"Jij moet toch iedereen kunnen krijgen?!" Daar gaat het niet om. Ik wil wel een man die bij me hoort, niet minder dan dat!
Ik hoor het geregeld: "Dat jij niemand hebt", of "Je moet toch wel iemand kunnen krijgen??", zelfs "Jij moet toch iedereen kunnen krijgen?!"
Mensen snappen niet dat het gegeven dat ik niet zomaar iemand wil, niet hetzelfde is als "niemand kunnen krijgen". Ik wil niet met Jan en alleman.
Ik maak er geen geheim van dat ik geen gelukkige alleenstaande ben. Dat wil niet zeggen dat ik naar afhankelijkheid streef; verre van. Ik ben nog nooit afhankelijk geweest van een man, ik wil niet zomaar iemand, ik heb niets met melodrama/sentiment, infatuatie en romantiek. Dat ik alleen ben, betekent niet dat ik selectief ben, maar ik neem ook niet met iedereen genoegen. Voor mij zijn echte aantrekkingskracht, gelijkwaardigheid en wederkerigheid het belangrijkst. Ik vind het zelfs absurd dat generatiegenoten van mij nog altijd voor iemand gaan die ze niet aantrekkelijk of leuk vind, om maar te kunnen "settlen". Als het niet om financiële zekerheid is, dan is het om maar niet alleen te hoeven zijn.
Ik wil een man die bij me hóórt- en anders niets. Dat
is niet fatalistisch. Mensen die teveel compromisgericht zijn, zullen
snel onvrede ervaren. Ik zit er niet op te wachten om me aan te moeten
passen of iets te beginnen met een man die niet bij me past.
Compatibiliteit is wat mij betreft wel een groot goed. Wat ik vooral níet bedoel met mijn behoefte aan gelijkwaardigheid en wederkerigheid, is dat ik torenhoge verwachtingen heb. Ik geef niet om het internettijdperk, trends, drama, wensenlijsten en al dat soort niksige idioterie. Vooral niet om clichés. De mensen met wie ik graag omga, denken opvallend anders dan de meeste mensen. Niet standaard, maar onafhankelijk. Dat levert bijna altijd mooie inzichten op.
Mensen zeggen dat sociale media het sociale leven van mensen hebben verziekt, maar ik merk daar in het echte leven niets van. Het is niet zo dat mensen minder benaderbaar zijn geworden dan vóór de populariteit van de Blackberry-twitter- en pingtelefoon in 2012. Dat de mensen hier (stedelingen) afstandelijk zijn en dat dát gedrag het moeilijk maakt om iemand te ontmoeten die bij me past, is de vaste lijn. Ik woon in een afstandelijke omgeving waar de interesse in muziek, cultuur, wetenschap, gezelligheid en bij elkaar over de vloer komen, helaas 0,0 is.
Verliefdheid op het eerste gezicht is overigens geen slechte raadgever! Op intuïtie vertrouwen kan een succesfactor zijn.
Ongewenst alleenstaand zijn betekent niet dat ik níemand kan krijgen.
Omdat ik een makkelijke prater ben, voelen mensen zich
snel thuis bij mij (binnen een kwartier zeggen sommigen dat ze zich
voelen alsof ze me al lang kennen) en daardoor denken ze dat ik iedereen
kan krijgen. Ik ben makkelijk in de omgang; ik ben verbazend niet-complex, maar dat zegt niet dat ik een makkelijke match ben met iemand.
Ik merk dat mensen het confronterend vinden als ze iets niet bij mij verwachten; het is de projectie:
"Als jij niemand kunt vinden die bij je past, wat betekent dat dan voor anderen?"
"Als jíj ongewild vrijgezel bent, dan moet dat voor anderen al helemaal gelden!"
Maar
daar gaat het helemaal niet om. Ik ben niet selectief, ik ben niet
moeilijk, ik ben alleen niet te matchen. Ik zit niet te
wachten op een groot intelligentieverschil, ik hoef geen lamlendigheid
en ik wil absoluut niet iemand die niet bij me past. Dat sommige mensen
dan maar een relatie te beginnen met iemand die ze niet echt leuk vinden
om in ieder geval iemand te hebben, betekent niet dat zoiets voor mij
acceptabel is. Het zou geen kwaad kunnen als anderen eens wat kritischer
omgingen met relaties.
Stalking. Ik kom maar moeilijk af van mannen die geobsedeerd door me raken. Anders dan de mythe wil, heb ik geen relaties gehad met mijn stalkers. Ze zien me en dat is al genoeg om ermee te maken te krijgen.
Ik word door willekeurige mannen
benaderd, ik word het meest benaderd door oudere mannen met een
gezinsleven die een affaire willen beginnen. Stalkers/belagers/obsessanten zijn nooit griezels die zich in een donkere hoek ophouden. Het zijn de mensen met een ogenschijnlijk heel normaal, geslaagd leven en carriere. Dat zijn de mannen die me het meest ongewenste berichten en telefoontjes hebben bezorgd en meer.
Docenten op het voortgezet
onderwijs en een docent in een studie hebben een poging gedaan om zich
aan me op te dringen en ik heb een docent gehad die me vertelde met me
op vakantie te willen. Ik heb zelfs een smeekbede gehad van een docent
die me niet kwijt wilde en ik heb me een keer moeten laten overplaatsen omdat een docent niet van ophouden wilde weten. Natuurlijk heb ik mijn grenzen aangegeven, maar dat interesseert een geobsedeerde persoon niet! Tot op de dag van vandaag word ik
geconfronteerd met mannen die me slechts één keer hebben ontmoet,
gesproken of gezien en niet los willen laten.
Ik ga bewust het
contact in het openbaar uit de weg, omdat ze op het eerste gezicht al
geobsedeerd kunnen raken. De laatste keer dat ik met belaging te maken
heb gehad, was aan het eind van de zomer van 2023; één getrouwde man gaf
aan dat hij iedere avond langs mijn huis liep om te bespieden, de ander
had bij een busmaatschappij mijn telefoonnummer achterhaald om me 's
nachts te bellen met seksverzoeken en om me te vragen of ik van het
weekend bij hem wilde komen als zijn vrouw en kinderen twee dagen op pad
gingen.
Met andere woorden: ik heb nog steeds te maken met stalking. Het doet er niet toe voor stalkers of ik een relatie heb of alleenstaand ben (die mannen dachten allemaal dat ik bezet was en ze trokken zich er niets van aan!), het doet er ook niet toe dat ik duidelijk ben en er niet uitzie als een slachtoffer, het interesseert ze niet dat ik geen make-up draag en in een grote winterjas loop, dat ik van de zomer niet in korte jurken of met blote armen over straat ga, het interesseert ze ook niet dat ze zelf een gezin hebben. Er is iets mis met die lui zélf en het toxische, psychopathische gedrag van obsessievelingen wordt nog door de vingers gezien ook, door tegen vrouwen te zeggen dat ze zelf duidelijker hun grenzen moeten aangeven of het kennelijk hebben uitgelokt.
Ik ben niet geslachtofferd/getraumatiseerd, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik door mijn eigen intelligentie en het aanvoelen van andermans intenties, nooit het slachtoffer ben geworden van aanranding. Was ik niet zo'n scherp iemand, dan was het anders afgelopen. Ik heb leraren en andere belagers namelijk van me af weten te houden door op alerte wijze te anticiperen. Ik zeg het als iemand de grens overschrijdt. Ik doe niet aan flirten, het is in mijn geval niet onschuldig.
Eerlijk gezegd heb ik het er
helemaal mee gehad als iemand zegt dat ik er goed uitzie, dat ik mooi
ben, dat ik opvallend ben. Het hangt me de keel uit als het weer eens
over mijn voorkomen gaat. Als iemand zegt "Wat heb je mooie ogen", of
"Je hebt kuiltjes", dan voel ik me eigenlijk verveeld. Ik heb het zelf
natuurlijk ook, dat ik iemands voorkomen aantrekkelijk vind, maar er is
meer nodig dan dat. Het gaat om charisma en intelligentie- een diepere
interesse in het leven.
Los van al dat gestalk: ik heb niets met wat mensen als "daten" zien. Mensen tasten elkaar af door met elkaar uit eten te gaan, ik vind daar niets aan. Ik heb een hekel aan een geforceerde manier
van kennismaken, ik haat clichés, ik kan het niet vinden met mensen die
in clichés denken, ik houd niet van maniertjes. Ik houd er ook niet van
als mensen tijdens een kennismaking eindeloos filosoferen/analyseren of
theoretisch denken, dat vind ik saai, abstract en droog.
Ik ben zelf een
drukke prater en daar moet iemand tegen kunnen. Ik heb een scherp, soms
venijnig gevoel voor humor met snelle schakelingen en daar moet iemand
ook tegen kunnen. Ik merk dat ik mensen suf kan maken omdat ik veel te
melden heb over van alles en nog wat. Mijn hele leven ben ik een verteller geweest; niet iemand die van droge feiten houdt, maar van grappen en anekdotes over dagelijkse gebeurtenissen, absurditeiten en belangrijkere kwesties in het leven. Het liefst wil ik een man die even
druk is, ook als het daardoor kan botsen. Met andere druktemakers,
artiesten en met wetenschappers kan ik het meestal goed vinden.
Het
zou onzin zijn als ik zou zeggen dat ik niet voor uiterlijk val, want
ik val echt op het eerste gezicht voor iemand; daaronder valt voor mij
charisma als onmisbaar onderdeel. Ik heb niets met mannen in pak die
heel erg hun best doen om indruk te maken. Iedereen zegt van "verzorgd"
te houden, dat is niet wat mij in iemand aantrekt. Je kunt nog zoveel
aandacht besteden aan uiterlijk, charisma is niet maakbaar.
"Wat
is je type" vind ik wel heel beperkt, al heb ik iets merkwaardigs. Maar
liefst drie keer ben ik verliefd geweest op iemand van mijn eigen
etnische groep (Oost-Europeanen, maar dan van een donkerder fenotype dan
ik) en dat was niet voor de hand liggend. Ik wist op dat moment niets
over mijn eigen etniciteit en zelfs niets over de etniciteit van de
personen toen ik me tot hen aangetrokken voelde. Ik zag ze en voor mij
was het gelijk raak. Het is alsof het door de natuur voor mij is
bepaald; ik heb geen etnische of culturele voorkeur.
Zonder gelijkwaardigheid op dat niveau, is het gedoemd om te mislukken. Sociale begaafdheid is niet hetzelfde als veel vrienden hebben, maar het gaat over hoe iemand anderen aanvoelt, intenties van anderen inschat en hoe de persoon met vrienden omgaat. Mensen denken bij "sociaal" zijn vaak aan een grote vriendengroep, maar de hoeveelheid contacten zegt niets over de kwaliteit. Als iemand profiteert van vrienden of alleen maar over bijzaken kan praten met mensen die hij als vrienden beschouwt, dan heeft dat niets met sociale vermogens te maken. Omgekeerd kan iemand met weinig vrienden júist een groot sociaal vermogen hebben. Bij intelligentie bedoel ik ook niet dat een man het graag over intellectuele verdiensten heeft, maar om het vermogen om de wereld te begrijpen in brede zin. Ik heb niets met feitjes en pedant gedrag of academische prestaties opblazen.
Ik kan er niet tegen als mensen heel serieus zijn, plichtmatig zijn, van de georganiseerdheid zijn, graag plannen en alleen maar van introspectieve activiteiten houden zoals lezen en tv kijken. Ieder voor zich, maar ik ben niet zo. Als ik tv kijk, doe ik dat voor een documentaire, muziekprogramma of 2voor12, ik heb niets met bankhangen/bingen. Ik heb geen geduld en ik geniet er niet van om introspectieve activiteiten te doen. Door te praten, te vertellen en veel fysieke activiteiten te ondernemen, kom ik juist op inspiratie en inzichten. Het zou mooi zijn als een man dat ook zo ervaart.
