Is dat een leuke kerstgedachte, praten over eenzaamheid op 25 december 2023?
Ik ben feitelijk alleen. Het is niet slechts het gevoel dat ik er alleen voor sta: ik heb geen naasten meer.
Mensen hoeven bij mij nooit aan te komen met "Iedereen heeft wel iemand/niemand staat er alleen voor". Ik ben van de derde generatie van een migrantenfamilie en mijn familie is door de Nederlandse Staat gescheiden van het land van herkomst. De overgebleven leden waren mijn oma en mijn moeder, die door Nederland zijn geassimileerd. Mijn oma en moeder zijn in Nederlandse pleeggezinnen geplaatst en daar als slaaf gebruikt en mishandeld. De naam en papieren van mijn oma zijn afgepakt, waardoor zij haar familie niet kon traceren. Het gevolg is dat wij alleen elkaar hadden en geen familie buiten het gezin hebben gekend.
Omdat gezelligheid en iemand hebben om mee te delen voor mij belangrijk zijn, heb ik werkelijk niets om voor te bestaan. Dat zeg ik niet uit somberheid, want ik ben helemaal niet depressief en ik heb geen zelfmedelijden. Ik sta alleen op en ga alleen naar bed en op vrije dagen zoals deze ben ik de hele dag alleen- en ik vind het verschrikkelijk. Er valt werkelijk niets goeds te zeggen over het niet meer hebben van naasten. Het is keihard en wrang om zonder familie en geliefden op de wereld te zijn.
Wat eenzaamheid voor mij betekent
Ik ben eenzaam, maar ik heb geen zelfmedelijden. Het "stereotype" eenzame mens wordt altijd geportretteerd als de trieste, gedeprimeerde, de zielige, sombere, gelaten mens. Ik vind mezelf niet zielig en ik ben niet wanhopig, gedeprimeerd of pessimistisch (n.b. ik heb geen waarde-oordeel over depressies). Dat ik eenzaam ben, komt door het gebrek aan gelijkwaardige contacten. In absolute zin heb ik geen naasten meer. Ik heb geen familie meer, dus ik sta er letterlijk alleen voor.
Eenzaamheid betekent niet dat ik genoegen neem met alles en iedereen. Ik hoor dat ik makkelijk ben in contact; ik ben een makkelijke prater. Dat zegt alleen niets over de toereikendheid van contacten. Ik heb niets met poverheid, niets met volksheid, niets met gezapigheid. Dat betekent niet dat ik veeleisend ben; ik heb behoefte aan mensen die bij me passen.
"Ik zou eenzaamheid bij jou niet verwachten". Waarom stereotypen de essentie miskennen.
Ik hoor van mensen die me net hebben ontmoet, dat ze me vrolijk/optimistisch vinden. Als eenzaamheid ter sprake komt, zeggen ze dat ze het bij míj niet verwachten. Het hardnekkige stereotype is dat eenzame mensen somber, in zichzelf gekeerd, introvert ingesteld, verlegen of juist arrogant en labiel zijn.
Dat ben ik allemaal niet. Het gaat erom, dat ik niet het leven heb dat bij me hoort en dat het niet makkelijk is om aan gelijkwaardige contacten te komen. Ik vertelde dat een keer aan iemand en ik kreeg gelijk het verwijtende "Je zult je wel verheven voelen!". Ik haat mensen die alles in het negatieve trekken, want ik ben verre van veroordelend over anderen. Ik ben een mens met de zó normale behoefte aan gelijkwaardig contact, dat zegt niet dat ik verheven ben en veeleisend ben, maar dat ik de wederkerigheid zoek.
Stereotypen miskennen die essentie van eenzaamheid: mensen hebben behoefte aan wederkerig, gelijkwaardig contact met mensen van hun eigen niveau van functioneren.
Het is te makkelijk om te zeggen: zoek dan nieuwe vrienden. In deze omgeving heb ik geen nauwe contacten en de mogelijkheid om hier vriendschappen te vormen is er écht niet. Bovendien heb ik een hoog IQ. Bij mij uit zich dat in het zijn van een "mensenlezer". Een hoog E.Q. bestaat overigens niet, dat is een volksmythe. Emotionele intelligentie en cognitieve intelligentie hangen met elkaar samen en zijn géén twee uitersten. Ik heb júist geen behoefte om te praten over moeilijke materie en feitelijkheden, ik praat met anderen graag over het leven, persoonlijke ervaringen en de maatschappij.
Wat mij het sterkst typeert, is dat ik een snel bioritme heb. Het geeft mij daardoor geen voldoening om maar met iedereen om te gaan. Ik heb wel echt behoefte aan contact met pientere, actieve mensen met een groot gevoel voor humor, anders werkt het niet. Iemand die vrij "simpel" is en traag is in het handelen en denken kan ik weliswaar lief vinden en als persoon waarderen, maar dat betekent niet dat gelijkwaardig contact gevormd wordt.
Taboe: openlijk praten over eenzaamheid
Waarom praten de meeste jongeren niet openlijk over eenzaamheid? Dat heeft ermee te maken dat:
1. Van jongeren niet wordt verwacht dat zij eenzaam zijn, omdat zij volgens het cliché "De tijd van hun leven moeten hebben";
2. Altijd met de vinger wordt gewezen. Er zal wel "iets zijn" met een eenzame jongere. De maakbaarheidsgedachte, dat iedereen invloed heeft op het eigen levensgeluk en dat iedereen vrienden kan vinden, maakt dat de miljoenen mensen die heimelijk eenzaam zijn, zich niet uitspreken, behalve dan onder een anoniem account op Reddit of Quora.
Ik kies ervoor om wél openlijk te spreken over eenzaamheid. In het bijzonder spreek ik over eenzaamheid en hoogbegaafdheid, maar ook over de invloed van afgunst van (vrouwelijke) leeftijdsgenoten. Omdat ik niet terugdeins, krijg ik soms te maken met klote-opmerkingen als "Dan zul je het wel aan jezelf te danken hebben" in combinatie met "Jij kijkt op mensen neer" en "Je voelt je vast verheven".
Omdat ik openlijk erken intelligent te zijn, krijg ik dat soort troep over me heen. Het is not done om jezelf niet kleiner te maken, om niet naar complimenten te hengelen en niet aan valse bescheidenheid te doen. Ik ga daar niet in mee. Ik ga niet doen alsof ik mezelf dom vind om bescheiden over te komen. Ik laat me ook niets welgevallen. Dat maakt mij nog niet arrogant. Ik heb juist een stabiel zelfbewustzijn.
1. Als intelligent iemand met eenzaamheid heb ik niets met clichés en overanalyseren. Ik heb mensen van gelijkwaardig niveau van functioneren nodig!
In dit bericht ga ik in op de vele clichés rond eenzaamheid die nog nooit iemand hebben geholpen.
Ik leg ook uit waarom de "standaard" aanbevelingen voor het bestrijden van eenzaamheid, geen zin hebben om eenzaamheid onder hoogbegaafden te bestrijden.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/als-intelligent-iemand-met-eenzaamheid.html
2. Open en eerlijk zijn over eenzaamheid: eenzaamheid valt niet altijd te bestrijden
Begin 2023 kreeg ik berichten van mensen die anoniem wilden beamen dat zij in werkelijkheid niemand of slechts weinig mensen hebben om op terug te vallen.
Ik beschrijf in dit bericht dat ik zélf in aanloop naar de dood van mijn moeder, op zoek ging naar manieren om direct te participeren en om initiatieven voor andere mensen zonder familie op te starten.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/open-en-eerlijk-zijn-over-eenzaamheid.html
3. [Taboe] Eenzaamheid: aannames, weerleggingen, clichés en ongevraagde adviezen verergeren het probleem
De toxische positiviteitsbeweging stimuleert mensen om eenzaamheid te verheerlijken en zich boven de behoefte aan menselijk contact te verheffen. Het gevolg is dat mensen die aangeven wél behoefte te hebben aan menselijk contact, een gevoel van schaamte wordt aangepraat. Ze zouden zwak zijn, hun eigenwaarde niet onderkennen, andere mensen nodig hebben voor hun levensgeluk en hun eigen gezelschap niet genoeg waarderen.
De vele clichés en truïsmen over eenzaamheid die circuleren en zich in het collectief geheugen ingraven, hebben bovendien nog nooit iemand geholpen. Ik bespreek de effecten van deze dooddoeners.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/06/eenzaamheid-aannames-cliches-en.html
4. Eenzaamheid laat diepe sporen na
Dit is mijn persoonlijke relaas over eenzaamheid. Als kind was ik nooit alleen. Vanaf mijn 12e kreeg ik stelselmatig te maken met afgunst van meisjes, later van vrouwelijke leeftijdsgenoten die mij als concurrentie zagen. Omdat ik jarenlang in jongensklassen heb gezeten, o.a. in de ICT, ben ik ook tijden níet eenzaam geweest. Het was zo gezellig en zo fijn om vrij te zijn van het gestook in mijn sociale contacten door vrouwelijke leeftijdsgenoten.
Op mijn 15e werd ik voor het eerst met eenzaamheid geconfronteerd en dat gevoel was voor mij onbeschrijflijk. Het deed zoveel pijn om alleen te móeten zijn, dat ik dit bestaan niet meer wilde. Het betekende niet dat ik aan mijzelf twijfelde of dat ik bij zomaar iedereen aansluiting wilde. Ik wilde mensen om me heen die bij me pasten. Het lijkt misschien paradoxaal: ik ben optimistischer dan de meeste mensen die ik ontmoet, maar dat neemt de pijn van eenzaamheid niet weg.
In dit bericht vertel ik ook hoe pijnlijk het is als iedereen zegt "Jij redt je wel", terwijl niemand ook maar iets heeft gedaan om me bij te staan.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/08/eenzaamheid-laat-diepe-sporen-na.html
5. Eenzaamheid en hoogbegaafdheid
Voor hoogbegaafden is er niet zomaar een manier om eenzaamheid aan te pakken. Dat heeft er mede mee te maken dat ánderen stigma's over hoogbegaafdheid in stand houden, onder meer dat cliché "Je zult wel op anderen neerkijken".
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/eenzaamheid-en-hoogbegaafdheidhoge.html
6. Hoe is het, om echt alleen te zijn?
Ik ervaar hoe ongepast het is als mensen zeggen: "Niemand is werkelijk alleen", "Je denkt misschien dat je er alleen voor staat, maar er is altijd iemand" en "Versterk de band met je naasten".
Ik heb werkelijk geen naasten meer. Ik heb niemand om te omhelzen, om aan te raken, om mee te delen. Ik heb geen familie. Alles in mijn leven moet ik zelf doorstaan. Dat maakt niet sterker. Het is verstikkend om dag en nacht zonder naasten te moeten leven. Dat betekent niet dat ik "iemand nodig heb", maar dat ik mens ben en behoefte heb aan warm contact. Voor mij was het hebben van familie belangrijk. Ik zou willen dat ik er níet alleen voor hoefde te staan, maar het is zoals het is.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/06/hoe-is-het-om-echt-alleen-te-zijn.html
7. [Waarschuwing: controversieel onderwerp] Eén van de taboes om bespreekbaar te maken: zelfmoord [+ bestrijd het schadelijke effect van waarde-oordelen en clichés]
Ik kies ervoor om gevoelige taboe-onderwerpen bespreekbaar te maken om onnodige schaamte, stigma's en eenzaamheid zoveel mogelijk te bestrijden. Daarvoor ben ik de aangewezen persoon, omdat ik heel goed voel en begrijp hoe het menselijk leven in elkaar zit. Door alles mooi te praten en taboegevoelens weg te stoppen, worden mensen niet geholpen. In plaats daarvan krijgen mensen die met gevoelens over eenzaamheid en suïcide zitten, te maken met moralisme, nutteloze adviezen, waarde-oordelen verpakt als zogenaamd goedbedoeld advies en afkeuring.
Mensen geloven graag dat suïcidale gedachten en zelfmoorden het gevolg zijn van psychische problemen, maar de werkelijkheid is anders. In meer dan 50% van de gevallen is er géén psychische stoornis in het spel bij zelfmoord. Herhaald onderzoek wijst dit uit. De gedachte dat zelfmoord altijd het gevolg is van een psychische stoornis, komt voort uit de de moralistische opvatting dat een zekere vorm van rationaliteit in combinatie met zelfmoord een afkeurenswaardige gewaarwording is.
Ik geef enkele onderliggende factoren die ervoor kunnen zorgen dat mensen zelfmoord overwegen:
1. Onbegrepen zijn;
2. Geen adequate sociale contacten hebben;
3. Stigma's rond (jong zijn en) eenzaamheid;
4. Pesterijen (bijvoorbeeld op het werk, op een opleiding of in de eigen omgeving) die ondanks een noodkreet van het slachtoffer niet worden aangepakt, omdat docenten, leidinggevenden of meelopers van terreurburen meewerken aan het in stand houden van de situatie/niet het karakter hebben om pesten te beëindigen;
5. Armoede en chronische ziekten
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/waarschuwing-controversieel-onderwerp.html
8. Als "mensenlezer" (iemand met aangeboren hoogontwikkelde intuïtie) is het bestaan eenzaam
Hoogbegaafdheid en heldervoelendheid gaan in mijn geval samen en zijn in wezen geen probleem. Het probleem is dat ik geen mensen ontmoet in mijn directe omgeving die dit herkennen. Ik heb alles direct door.
Ik was als kind door niemand te beïnvloeden, omdat ik toen iedereen al doorhad en een sterk ontwikkeld bewustzijn had. Mensen vonden dat maar ongemakkelijk. Leeftijdsgenoten snapten niet dat ik zo snel was met ergens de clou van begrijpen.
Dat ik bijna altijd eenzaam ben heeft niets te maken met verhevenheid, maar dat mijn leeftijdsgenoten nooit hetzelfde hadden en hebben. Ik heb mensen om me heen nodig die meer gelijkwaardig zijn, zowel in bioritme als in intuïtie. Mensen die dit niet hebben, leven met (vaak) illusoire gedachten als "Je moet alles een kans geven", "Alles moet wennen", "Niet geschoten is altijd mis" en "Misschien heeft de ander geen slechte intenties".
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/als-mensenlezer-iemand-met-aangeboren.html
9. [ Loneliness #1 ] Loneliness is a legacy left unknown
You cannot address loneliness with ill advice, "explanatory blame" and stereotyping
Let me speak from personal experience. It is not such a hot topic to speak about loneliness when being young. I haven't spoken about loneliness because I deliberately avoid ill advice, clichés and blame. I am not looking for someone pointing a finger to character traits that might be to blame. Certainly, I don't even know why I have been alone ánd lonely for a great part of my life.
I don't mind exploring dark themes like loneliness, a topic that none of my peers has ever welcomed to discuss openly. I absolutely despise the thought of ever getting old, living my life just for myself alone. It is a curse. No one should try to convince me that life is worth living for a purpose if I have to live without strong social bonds.
Now, I have no remaining family. Since the loss of my mother on 18 February 2023, I have literally been all by myself, to this day I have exactly no one to resort to or share my feelings with, even though I am an expressive, honest, not-so-easily-offended and talkative person. I know myself well. I know that I am not one to hide myself and douche myself in darkness.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/loneliness-is-legacy-left-unknown.html
10.[ Loneliness and living on with no family and loved ones left ] Having no family: how assimilation of an extremely small migrant family hit me, as the only remaining member
I never knew that it wasn't that normal to have no extended family, until I learned from the false adoption history affecting my grandmother, my mother and ultimately me.
I never thought that being the 3d generation of an extremely small family of migrants would have hit me like this: it means that I am the only remaining member in my country of residence, the Netherlands.
I am the only remaining family member in The Netherlands. Our family dies off with me
Well, here I am. I am the only remaining family member in The Netherlands. I don't know who my relatives are, I don't know where they reside, I don't even know our actual surname. I can't compare with family members to know if we have personality traits in common. I will never know if they are as impatient and talkative as we were. I do not know whether they are as articulate and strongly opinionated. I guess so. These are traits that defined my grandmother, my mother and me.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/03/having-no-family-how-assimilation-of.html
