Sinds december 2023 is er al een paar keer een voorbode geweest van de aankomende zomer. Het is nu -3 graden buiten en 14 graden in huis, maar ik vind het niet koud. Ik wil graag in de tuin zitten (die ik niet meer heb). Ik heb behoefte aan gezelligheid, levendigheid en drukte, maar de omgeving heeft daartoe geen mogelijkheden. Ik ben van het dansen (tango, samba, e.d.) en praten, eten en op pad gaan. Ik houd van openheid, van buiten zitten (het maakt mij niet uit dat het winter is, ik heb het nooit koud). Ik mis de openheid en het licht van mijn huis. Nog geen dag heb ik me hier thuis gevoeld. Dit is een nare, vijandige omgeving waar ieder moment weer een aanslag kan worden gepleegd. Normaal leven is er zo niet bij. Dat is geen angst voor een aanslag, maar de realiteit: de wetgever laat bewoners aan hun lot over en de handhavende macht en de gemeenten treffen geen maatregelen om buurten weer leefbaar te maken na gelukte en mislukte aanslagen.
Los daarvan ben ik gedwongen om hier in een inspiratieloze woonomgeving te blijven- en het valt niet mee om een echt huis te vinden. Daar kan iedereen die ooit een wooncrisis heeft meegemaakt sinds 1900 (wooncrises en verkrotting worden sinds heugenis gebruikt door speculanten om vastgoed lucratief te maken. Zoek maar eens in de Delpher!) over meepraten.
De dag na de dood van mijn moeder deelde ik voorstellen in om te participeren in de gemeente en in organisaties voor patiënten en nabestaanden, specifiek omdat ik wist tegen welke belemmeringen ik aan zou lopen als alleenstaande nabestaande zonder familie.
Al zo vaak heb ik het initiatief genomen, maar de interesse van mensen is zo laag dat er niets mee wordt gedaan. Vanuit de gemeente wordt niets gedaan met initiatieven, er is zelfs geen sociale kaart of professioneel juridisch punt om bewoners laagdrempelig te helpen met vragen. Mensen laten liever alles zoals het is en spannen zich niet in om er iets beters van te maken.
Dat mensen op hun eigen eiland zitten in deze bureaucratie lijkt de makkelijkste weg, maar de verschraling is dagelijks voelbaar. Dat gaat van ongemakken over de leefomgeving tot zware criminaliteit; alles begint bij een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, afschuiven en totale onverschilligheid. "Wij" moeten het inmiddels maar normaal vinden dat aanslagen worden gepleegd met benzinebommen en dat stukken puin door ruiten van kinderkamers vliegen, zoals in Ridderkerk, Vlaardingen en Dordrecht is gebeurd.
Mijn buren hebben wel familie en zij zijn zoveel mogelijk weg. Het is niet zo dat mensen gelukkig zijn in deze nieuwbouwappartementen/bunkers. Het is hier niet gezellig, maar planologisch in de buurt ook zo slecht ingericht dat we niet de binnentuin kunnen gebruiken of een geveltuin aan kunnen leggen voor ons als buren en voor gasten. Als buren thuis zijn (het zijn bijna uitsluitend jongeren), dan zitten ze hele avonden voor de tv. Ik kijk uit op de kamers waar de tv-schermen van 's ochtends vroeg tot midden in de nacht branden. Zelfs met Oud & Nieuw stonden en zaten jongeren voor de tv (anders dan de opvatting wil, hebben de meeste jongeren in de praktijk geen behoefte aan het afsteken van vuurwerk. De enige mensen die vuurwerk afstaken, waren oudere mannelijke cafébezoekers die gelijk een hele zak vuurwerk de lucht in knalde in deze wijk. In mijn vorige wijk was het ook maar één oude Nederlander die de hele dag door in zijn eentje bommen afstak en de hele buurt vervuilde met zijn afval).
Ik ben vanochtend op pad gegaan in de omgeving. Natuurlijk ben ik bekend met de agressie van hier, maar het is ook werkelijk geen stimulerende omgeving. Bussen rijden over voetpaden, ik zag meerdere vrachtwagens overdwars over het voetgangersgedeelte geparkeerd staan en er stonden op enkele kruispunten klusbussen die het overzicht in het verkeer onmogelijk maakten. Er werd getoeterd en gescholden naar fietsers die op het fietspad reden. Er zijn in de nabije omtrekt van 2 kilometer tot 5 kilometer afstand, geen uitlaatstroken te vinden. Mensen laten hun hond bij gebrek aan beter hier op de stoep poepen. Het ligt altijd vol met uitgetrapte hondenpoep.
Het laatste grasveld, 1,5 kilometer hiervandaan, is volgebouwd met appartementen. Er zijn geen bomen. Tot aan het busstation sta je met je knieën in het water, omdat de gemeente alles met asfalt heeft dichtgegooid. Er is geen horizon waarneembaar in de meeste wijken. De toegankelijkheid voor zowel kinderen als rolstoelgangers is volledig aan de kant geschoven; in mijn vorige wijk konden rolstoelgebruikers nergens de stoep op en moesten ze over het gedeelte rijden waar bestuurders van vrachtwagens, bussen en auto's al agressief worden als ze één seconde moeten wachten.
De mensen identificeren zich niet (meer) met deze omgeving, die voor 1890 is aangelegd en niet is voorbereid op de 100.000 mensen die hier binnen twee decennia zijn komen wonen. Deze omgeving is geen grote stad, het is een oord op een eiland. Alles woont door elkaar, het niveau is omlaag gegaan. Met het dalen van het niveau van functioneren van de mensen, is de interesse in andere mensen en cultuur ook afgenomen. Het gaat alleen nog maar over fastfood, cafébezoek, gemak, "U vraagt, wij draaien", bingewatchen en binnenzitten.
Ondertussen proberen mensen eenzaamheid te normaliseren. Het is natuurlijk niet zo dat internet de mens eenzamer heeft gemaakt, want ik heb zelf alleen maar via internet de mensen kunnen ontmoeten die bij me passen. Mensen die van hetzelfde niveau van functioneren zijn, bredere interesses hebben en ook snel kunnen schakelen. Dat is belangrijk, om elkaar goed aan te kunnen voelen. Zulke contacten kan ik niet in mijn omgeving vinden; ik praat makkelijk met mensen die ik ontmoet, maar dat zegt niet dat ik met al die mensen ook volwaardig contact kan hebben (dat is niet "op mensen neerkijken", er zijn nu eenmaal verschillen tussen mensen. Ik ervaar dat hogerbegaafden meestal juist een goed ontwikkelde sociale component hebben en empathisch handelen).
Ik bedoel dat het toxisch is dat mensen elkaar anno 2024 proberen aan te praten dat ze géén andere mensen nodig hebben en dat ze moeten wennen aan een eenzaam bestaan. Er wordt inmiddels argwanend gekeken naar mensen die niet van alleen-zijn houden. Graag gezelschap willen hebben hoort juist bij het ontwerp van de mens. Er zijn uitzonderingen, maar het is heel normaal om niet gelukkig te zijn met een solitair bestaan. Dat er mensen zijn zoals ik, die het liefst altijd iemand om zich heen hebben, betekent niet dat "we" onze eigen gedachten niet kunnen verdragen of onszelf niet kunnen vermaken. Het is extreem doorgetrokken om ervan uit te gaan dat behoefte aan gezelschap hetzelfde is als afhankelijk zijn van anderen voor je eigen levensgeluk. Dan nog: ik vind het geen schande om te erkennen dat ik niet gelukkig ben met een solitair bestaan. Ik vind het zonde. Ik wil niet tv-kijken, lezen, of hele avonden alleen zitten. Ik geniet niet van introspectieve activiteiten. Het liefst heb ik het altijd druk.
