Als kind was ik nooit alleen. Ik had altijd een paar beste vriendinnen om me heen en soms waren er wel tientallen kinderen in mijn tuin aan het spelen. Kinderen met een heel zachtaardig karakter konden weleens bang zijn voor me omdat ik toen al heel direct was, maar ik was het tegenovergestelde van een pestkop. Ik was alleen uitgesproken, als ik iemand niet mocht dan zei ik dat ook, zonder over iemand te kletsen.
Ik hield er niet van om alleen te spelen. Niet omdat ik mijn eigen gezelschap niet kon verdragen, maar ik lééfde om 's ochtends vroeg vrienden op te halen en tot 22:00 's avonds samen te spelen. Bij mijn beste vriendin was het alsof ik er woonde, het was als thuis- en omgekeerd. Ook was ik altijd met een jongen aan het flirten en ging ik met mijn beste vriend naar autoshows, omdat we graag samen waren. Het was een leuke tijd, met mijn jeugdvrienden- en vriendinnen. Ik zou nooit hebben kunnen vermoeden dat afgunst van leeftijdsgenoten me jaren later richting eenzaamheid zou drukken.
Prepuberteit en seksualisering vanaf mijn 8ste
Ik kwam op mijn 8ste in de prepuberteit. Met alles erop en eraan. De opvliegers, de agitatie en opgezette klieren. Op die leeftijd kon ik niet zeggen dat ik soms hele dagen pijn had aan mijn melkklieren. De steken waren zo erg dat ik me af en toe ziek moest melden. Mijn docente vond dat ik me niet meer zo uitdagend moest kleden, omdat ik op mijn 9e teveel inkijk had gekregen. Ik werd anders behandeld dan andere leerlingen. Er was een docent die er alles aan deed om me aan te raken, maar ik hield hem af. Terwijl mijn leeftijdsgenoten lekker naïef waren, moest ik me verdedigen tegen de toenemende seksualiserende opmerkingen.
Roddels, "backhand compliments" en micro-agressie van meisjes en vrouwen: een onderschat, listig fenomeen
Op mijn 12e kwam ik op het voortgezet onderwijs. Jongens uit de die een stuk ouder waren dan ik, een jaar of 16/17, probeerden met me aan te pappen. Verzoekjes en pogingen tot flirten van die jongens leidden ertoe dat ik bestookt werd met boze meiden die hun vriend hadden "betrapt". Al dat drama werd ongevraagd over me uitgestort, ik kreeg zelfs te horen "Stop met hem te verleiden" en "Jij bitch".
Het gerucht werd verspreid dat ik siliconen had laten plaatsen en plastische chirurgie had laten doen. Er werd aan mijn wenkbrauwen geplukt omdat ze dachten dat ik make-up droeg. Ik werd uitgemaakt voor "anorect" en "uitdaagster". Ze dachten dat ik (ballet)danseres was en voor een modellenbureau werkte.
Op één vriendin na had ik geen leeftijdsgenoten om mee om te gaan of te vertrouwen.
Ik ben geboren als zwartharig, Siberisch kind. Ik werd na een jaar lichtblond en ging daardoor een tijdlang redelijk op in de groep met leeftijdsgenoten. Naarmate ik de adolescentie bereikte, begon mijn etniciteit steeds duidelijker tot uiting te komen. Ik word als Russin gezien en dat lokt de nodige stereotyperingen en stigmatisering uit. Ik zie er niet uit zoals de mensen met wie ik het vaakst te maken heb, mijn houding is anders, mijn lichaamsbouw is anders, mijn ogen zijn anders. Mijn ogen roepen woede op. Sommigen hebben een hekel aan grote ogen, anderen kunnen felle ogen niet uitstaan. Dat klinkt misschien raar, maar mijn moeder heeft ook heel wat snedige opmerkingen gehad omdat zij lichtgroene ogen had en van een donker fenotype was.
Hoewel ik niet openlijk ben gepest, is vanaf ongeveer mijn 15e, mijn sociale netwerk steeds beperkt door stokende leeftijdsgenoten. Je zou denken dat mensen zich hier niet mee bezighouden op hogere niveaus, maar concurrentiedrang blijft een probleem. Ik word nog steeds als een bedreiging of een opvallend iemand gezien als ik ergens binnenkom. Het maakt niet uit dat ík me niets aantrek van geroddel, het is vrouwen gelukt om in vriendschappen met mannen te stoken. Mijn beste vriend mocht niet meer met me omgaan. Of beter gezegd: zijn vriendin had het liever niet. Zo verwaterde het contact tot ik geen reactie meer kreeg.
De essentie: afgunst draait niet alleen om uiterlijk, maar ook om charisma, sympathie, talent en/of intelligentie
De essentie is niet "Kijk mij eens mooi zijn". Afgunst van leeftijdsgenoten wordt gewekt door meerdere factoren dan fysieke trekken. Charisma, talent/aanleg voor iets, een sympathiek karakter en intelligentie kunnen allemaal afgunst lokken.
"Het Mooiste Meisje van de Klas" is een human-interest programma. Ik kijk er graag naar, omdat het níet gaat over schoonheid, maar over de harde kanten van het leven waarmee ook het "aantrekkelijkste" meisje van de klas wordt geconfronteerd. De essentie van het programma is dan ook: bijna iedereen krijgt te maken met afschuwelijke levensgebeurtenissen en er bestaat niet zoiets als een schoonheidsprivilege/"pretty privilege". Mensen die aantrekkelijk worden gevonden, krijgen geen voorkeursbehandeling. Ze krijgen níet de kansen in het leven. Het is niet zo dat ze ook maar iets opschieten met hun aantrekkingskracht. Sterker nog: de meeste "Mooiste Meisjes" uit dit programma zijn slecht behandeld door afgunstige leeftijdsgenoten en door profiteurs die ze mooie kansen voorschotelden.
Het is tekenend dat Het Mooiste Meisje van de Klas altijd kan rekenen op baggeropmerkingen:
"Ze is helemaal niet mooi"
"Ze zal wel een k*tkarakter hebben als ze geen vriendinnen heeft"
"Mijn buurmeisje is knapper en heeft wel vriendinnen".
Het zijn altijd weer die achternichten van achterbuurvrouwen van beste vriendinnen die bloedmooi zijn en wél vriendinnen hebben! Dat kan in theorie, misschien vinden ze haar geen bedreiging.
1. Afgunst van vrouwelijke leeftijdsgenoten en uitsluiting. Een geniepige vorm van pesten
Van mijn moeder maakte ik als kind van heel dichtbij mee hoe ze te maken had met vergaande afgunst van leeftijdsgenoten. Ze kreeg er de "schuld" van als mannen voor haar vielen bij een kennismaking en ze was niet welkom op het huwelijk van haar beste jeugdvriendin. Ze mocht haar niet meer bellen en niet op visite gaan, omdat haar vriendin bang was dat haar man gevoelens voor mijn moeder zou krijgen.
Als het over pesten gaat, dan is het stereotype de openlijke belediging, bedreiging of zelfs crimineel gedrag, zoals terreur en mishandeling. Sommige vrouwen zijn er echter goed in om onder de neus van iedereen geniepig toe te slaan. Micro-agressie, cliquevorming, beledigingen verpakt als complimenten en uiteindelijk sociale uitsluiting zijn typische vormen van vrouwelijk pestgedrag.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/afgunst-van-vrouwelijke.html
2. Addressing peer envy
In deze Engelse versie van mijn bericht ga ik in op de evolutie achter "peer envy". Het is natuurlijk logisch dat leeftijdsgenoten potentiële concurrenten willen uitschakelen door over ze te roddelen en het netwerk van de onbedoelde concurrent uitschakelen door lekker erop los te stoken.
Problematisch is de toxische houding tegenover mensen die aantrekkelijk of charismatisch worden gevonden:
"Mooie vrouwen hebben verschrikkelijke karakters"
"Aantrekkelijke vrouwen moeten aan hun persoonlijkheid werken, omdat ze altijd op hun uiterlijk teren"
"Mooie vrouwen krijgen privileges die anderen moeten missen"
"De meeste mooie mensen zijn inhoudsloos en lelijk van binnen"
De mythes leiden ertoe dat "mooie" mensen die intelligent zijn, humor hebben, empathisch zijn, maar ook een stabiel zelfbeeld hebben, nóg meer afgunst over zich heen krijgen. Het is alsof men aantrekkelijke mensen slecht mag behandelen door de mythes als excuus te gebruiken.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/11/addressing-peer-envy.html
3. "But you look every inch the popular girl"/"You have no right to complain"
I have been told by people that they assumed that I was the popular girl. They assume that if you're considered pretty/attractive/beautiful by others, you will be popular among (female) peers. The opposite is the case.
After elementary school and throughout adult life: "You have it all going for you".
From my early days in high school (I was 12), girls had passed on to each other that I was doing modeling jobs, but also that I was a ballet dancer and an athlete. I had no clue how they had come up with these ideas, but I was judged upon my appearance. Yes, I looked athletic and yes, I had model proportions. I did not do sports or fitness. I never had to follow a diet. These peers probably thought it was justified to outcast me, since (they said) "I had it all going for me": 'Yeah, you. You have no right to complain'.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/i-was-forced-into-being-loner-while-i.html
