Ik ben vandaag 11 maanden alleen. Ik voel zo de drang, de behoefte, om terug te gaan naar die tijd waarin zij in het ziekenhuis lag. Hoe naar de situatie ook was. Ik zou niet alles over willen doen; dat gevoel van verscheurd te zijn en met onmogelijke toestanden te maken te hebben, wil ik niet herhalen. Ik moest dáár zijn om voor haar te zorgen, maar ik moest óók terug naar huis om haar spullen te wassen en alles in orde te maken. Iedere keer was het een onvoorstelbare situatie.
Een vreemde vermenging van terugverlangen naar de voorbode van het voorjaar van 2023 en de atmosfeer van toen
Soms voel ik bij een bepaalde atmosfeer, zoals de voorbode van het voorjaar, in de namiddag, ontzettend de behoefte om haar weer op die ziekenhuiskamer te bezoeken, zoals iedere dag in januari 2023.
Ik mis soms dat rare gevoel en die rare situatie. Hoe onvoorstelbaar is het, om op een zaterdagochtend weg te moeten en op een hotelkamer te gaan zitten, terwijl de belangrijkste persoon in je leven aan een bloedende hersentumor wordt geopereerd en niemand weet hoe zij eruit zal komen? Hoe bizar is het, om er helemaal alleen voor te staan en dit samen te moeten doormaken?
In die tijd, de eerste maanden van 2023, was ik blij dat internet en sociale media bestonden. Voor iemand die géén naasten heeft (familie kan ik niet tevoorschijn toveren en ik had dus niemand om mijn gevoelens mee te delen), was het heel belangrijk om naar ervaringen te vragen van mensen die niet in mijn omgeving waren. Ik heb daardoor ook mensen leren kennen. Onze eigen voormalige "vrienden" waren er niet toen we een beetje steun van ze konden gebruiken. Directe buren of kennissen stonden ook niet klaar en van een lid van de aangetrouwde familie kreeg ik te horen dat iets anders belangrijker voor diegene was.
Ik mis sinds december 2023 voor het eerst het inwonen in de palliatieve unit. Hoe erg het ook is als iemand door epileptische aanvallen door hersentumoren niet meer in staat is om iets van de laatste tijd samen op aarde te maken. Het is niet zo dat bij hersentumoren de tijd is gegund om er het beste van te maken. Hersentumoren slaan ongenadig toe als ze zich eenmaal openbaren. Daardoor is er geen tijd om er iets positiefs van te maken.
Iedere nacht droom ik dat het allemaal nog steeds normaal is. Ik word nooit meer door haar geroepen buiten de periodes tussen het waken en slapen en in mijn dromen. Ik hoor nooit meer hoe ze iets tegen me zegt, wat ze alleen op haar manier kan. De "inside humor" is er niet meer.
Ik ben alleen. Er is niemand als ik thuiskom, niemand als ik wakker word, ik heb geen ouderlijk huis om naartoe te gaan, geen gezelschap. Het is nooit meer gezellig, er is niets meer om te delen, dus niets om naar uit te kijken. Ik ben nooit meer tevreden geweest. Ja, ik ben wel mezelf geweest, al die tijd, ik ben niet veranderd. Maar het belangrijkste in mijn leven is weg. Ik vind de familieband het enige belangrijke in het leven. Er is niets wat nog belangrijk is in mijn bestaan. Ik kan ook eerlijk zeggen dat ik er niets aan vind om er te zijn.
Dat is geen somberheid of depressie en heeft niets met rouw te maken, maar met mijn realiteit: ik kan geen naasten tevoorschijn toveren en ik vind het niet de moeite waard om voor mezelf te bestaan. Alle bijzaken, zoals ambities of toekomstplannen, kunnen mij gestolen worden. Ik snap niet dat sommige mensen zo gebrand zijn op hun toekomst of "gelukkig worden" als perspectief stellen. Mijn indruk is dat mensen zichzelf graag een abstract iets voorhouden.
Ik wil terug naar het voorjaar van 2022 en de jaren daarvoor. Dat alles nog normaal was. Natuurlijk wist ik dat kanker altijd onder de oppervlakte broedt en dat het een situatie is waarin het ieder moment slecht af kan lopen. Het was geen onwetendheid, maar we konden leven zolang als het duurde. Leven zonder naaste vind ik geen leven. Het is geen schande en niemand hoeft het mooier of zachter te maken. Ik verlang soms even heel sterk terug naar het normale en leefbare bestaan.
