De Atmosfeer van Gemis/het verlangen

De sokken die ik voor haar had gekocht, liggen in mijn handen. In een vlaag ben ik terug op haar ziekenhuiskamer.

De atmosfeer voelt hetzelfde als die periode in januari van dit jaar. Ik verlang terug naar die tijd. We wisten wel hoe het af ging lopen, maar niet wanneer. Tussen niets hoopvols en nog minder heen en weer te worden geslingerd. Het wachten, de eindeloze avonden. Om iedere dag terug te keren op haar kamer en 's avonds met een wrang gevoel weer weg te worden gestuurd, naar "huis", waar ze nooit meer zou komen. Voor het eerst sinds haar dood voel ik vlagen van de palliatieve unit. Die grauwe, mistige, wazige februaridagen voor haar dood hangen op dit moment in de lucht. Het is eind oktober en dezelfde grijze dagen zijn terug. In de avond zie ik de lichtjes van de raffinaderij. Dit zijn dezelfde lichten waar ik op uitkeek toen we het slechte nieuws te horen kregen. Dit zijn de lichten die ik zag, op de avond waarop ik niemand meer had en naar een voor altijd leeg huis terug zou keren. Ik dénk niet aan die periode, ik voel die periode.

Af en toe is het nog steeds of ik in een parallelle wereld ben gekomen. Als een slechte grap. Het is volkomen betekenisloos om hier alleen te eindigen na een leven vol ellende door toedoen van anderen. Om geen directe naaste te hebben om me tot te kunnen keren. Dit is een straf zonder moraal.

Zij hield ervan om er te zijn. Zo wilde ze nog wel jaren meemaken. Hoe het afliep is zo wrang. Waarom waardevolle mensen uit het leven worden gerukt door zoiets, is wrang. Zij was tot december 2022 zo sterk, een sterke persoonlijkheid ook. Ze was nog lang niet klaar met het leven. Waarom ik hier ben achtergebleven, vind ik wrang.

Het is ook wrang dat ze zo goed uit de operatie aan haar bloedende hersentumor kwam, om anderhalve maand later dood te zijn. Het kon niet anders, maar wat een scenario, om te horen dat er hier, onder het huidige beleid, niets gedaan kan worden. We hadden de tijd en de middelen niet mee.

Ik ben nu 8 maanden en een week totaal alleen. En nee, ik heb er geen levensvreugde in om hier te zijn. Dat heeft niets met de dood te maken, maar met het alleen achterblijven en (zoals voorspelbaar) de ellende in geduwd te worden door toedoen van anderen.

Ik heb geen zelfmedelijden, ik verlang terug naar de tijd waarin ik haar had en volkomen tevreden was. Dat we iets konden doen wat ze leuk vond, of dat ik iets voor haar kon halen. Ik ga niet iets doen wat zij leuk vond, zonder haar is dat niets. Ik mis het om haar gezelschap te hebben. Het is bizar om nooit meer te worden gebeld, om nooit meer bang te hoeven zijn om iets belangrijks te missen. Ik mis het ook om iemand te hebben die op mij lijkt, qua karakter en doen. Dat is geen egocentrisme; ik mis het dat zij me als geen ander aanvoelde. Ze wist dat ik meestal haar gedachten kon lezen en dat kwam niet door samen te zijn (als extreem kleine familie), maar door heldervoelendheid. 

Ik verlang ernaar terug om iets te hebben om naar uit te kijken, want dat heb ik niet meer. Een leven voor mijzelf is dat niet. Ik hoef van niemand te horen dat "dat wel weer komt". Dat wil ik niet eens. Ik kan en wil niet verteren dat mijn moeder zo vaak is getroffen door kanker, daarna zo is geschoffeerd en als toegift onder de armoedegrens is getrapt. Het is niet een kwestie van "eens overleef je je ouders", want ze ging niet uit ouderdom en is bijna een leven lang met primaire kankers geconfronteerd. Het is omgekeerd ook niet waar dat het nooit de juiste tijd is om een naaste te verliezen. Ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee had gehad, als ze uit ouderdom was gegaan.

Hoewel wij allebei wel wisten dat ze niet gemaakt was om oud te worden. Helderzienden weten dat. Ik zou me afgezien daarvan ook niet voor kunnen stellen dat zij oud zou worden en fysieke zwakheden zou krijgen. Dat hoorde totaal niet bij haar.

Mijn CV [ + foto's bij het cv, van toegevoegde waarde? Alleen in natuurlijke situaties, zelfs al is dat ten voeten uit ]

Introductie
Sinds het behalen van mijn graad (Meester in de Rechtsgeleerdheid) behandel ik individuele rechtsvragen van cliënten door het hele land.

Als jurist ben ik bedreven in het efficiënt zoeken en analyseren van informatie en het opstellen van juridische documentatie. Ik sta cliënten bij in kwesties op het gebied van:
- Bestuursrecht (inclusief het Sociale Domein);
- Werkgeversaansprakelijkheid;
- Consumentenrecht;
- Leerplicht en veiligheid op scholen.

Ik krijg vaak met privacygevoelige kwesties te maken, zeker als kinderen bij een zaak zijn betrokken (zoals bij onderwijs- en familierecht het geval is) en werk daarom discreet. In onderwijskwesties en kwesties van gezondheid en veiligheid heb ik één principe: ik stel het belang van het kind te allen tijde voorop. De belangen van ouders, onderwijzers en leerplichtambtenaren zijn ondergeschikt aan het recht van het kind op waarborging van diens belangen.

Mijn regel voor cliënten is: wees bereid om de verdediging van belangen op correcte en zakelijke wijze te voeren, speel niet op de emotie en schakel altijd rechtsvertegenwoordiging in, om ongewenste polemiek te voorkomen. Bij juridische zaken komen altijd emoties kijken; ik ben empathisch, maar wijs cliënten er wel op dat zij zich niet moeten laten bespelen en in het belang van een zaak, zich bij voorkeur formeel dienen op te stellen. Het bijbrengen van het belang van om op assertieve wijze op te komen voor de eigen rechten blijkt altijd weer een cruciale factor te zijn in juridische zaken.

Mijn persoonlijkheidskenmerken
Ik ben van nature een initiatiefnemer en woordvoerder en ben assertief. Mijn stijl is directief en energiek. Ik laat mij door geen enkele situatie of intenties van anderen ontmoedigen om tot het uiterste te gaan. Ik ben een empaat, maar niet een meegaand persoon; ik weet wat ik wil, wat ik kan, maar ik ken ook mijn grenzen: ik weet wat ik niét kan.

Wat mij typeert, is dat ik goed ben in het signaleren en verwoorden van knelpunten waar mensen tegenaan lopen, maar ook direct ben in het zoeken naar oplossingen of praktische handreikingen. Van alleen "aankaarten" wordt niemand wijzer.

Hoogbegaafdheid en stigma's: ik bestrijd de belemmerende mythes die door anderen in stand worden gehouden
Ik zie het als mijn taak om stigma's rond hoge intelligentie en hoogbegaafdheid te bestrijden.
Ik word mijn leven lang geconfronteerd met stigma's over hoogbegaafdheid ("verveel je je niet snel?", "vind je ons niet heel erg dom?", "ben je hyperkritisch?").

Hoewel ik het zelf niet belangrijk vind om me als HB te typeren, kan ik zeggen wat het voor mij inhoudt: ik kan intenties van anderen doorzien en voel sociale processen al vanaf mijn vroegste bestaan ijzersterk aan. Ook mijn bewustzijn was al snel ontwikkeld. Ik denk multidimensionaal. Voor mij is dat vanzelfsprekend: ik zie altijd hoe meerdere factoren rond oorzaak en gevolg in elkaar grijpen.

Hoewel cognitie en communicatie niet de enige factoren zijn die betrokken zijn bij hoogbegaafdheid, kan communicatie wel een indicatie zijn. Met 5 maanden begon ik te praten en met 10 maanden maakte ik zinnen. Vóór mijn derde kon ik lezen, schrijven en Engels begrijpen. Dat ik met deze vaardigheden en een vroegwijze manier van communiceren was uitgerust voordat ik op school kwam, werd bij sommige docenten beantwoord met de aanname dat ik niet geïnteresseerd was in school. Als volwassene word ik nog steeds geconfronteerd met de hardnekkige aannames "Dat ik me vast ga vervelen" of "Weet wat de ander gaat zeggen". Mensen vullen het voor me in en de enige manier waarop ik hiermee om kon gaan, was door zelfstandig aan zaken te werken. Ik prefereer zelf de combinatie van zelfstandig werken en samenwerken, maar dan moet de ander wél bereid zijn om die aannames over hoogbegaafdheid aan de kant te zetten.

Vaardigheden
Mijn vaardigheden zijn, net als mijn loopbaan en curriculum, divers:
- Schrijven (juridische documenten, instructies, non-fictie);
- Slavische talen (cyrillische teksten schrijven en vertalen);
- Reviews schrijven over neurowetenschappen en SARS/COVID/trombose/endotheliopathie;
- Illustraties maken met traditionele media.

Educatie

Erasmus Universiteit Rotterdam: LL.M. Rechtsgeleerdheid (dubbele master, onderdeel Privaatrecht)

Masterthese civiel recht 8/10.
Ik onderzoek in mijn these de verhouding van de civiele zorgplicht met de publiekrechtelijke zorgplicht van financiële instellingen en concludeer dat het wenselijk is dat de civiele zorgplicht wordt beperkt door de publiekrechtelijke zorgplicht.

Titel scriptie:
‘De invloed van de Europese Richtlijn Markets in Financial
Instruments Directive II (MiFID II) op de verhouding van de publiek- en
civielrechtelijke zorgplicht van financiële ondernemingen’.

Curriculum:
Wetenschappelijk onderzoek;
Huurrecht;
Goederen- en insolventierecht;
Aansprakelijkheid, verzekerbaarheid en schadevergoeding;
Familie(vermogens)recht;
Nationaal en internationaal privaatrecht.

Juridische vaardigheden:
- Het schrijven van juridische notities en pleitnota's;
- Analyseren van onderzoeksrapportage;
- Jurisprudentie-onderzoek en - analyse

Forensische psychiatrie:
Psychopathologie in alledaags en delinquent gedrag;
Interpretatie van gedragskundige pro Justitia rapportages ten aanzien van stoornis, procesbekwaamheid, mate van toerekening en gevaarlijkheid;
De rol van de gedragskunde in de tenuitvoerlegging van strafrechtelijke sancties en terbeschikkingstelling kritisch beschouwd.

Erasmus Universiteit Rotterdam: LL.M. Strafrecht (dubbele master)

Master-onderzoek:
De verhouding van strafvorderlijke Big Data-analyse met het recht op eerbiediging van het privéleven (o.a. art. 8 EVRM), met een analyse van de invloed van de nieuwe Wet Politiegegevens en Modernisering Boek 2 Strafvordering.

Titel scriptie:
'De verenigbaarheid van de inzet van Big Data-analyses voor strafvorderlijke doeleinden met het recht op eerbiediging van het privéleven’

Curriculum:
Internationaal en Europees strafrecht: rechtsmacht, uitlevering, overdracht en overname van strafvervolging, executie van het strafvonnis en rechtshulp;
Jeugdstrafrecht in ontwikkeling;
Sanctierecht;
Theorie en geschiedenis van het hedendaagse strafrecht.

Erasmus Universiteit Rotterdam: LL.B. Rechtsgeleerdheid

Bachelorscriptie bestuursrecht: 8,5/10

Titel scriptie:
‘Een onderzoek naar de doeltreffendheid van de Wet Nadeelcompensatie en Schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten (Wns)'

Curriculum:
Formeel en materieel strafrecht, bestuursrecht;
Burgerlijk procesrecht;
Fiscaal recht;
Goederen- en insolventierecht;
Academisch Nederlands, cijfers: 10, 10, 10, 9,8

Universiteit Leiden: Russische studies en Politieke wetenschap

Informatie- en Communicatietechnologie (ICT): Particulier Rechercheur

Cursussen en Masterclasses
2018 NautaDutilh, ‘Dwangsommen en executierecht’
2016 Moot Court, cijfer: 8
2010-2012 Cisco CCNA Discovery en Cisco IT

Foto's: van toegevoegde waarde?
Tegenwoordig is het een tendens om pasfoto's aan een cv toe te voegen. Dit zou een goed beeld geven van de persoon. Ik spreek me daar tegen uit. De pasfoto's geven helemaal geen goed beeld van de werkelijkheid. Óf het is een pasfoto voor een biometrisch paspoort, waarop de geportretteerde zichzelf niet mag zijn want geen expressie mag weergeven, óf het is een nepglimlach (want de ogen doen nooit mee als iemand moet neplachen op een foto).

De keren dat mensen die ik niet eerder had ontmoet heb afgesproken, moest ik op zoek naar die persoon omdat de persoon in het echt totaal niet gelijkend was met de foto. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt dat iemand overeenkwam met een pasfoto. Het blijft een zeer onnatuurlijke setting om pasfoto's te maken, met meestal een totaal gebrek aan persoonlijke kenmerken. "Neutraal" is niet een afgestompte staar in de camera, of op elkaar geknepen kaken om te "glimlachen". 

Als foto's worden verschaft, dan ben ik voorstander van natuurlijke situaties, zelfs als het foto's ten voeten uit zijn. Hieronder presenteer ik mezelf. Deze foto's zijn onbewerkt. Dit is hoe ik er in het dagelijks leven en thuis uitzie.

Make-up-vrij. Zo zie ik er dagelijks uit. Ik heb hier alleen mijn haar van 110 cm lang opgerold

In een poging om er volwassener uit te zien, heb ik kohl op de waterlijn van mijn onderste ooglid gebruikt

Ik draag geen make-up. Zo toon ik deze naturel "selfie". De buren hadden de hele nacht gevochten en gegild, dus ik zie er een beetje triest uit van het wakker liggen.

Kent u de mop van de woonschaamte? Die bestaat niet. Het zijn de vastgoedhyena's die polarisatie beogen: woningnood is lucratief

"Een derde van de jongeren vindt het de morele plicht van ouderen om te verkassen naar een kleiner huis", zo kopt het AD sensationeel.

Ik zou ík niet zijn, als ik niet direct naar de bron ga om deze uitspraak te beoordelen op waarheid. En zie: de EO heeft een steekproef gehouden onder 1564 deelnemers. Van de deelnemers aan de enquête vindt slechts 22% het asociaal als een alleenstaande niet verkast. Dat zijn dus 337 deelnemers die vinden dat alleenstaanden en ouderen naar een klein huis moeten. 

337 jongeren vinden dat ouderen "asociaal" zijn als ze in een "te grote woning" blijven wonen. Dat is niet bepaald representatief voor een generationeel conflict. Dat de meeste jongeren zouden vinden dat alleenstaanden zich moeten schamen als ze een te grote woning bezetten is ook een illusie, omdat de groep alleenstaanden 2,1 miljoen personen (voornamelijk jongeren) telt en daarmee géén minderheidsgroep is.

Een generationeel of intergenerationeel conflict op de woningmarkt is ook een mythe. Er is geen woonschaamte, vastgoedspeculanten hebben deze mythe aangezwengeld om te polariseren en zo de aandacht van hun eigen toedoen af te leiden. 

Ik spreek uit ervaring, maar ik ben kritisch. Ik sta sinds mijn 18e ingeschreven op alle mogelijke platforms en kom in mijn regio nergens voor in aanmerking. Niet alleen omdat ik alleenstaande ben, maar omdat ik dagelijks met meer dan 1200 andere woningzoekenden moet concurreren en slechts 2x per week een bod mag uitbrengen. De grootste verhuurder in mijn omgeving doet uitsluitend aan woningloting, waardoor de kans 1/1200 of zelfs 1/2300 is om te worden uitgenodigd voor een bezichtiging.

Ik zit sinds de gedwongen verhuizing nu 3 weken in een klote-woning waar geen bestaan kan worden opgebouwd, maar waarvoor ik wel de hoofdprijs betaal. Het is nieuwbouw, maar zo inefficiënt gebouwd en onveilig dat hier niet te leven valt. Bovendien zijn er iedere dag mafketels die tot 04:00 blijven krijsen bij de afhaaltenten in het centrum en zo iedereen wakker houden. Dit nieuwbouwgedeelte is verknald doordat er mensen met mentale problemen in het oude blok aan de overkant zijn gedropt, terwijl zij eigenlijk begeleid zouden moeten wonen.

In de afgelopen 3 weken heb ik twee straatafzettingen, één dreiging door iemand die een gaskraan open zou zetten en een overbuur die zijn ruit heeft ingeslagen en stukken balkon heeft gesloopt en om zich heen heeft gesmeten, meegemaakt. Diep in de nacht was hij aan het brullen en ging hij zijn balkon te lijf. Als hij me de deur uit ziet gaan, gaat hij in zijn onderbroek op het balkon staan. Ik heb gezien dat hij een hele middag naar mijn kamer stond te kijken. Ik wil vrijheid. Ik wil niet worden opgescheept met dit soort taferelen. Ik neem het hem niet kwalijk, maar wel de instanties die hem aan zijn lot overlaten. Die knul is wanhopig en kan zich niet anders uiten dan een slooptocht te houden.

Het merendeel van de dag is het hier donker door de slechte lichtinval en ondanks de goede isolatie is het al een week lang 15 graden in huis. Dat in oktober, nog voordat de winter begint! Door de luwte is de binnentemperatuur zelfs ongunstiger dan het vorige tochtige, dure schimmelkrot waarin ik leefde. Ze kunnen dit blok en alles eromheen net zo goed gelijk weer plat gooien.

Dankbaar zijn voor een vieze oude barak van minder dan 45m2?! Burgers hebben helemaal geen privileges, ze laten zich aanpraten dat ze bevoorrecht zijn in het verpauperde Nederland van anno 2023
Dan zijn er nog de mensen die vinden dat je dankbaar moet zijn voor een belabberde kleine woning van 35 tot 45 m2 waar niet normaal in valt te leven. Die mensen laten zich wijsmaken dat ze privileges hebben als ze in aanmerking komen voor een veel te kleine woning die de fundamentele mogelijkheden voor een huishouden ontbeert. Dat het een kwestie is van "gunnen". Zo werkt het niet. Het is geen leefbare situatie om dag en nacht met het huis bezig te zijn en er niet normaal te kunnen leven. Het argument "Ik moest ook zo leven in 1945" gaat niet op. We leven niet in 1945. Ik was er nog niet eens tijdens de op één na laatste woonschaarste van de jaren '80 en ik had de verkrotting van anno 2023 liever niet meegemaakt.

Vastgoed en Invest Groups: verkamering, opkoop en sloop en kleinere en vieze noodwoningen voor méér huur!
De vastgoedspeculanten van een grote Invest Group hebben betaalbare huurwoningen opgekocht. Daarvan zijn per 2023 maar liefst 1700 huurwoningen gesloopt. De overige huurwoningen zijn verkamerd en worden voor prijzen tussen de 1200-2400 voor 45 m2 verhuurd. De overige verhuurders zijn afhankelijk van het beschikbare vastgoed. De vastgoedvoorraad wordt steeds kleiner. Vieze oude barakken die na 1945 zijn gebouwd met oorlogspuin, worden nu voor 808 euro verhuurd (nota bene: de energieklasse van de gemiddelde huurwoning is volgens mijn speurwerk in het Kadaster G tot H, dat betekent dat huurders per maand meer dan 300 euro kwijt zullen zijn aan energie).

Neoliberale kabinetten: woningnood als verdienmodel voor de speculanten en huisjesmelkers
Het doel van deze neoliberale kabinetten is nooit geweest om de woningnood te bestrijden. Hun achterban, speculanten en huisjesmelkers, heeft immers baat bij schaarste als lucratief goed. Door de schaarste worden vieze of krappe huurwoningen van 1200 euro ineens "acceptabel". Aan investering in de verbetering van het vastgoed wordt geen geld gestoken; voor de bühne wordt schijnisolatie aangebracht door een laagje water repellant op de muren te spuiten.

Woonschaamte: polarisatie is een manier om de burger te sussen. De verantwoordelijken, de vastgoedspeculanten, gaan er niet kleiner op wonen in hun villa's
Ik heb nog nooit ouderen of alleenstaanden met een woning van meer dan 80 m2 of zelfs meer dan 110 m2 bekritiseerd. Ik ben van de jongere generatie die geen privileges heeft en alleen maar in de ellende is gestort, maar ik heb nog nooit gevoelens van verwijt (afgunst) gehad ten opzichte van anderen. Een alleenstaande die een huis van drie verdiepingen voor zichzelf heeft, benadeelt geen gezinnen. Een oudere die blijft zitten in een huis van 120 m2 dupeert geen andere burgers die op zoek zijn naar een woning. 

Vastgoedhyena's sturen zelfs aan op de behoefte aan doorstrome, om de prijzen op te kunnen drijven na het vertrek van huurders
Sommige ouderen willen doorstromen omdat ze behoefte hebben aan een kleinere woning, dat is iets anders dan dat ze zich bij de neus laten nemen om woonschaamte te voelen. Hoewel: de vastgoedhyena's zitten zelfs achter het fenomeen doorstromen. Er wordt door verhuurders aanbevolen om door te stromen, zodat de huurprijs na het vertrek van de huidige bewoner verder kan worden opgedreven!

Het zijn de in vastgoed speculerende villabewoners, de grootgrondeigenaren, die er niet minder groot en meer bezwaard om gaan wonen zolang ze andere burgers kunnen uitknijpen voor zo min mogelijk comfort.

Ik mis dit / Ik was tot mijn geforceerde verhuizing volmaakt tevreden

Ik mis mijn huis. Niet omdat ik moet wennen in mijn nieuwbouwbunker, niet omdat ik aan nostalgie hang, want dat doe ik niet.

Ik mis vanaf het moment dat ik hier gedwongen binnenstapte, de openheid. Ik was altijd buiten in mijn vorige omgeving. Dat gaat niet met dit saaie, onmenselijke betonblok in een omgeving waar de afhaalrestaurants en cafés als paddenstoelen uit de grond schieten en net zo snel weer ten onder gaan.
Het is donker in mijn bunker. De architect dacht dat het leuk was om vier kleine raampjes aan te brengen, met stukken muur ertussen. Overdag is het somber omdat het huis precies in de slagschaduw ligt en 's avonds zie ik geen hand voor ogen. Ik heb drie lampen permanent aan staan omdat er anders niet normaal te werken valt. Ik ben ieder vrij moment aan het schoonmaken, omdat de vorige bewoners een puinzooi hebben achtergelaten ná de formuliere overdracht. Natuurlijk heb ik gelijk geklaagd, want een klachtplicht mag niet worden verzuimd (anders zit ik volledig opgescheept met de kosten van de schade die de rancuneuze vorige bewoners hebben aangericht).

Volledig onbruikbaar is het dat ik mijn spullen, zoals gereedschap, schoonmaakmiddelen en juridische documenten in mijn woonkamer en slaapkamer moet opslaan. Ik kreeg van een monteur al de vraag waarom ik mijn klusmateriaal in de woonkamer heb staan. "Omdat ik geen kast of berging heb".
Hij deed het cv-hok open en zei: 'Oh, je hebt echt geen ruimte om iets op te bergen!'.
Nee, ik ga voor de lol met die troep in de woonkamer zitten. Ik ga voor de lol tussen de dozen slapen. Ik doe voor de lol de strijkplank weg, omdat er geen plaats is om te strijken. Ik heb voor de lol geen bedframe, omdat er geen ruimte is.

Schreeuwende en scheldende laveloze afhaalpassanten, iedere dag tot 03:00
De balans ontbreekt. Ik kan niet tegen rust en stilte, maar gekrijs is het andere uiterste.
Overdag is het stil en levenloos in deze geïsoleerde bunker, vanaf de namiddag lopen de eerste afhaalpassanten al laveloos over straat en blijven ze ook doordeweeks tot 03:00 voor de zaken hangen en schreeuwen. Het wordt gedoogd, want de politie surveilleert maar tot de nacht en laat ze daarna de boel bij elkaar brullen. Blowen en zuipen tegelijk, krijsen en schelden: het gaat iedere nacht zo. Dit kán nooit een woonwijk worden.

De overburen in het verpauperde gedeelte van deze wijk hebben 's nachts tijdens een rampage het balkon en de ruit aan gort geslagen en vanmiddag dreigde een buur van het oude gedeelte de boel op te blazen. Een overbuurman die in het oude gedeelte woont, kwam in zijn bananenpyjama naar buiten toen hij me zag. Nu gaat hij iedere keer als hij mijn deur open ziet gaan, op zijn balkon staan loeren. Hij stond op een avond al buiten in zijn onderbroek naar me te kijken. Hij kan precies over de rand van zijn balkon naar mijn slaapkamer en woning kijken- en dat doet hij dan ook.

Ik vind het hier vreselijk. Het maakt niet uit of er nog meer "designwoningen" worden geplaatst om het uiterlijk van de wijk op te leuken, gentrificatie heeft geen zin als de debiliteit onder het hier rondhangende uitgaanspubliek hoog is en er mensen met ernstige gedragsproblemen in het oude gedeelte wonen en 's nachts voor onrust zorgen. Mijn bunker houdt mensen tegen om me op te komen zoeken; zoiets simpels als een ontbrekende parkeerplaats is al een obstakel voor kennissen om hier langs te komen.

Waar ik nu woon, is mijn vijand. Iedere ochtend vind ik het weer een verschrikking om hier wakker te worden. Ik haat deze bunker hardgrondig.

Dit was mijn huis. Een echt huis. Ik was niet gehecht aan het verkrotte vastgoed (bouwfraude!), maar aan de openheid. Er was altijd ruimte voor inspiratie en voor anderen. Hier had ik graag visite. Mensen konden met gemak binnenlopen, het was uitnodigend. Ik was zelf altijd buiten. Toen wij hier nog woonden, was het mooi onderhouden. Ik was volmaakt tevreden.

Taboe: zonder psychisch lijden erkennen dat je niet gelukkig bent/niets hebt om naar uit te kijken [eenzaamheid is allesbehalve een luxeprobleem]

Toxisch: Domme clichés/mantra's/zelfhulptruïsmen over ongelukkig zijn en eenzaamheid hebben nog nooit iemand geholpen
Het is beladen om zonder psychisch lijden te erkennen dat je niet gelukkig bent en niets hebt om naar uit te kijken. Mensen willen over het algemeen de weg van de minste weerstand en alles "fixen" met de domste uitingen waar niemand iets mee kan:

"Het is een kwestie van mindset"
"Wees dankbaar dat je weer een dag hebt"
"Je weet nooit wat de toekomst brengt/Morgen kan alles veranderen"
"Als je je eigen gezelschap waardeert, zul je nooit eenzaam zijn"
"Je kunt toch een hobby bedenken en daarmee aan de slag gaan?"
"Je moet genieten van de kleine dingen"
"Houd je dan niet van eten/films/muziek?"
"Je moet leren om gelukkig te zijn"
"Leer de kleine dingen in het leven waarderen"
"Het is zelfmedelijden, want in andere delen van de wereld hebben ze ergere problemen"

"Ga er dagelijks op uit"
"Probeer positief te denken"
"Zeg positieve dingen tegen jezelf"
"Wees niet zo op jezelf gefocust, maar focus je op wat belangrijk is"
"Stop met negatieve gedachten"
"We geloven dat het nooit genoeg is, daardoor ontstaat ongelukkigheid"
"Ga iedere dag sporten"
"Als je niet voor jezelf wilt bestaan, betekent dat dát je andere mensen nodig hebt en dus afhankelijk bent van anderen. Je zegt daarmee onbewust dat je afhankelijk bent"
"Help degenen die minder privileges hebben"
"Adopteer een hond"

Deze mantra's/clichés, truïsmen en cirkelredeneringen hebben werkelijk nog nooit iemand geholpen. Ik kan ze dan ook niet serieus nemen. Het is toxische positiviteit, omdat een ander niet luistert naar wat ik zélf te vertellen heb, maar zo snel mogelijk wil "mooipraten" om ervan af te zijn. Ik vind het dan ook een verademing dat ik soms mensen tegenkom die voor erkenning staan, in plaats van simpele verklaringen en schijnoplossingen op te dringen.

"Die weet zich wel te redden" vind ik ook een regelrechte belediging. Wat valt er te redden als ik diep ongelukkig ben? Dat eeuwige gezeik van mensen over "Je weet niet wat de toekomst brengt" en "Morgen kan alles anders zijn" is hopeloos naïef wensdenken. Net als "Wie goed doet, goed ontmoet". Dat gaat ervan uit dat mensen moeten deugen om op wederkerigheid te kunnen rekenen.

Leed vergelijken is een kortzichtige manier om iemands gevoelens te ridiculiseren. Eenzaamheid wordt als eerste-wereldprobleem of hoogontwikkelde landen-probleem gezien. In de meeste ontwikkelde landen horen de burgers niet tot de geprivilegieerden. Dat is schijn. Bovendien heeft lijden onder eenzaamheid niets te maken met ondankbaarheid of de afwezigheid van mensonterende omstandigheden. Eenzaamheid is geen luxeprobleem, maar een schadelijk fenomeen. 

Mijn ervaring is dat intelligente mensen daadwerkelijk sociaal intelligenter zijn en niet snel met loze aannames/clichés/schijnvergelijkingen komen om eenzaamheid en ernstige ongelukkigheid te "relativeren" (leed vergelijken met leed is bepaald geen relativering, maar een manier om iemands gevoelens te bagatelliseren). Mensen die clichés en toxische positiviteit reproduceren zijn niet (sociaal) intelligent. Mensen zonder voorstellingsvermogen hebben erg de neiging zichzelf een beeld te schetsen vóórdat ze goed hebben geluisterd. Daarom blijf ik bij ze weg.

Confronterend?
Ik merk nog steeds dat mensen het confronterend vinden als ik eerlijk vertel dat ik ongelukkig en eenzaam ben. Ze verwachten het niet. Ze zien mij als vrolijk, open, een gemakkelijke prater, geslaagd. Ik doe ook niet alsof. Ik heb er geen belang bij om te doen alsof ik vrolijk ben en thuis anders te zijn dan in het openbaar; ik ben volledig en onbeschaamd mezelf. Ik twijfel niet aan mezelf, ik vind het niet interessant om door iedereen aardig te worden gevonden, ik ben geen pleaser, ik ben niet op mezelf. Ondanks het langdurig eenzaam zijn en alles verloren te hebben wat mij lief is, ben ik nooit labiel geworden. Mijn karakter is ontzettend stabiel. 

Het is géén paradox dat ik ongelukkig ben: ik heb namelijk letterlijk geen naasten. Ik sta voor mezelf op, ik ga alleen naar bed. Dit is niet het leven dat ik wil en ik kan er niets aan veranderen. Ik heb geen eigen familie en ik kan niet zomaar vrienden in mijn omgeving tevoorschijn toveren.

Ik ben intelligent (dat is geen waardeoordeel, wel een cruciale factor in het leven). Ik heb niets aan contact met zomaar iedereen, noch met de "zachte sector", zoals vrijwilligerswerk om de kring van kennissen uit te breiden. Niets hebben aan vriendschappen met iemand die niet van een gelijkwaardig niveau van functioneren is, zegt niet dat ik niet met mensen kan communiceren of geen vriendschappen kan opbouwen. Het zegt dat het niet makkelijk is om aan adequate vriendschappen te komen.

In de omgeving waar ik nu vastzit, is het niveau heel erg laag; de mensen hebben geen interesses. Mensen sluiten zichzelf binnen op, er is geen gemeenschapszin en met de zeer laag functionerende mensen die deze buurt dagelijks bezoeken in het uitgaansgebied, valt geen normaal gesprek te voeren.

Ik heb niets om naar uit te kijken. Dat is geen (deprimerende) levensinstelling, maar een gevolg van geen naasten hebben. Leven voor interesses en de "kleine dingen" is gezever als je geen naasten hebt. Mensen zijn sociale wezens en een (emotionele) band met iemand is het belangrijkst; de rest is ondergeschikt in het leven. Ik weet niet hoe het zou zijn als ik er als 40'er, op middelbare leeftijd of als oudere alleen voor was komen te staan in plaats van nu. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ervan hield om een warme band met mijn naaste te hebben. Dat heb ik niet meer. Het sloopt me, het heeft me letterlijk kapotgemaakt om alleen te zijn en nee, het is niet eenvoudig om gelijkwaardige contacten te krijgen als hyperintelligente.

Sommige mensen zeggen tegen mij 'Vriendschappen zijn ook niet alles', of 'Familie is ook niet alles'. Dat zeg ik helemaal niet! Net als de mythe van de eeuwige "happy single" zijn deze uitspraken gebaseerd op de vergelijking met ongelukkige familierelaties en ongelukkige vriendschappen. Ik wil geen ongelukkige relatie; ik verlang naar affectie, warmte, gezelligheid. Aanraking, elkaar aankijken, er zijn, iemands aanwezigheid voelen, ruiken, horen. Ik wil mijn enthousiasme aan iemand kunnen geven. Ik ben niet een moeilijke, complexe persoon. Ik houd ontzettend van humor, activiteiten, dans, ik ben onuitputtelijk. Ik ben authentiek. En diep ongelukkig. Ik ga niet doen alsof het me niet raakt, als ik van binnen al kapot ben.

Voor mij is het een straf om alleen te zijn. Ik heb er totaal geen levensvreugd aan, dat alleen-zijn.

I have had to deal with female envy from peers since age 12, but also with stigmatic views. Still.

A delicate topic: if a female admits that others find her attractive and that she had to deal with lots of envy, she is met with scrutiny
Being regarded as attractive by other people is a delicate topic. If women even admit that others tend to find them attractive, they are scrutinized: 'Oh, you are not that attractive'.

Anecdotal: in the Netherlands, we have this tv-programma called "The Most Beautiful Girl in Class". This is a human interest program, it is not so much about looks actually, but it focuses on the hardships of girls who were considered attractive in high school. The girls share how their lives are not privileged at all, contrary to the popular myth that people owe luck and opportunities in life to physical beauty. Often, the girls sharing their heartbreak over tragic life events are met with scrutiny: 'She is not really pretty', 'She probably has a nasty personality because she relied on her looks'. People just don't want to get the essence of it all. 

It gets even worse when females try to bring up the topic of female envy and with that being bullied by female peers or having no (female) friends from the same age: 'She probably has an attitude', 'Being beautiful should bring you lots of friends, you are probably standoffish or arrogant if you have no female friends'.

The hardest myth is that people in general owe it to themselves if they are lonely, for they would probably have nasty personalities.

People are usually pointing the finger toward other people, regardless of their attractiveness. There is always that "You are probably arrogant/standoffish/shy/needy/picky/unfriendly/unapproachable/nasty/blatant/thinking highly of yourself".

I am not saying I see myself as attractive. This is not look "Wow, look at me".
I can honestly say that I have had to deal with female peer envy since age 12, to date. The weird thing about it is that I am too intelligent to be bothered with something minor like competition. I never felt the urge to compete with other females, but I have had no female friends since age 12 and my friendships with men were succesfully ruined by their girlfriends, later their fiancees.  

If I am attractive (which is not the essence of what I am discussing here), it does not mean that I have a bad attitude, that I am privileged, that I am spoiled, standoffish, cold, a brat, arrogant, whatever people like to believe. People entertain their small-minded view that one's physical outlook and character are two opposites. People like to believe that attractive people have to work on their personality. No such phenomenon is true.

Tell you what: I have a stabile sense of self. I never had low self esteem. I don't see myself as pretty, nor as fat or skinny. I believe that I look pretty balanced and therefore evoke a sense of familiarity. But I am also Slavic with Asian ancestry and not a common phenotype where I live (in The Netherlands). I look poised, my walk is elegant/refined, simply because my motor skills are defined by ethnic mixing. I have long legs and I am tall, but my frame appears as small-sized. I am hyperflexible, which is an ethnically inherited trait. I have very light eyes that appear piercing. Many people seem to read from my face and frame that I am Russian/Ukrainian.

I also have a kind of energy that, like I myself notice, stands out. People could pick me randomly out of a crowd, that is exactly what my mother had, be it that she was very charismatic. We had a similar biorhythm, which is faster than that of most people in my region of residence.

My mother had to deal with both female peer envy and stalking behavior by men even worse than I do. She was never invited to the wedding of her best friend, she was not allowed to visit her friends because their husbands might fall for her. It really was that bad and a lonely experience. Until her death, she had been stalked by another random man that had seen her working in the front yard. Both of us have been stalked when being noticed by men that saw us walking. Even for something as basic as grocery shopping, she could attract unwanted male attention. She had been stalked by an officer. She has escaped from an abduction attempt and was told by police officers that she had it coming to her, since she was "too hot".

As for me, I am also being held to an offensive stigmatic view. A male friend of mine told me that if he were me, he would have dated one after another. What he meant to say was, I should be promiscious with my physique. People assume I could seduce their man into cheating.

People assume that being regarded attractive by others means you could just have sex with anyone. One time, a woman said "You just see your body as a necessity and not something to enjoy", because she thought I could [ ] just anyone.

Could, yes, could, should..... I am not frigid. I am just more intelligent than your average, not that I am boasting about it. I don't even want every random man. Truth be told, I am even single while I wish I had a man. And no, I am not desperate nor picky nor icy nor standoffish nor shy, nor looking for an illusion like "the one" that some people see as the highest attainable. I am looking for compatibility and someone who is intelligent, which is a major part of sexual aura. I never found anyone unintelligent to be sexually "loaded". It's no cliché. Intelligence and oozing sexual charism are indispensible.

My favorite dress- a 50s dress

Shadow Paso

What Indigofera does to my hair (112 cm long) for months!