Het beeld van de gelukkige vrijgezel is toxisch, opdringerig en vertekend. Het is weer zo'n cliché-eufemisme om net te doen of het leuk is om altijd alleen te zijn.
Clichés zijn zo beledigend omdat ze afbreuk doen aan iemands werkelijke gevoelens. Menselijke gevoelens, die er mogen zijn. Natuurlijk zijn er mensen die graag alleenstaand zijn, mensen die zich niet per se willen vastleggen op een relatie en waarde hechten aan vrijheid.
Vrijheid en eigengereidheid nemen niet weg dat het in de menselijke bedrading van de meeste empathen zit, om behoefte aan sterke banden met een ander wezen te hebben. Het is door het menselijk ontwerp meegegeven om op zoek te gaan naar anderen om het leven mee door te brengen.Hoewel vriendschappen aan die behoefte kunnen voldoen, is het logisch dat mensen behoefte hebben aan een partner om aan te raken, om de nacht mee door te brengen, om een intieme band mee te krijgen die deze relatie onderscheidt van vriendschap. De evolutionaire behoefte kan niet zomaar worden losgeschud, al geloven veel (stads)mensen graag dat ze boven die behoefte zijn uitgestegen.
Toxische positiviteitsbeweging: de verheerlijking van de opvatting "Ik heb geen vrienden nodig" ontkent de normale menselijke behoefte aan nauwe sociale contacten
Ik bemerk dat de toxische positiviteitsbeweging het normale levensgeluk door warme familiebanden en vriendschappen uitlegt als "afhankelijkheid". Anno 2023 zijn er hele communities actief van mensen die elkaar aanpraten dat vriendschappen en relaties niet nodig hebben om levensgeluk te ervaren. Deze toxische beweging stimuleert eenzaamheid door te stellen dat mensen niemand nodig hebben en een leven alleen, zonder anderen, moeten nastreven.
Die toxische beweging denkt ongewenst alleenstaand zijn te kunnen relativeren door te vergelijken met ongelukkige relaties, maar vergelijken met een waardeloze relatie maakt ongewenst alleen zijn niet ineens fantastisch! Het is geen schande om niet gelukkig te zijn als je er alleen voor staat. Complementariteit (relaties die elkaar aanvullen) is iets anders dan afhankelijk zijn.
Het gaat om de essentie, waar het om draait in het menselijk leven: de behoefte aan intimiteit, gezelschap, plezier delen, warmte, aanraking, exclusieve bondgenootschappen met een naaste.Het is helemaal niet fantastisch om niemand te hebben om eens aan te raken, om een leeg bed te hebben als je behoefte hebt om iemand te omhelzen of tegen iemand aan te liggen, om niet te kunnen delen, om niemands grappige eigenschappen exclusief te kennen, om niet eens "speciaal van iemand te zijn". Behoefte hebben aan een partner is niet hetzelfde als een leegte willen vullen, eigenwaarde zoeken of aan iemand vast willen klampen. Het gaat er niet om, om afhankelijk te zijn van iemand om gelukkig te worden, maar om de intieme momenten die bijdragen aan levensgeluk.
Ik ben geen happy single, want ik koketteer niet met het "niemand nodig hebben". Natuurlijk zijn aanraking en intimiteit onmisbaar voor levensgeluk. Het is niet bewonderenswaardig om alleenstaand te zijn. Ik zeg niet dat een relatie of liefde voor iemand hebben gelijk moet staan aan je vrijheid en eigengereidheid opgeven. Zo ben ik niet gemaakt om me op iemand vast te leggen die me in mijn doen beperkt en zie ik samen oud en ongelukkig worden niet bepaald als een streven. Het gaat om mutueel respect. Sommigen noemen het een soulmate, een zielsverwant. Ik hecht veel aan de gedachte van compatibiliteit, dat het dichtst in de buurt komt van een zielsverwant treffen. Dat is niet afdwingbaar!
Waarom ik nooit aan daten zou beginnen
Voor mij is er geen twijfel over mogelijk dat ik op het eerste gezicht op iemand kan en wil vallen. Anders dan de populaire misvatting, gaat het bij verliefd worden op het eerste gezicht niet om uitsluitend fysieke kenmerken. Het is niet zo dat iemand per se op een oogkleur of haarkleur of op "mooi" valt en er dan later achterkomt dat iemand dom, stom of oppervlakkig is. Het gaat om iemands aantrekkingskracht, om subtiele signalen, om iets dat twee mensen naar elkaar trekt: om het zo moeilijk te definiëren charisma.
Het horrorbeeld van een date is voor mij dat het allemaal zo stroef verloopt, mensen vragen elkaar of ze zenuwachtig zijn, waar ze vandaan komen, wat ze doen, wat hun hobby's zijn, hoeveel exen ze hebben, of ze nog een natje willen en daarna of ze willen splitten. Het daten is de kringverjaardag onder de relatiepogingen. Ik vraag me dan af waar de mogelijkheid is gebleven om iemand met charisma aan te trekken, zonder al dat ongemakkelijke gebabbel over bijzaken.
Mensen met een laag niveau van functioneren hebben het alleen maar over "ik val op iemand met haar tot op de heupen, ik wil dat ze bruine ogen heeft, ik wil graag dat ze jurkjes en hakjes draagt" en "ik wil graag thuis een bank hebben met iemand erop als ik thuiskom. Ik wil de hele avond tv met hem/haar kijken". Ik zou het beledigend vinden als ík zou worden gekoppeld aan een "straatvechtertype", ofwel iemand zonder noemenswaardigheden die zijn reputatie in de eigen omgeving het belangrijkst vindt en alleen maar over uiterlijkheden kan praten.
Ik heb geen eisen, ik weet wel wat onmisbare factoren zijn. Mensen vragen aan mij zeer vaak waarom ik alleen ben en op welk type ik val. Ik ga niet zeggen "Het is er gewoon nog niet van gekomen", dat is zo laf. De opvatting van de meeste mensen, dat iedereen een "type" heeft, is ook te beperkt. Ik geloof niet dat mensen beseffen welk complex past bij mensen zoals ik. Tegen een vriend zei ik een keer 'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik val op heel erg intelligent..' en toen was hij even beduusd. Hij had het beeld voor zich dat ik over een sportschoolfysiek of oogkleur zou beginnen. Daarop zei hij 'Moet je je verwachtingen dan niet bijstellen?'. Dat lijkt mij het recept voor een ongelijkwaardige relatie, scheve verhoudingen!
Waarom hoogbegaafdheid op het gebied van sociale cues en het hebben van interesses zo belangrijk is. Als een man intenties van anderen niet aanvoelt en geen intellect heeft waarmee hij de wereld om zich heen beschouwt, kan het niets worden
Het is voor mij onmisbaar dat een man intelligent is. Anders dan de mythe, zijn écht intelligente mensen niet sociaal onhandig, maar juist invoelend. Hoogbegaafden en hyperintelligenten zijn de rest hierin vaak een stap voor, dat betekent niet dat de valse dichotomie van sociale vermogen en intelligentie een kern van waarheid heeft. Ik heb het over het vermogen van mensen om anderen aan te voelen en intenties te lezen. Als een man niets van intenties en het aanvoelen van anderen begrijpt, kan het niets worden. Een brede interesse in het leven en alles wat daarmee te maken heeft en intellect zijn voor mij belangrijk. Ik ben nooit echt fan van iemand geweest, maar voel me wel enorm aangetrokken tot artiesten en wetenschappers. Die aanleg zit in mijn DNA, dus het is niet vreemd.
Ik ben alle keren dat ik verliefd ben geweest op een man, op het eerste gezicht verliefd geworden. Dat zegt niet dat het slechts om uiterlijk gaat, want ik ben een mensenlezer. Het is mij nog nooit overkomen dat ik op het eerste gezicht voor iemand ben gevallen en er daarna achter moest komen dat hij geen inhoud of interesses had; integendeel. Halsoverkop verliefd worden op het eerste gezicht hoeft helemaal geen slecht signaal te zijn, mijn gevoel heeft me echt niet misleid.
Ik leef heel eigengereid en eigenzinnig. Ik hecht geen waarde aan conventionaliteit, niet omdat ik me er niet van bewust ben, maar omdat ik de logica van conventies niet wil volgen. Een man moet er wel tegen kunnen dat ik me niks van de publieke opinie, politieke correctheid of trends aantrek. Ik zie er volgens anderen ook nog eens heel apart uit (hier dan, als Oost-Europeaan. In mijn eigen land zou ik er zeer stereotype uitzien!), ik word sinds heugenis al uitgemaakt voor snob, hautain, arrogant, felle tante. Ik ben onomwonden mezelf, ik schroom niet om mensen aan te spreken en mijzelf uit te spreken, ook als mijn mening controverse zou kunnen wekken.
Omdat ik net als mijn oma en moeder altijd mijn eigen man heb moeten zijn, ben ik niet gewend om iets aan een man over te laten. Van overdreven galant gedrag zou ik iemand wel willen slaan. Al helemaal als een man mij iets niet durft te vragen of denkt dat hij een stoel naar achteren moet schuiven of mij voor moet laten gaan, omdat ik een vrouw ben. Ik ben gewend om zelf deuren open te houden voor anderen, hoffelijkheid moet van twee kanten komen en stereotypen ("Damsell in distress") vind ik beledigend. Ik hak bomen uit ook al loop ik op hakken, met mijn parels om en in jurken, ja!
Het is niet zo dat ik het heel belangrijk vind om altijd diepgaande gesprekken te hebben, al zou het fijn zijn als een man wel een brede kennis heeft. Ik schakel snel in het praten omdat ik van alles wel iets weet en mijn vocabulaire breed is. Het gesprek zou gelijk doodbloeden als een partner daar geen overeenkomsten mee heeft.
Ik heb er zelf bewondering voor als iemand graag bezig is met dingen maken of slopen. Hoewel ik een bom vol ongeduld ben en nauwelijks in staat ben om te zitten en te niksen, kan ik wel een uur kijken naar mensen die bijvoorbeeld met iets ambachtelijks aan het werk zijn. Het liefst zou ik dan meedoen, net als met schilderen, slopen, tekenen, schrijven, een opdracht samen doen, een meubelstuk opknappen. Dat soort activiteiten, zoals koken, iets maken of samen iets groots slopen, lijkt mij dan wel een ideale "date".
Ik ben zelfs een paar maanden geleden bevriend geraakt met iemand die me hielp met de laatste stukken van mijn bank slopen. Het levert leuke gesprekken op.
Een man moet er ook tegen kunnen dat ik stronteerlijk ben, ik hecht geen waarde aan een beleefdheidsdans die bij mensen toch meestal wordt gevolgd door achterbaksheid of onechte intenties. Ik ben altijd heel erg dezelfde. Daarmee bedoel ik niet een kabbelend beekje, maar dat ik iemand ben die de ware aard niet hoeft te verbergen, omdat ik geen mooiprater ben en niet om reputatie geef. Ik ben stabiel en nog nooit van mijn leven gevoelig geweest voor labiliteit.
Ik heb geen last van een flatulent ego of overdreven eigenwaarde. Dat betekent niet dat ik met iedereen genoegen zou nemen en eenzaamheid brengt mij er ook niet toe om dan maar met iedereen om te gaan. Ik zou in de liefde ook echt geen compromissen willen sluiten, in de zin van "Ik vind hem niet heel erg leuk, maar een relatie is beter dan niemand hebben". Het moet het wel helemaal zijn en anders niet.
Als voordelen heb ik, dat ik iemand met mijn enthousiasme wil overladen, dat ik oprecht ben, dat ik echt jarenlang verliefd op een man kan zijn en echt geen oog heb voor anderen. Daar kies ik niet bewust voor, als ik gevoelens voor iemand heb, ben ik het niet zomaar zat. Ik heb nooit last van een irreëel beeld van iemand, ik heb geen roze bril. Als ik verliefd ben, zie ik de negatieve eigenschappen nog steeds, ik weet dat die bij het mens-zijn horen.
Als iedereen hyperkritisch zou zijn, verwacht dat anderen fysiek en qua karakter perfect zijn en negatieve eigenschappen van anderen niet wil tolereren, dan zouden er toch echt geen miljarden mensen op de wereld zijn gezet.
