Dit ben ik

Mensen maken zich voorafgaand aan een ontmoeting een voorstelling. Pasfoto's toevoegen aan een cv heeft geen zin, want het beeld komt vaak niet overeen met hoe iemand in werkelijkheid overkomt (dat is het geheel).

Russisch, Oekraïens en/of Aziatisch? Multi-etnisch!
Ik draag geen make-up (gisteren dan, toen heb ik voor het eerst kohl gebruikt), dus dit zijn mijn onbewerkte, "naakte" foto's. Ik ben geen echte Nederlander en dat roept bij ontmoetingen nogal eens vraagtekens op. Meer dan eens word ik gevraagd of ik een Rus of Oekraïner ben. Ja, dat ben ik. Het is alsof mijn afkomst op mijn hoofd gedrukt staat. Ik ben hier geboren, maar dat maakt mij etnisch gezien nog niet sterk verwant aan Nederland.

Sinds dit jaar betekent etniciteit voor het eerst echt iets voor me. Ik ben sinds 18 februari 2023 de laatste en enige persoon van mijn familie in Nederland. Ik weet niet waar mijn familie woont. Mijn moeder en oma woonden hier voordat Oekraïne onder goedkeuring van de VN werd toegewezen.

Voor ons is het altijd een raadsel geweest waar de verwanten zijn. Het is best onvoorstelbaar dat ik niemand meer heb. Boven alles omdat ik geen naaste heb om me tot te keren, om mee te delen, om gelukkig mee te zijn. Dat is ontzettend pijnlijk. Ik kan het niemand aanbevelen om met zo'n kleine familie aan kinderen te beginnen. Ik wil een kind zélf niet opschepen met een leven zonder naasten. Wij hadden in de meest gruwelijke omstandigheden namelijk ook niemand om ons te helpen. Ik stond er als kind van 8 jaar, voor het eerst alleen voor toen mijn moeder (als dertiger) kanker kreeg.

Met alles wat er is gebeurd en hoe wij aan ons lot zijn overgelaten, heb ik niet de missie om ooit gelukkig te worden. Het is zoals het is. Dat is niet "mezelf het geluk ontzien", dat is niet "getraumatiseerd zijn", dat is niet "mezelf afsluiten voor positieve ervaringen", noch iets om te psychologiseren. Als ik de eenzaamheid niet meer trek, dan betekent dat niet dat ik labiel ben, geen uitweg meer zie of het allemaal niet meer aan kan. Het is vooral onaangenaam confronterend voor anderen, als ik zeg dat ik niet gelukkig ben en dat ik dat ook niet nastreef. Mensen zien mij als iemand die het meent- en dat is ook zo. Ik ben ongenadig eerlijk. 

Ik heb een gruwelijke hekel aan mooipraten, toxische positiviteit, psychologiseren en ongevraagde adviezen, want ik ben een realist. Het is typisch iets voor mij om taboes niet te schuwen en alles bespreekbaar te maken wat mensen onnodig in de weg zit. Zo bestrijd ik de gedachte dat voor alles een oplossing is, dat je levensgeluk in eigen handen ligt en door eigen handelen kan worden bepaald, omdat de meest bepalende factoren in het leven werkelijk buiten de eigen invloed liggen. Mensen hoeven zich niet bezig te houden met flauwekul als "aan jezelf werken" of "een muur afbreken". Mensen hoeven zich niet bezig te houden met de gedachte dat je jezelf een levensinstelling kunt aanmeten.

Het is flauwekul dat mensen die onaantrekkelijk worden gevonden, de ruimte hebben om aan hun persoonlijkheid te werken. Zo is het ook flauwekul dat mensen die aantrekkelijk worden gevonden, privileges hebben en door hun voorkomen, onaangename persoonlijkheden zijn. Aantrekkingskracht zit niet eens in de fysieke kenmerken, mensen dragen allemaal een energie bij zich die ze wel of niet opvallend of charismatisch maakt.

Het opvoeren van happy singles en de voordelen van eenzaamheid zijn wat mij betreft de ergste vormen van mooipraten wat niet mooi en leuk is. Door te vergelijken met slechte relaties en vriendschappen of slechte familiebanden, wordt eenzaamheid niet ineens positief. Zo is het ook niet fantastisch om alleen te zijn op het moment dat je een zeer menselijke behoefte hebt aan intimiteit, aan iemands aanraking. In geen geval zijn eenzaamheid en het ontbreken van een partner voor intimiteit, motiverend. Iets negatiefs is geen prikkel om er iets geweldigs van te maken, integendeel. De diep ingrijpende pijn van eenzaamheid is demotiverend, niet stimulerend. Het is voor mij inherent aan mens-zijn om liefde, warmte en vriendschap te willen.

Je kunt oh zo blij zijn met jezelf, er is absoluut niets geweldig aan een leven zonder aanraking en genegenheid en al zeker niet als alleen achterblijvende persoon in de ellende te worden gestort zoals ik meemaak. Ik stel dag en nacht alles in het werk om de situatie te verbeteren (ik leef in een terreuromgeving, een plaats waar ik gedwongen werd om naartoe te verhuizen nadat ik als nabestaande uit huis werd gerot) en ik krijg van niemand uit deze omgeving ook maar enige assistentie, terwijl ik al voor mijn moeders dood maar liefst vijf maatschappelijk werkers om ondersteuning heb gevraagd. Mensen doen gewoon geen reet, of ze hebben geen macht.

Het is niet zo dat iedereen maar hulp moet zoeken/hulp nodig heeft of hulp kán krijgen die nodig is. Negatieve gevoelens, gevoelens van wroeging, bitterheid, haat, het zijn allemaal normale menselijke gevoelens. Ik voel haat omdat wij ons hele leven in de steek zijn gelaten. Dat moet kunnen. Zulke gevoelens hoeven niet zoals in de prietpraat populair is, verwerkt te worden of "een plekje te krijgen". Ook gevoelens rond de belangrijkste persoon in je leven verliezen, er alleen voor staan, door iedereen in de steek worden gelaten moeten kunnen bestaan zonder dat deze gevoelens als onwenselijk en iets voor psychologische bijstand worden beschouwd. Het is onderdeel van mijn leven.

Het is uiteraard allemaal pseudowetenschap wat het (cliché)denken van de mensen beïnvloedt. Daar blijf ik ver vandaan.

Daar wil ik dit nog aan toevoegen: ik wil nog steeds een man. Niet omdat ik per se iemand wil, al helemaal niet om te settlen. Nee, ik wil een leuke, intelligente man omdat ik hem zélf graag alles wil geven.

Ik blijf make-up-vrij!