Een vrolijk kind, een optimistisch iemand, een makkelijke prater. "Hoe kun je dan ongelukkig zijn?"
Op foto's zie ik altijd een vrolijk kind. Ik was altijd aan het lachen of grappen aan het maken. Dat optimisme kon bij moeders op school op afgunst rekenen. De mensen in mijn omgeving waren altijd zo negatief. Ik kon vroeger al niet tegen chagrijnige en buiige mensen. Nog steeds niet. Ik heb eigenlijk altijd behoefte aan gezelligheid. Ik vind het geen schande om te erkennen dat ik het liefst altijd, of zo vaak mogelijk, gezelschap wil hebben. Het lijkt tegenwoordig heel erg "in" om eenzaamheid en alleen-zijn te verheerlijken, maar dat is niet meer dan een manier voor mensen om eenzaamheid te accepteren.
Ik ben nooit somber/gedeprimeerd/gelaten en ik heb geen laag zelfbeeld. Ik merk dat mensen het confronterend vinden als ik zeg dat ik eenzaam en ongelukkig ben, omdat ze het bij mij niet verwachten. Als ík ermee te maken heb, kan iedereen ermee te maken krijgen, zo is de gedachte.
Vrouwenblaadjesclichés over ongelukkig zijn: mensen gaan door mythes en cirkelredeneringen geloven dat ze niet gelukkig mógen worden van een leven in gezelschap van anderen
Misschien zijn wel veel meer mensen ongelukkig, maar geven ze het niet openlijk toe omdat ze geen stigma's willen horen, geen verwijten naar hun hoofd willen krijgen en niet met die idiote vrouwenblaadjesclichés als "Je moet eerst van jezelf leren houden voordat je van een ander kunt houden...." te maken willen krijgen. Dat soort mythes en cirkelredeneringen laat een groep mensen geloven dat ze niet gelukkig mogen worden van een leven met andere mensen, maar eerst gelukkig met zichzelf moeten worden- terwijl de meeste mensen in aanleg levensgeluk halen uit nauwe sociale banden, niet uit alleen-zijn en materialisme.
Nog meer van dat hardnekkige gezeik over ongelukkig zijn, is dat "je niet leuk kunt zijn voor anderen als je zelf niet gelukkig bent met je leven".
De mensen die ik ontmoet, vinden mij altijd vrolijk, optimistisch en puur. Ik doe niet aan iets voorwenden. Het is niet zo dat ik geen leuk gezelschap ben omdat ik ongelukkig ben. Ik ben niet somber, pessimistisch en ook niet zwaar op de hand. Je zult het niet eens merken dat ik eenzaam ben, terwijl ik mijn gevoelens niet verberg. Ik heb geen moeite met negatieve kanten van het leven te erkennen en dat maakt juist dat anderen voelen dat ik authentiek ben. Het is ook niet zo dat ik mensen nodig heb. Ik ben niet afhankelijk, ik heb graag gezelschap. Dat is iets heel anders dan aan andere mensen vastklampen. Als ik me aan anderen zou vastklampen, zou ik met iedereen genoegen nemen- en dat is niet zo. Ik lees geen boeken en ik kijk niet graag tv. Ik zou het graag leuk willen hebben met mensen. Dat maakt mij niet afhankelijk.
Ik vind eenzaamheid zonde van het bestaan.
Ik ben het, ik heb letterlijk niemand om me heen, binnen bereik, ik heb geen naaste meer. Voor iemand die expressief en uitbundig is, zoals ik, moet ik een getemd leven leiden omdat de mensen om me heen nergens interesse in hebben. Ik kan niet tegen zitten, niksen, in stilte leven. Ik kan niet tegen laconiek gedrag, mensen die bagatelliseren en mensen die lethargisch handelen. Ook heb ik niets met "poverheid", mensen die bestaan om over anderen te kletsen en zelf nooit ergens de verantwoordelijkheid voor nemen. Om me heen zie ik relaties die niet gelijkwaardig zijn, waarbij één van de twee zich onderdanig opstelt en de ander een groot machtsoverwicht heeft. Zoiets zou ik nooit willen. Gelijkwaardigheid is voor mij een groot goed- en daarom is het niet makkelijk om míjn eenzaamheid te bestrijden.
Gezever als "Eenzaamheid bestaat alleen als je het toelaat" en "eenzaamheid komt door negatieve gedachten over alleen zijn"
Gepsychologiseer van de koude grond leidt tot nonsens als "ongelukkig zijn door eenzaamheid komt uiteindelijk door negatieve gedachten/opvattingen over alleen-zijn", andere flauwekul als "leer van jezelf te houden, dan hoef je niet meer eenzaam te zijn", "eenzaamheid bestaat alleen als je het toelaat in je gedachten" en "met professionele hulp kan eenzaamheid worden aangepakt". Ongelukkig zijn wordt zélfs weggezet als een gedachte. Dat gezever helpt niemand.
Ik schaam me er helemaal niet voor om eenzaam te zijn en bij mij komt het niet door negatieve gedachten over alleen zijn.
Als mensen mij net hebben leren kennen, zeggen ze dat ik altijd vrolijk overkom. Ik ben een makkelijke prater, ik lach veel, ik ben snel. Mensen begrijpen het niet als ik zeg dat ik eenzaam en daardoor ongelukkig ben. Het is geen paradox en ik doe niet alsóf ik vrolijk of optimistisch ben. Ik heb heel erg een open karakter, ik geef er niet om, om mijn gevoelens te verbergen of een reputatie te fingeren. Het is in deze omgeving en de omstandigheden waarin ik ben komen te verkeren nadat ik er alleen voor kwam te staan in 2023, moeilijk voor me om gelijkwaardige, warme contacten te vinden. Met alles wat is gebeurd, beoog ik ook helemaal niet om "gelukkig" te worden.
Ik zeg: soms zijn mensen zoals ik in hun leven teveel in de steek gelaten om een ommezwaai te kunnen maken naar een gelukkig leven. Zonder mijn naaste vind ik het leven ook helemaal niets. Ik hoef geen mooie woorden te horen of toxische positiviteit te accepteren. Het hoogst acceptabel om te erkennen dat ongelukkig zijn niet altijd valt op te lossen. Dat is géén gelaten conclusie of een opgeversmentaliteit, maar realisme. Met dat gezeik van "Wat niet is kan nog komen" of "Je weet nooit wat morgen brengt" hoef je niet aan te komen bij de realist die ik ben.
Ik merk dat de mensen die ik spreek, het confronterend vinden dat ik met
een groot zelfinzicht en zonder depressie of psychische problemen
eerlijk zeg dat ik niet gelukkig ben.
Wat mensen zich ook eens moeten realiseren, is dat de drang om alles mooi te praten of te "fixen", een ziekelijke neiging is tot toxische positiviteit. Ik merk dat de mensen die ik spreek, het confronterend vinden dat ik met een groot zelfinzicht en zonder depressie of psychische problemen eerlijk zeg dat ik niet gelukkig ben. Kennelijk vinden mensen het makkelijker te behappen als iemand ongelukkig is door psychisch lijden, zoals een depressie. Ik ben altijd heel helder in het aangeven wáárom ik me voel zoals ik me voel, niet gehinderd door wisselvalligheid of labiliteit.
Ik zwelg nooit in zelfmedelijden en ben helemaal niet het stereotype-eenzame persoon/ongelukkig iemand. Integendeel: ik ben actiever dan de meeste mensen, lig nooit op de bank of op bed te niksen, ik ben onuitputtelijk, produceer veel (zin en onzin), ik zie humor in het dagelijks bestaan, ik vind inspanning niet snel te gek of te zwaar, ik ga vaak nachten door. Omdat ik een makkelijke prater ben, raak ik vaak met mensen die ik niet ken in gesprek. Ik maak makkelijk contact, maar dat betekent niet dat ik veel gelijkwaardige (wederkerige) contacten heb in mijn leven- en dat is de clou.
Een overzicht van zeer persoonlijke thema's
In mijn jaaroverzicht breng ik op persoonlijke wijze enkele belangrijke thema's samen die er in samenhang met elkaar voor zorgen dat ik niet gelukkig ben. Het zijn taboe-onderwerpen:
1. hoogbegaafdheid;
2. eenzaamheid;
3. verlangen naar intimiteit;
4. peer envy/afgunst van (vrouwelijke) leeftijdsgenoten;
5. een onveranderlijke, onleefbare woonsituatie waar ik (voorlopig) geen invloed op heb;
6. verlies;
7. ongelukkig zijn
1. Taboe: zonder psychisch lijden erkennen dat je niet gelukkig bent/niets hebt om naar uit te kijken (eenzaamheid is geen luxeprobleem)
In dit bericht licht ik toe waarom mensen het zo "schokkend" vinden als iemand zonder psychisch lijden erkent ongelukkig te zijn. Mensen willen alles simpel fixen, ze zoeken een verklaring in psychisch lijden of iets anders "wat mis zou moeten zijn". Een flinke dosis realisme is terecht. Niet alles valt op te lossen en mensen moeten niet de illusie blijven wekken dat iedereen maar hulp kan vinden om "gelukkig" te worden. Sterker nog: in plaats van hulp te zoeken, is inzicht beter.
Nog erger is de toxische positiviteitsbeweging die leed wil vergelijken. Als je niet gelukkig bent, moet je vergelijken met mensen die in (nog diepere) ellende leven en dankbaar zijn voor wat je hebt. Heeft leed vergelijken ooit iemand geholpen? Het is niet meer dan een drogreden om te zeggen "Er zijn altijd mensen die het nog slechter hebben".
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/10/taboe-zonder-psychisch-lijden-erkennen.html
2. Ongelukkig zijn mag ook worden erkend. Realiteitszin is beter dan "De toekomst zal beter worden"
Ik weet dat mensen elkaar proberen te motiveren, maar waarom altijd maar dat "Gelukkig worden" nastreven? Waarom altijd dat gedoe over een "toekomst"? Waarom altijd dat "Je moet toch doorgaan"? Van wie?
Ik heb de indruk dat mensen het over vooruitgang en de toekomst hebben zonder dat ze realiteitszin hebben. Over de toekomst praten is abstract. De manier waarop vaak over de toekomst wordt gesproken, dat deze wordt voorgesteld alsof morgen alles ineens anders kan zijn in positieve zin, heeft niets met perspectief te maken.
Ik streef helemaal geen toekomst na! Het is niet zo dat ik een nihilist ben. Mensen zijn bezig over gelukkig zijn als doel, maar wat de meesten opnoemen zijn tijdelijke prikkels die bevredigd worden en die niets met existentie te maken hebben. Ik denk niet te ver door. Ik zie het leven heel helder.
Ik weet dat ik niet meer gelukkig ga worden en ik weet exact waardoor:
1. Ik ben na de dood van mijn moeder enige nabestaande Oostslaaf in Nederland en door de voorloper van VT gescheiden van mijn echte familie;
2. Ik heb geen andere naasten;
3. Ik ben langdurig eenzaam door de stigma's tegen hoogbegaafden, maar ook door uitsluiting door vrouwelijke leeftijdsgenoten die me als concurrent beschouwden;
4. Ik kan moeilijk gelijkgestemden vinden.
Ik weet dat het hebben van familie, een gezin, vrienden of andere
naasten onmisbaar is voor levensgeluk en een gevoel van perspectief,
omdat sterke sociale banden inherent zijn aan het wezen van sociale
dieren van het empathische type.
Dat heb ik niet meer en daar kan ik niets aan veranderen.
Ik
kan een relatie met een man die bij me hoort ook niet afdwingen ("Je
weet nooit of je hem ontmoet" is niet realistisch. Compatibiliteit is
een groot goed voor het krijgen van een liefdesband met iemand, maar
sommige mensen vinden helaas nooit die persoon die bij ze past en doen
het met een illusie. Dat wil ik nooit).
Mensen kunnen mij niet voor de gek houden. Ik ben niet te sussen met beloften en mooie woorden.
Ik houd niet van getut en wollige adviezen.
Ik heb vaak genoeg geprobeerd om een netwerk van gelijkgestemden op te bouwen.
Een aselecte groep mensen ontmoeten is geen garantie om gelijkgestemden te vinden.
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/09/ongelukkig-zijn-mag-ook-erkend-worden.html
3. Ongelukkig zijn: doorbreek het taboe!
Ik sta ervoor dat negatieve aspecten van het leven mogen bestaan en bespreekbaar zijn. Zo moet het ook bespreekbaar zijn dat sommige mensen verrot veel pech hebben in het leven. Dat willen ontkennen is de ziekte van de maakbaarheidsindustrie, de gedachte dat je je eigen geluk volledig kunt beïnvloeden. Zoals de gedachte dat je een positieve levensinstelling kunt aannemen (de mensen die denken dat ze ervoor hebben gekozen om positief in het leven te staan, hebben dat meestal te danken aan een aangeboren harmonische functie van de receptoren 5-HT1A, 5-HT1B, 5-HT2A, 5-HT2C!).
Het kwam toen mijn moeder nog in het ziekenhuis lag ter sprake, dat ik niets had om naar uit te kijken na haar dood. Toen ik er gewoon over sprak dat ik ongelukkig ben, was het alle hens aan dek! Eerst was het "Maar je bent toch jurist? Vind je schrijven over rechtszaken en de maatschappij dan niet de moeite waard? En je werk? En je hebt hier neuroscience gestudeerd! Je schrijft daar ook over? En je bent tekenaar?" Ik zei: "Wat onbelangrijk allemaal, als je niemand meer hebt".
https://rechtenadvies.blogspot.com/2023/07/ongelukkig-zijn-doorbreek-het-taboe.html
