Hoe reacties op "Het Mooiste Meisje van de Klas" illustreren dat stalking wordt gebagatelliseerd ten nadele van de belaagde
Het "Mooiste Meisje van de Klas": de programmatitel is controversieel, omdat "de mooiste" een subjectief begrip is. De werktitel van het programma was Het Populairste Meisje van de Klas, maar alliteratie klinkt nu eenmaal prettiger.
Ik kijk naar het Mooiste Meisje omdat het een human interest-programma is. In de kern gaat het er niet om dat de hoofdpersoon in de uitzending de mooiste, populairste of beste is, maar om de vaak ingrijpende levenservaringen die zij heeft doorstaan. Het gaat om herkenbare gevoelens en gebeurtenissen, niet om mensen die buiten de realiteit leven.
Een deel van de "Mooiste Meisjes" is het leven moeilijk gemaakt door pesterijen door vrouwelijke leeftijdsgenoten en stalking/belaging/intimidatie/ongewenste intimiteiten door mannen. Als het mooiste meisje uitlegt wat een impact stalking op haar heeft gehad, kan ze op sociale media standaard een stortvloed aan kritiek verwachten. Het zijn altijd dezelfde clichés:
"Ze is helemaal niet zo mooi", "Ze daagt zelf uit", "Mijn
buurvrouw/vrouw/zusje/nicht van mijn vriend is knapper en wordt nooit
lastiggevallen door mannen"
Dat laatste, anekdotisch bewijs, wordt altijd uit de duim gezogen door mannen en vrouwen die stalking en seksueel wangedrag willen bagatelliseren en door vrouwen die afgunst voelen. Zonder recht te doen aan de gevoelens van degene die haar verhaal doet, wordt de belaagde compleet in de zeik genomen.
Mensen die veel worden gestalkt kunnen hun zorgen met niemand delen, omdat men stalking/intimidatie bagatelliseert ten gunste van de stalker
Mythes over stalking worden in stand gehouden en zo hebben belaagden het gevoel dat ze hun terechte zorgen met niemand kunnen delen.
Ik doe dat wel. Ik ben veelvuldig gestalkt en heb met ongewenste intimiteiten te maken gehad vanaf kinderleeftijd en ik weiger me de mond te laten snoeren door mannen die dit gedrag goedpraten/weerleggen en de verantwoordelijkheid bij mij leggen.
Mythes
Ik verwerp de mythes die bedoeld zijn om stalking te bagatelliseren en te normaliseren. Daarbij haal ik mijn eigen ervaringen aan.
1. "Het slachtoffer van stalking komt waarschijnlijk onzeker over/heeft een zwakke attitude en trekt daardoor ongewenste intimiteiten"
Deze kloterige opmerking wordt vooral door mannen geuit om hun eigen intenties goed te praten. De verantwoordelijkheid wordt bij de gestalkte gelegd. Iedere man die zegt "Het slachtoffer moet iets aan haar houding doen, want ze is kennelijk onzeker", heeft kwade bedoelingen om onder het tapijt te schuiven door de verantwoordelijkheid naar de gestalkte te verleggen.
Het tegendeel van "Het slachtoffer zal wel onzeker overkomen" is waar. Ik spreek uit eigen ervaring. Ik ben zeer intelligent, zo niet hoogbegaafd en kom elitair op anderen over. Het interesseert mij niet wat anderen van me vinden, maar ik word vaker wel dan niet voor arrogant kreng, hautain, bitch en bekakt uitgemaakt.
Mensen op straat kunnen lukraak giftig op me reageren omdat ze me zo fel of hoogmoedig vinden kijken. Deze week nog werd ik uitgescholden omdat iemand mijn felle ogen en mijn hautaine houding zag. Ik doe niet alsof ik elitair ben. Het hautaine kleeft aan me. Als sinds mijn schooltijd krijg ik te horen dat ik overkom als een villabewoner.
Ik ben ook niet volks en ik weet dat ik intelligent ben. Niet om ermee te koop te lopen, maar ik ga ook niet doen alsof ik dommer ben of in de gunst wil vallen bij anderen. Mijn zelfbeeld is stabiel; ik twijfel nooit aan mezelf. Sommige mannen die me bekakt over vinden komen, zien er een uitdaging in om me te achtervolgen, te hinderen, opmerkingen naar me te slingeren en me in de gaten te houden.
Recentelijk heb ik met de man van een veelvuldig gestalkte vrouw gesproken. Het was fijn om geen vooroordelen en verwijten jegens de gestalkte te horen, maar de herkenbare situaties te kunnen bespreken. Zijn vrouw is hoogbegaafd (en voelt zich echt welkom als lid van Mensa) en heeft gelijk de intenties van mannen die haar lastig willen vallen door. Net als ik kijkt ze in het openbaar niet meer naar mensen omdat ze geen zin heeft in ongewenste intimiteiten van mannen die "haar blik zouden kunnen vangen". Ze is een tijdlang door haar buurman gefilmd als ze thuiskwam of de deur uitging. Men kwam erachter toen er tijdens onderhoud camera's werden gevonden die op haar deur stonden gericht.
Het interesseert mannen helemaal niet dat ze gelukkig is met haar eigen man. Een man houdt zich rond hun huis op. Ze vermoedt dat hij opnames maakt van het huis. Vanuit haar eigen vriendenkring wordt ze lastiggevallen door de echtgenoot van een vriendin. De betreffende vriendin heeft het gadegeslagen hoe haar man seksuele insinuaties maakte en fysiek werd. De stalker heeft haar bedreigd toen ze zijn avances afwees en zijn eigen vrouw probeerde zijn intimidatie te relativeren.Het slachtoffer van dit gedrag kreeg de schuld: zij zou hem hebben verleid!
Wat haar en mijn verhaal met elkaar gemeen hebben, is dat onze hardnekkigste stalkers, mannen zijn die geobsedeerd zijn door intelligente vrouwen die overkomen als degenen die niet met zich laten sollen. Dat trekt juist volhardende belagers aan. Waarschijnlijk verdiept hun obsessie zich omdat ze zich gekrenkt voelen.
2. Stalkers zijn altijd creepy jonge kerels die zich in een hoek van de straat ophouden
In geen geval waren of zijn de mannen door wie ik werd belaagd, duistere jonge kerels die zich ongemerkt op stalkersactiviteiten stort(t)en. Er zijn natuurlijk glurende "cameramannen" die feesten, vooral grote festivals, aflopen om naïeve dames en meiden te vragen om voor foto's te poseren, omdat "die partyfoto's zo leuk zijn als aandenken op Instagram en FB".
Verreweg de meeste mannen die zich schuldig maken aan belaging en ongewenste intimiteiten, zijn echter het type-ideale schoonzoons met een geslaagde reputatie en huwelijk.
Eén van mijn eerste stalkers, een klasgenoot, was de populairste jongen van de klas. Hij had een smetteloze reputatie, vrienden, een vriendin en op jonge leeftijd al een helder beeld van zijn carrière. De meiden vonden hem innemend. Hij dacht nadat we normaal met elkaar hadden gesproken, op één of andere manier dat ik hem niet zag zitten en vertelde aan iedereen in geur en kleur dat ik hem wilde vernederen. Ik heb geen idee wat hem daartoe heeft aangezet.
Maar hij heeft mijn sociale leven beperkt door de jongens met wie ik omging, stuk voor stuk te bedreigen. Eén van mijn vrienden heeft hij letterlijk fysiek afgetuigd. De jongen met wie ik veelvuldig contact had, zou worden opgewacht. Het hele drama was gewiekst. Deze jonge stalker heeft nooit een berisping gekregen voor zijn gedrag. Ik vraag me af of hij na mij nog iemand zo intensief heeft gestalkt. Hij gebruikte zijn vriendin als dekmantel om "gelukkig in een relatie" te lijken.
Er wordt regelmatig gezegd dat jonge mannen maar eens beter moeten worden opgevoed om de grenzen van meisjes en vrouwen te respecteren. Daar ben ik het mee eens, ware het niet dat ik meestal door getrouwde mannen van 20-30 jaar ouder word gestalkt. Toen ik 12 was wisten die vaders zogenaamd niet dat ik nog zo jong was. Na mijn 18e werd ik voor een Lolita aangezien, een minderjarige. Ik heb van meerdere mannen gehoord: "Je doet me aan mijn dochter denken", of: "Mijn eigen kinderen zijn ouder dan jij". Stalkers willen me als een veel jongere minnares op het moment dat hun vrouw met de volwassen kinderen een weekend weg is, of ze pretenderen 's avonds nog even een rondje te willen lopen om mijn huis in de gaten te houden.
Dat laatste, het monitoren van mijn hele hebben en houden, gebeurt zo geniepig dat het af en toe net lijkt alsof ik niet word belaagd. Ik hoor wekenlang niets en dan krijg ik opeens een duistere boodschap: "Ik weet hoe laat je gaat slapen", "Ik zag dat er een auto op de straat stond en dat er een man uitstapte. Kwam hij voor jou?", "Wie is die man die bij je aan de deur stond?", "Ik zag dat je zo'n leuk jurkje aan had gisteren". Ik heb me op alle kanalen onder de radar begeven om niet teveel op te vallen, maar zo leef ik al sinds mijn 12e en ik ben het ook spuugzat. De belaging stopt toch niet bij een "onopvallend leven".
3. Het slachtoffer verdedigt zich niet
In het verlengde van "Wat doe jij dan, dat jij altijd negatieve aandacht van mannen trekt", is er het befaamde verwijt: "Je bent vast niet duidelijk genoeg/je moet duidelijk je grenzen aangeven"
In het bijzijn van "vriendinnen" die me na het voorval keihard hebben laten barsten omdat ze mij voortaan als een blok aan het been zagen, ben ik in het ov betast. Het was druk, dus de dader zag zijn kans schoon om zich seksueel aan me op te dringen. Ik gaf aan dat ik bijval wilde. Al was het maar om druk in gesprek te blijven met de groep en hem zo af te schudden. In plaats daarvan werd ik direct in de steek gelaten. Er was niemand die hielp.
Een tweede keer werd ik wederom in het volle openbaar vervoer vastgepakt door een vent die me had gezien toen ik instapte. Ik riep "Blijf met je poten van me af, vieze smeerlap! Raak me niet aan!"
De mensen om me heen zagen het gebeuren. Ze draaiden hun hoofd om.
De man in kwestie begon me uit te schelden: "Ik wist al dat je een arrogante bitch was toen je instapte, kreng! Kun je wel een lekker wijf zijn, maar je bent een vuil rotchagrijn!"
Toen hij was uitgestapt, hoorde ik "Oh, ik dacht dat hij je vriend was". Die opmerking was niet nieuw voor me. Op een vol strand werd ik achternagezeten door een opgepompte loser die het over mijn verschijning had. Ik was diep beledigd. Ik zette de vaart erin en hij rende met een drafje achter me aan. Onderweg passeerden we de badgasten. Het was een absurde vertoning. Ik stopte op het drukste punt, bij gezinnen en een ouder echtpaar. Hij probeerde ze te charmeren door amicale opmerkingen te maken! Ik liet weten niet te willen worden lastiggevallen: "Ik wil dat je me met rust laat". De mensen die het gadesloegen, moesten lachen. Na mijn woorden nog een keer te herhalen, is hij boos weggelopen. Het oudere echtpaar zei "We dachten dat hij je vriend was. Anders hadden we wel wat gezegd".
Een man die nota bene bij het politiebureau van zijn fiets sprong om achter me aan te lopen en seksuele opmerkingen naar me te maken, heb ik mijn gil van meer dan 110 decibel laten horen (ik weet dit, omdat ik in staat ben om alarmen af te laten gaan met mijn bereik). De echo was overal in de wijk te horen. Maar passanten deden net of ze het niet hoorden. Gelukkig sprong hij snel op zijn fiets omdat hij er wel van geschrokken was.
Accepteer niet om de verantwoordelijkheid te krijgen voor stalking/belaging
Wat ik aan anderen die worden belaagd/gestalkt wil meegeven, is dat het aperte flauwekul is dat het "slachtoffer" iets aan de eigen houding moet doen. Het zijn die hijgerige [vaak op minderjarigen geilende] stalkers die volkomen verantwoordelijk zijn. Dit moet niet worden omgedraaid. Iedereen kan te maken krijgen met een geschifte obsessant en de meeste mensen hebben er dan ook wel mee te maken gehad, ongeacht leeftijd, achtergrond, sociale status en intellectueel aanzien.
Mensen die stalking/belaging bagatelliseren door te stellen dat de belaagde maar iets aan zichzelf moet doen of dat "hun knappe buurmeisje van een achternicht nooit wordt gestalkt", zijn degenen die kwaadaardige intenties hebben of het probleem in stand houden.
