In dit berichtenoverzicht ga ik in op enkele belangrijke thema's die ik dit jaar op persoonlijke wijze heb behandeld. Ik heb taboe-onderwerpen of onderwerpen besproken die meestal niet openlijk worden besproken: eenzaamheid, ongelukkig zijn, afgunst van leeftijdsgenoten, een woonsituatie die nadelig maar onveranderlijk is na de dood van een naaste, zonder naasten en familie achterblijven na verlies en last van stalkers.
Hoewel eenzaamheid (geen gelijkwaardige, wederkerige contacten in mijn nabijheid hebben) de rode draad vormt in mijn bestaan sinds mijn 16e, ben ik geen slachtoffer. Ik ben geen labiel iemand, geen somber iemand, geen lethargisch/gelaten iemand, ik ben een stevige persoonlijkheid zonder twijfels. Daarom ben ik de juiste persoon om op te staan tegen de mythes en stigma's en om taboe-onderwerpen bespreekbaar te maken.
Ik heb door met onbekenden te praten, kunnen concluderen dat het heel algemeen is om géén vrienden over te houden na een persoonlijk verlies en tijdens ernstige ziekte van een naaste. Het is voor de meeste mensen van wie ik in mijn mailbox anonieme reacties kreeg, bovendien algemeen dat zij bijna niemand of niemand hebben om op terug te vallen. Het gezin is meestal de enige "kern" waarop mensen kunnen terugvallen- al voelen veel mensen zich binnen deze kleine kring ook onbegrepen door een partner, kinderen, ouders, broers en zussen. Het is taboe om te zeggen: 'Ik heb geen vrienden' of 'Ik heb eigenlijk niemand op wie ik kan terugvallen als de nood aan de man is', maar het is vrij universeel dat dit wel degelijk het geval is.
Waarom het geen nut heeft om altijd te zeggen "Zoek (psychologische) hulp"
Sommige zaken zijn onveranderlijk. Of het tijdelijk is, of permanent, het leven is niet maakbaar. Zo zijn ook niet alle problemen en negatieve ervaringen in het leven op te lossen.
Als de woonsituatie, een omgeving die direct invloed heeft op iemands welzijn, niet in orde is, als de woonomgeving niet leefbaar is, maar er zijn geen middelen om hier direct aan te ontsnappen, dan heeft het geen zin om iemand aan te bevelen om hulp te zoeken om ermee om te gaan. De middelen moeten er zijn.
Zo heeft het ook geen zin om iemand het truïsme te verkopen "Alleen jijzelf kunt iets veranderen aan de situatie". Mensen hebben minder invloed op de omstandigheden dan ze zich wijs laten maken. De toxische positiviteitsbeweging smeert mensen aan dat iedereen invloed heeft op het verloop van het leven, dat alles maakbaar is, dat iedere dag mooi is, dat iedereen dankbaar moet zijn voor wat hij of zij heeft. Die clichés gaan er volledig aan voorbij dat iemand in diepe ellende kan worden gestort en dat er niet voor iedereen uitzicht is op iets positiefs.
Het is een veronderstelling dat na veel ingrijpende gebeurtenissen, altijd iets positiefs op de horizon gloort. Dat is magisch denken. Er bestaat in het leven geen compensatie.
Traumatische gebeurtenissen of ingrijpende levensgebeurtenissen hoeven ook niet te worden geproblematiseerd en gepsychologiseerd. Mensen zijn geneigd te denken dat ze direct na een verlies psychologische hulp moeten zoeken. Dat moeten ze vooral doen als ze er baat bij denken te hebben, maar het is ook normaal om negatieve gevoelens te houden over nare gebeurtenissen. Het moet geen taboe zijn om negatieve gevoelens te koesteren en een hekel te hebben aan de mensen die je in de steek hebben gelaten. Het moet ook geen taboe zijn om niet toe te geven aan die opgedrongen opvatting dat je na een zwaar verlies "weer gelukkig" moet worden.
Mijn eigen woonsituatie heeft invloed op mijn leven
Ik ben na de dood van mijn moeder uit ons huis getrapt door de verhuurder, omdat de verhuurder fikse renovaties door wil voeren om de huurprijs in 2024 op te mogen drijven. Dat mag de verhuurder níet als ik de overeenkomst had gekregen. De tijd zat niet mee. Ik moest een rechtszaak tegen de verhuurder afblazen omdat ik voor mijn moeder moest zorgen, toen ze met hersentumoren in het ziekenhuis en later in een palliatieve unit kwam. De verhuurder heeft misbruik gemaakt van de omstandigheden.
Als jurist zijnde weet ik hoe rechters hun vonnis wijzen en ik weet ook dat ik niets kon beginnen ná de dood van mijn moeder, omdat de verhuurder geen akkoord verleende voor de Huisvestingsvergunning. Weigert de verhuurder te tekenen, dan is daarmee niet voldaan aan de voorwaarden om de overeenkomst voor onbepaalde tijd over te nemen.
Mijn nieuwbouwbunker in een jongerenwijk is somber, donker en gemiddeld 14,5 graden.
Ik werd gedwongen om naar een hok te verhuizen met een kamer van 10 meter. Ik moet in de kamer slapen, koken, leven. Ik moet alles op deze kleine oppervlakte stallen. Het is een somber, donker hok waar ik me geen moment heb thuisgevoeld. Het hok past niet bij me, ik ben gericht op buiten, op openheid, op gezelschap, op buren die gewoon bij me binnen kunnen lopen. Nu komt er niemand, omdat het niet uitnodigend is.
Krijsend uitgaanspubliek dat blijft hangen rond afhaalzaken houdt de boel iedere nacht tot 04:00 wakker
Dat is nog niet het ergst, want ik kan het niet leefbaar maken om andere redenen. Ten eerste blijven iedere nacht tot 3:00-4:00 de gasten van afhaalzaken in de wijk, hier in de straat hangen en schreeuwen. Er zijn domme meiden die de hele boel wakker houden met hun gegil. Doordeweeks! Kennelijk gaan ze niet naar school of naar hun werk, want tegen de ochtend gaan ze pas naar huis (Ze zullen ook niet bij hun ouders voor de deur gaan staan krijsen).
Aanslagen
Ten tweede zijn in de 2,5 maanden dat ik hier woon, aanslagen gepleegd op het portaal en is minstens 3 keer een indringer in het woongedeelte binnengekomen. Naïeve buren hebben blijkbaar de deur opengezet. De straat is 3 keer volledig afgezet geweest, we konden geen kant op, omdat iemand al het meubilair naar buiten smeet en een ander dreigde de boel op te blazen. Ik moet om me heen kijken omdat het hier niet veilig is. Het is niet aan het complex te zien, want het is een "nieuwbouwparel" van de makers van de Little-C-penthouses en lofts. Wat men niet aan de buitenkant ziet, is dat het complex aan de achterkant wordt begrensd door oude krotten waar mensen met problemen zijn gedumpt.
