Toxische positiviteit: weg met de mythe van de "happy single".
Ik vind alleen zijn niet iets om te verheerlijken als ik behoefte heb aan een man, zijn aanraking, affectie en intimiteit. Het lijkt me geweldig om een man te hebben die "van mij" is- die exclusiviteit
Ik ben geen happy single. Ik heb iets tegen de toxische positiviteit van deze mythe. Het is géén zwakte om behoefte te hebben aan intimiteit en alles wat daarbij hoort. De zo normale menselijke behoefte aan een man, betekent niet dat ik afhankelijk ben, niet dat ik me vast wil klampen aan iemand, niet dat ik iemand "nodig" heb en ook niet dat ik mijn hele leven vast wil leggen. Het gaat niet om het settlen. Ik ben niet het huiselijke type dat direct bij iemand in wil trekken om het hele leven samen te slijten. Het is wat mij betreft bizar dat mensen zich bij een eerste contact afvragen of ze hun leven met iemand door willen brengen en dat ze verder contact afblazen als ze dat niet voor zich zien. Bijna niemand brengt het hele leven door met iemand anders, zelfs aanvankelijk hechte vriendengroepen zijn aan wisselingen onderhevig.
Dat maakt niet dat ik het vrijgezellenbestaan verheerlijk. Het is niet zaligmakend om alleen te zijn op de momenten dat ik behoefte heb aan een man. Niet alleen tijdens de moeilijke momenten in het leven, zoals een zeer persoonlijk verlies, maar ook op de momenten waarop ik hem met enthousiasme wil overladen, als ik hem tegen me aan wil, als ik hem aan wil raken, 's nachts. Er gaat een stroomstoot door me heen als ik denk aan die intimiteit. Het lijkt me zo bijzonder om zijn naam in mij gegrift te hebben, alsof hij helemaal van me is. Ik weet alles van de anatomie van het menselijk lichaam. De mooiste delen zijn voor mij de ruggengraat, de schouders en de verhoudingen. Ik wil dat van dichtbij beschouwen. Niet van zomaar iemand.
Ik wil zijn persoonlijke eigenaardigheden kennen, ik wil zijn favoriete plekken verkennen, ik wil hem vastklemmen, hem tegen mijn huid voelen. Dat verlangen is onderdeel van mijn zijn, ik ga niet doen alsof ik een hedendaagse stoïcijn ben die boven die aangeboren drift staat. Het is logisch dat het ontbreken van intimiteit bijdraagt aan eenzaamheid. De meeste neurotypische mensen van het empathische type, waarvan ik er één ben, hebben behoefte aan intimiteit en aanraking. Ik woon wel in een kil, hard klimaat waarin alles het tegenovergestelde is. Het is hier ieder voor zich en de mogelijkheden om mannen met wie ík compatibel ben (creatief/vindingrijk) te ontmoeten zijn zeer beperkt.
Wat is dat voor gezanik dat mensen de behoefte aan intimiteit vergelijken met een slechte relatie, in de zin dat ze zeggen "Je kunt beter alleen zijn dan in een slechte relatie vastzitten? Clichés zijn altijd valse dichotomieën.
Natuurlijk heb ik het "voordeel" dat ik niet een reeks aan mislukte relaties en onbevredigende contacten achter de rug heb en ook niet met schaamte of spijt ergens op terug hoef te kijken. Ik doe niet aan daten. Wat dat betreft ben ik niet bedorven met relatieleed. Ik kan me niet vinden in de moderne datingclichés. Ik vind de mensen die refereren aan mislukte dates als "scharrels" dan ook echt volkomen idioten. Een mens, als scharrel?
Ik heb niet het probleem dat mannen me niet benaderen, het probleem is juist dat ik tot op de dag van vandaag ontzettend veel met ongewenste benadering te maken krijg. Niet omdat ik kwetsbaar zou zijn.
Ook niet omdat ik alleen ben, want de mannen die mij hebben belaagd dachten allemaal dat ik bezet was. Dat zij zélf een vrouw en kinderen hebben, interesseert ze niet eens. Ze volharden in het volgen en maken van ongewenste avances.
Mannen zeggen dat ik opvallende ogen, kuiltjes en een opvallende (elegante) houding heb. Ik draag geen make-up, maar nog krijg ik te horen dat ze mijn oogopslag zo apart vinden. Belaging heeft niets te maken met hoe ik me kleed. Ik loop nooit in korte jurken of met blote armen en uitgesneden shirts, maar dat is ook niet waardoor mannen seksueel worden aangetrokken, merk ik. Het is iets ongrijpbaars wat ze aantrekt. Ik heb een sprekende mimiek en dat schijnt nogal een magneetfunctie te hebben. Ik ben eerlijk gezegd zeer stereotype-Oost-Europees om te zien (Polen, Russen en Bulgaren spreken me zelfs aan in hun taal). Expressie, dat is wat mensen aantrekt. De belager die mijn nummer bij een busmaatschappij had afgetroggeld, had ik slechts een paar keer gezien toen ik nog wel een lelijke grote winterjas droeg. Dat maakt helemaal niets uit.
Ik doe niet aan daten, omdat ik veelvuldig te maken heb gehad met mannen die geobsedeerd raakten
Dat daten doe ik om verschillende redenen niet. Als ik iemand ontmoet, is de kans er dat hij mij niet wil laten gaan. Ik heb sinds mijn 12e al te maken met belaging, oneerbare verzoeken van mannen die ouder waren dan mijn vader, maar ook heb ik te maken gehad met medestudenten die mijn hele leven probeerden uit te pluizen en me 's nachts belden om me te bestoken met berichten. Afgelopen jaar stonden twee mannen op mijn stoep om me te vertellen dat ze me in de gaten hielden. Dat waren een buurman van een paar straten verder en iemand die mijn nummer had achterhaald bij de busmaatschappij. Beide mannen dachten nog wel dat ik een relatie had (ik heb er niets over losgelaten) en het ergste is: beide mannen hebben een gezin en leiden dus een dubbelleven als stalker. Ze weten niet waar ik nu woon.
Ik heb een scherpe intuïtie, dus ik voel het direct aan wanneer ik iemand (niet) kan vertrouwen. Van een overbuurman wist ik dat ik hem kon vertrouwen, want ik voelde direct dat hij me niet aantrekkelijk vond. Hij heeft ook eerlijk gesproken over de types tot wie hij zich aangetrokken voelt. Dat was een zegen, want wij konden met elkaar praten over alles. Alles, dus ook over seks, intimiteit en relaties.
In 2023 ben ik op internet lekker leeggelopen over eenzaamheid, (hoog)begaafdheid, de behoefte aan intimiteit/verlangen naar een man en niet-gelukkig zijn en hoe die thema's met elkaar zijn verweven. Ik deel hier alles wat ik in het echte leven ook gerust zou delen, ware het niet dat ik in persoonlijk contact natuurlijk niet iedereen in verlegenheid breng met details die ik op internet wel aan de lezer over kan laten.
1. Verloren affectie
Het verlangen naar intimiteit draait om een fundamenteel menselijke behoefte aan affectie, niet om afhankelijkheid.
"Een relatie of vriendschappen zijn niet de oplossing voor eenzaamheid" miskent waar het om gaat. Sinds mensen een sociale diersoort zijn, is behoefte aan persoonlijk contact volkomen natuurlijk. Bovendien gaat het niet om "niet alleen kunnen zijn". Er is niets wanhopig, labiel of afhankelijk aan de behoefte aan intiem contact.
Het is ook geen schande om plezier te hebben aan gezelschap en een relatie te willen hebben die stimulerend/motiverend is! Het is niet zo dat ik intrinsieke motivatie mis, als ik een man wil met wie ik wederzijdse interesses kan delen, of die mijn enthousiasme en energie in bredere zin kan beantwoorden.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/verloren-affectie.html
2. Ik ben geen happy single, maar ik doe niet aan daten!
Het is helemaal niet fantastisch om niemand te hebben om eens aan te raken, om een leeg bed te hebben als je behoefte hebt om iemand te omhelzen of tegen iemand aan te liggen, om niet te kunnen delen, om niemands grappige eigenschappen exclusief te kennen, om niet eens "speciaal van iemand te zijn".
Behoefte hebben aan een partner is niet hetzelfde als een leegte willen vullen, eigenwaarde zoeken of aan iemand vast willen klampen. Het gaat er niet om, om afhankelijk te zijn van iemand om gelukkig te worden, maar om de intieme momenten die bijdragen aan levensgeluk.
In dit bericht ga ik erop in, waarom ik desondanks niet aan daten begin. Het is me een horrorbeeld dat twee mensen ongemakkelijk tegenover elkaar zitten en ergens koffie moeten drinken, uit eten moeten gaan of naar de bioscoop moeten om elkaar te leren kennen. De meeste mensen zeggen dit niet te zien zitten, toch is het "daten" nog altijd de meest gezochte vorm om iemand te leren kennen. Daten levert bijna nooit een match op en dat is niet voor niets.
Ik weet wat het is om op het eerste gezicht op iemand te vallen, of beter gezegd: om iemand gelijk leuk te vinden. Dat heeft niet zozeer met uiterlijk te maken, als wel met het aanvoelen van iemand. Charisma, aantrekkingskracht; het zijn de subtiele signalen die mensen naar elkaar toe trekken. Het is helemaal niet zo'n gek mechanisme van de natuur om verliefdheid op het eerste gezicht te laten bestaan. Maar: in de stadse samenleving is het niet makkelijk om de juiste tegen te komen.
Compatibiliteit, of bij elkaar passen, is een groot goed. Ik speel dan ook vaak met de wens en de fantasie om de man tegen te komen die bij me hoort. De gelegenheid moet er alleen zijn om die persoon tegen te komen.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/12/ik-ben-geen-happy-single-maar-ik-doe.html
