have hit me like this: it means that I am the only remaining member in my country of residence, the Netherlands.

I am the only remaining family member in The Netherlands. Our family dies off with me
Well, here I am. I am the only remaining family member in The Netherlands. I don't know who my relatives are, I don't know where they reside, I don't even know our actual surname. I can't compare with family members to know if we have personality traits in common. I will never know if they are as impatient and talkative as we were. I do not know whether they are as articulate and strongly opinionated. I guess so. These are traits that defined my grandmother, my mother and me.

https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/having-no-family-how-assimilation-of.html