Niet aan daten doen/Unhappy single, maar wel zonder afhankelijkheid, melodrama en infatuatie!

"Jij moet toch iedereen kunnen krijgen?!" Daar gaat het niet om. Ik voel niet voor iedereen lust/aantrekkingskracht!
Ik hoor het geregeld: "Dat jij niemand hebt", of "Je moet toch wel iemand kunnen krijgen??", zelfs "Jij moet toch iedereen kunnen krijgen?!"
Mensen snappen niet dat het gegeven dat ik niet zomaar iemand wil, niet hetzelfde is als "niemand kunnen krijgen". Of accurater gezegd: ik val direct voor iemand, of het is niets.

Daten past totaal niet bij mij. Eerlijk gezegd is daten voor de meeste mensen een recept voor mislukking, want daten gaat in tegen de menselijke essentie: verliefd worden of lust op het eerste gezicht is rauw, intuïtief, heeft niets te maken met "wie is je type?". Mensen geven op dat ze een partner willen die "verzorgd is, intelligent is, lief is, aanhankelijk maar niet afhankelijk, veel interesses heeft". Ze willen een getemde huistijger, maar voelen zich niet aangetrokken tot iemand die aan alles voldoet. Omdat we mensen zijn en net als andere dieren gedreven worden door onderbewuste signalen!

Ik leef nauw samen met mijn onderbewustzijn. Dat betekent dat ik van mezelf weet dat ik op het eerste gezicht op een man val en anders is het niets. Het is niet zo gek om "op het eerste gezicht" verliefd te worden of lust te voelen. Het autonoom systeem bepaalt dat allemaal voor ons. Pupillen worden groter, vaten zetten uit, de temperatuur gaat omhoog: iemand aantrekkelijk vinden wordt geheel voor mensen bepaald, zonder dat we er iets over te zeggen hebben. Ik weet dat die reflexen er niet voor niets zijn. 

Mensen geloven graag dat ze kunnen kiezen om langzaam verliefd te worden, want dat geeft een gevoel van beheersing. Vrouwen worden zelfs weggezet als wezens die geen visuele seksuele prikkels voelen, maar eerst een emotionele band moeten opbouwen voordat ze seksuele gevoelens krijgen. De biologie wil alleen maar nageslacht en eventueel een geschikte partner voor de bescherming van het nest. Het lukt de mens aardig om geciviliseerd te doen: als we allemaal de schijn van beschaving en preutsheid laten barsten, zou de hele dag door in iedere treinwagon worden ge****t en gevochten om kinderen te maken en de concurrentie uit te schakelen. Dat zie ik steeds voor me als ik aan de mens als diersoort denk. Ik heb die lusten ook, de ene keer wat sterker dan de andere keer, op onhandige momenten. Het bestáát, het is een publiek taboe en het is normaal- en we doen er op een enkeling na niets mee! 

Ik maak er geen geheim van dat ik geen gelukkige alleenstaande ben. Dat wil niet zeggen dat ik naar afhankelijkheid streef; verre van. Ik ben nog nooit afhankelijk geweest van een man, ik wil niet zomaar iemand, ik heb niets met melodrama/sentiment, infatuatie en romantiek. Ik vind "settlen" ook niet het hoogste goed in een mensenleven. Ik weet al vanaf jonge leeftijd dat ik niet gemaakt ben om bij iemand op de bank neer te strijken en een burgerlijk leven te hebben. Voor mij is het belangrijkst, om écht gevoelens voor een man te hebben, niet om dag en nacht met hem door te moeten brengen en een doorsnee familieleven te hebben of het zo lang mogelijk met elkaar vol zien te houden.

"Waarom ben je nog steeds alleen?" is niet relevant en niet interessant
De cliché-uitspraak "Waarom is hij/zij nog steeds alleen" vind ik dan ook onbegrijpelijk. Voor wie is het relevant of iemand anders gebonden is? Het is alsof een alleenstaande nog altijd als incompleet wordt gezien en binding het ultieme doel is in het leven. Ik wil een man om aan te kunnen raken, op momenten dat ik behoefte heb aan intimiteit en een omhelzing, in lichamelijk contact, ik wil vol van hem kunnen zijn, maar ik vind niet dat gebondenheid een bewonderenswaardig levensdoel is.

Dat ik alleen ben, betekent niet dat ik selectief ben, maar ik neem ook niet met iedereen genoegen. Voor mij zijn echte aantrekkingskracht in eerste instantie en gelijkwaardigheid en wederkerigheid in een relatie het belangrijkst. Ik vind het absurd dat generatiegenoten anno 2024 nog altijd voor iemand gaan die ze niet aantrekkelijk of leuk vinden, om maar te kunnen "settlen". Als het niet om financiële zekerheid is, dan is het om maar niet alleen te hoeven zijn. Dat soort labiliteit ken ik niet. Ik vind het niet leuk om alleen te zijn, maar ben het tegenovergestelde van een aanklamper.

Ik wil een man die bij me hóórt- en anders niets. Dat is niet fatalistisch. Mensen die teveel compromisgericht zijn, zullen snel onvrede ervaren. Ik zit er niet op te wachten om me aan te moeten passen of iets te beginnen met een man die niet bij me past. Compatibiliteit is wat mij betreft wel een groot goed. Wat ik vooral níet bedoel met mijn behoefte aan gelijkwaardigheid en wederkerigheid, is dat ik torenhoge verwachtingen heb. Ik geef niet om het internettijdperk, trends, drama, wensenlijsten en al dat soort niksige idioterie. Vooral niet om clichés. De mensen met wie ik graag omga, denken opvallend anders dan de meeste mensen. Niet standaard, maar onafhankelijk. Dat levert bijna altijd mooie inzichten op.

Mensen zeggen dat sociale media het sociale leven van mensen hebben verziekt, maar ik merk daar in het echte leven niets van. Het is niet zo dat mensen minder benaderbaar zijn geworden dan vóór de populariteit van de Blackberry-twitter- en pingtelefoon in 2012. Dat de mensen hier (stedelingen) afstandelijk zijn en dat dát gedrag het moeilijk maakt om iemand te ontmoeten die bij me past, is de vaste lijn. Ik woon in een afstandelijke omgeving waar de interesse in muziek, cultuur, wetenschap, gezelligheid en bij elkaar over de vloer komen, helaas 0,0 is.

Verliefdheid op het eerste gezicht is overigens geen slechte raadgever! Op intuïtie vertrouwen kan een succesfactor zijn.

Ongewenst alleenstaand zijn betekent niet dat ik níemand kan krijgen.
Omdat ik een makkelijke prater ben, voelen mensen zich snel thuis bij mij (binnen een kwartier zeggen sommigen dat ze zich voelen alsof ze me al lang kennen) en daardoor denken ze dat ik iedereen kan krijgen. Ik ben makkelijk in de omgang; ik ben verbazend niet-complex, maar dat zegt niet dat ik een makkelijke match ben met iemand.

Ik merk dat mensen het confronterend vinden als ze iets niet bij mij verwachten; het is de projectie:
"Als jij niemand kunt vinden die bij je past, wat betekent dat dan voor anderen?"
"Als jíj ongewild vrijgezel bent, dan moet dat voor anderen al helemaal gelden!"

Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik ben niet selectief, ik ben niet moeilijk, ik ben alleen niet te matchen. Ik zit niet te wachten op een groot intelligentieverschil, ik hoef geen lamlendigheid en ik wil absoluut niet iemand die niet bij me past. Dat sommige mensen dan maar een relatie te beginnen met iemand die ze niet echt leuk vinden om in ieder geval iemand te hebben, betekent niet dat zoiets voor mij acceptabel is. Het zou geen kwaad kunnen als anderen eens wat kritischer omgingen met relaties.

Daten is het slechtste recept voor wederzijdse aantrekkingskracht
Al die mislukte datingshows met mismatches zijn puur entertainment, juist om te laten zien hoe moeizaam het werkt tussen twee mensen die niet bij elkaar passen. Dating, uit eten gaan met iemand die je niet kent, is natuurlijk het recept voor mislukking.

Per definitie is dating niet de manier waarop aantrekkingskracht en charisma hun werk doen, maar een gekunstelde setting waar mensen doen wat ze niet willen (naar iemand kijken die met een mond vol mayonaise zit te praten, een uur lang vooral wachten op het eten, wachten tot een langzame eter eindelijk klaar is) en vragen stellen die ze niet interessant vinden. Het is niet de (erotische) aantrekkingskracht die interesse opwekt. Dating is ook een belachelijke setting omdat er onvermijdelijk privékwesties worden aangeboord die mensen tijdens een eerste contact vaak helemaal niet willen bespreken.

Ik weet dat verliefdheid en (seksuele) aantrekkingskracht op het eerste gezicht een goede indicator zijn. Het gaat er niet om of iemand mooi is, maar om de wijze waarop iemand zichzelf draagt, om de aanwezigheid van iemand in subtiele signalen, in een sensualiteit of wederzijdse interesse die niet in taal is te vatten. Als je niet iemands levensenergie (aanwezigheid, opvallendheid, een bepaalde alertheid) oppikt, werkt het niet.

Stalking. Ik kom maar moeilijk af van mannen die geobsedeerd door me raken. Anders dan de mythe wil, heb ik geen relaties gehad met mijn stalkers. Ze zien me en dat is al genoeg om ermee te maken te krijgen.
Ik word door willekeurige mannen benaderd, ik word het meest benaderd door oudere mannen met een gezinsleven die een affaire willen beginnen. Stalkers/belagers/obsessanten zijn nooit griezels die zich in een donkere hoek ophouden. Het zijn de mensen met een ogenschijnlijk heel normaal, geslaagd leven en carriere. Dat zijn de mannen die me het meest ongewenste berichten en telefoontjes hebben bezorgd en meer.

Docenten op het voortgezet onderwijs en een docent in een studie hebben een poging gedaan om zich aan me op te dringen en ik heb een docent gehad die me vertelde met me op vakantie te willen. Ik heb zelfs een smeekbede gehad van een docent die me niet kwijt wilde en ik heb me een keer moeten laten overplaatsen omdat een docent niet van ophouden wilde weten. Natuurlijk heb ik mijn grenzen aangegeven, maar dat interesseert een geobsedeerde persoon niet! Tot op de dag van vandaag word ik geconfronteerd met mannen die me slechts één keer hebben ontmoet, gesproken of gezien en niet los willen laten.

Ik ga bewust het contact in het openbaar uit de weg, omdat ze op het eerste gezicht al geobsedeerd kunnen raken. De laatste keer dat ik met belaging te maken heb gehad, was aan het eind van de zomer van 2023; één getrouwde man gaf aan dat hij iedere avond langs mijn huis liep om te bespieden, de ander had bij een busmaatschappij mijn telefoonnummer achterhaald om me 's nachts te bellen met seksverzoeken en om me te vragen of ik van het weekend bij hem wilde komen als zijn vrouw en kinderen twee dagen op pad gingen.

Met andere woorden: ik heb nog steeds te maken met stalking. Het doet er niet toe voor stalkers of ik een relatie heb of alleenstaand ben (die mannen dachten allemaal dat ik bezet was en ze trokken zich er niets van aan!), het doet er ook niet toe dat ik duidelijk ben en er niet uitzie als een slachtoffer, het interesseert ze niet dat ik geen make-up draag en in een grote winterjas loop, dat ik van de zomer niet in korte jurken of met blote armen over straat ga, het interesseert ze ook niet dat ze zelf een gezin hebben. Er is iets mis met die lui zélf en het toxische, psychopathische gedrag van obsessievelingen wordt nog door de vingers gezien ook, door tegen vrouwen te zeggen dat ze zelf duidelijker hun grenzen moeten aangeven of het kennelijk hebben uitgelokt. 

Ik ben niet geslachtofferd/getraumatiseerd, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik door mijn eigen intelligentie en het aanvoelen van andermans intenties, nooit het slachtoffer ben geworden van aanranding. Was ik niet zo'n scherp iemand, dan was het anders afgelopen. Ik heb leraren en andere belagers namelijk van me af weten te houden door op alerte wijze te anticiperen. Ik zeg het als iemand de grens overschrijdt. Ik doe niet aan flirten, het is in mijn geval niet onschuldig.

Eerlijk gezegd heb ik het er helemaal mee gehad als iemand zegt dat ik er goed uitzie, dat ik mooi ben, dat ik opvallend ben. Het hangt me de keel uit als het weer eens over mijn voorkomen gaat. Als iemand zegt "Wat heb je mooie ogen", of "Je hebt kuiltjes", dan voel ik me eigenlijk verveeld. Ik heb het zelf natuurlijk ook, dat ik iemands voorkomen aantrekkelijk vind, maar er is meer nodig dan dat. Het gaat om charisma en intelligentie- een diepere interesse in het leven.

Los van al dat gestalk: ik heb niets met wat mensen als "daten" zien. Mensen tasten elkaar af door met elkaar uit eten te gaan, ik vind daar niets aan. Ik heb een hekel aan een geforceerde manier van kennismaken, ik haat clichés, ik kan het niet vinden met mensen die in clichés denken, ik houd niet van maniertjes. Ik houd er ook niet van als mensen tijdens een kennismaking eindeloos filosoferen/analyseren of theoretisch denken, dat vind ik saai, abstract en droog.

Ik ben zelf een drukke prater en daar moet iemand tegen kunnen. Ik heb een scherp, soms venijnig gevoel voor humor met snelle schakelingen en daar moet iemand ook tegen kunnen. Ik merk dat ik mensen suf kan maken omdat ik veel te melden heb over van alles en nog wat. Mijn hele leven ben ik een verteller geweest; niet iemand die van droge feiten houdt, maar van grappen en anekdotes over dagelijkse gebeurtenissen, absurditeiten en belangrijkere kwesties in het leven. Het liefst wil ik een man die even druk is, ook als het daardoor kan botsen. Met andere druktemakers, artiesten en met wetenschappers kan ik het meestal goed vinden. 

Het zou onzin zijn als ik zou zeggen dat ik niet voor uiterlijk val, want ik val echt op het eerste gezicht voor iemand; daaronder valt voor mij charisma als onmisbaar onderdeel. Ik heb niets met mannen in pak die heel erg hun best doen om indruk te maken. Iedereen zegt van "verzorgd" te houden, dat is niet wat mij in iemand aantrekt. Je kunt nog zoveel aandacht besteden aan uiterlijk, charisma is niet maakbaar.

"Wat is je type" vind ik wel heel beperkt, al heb ik iets merkwaardigs. Maar liefst drie keer ben ik verliefd geweest op iemand van mijn eigen etnische groep (Oost-Europeanen, maar dan van een donkerder fenotype dan ik) en dat was niet voor de hand liggend. Ik wist op dat moment niets over mijn eigen etniciteit en zelfs niets over de etniciteit van de personen toen ik me tot hen aangetrokken voelde. Ik zag ze en voor mij was het gelijk raak. Het is alsof het door de natuur voor mij is bepaald; ik heb geen etnische of culturele voorkeur.

Ik vind intelligentie en sociale begaafdheid heel belangrijk.
Zonder gelijkwaardigheid op dat niveau, is het gedoemd om te mislukken. Sociale begaafdheid is niet hetzelfde als veel vrienden hebben, maar het gaat over hoe iemand anderen aanvoelt, intenties van anderen inschat en hoe de persoon met vrienden omgaat. Mensen denken bij "sociaal" zijn vaak aan een grote vriendengroep, maar de hoeveelheid contacten zegt niets over de kwaliteit. Als iemand profiteert van vrienden of alleen maar over bijzaken kan praten met mensen die hij als vrienden beschouwt, dan heeft dat niets met sociale vermogens te maken. Omgekeerd kan iemand met weinig vrienden júist een groot sociaal vermogen hebben. Bij intelligentie bedoel ik ook niet dat een man het graag over intellectuele verdiensten heeft, maar om het vermogen om de wereld te begrijpen in brede zin. Ik heb niets met feitjes en pedant gedrag of academische prestaties opblazen.

Ik kan er niet tegen als mensen heel serieus zijn, plichtmatig zijn, van de georganiseerdheid zijn, graag plannen en alleen maar van introspectieve activiteiten houden zoals lezen en tv kijken. Ieder voor zich, maar ik ben niet zo. Als ik tv kijk, doe ik dat voor een documentaire, muziekprogramma of 2voor12, ik heb niets met bankhangen/bingen. Ik heb geen geduld en ik geniet er niet van om introspectieve activiteiten te doen. Door te praten, te vertellen en veel fysieke activiteiten te ondernemen, kom ik juist op inspiratie en inzichten. Het zou mooi zijn als een man dat ook zo ervaart.