Als de avond valt, heb ik het moeilijk. Het zijn lange dagen om alleen te zijn. Ik ben diep eenzaam en daar is niet zomaar iets aan te veranderen. Ik ben niet vermijdend en al zeker niet verlegen, ik heb simpelweg in mijn omgeving geen mogelijkheden tot sociaal contact dat voldoening geeft. Met iedereen omgaan is geen optie; ik heb niets met Oud-Hollandse cafébezoekers die elkaar iedere dag vertellen over "the talk of the town", ik heb niets met Netflix/bingewatchen/series kijken, ook niet met Burger King-bezoek en praten over anderen.
Natuurlijk mis ik de gezelligheid van thuis, toen mijn moeder er nog was en alles normaal was. Ik verlang terug naar die tijd, die ons veel te snel is ontnomen. Ik denk terug aan de tijd waarin ik nog gelukkig was. De voorbode van de zomer, eindeloze zomers, een warm najaar, altijd gezelligheid. Ik mis de enorme openheid en het licht van mijn echte huis. Van het vroege voorjaar, soms al in januari, tot laat in het najaar, was ik altijd buiten, had ik de deur van de tuin open, ik zat nooit opgesloten. De plattegrond van mijn geheugen staat nog altijd op die openheid die ik zo intens mis.
Hier zit ik opgesloten in een koud appartement waar ik me nog geen moment thuis heb gevoeld en me ook niet thuis zal voelen. Het is te donker, te somber, te kil, te geïsoleerd. Het enige geluid komt van de straalbezopen horecabezoekers die hier voor de deur blijven krijsen en de nachten verstoren.
Is het alleen maar ellende? Het is niet makkelijk om geen uitvalsbasis te hebben en er alleen voor te staan. Het leven is wel echt hard en kil zo. Ik heb juist behoefte aan openheid, gezelschap, licht. Ik wil zoveel, maar er zijn zo weinig mogelijkheden hier. De mensen zijn niet geïnteresseerd in ontwikkeling en echt sociaal contact.
Sommige avonden mis ik ook een man. De mythe van de "happy single" gaat eraan voorbij dat het zo normaal menselijk is om iemand aan te willen raken en aangeraakt te willen worden. Om hem 's nachts en 's ochtends aan te kunnen raken. Dat is een moeilijke opgave. Ik ontmoet niet spontaan iemand die bij me past. Ik word vaak benaderd, echt heel vaak, zelfs door mannen die ik op straat tegenkom, maar ik krijg net zo vaak oneerbare voorstellen om gelijk de koffer in te duiken. Ik wil niet iedereen. Ik vind het volslagen onbeschoft dat mensen andermans grenzen proberen te overschrijden na een initieel "normaal" gesprek. Het begint met "Oh, je bent een leuk, vrolijk en spontaan iemand om mee te praten" en eindigt met "Je ziet er goed uit....." "...zou je me daar aan willen raken?". Het schrikt mij niet af, maar ik baal ervan. Ik ben geen object zonder intellectuele en sociale behoeftes.
Eenzaamheid is een chronisch iets geworden. Het is niet zoiets als somberheid of geslotenheid, maar een gevoel dat onder de oppervlakte blijft broeden en pijnlijk is. De moeilijkste opgave in dit leven is het vinden van nauw, gelijkwaardig contact. Dat kan ik in deze omgeving niet krijgen; de mensen zijn niet warm, niet geïnteresseerd, niet nieuwsgierig naar het leven.De eenzaamheid is al meer dan een jaar dag en nacht bij me. Ik zou er weleens met iemand over willen praten. Niet met een psycholoog, maar met iemand die ook actief is, vol ideeën zit, niet snel van de kaart is, maar net als ik geen makkelijke opgave heeft om gelijkwaardige contacten in de eigen omgeving te vinden. Ik heb niet voor deze omgeving gekozen. Met PotS en aanvallen van sinustachycardieën worden mijn mogelijkheden nog verder beperkt. Het is een vicieuze cirkel en daarom volkomen uitzichtloos. Ik zit vast in een eenzaam leven dat ik niet wil. Ik wil niet hele avonden alleen zitten, ik wil geen tv kijken, lezen, bingewatchen, niksen, maar gezelligheid en warmte.
Val ik in herhaling? Ja, maar eenzaamheid valt me iedere keer even zwaar. Het gaat er niet minder pijn om doen. Geen twee gevallen van eenzaamheid zijn hetzelfde. Bij mij is het letterlijk: op vrije dagen helemaal niemand zien in mijn buurt. Ik probeer er zelf iets aan te doen, maar er zit nog steeds geen verandering in. Voormalige "vrienden" komen me ondanks beloften niet opzoeken en ik wil niet dat het verkeer eenzijdig is.
Mensen verbinden eenzaamheid graag aan de behoefte aan alleen-zijn, verlegenheid, geen zin in sociale levendigheid en interactie, zelfgenoegzaamheid of sociale fobieën en onhandigheid. Dat het ook iemand kan overkomen die deze kenmerken allemaal niet heeft, is minder populair, want het confronteert anderen ermee dat een volwaardig sociaal leven echt niet maakbaar is.
