Het is over een paar weken 11 maanden geleden. Ik verlang al een paar dagen sterk terug naar vorig jaar. Hoewel we wisten dat het niet goed af zou lopen, was er iets bijzonders aan dat vacuüm van leven zonder hoop en iets meer hoop.
Ik mis het om voor haar te zorgen, om iedere dag naar het ziekenhuis te gaan om haar daar te bezoeken, om in het ziekenhuis voor haar te zorgen, om thuis eten te koken en naar het station te rennen om het eten heet te kunnen serveren in het ziekenhuis. Om 's avonds en 's ochtends even gebeld te worden. Om in het ziekenhuis boodschappen voor haar te doen. Ik mis het uitkijken over de stad vanaf haar ziekenhuiskamer. Ik mis ook het verscheurde, bevreemde gevoel dat ik had toen ik vanaf februari 2023 voor haar moest gaan zorgen in de palliatieve unit, in een afgelegen gebied aan de rand van Niemandsland.
Ik woon aan de andere kant van de weg. Mijn uitzicht is op de weg die ik iedere keer aflegde, op weg naar haar en terug naar "huis". Nog meer dan de eerste anderhalve maand van 2023, mis ik het voorjaar, in alle jaren dat zij er nog was. Zij was altijd heel erg van het buiten zijn.
Regelmatig zit ik met mijn gevoel weer bij de ziekenhuisafspraken, waar we meestal samen naartoe gingen. Niets was mij te gek, ik vond het helemaal niet erg om begin 2023 dag en nacht te moeten zorgen, ook al viel het niet mee om slechts op mezelf aangewezen te zijn bij alles wat ons te wachten stond en daarna. Het maakt niet sterker om in de steek te worden gelaten door kennissen en de omgeving; de ervaringen die ik van anderen hoor, sterken mij juist in het gevoel dat de meeste mensen anderen laten barsten. Dat betekent niet dat ik verbeten ben, maar dat ik nooit iets van anderen verwacht.
Iemand missen hoeft geen scherp, triest, bijtend gevoel te zijn. In mijn geval is mijn leven vlak en leeg geworden. Ik heb geen ouderlijk huis om naar toe te gaan, geen warme omgeving. Geen familie, geen gezelligheid, geen genegenheid. Ik hield zo van gezelligheid. Zij hield zo van gezelligheid. Met iemand die zo actief was en vol levendigheid zat zoals zij, is het nog steeds niet juist hoe het is afgelopen. Het natuurlijke verloop van zaken is iets anders dan dat het te bevatten is dat iemand die van haar bestaan houdt, zo eindigt. Hersentumoren pakken eerst iemands zelfstandigheid af en daarna iemands bestaan- en als die tumoren zich openbaren, is er geen tijd om "er het beste van te maken". Je kunt met hersentumoren echt niet genieten van de tijd die je nog hebt en iets leuks ondernemen, het verloop is verschrikkelijk.
Ik mis haar gewoonten. De humor tussen ons. Het ongeduld. De karaktertrekken. Uitspraken die typisch van haar zijn. Ik hoor haar wel, maar de woorden komen niet uit haar mond.
Ik droom iedere nacht dat alles weer normaal is, zoals voorheen. Ons huis bestaat volledig in mijn gevoel, de toestand waarin ik nu leef, gaat er bij mij niet in.
