Er is niet voor iedereen een manier om eenzaamheid te bestrijden. Het heeft niets te maken met mindset, maar met het niet kunnen vinden van gelijkwaardige contacten om nauwe banden mee op te bouwen. Dat zeg ik uit jarenlange ervaring. Tot op de dag van vandaag is het moeilijk om aan gelijkwaardige contacten te komen.
Ik voldoe niet aan het stereotype "eenzame persoon"
Op illustraties over eenzaamheid zijn het altijd trieste, verdrietige, geïsoleerde jongeren die in een hoekje eenzaam zitten te zijn. Ik ben niets van dat alles.
Ik twijfel niet aan mezelf.
Dat maakt mij nog niet arrogant.
Ik zie er bij benadering hautain uit en houd inderdaad niet van volksheid.
Ik vind niet dat iedereen in staat is tot gelijkwaardig sociaal contact en haal er geen voldoening uit om met iedereen om te gaan.
Diepe eenzaamheid maakt mij nog niet wanhopig. Ik ben niet gelukkig, maar ik neem niet met alles en iedereen genoegen. Ik ben een echte realist, geen soft persoon, maar dat maakt mij nog niet een zwartkijker. Ik heb niets met toxische positiviteit, clichédenken, gebagatelliseer, smoesjes, oneigenlijke relativeringen en gebabbel. Dat maakt mij nog niet een hyperkritisch iemand, al vind ik er niets mee mis om veeleisend te zijn.
Ik ben absoluut niet moeilijk in contact.
Met onbekende mensen raak ik vaak aan de praat en ik word soms door mensen al na één kennismaking bij ze uitgenodigd.
Omgekeerd konden mensen bij mij in mijn vorige huis ook gerust binnenlopen.
Ik heb geen last van moodswings of teruggetrokkenheid, dus ik vond het helemaal niet erg als iemand onverwacht bij me op visite kwam. Ik zat regelmatig urenlang met iemand te kleppen.
Geen paradox
Het is géén paradox dat ik niet veeleisend ben wat betreft contact, maar nu geen mensen heb om mee om te gaan. Ik heb recentelijk een paar contacten gehad die niet verder zijn gegroeid tot vriendschappen, omdat de diepgang begon te missen. Als iemand bijvoorbeeld alleen maar over tv-series of de sportschool wil praten of zichzelf heel stoer vindt omdat hij iedereen in het uitgaanscircuit kent, dan ontstaat scheefgroei in de relatie. Ik heb voor de ander respect als mens, omdat hij een goede persoon is, maar er moet ook bepaalde diepgang zijn.
Iemand die iedere keer zegt te zullen helpen als die hulp écht nodig is en dan na een halfjaar belt alsof er niets is gebeurd, kan ik ook geen vriend noemen. Ik ben niet te belazeren.
Ik heb niemand in mijn omgeving om me toe te keren, na het verlies van mijn naaste
Het erge voor mij aan eenzaamheid is dat ik letterlijk niemand in mijn omgeving heb om me toe te keren. Ik heb niemand voor een persoonlijke aanraking, ik heb geen naasten meer, ik heb niemand om echt te kunnen delen. Ik heb vaak verstoorde nachten door de pijn van eenzaamheid. Dan is er ook niemand om even aan te raken of tegen me aan te houden. Dat zeg ik niet om zielig te zijn, ik ben verre van het type om medelijden te willen wekken.
Ik heb niets aan dat softe gepsychologiseer van "Wat heb je gedaan, hoe voel je je daarbij, kun je je ogen dichtdoen en aan een bepaald moment denken, kun je je gedachten daarbij identificeren?". Het helpt geen moer en ik kan dat niet serieus nemen. Een studieadviseur zei eens tegen me 'Jij hebt een stevige persoonlijkheid nodig om mee te praten', daar had ze helemaal gelijk in.
Bovendien is het een zinloze aangelegenheid om altijd maar "negatieve" gevoelens zoals vol inzicht in verlies te willen bestrijden. Zelfs al waren de laatste dagen van 2022 en eerste maand van 2023 traumatiserend, ik heb geen hulpverlener nodig om erover te praten. Ik ben onvoorstelbaar in de steek gelaten, dat dit anno 2023 gebeurt is een gegeven en ik heb inmiddels meerdere mensen op straat gesproken die hetzelfde hebben ervaren bij ernstige ziekte en verlies. Waar ik alleen maar behoefte aan heb, is dieper menselijk contact.
Ik heb te maken met vreselijke omstandigheden die ik niet met iemand kan delen
Als ik het over eenzaamheid heb: ik heb niemand meer in mijn nabijheid tot wie ik mij echt kan wenden. Dat is pijnlijk. Meer dan pijnlijk. Soms is het verstikkend! Ik heb te maken met vreselijke omstandigheden en niemand met wie ik die kan delen. Mensen moeten zich maar eens voorstellen hoe het is om geen naasten te hebben door factoren waar ze geen invloed op hebben, zoals in mijn geval het niet oud worden van de belangrijkste persoon in mijn leven door ernstige ziekte en het niet hebben van familie door gewetenloze assimilatie en door de Staat gesaboteerde remigratieplannen.
Eenzaamheid heeft niets met negatieve connotaties met alleen-zijn of een laag zelfbeeld te maken.
Ik heb geen schaamte om toe te geven dat ik eenzaam ben en het is ook niet een onterechte impressie dat ik totaal alleen ben; ik ben het echt. Eenzaamheid staat ook totaal los van zelfbeeld/eigenwaarde. Het is niet zo dat een laag zelfbeeld vanzelfsprekend in verband staat met eenzaamheid.
Over single-zijn voel ik me hetzelfde: ik heb geen negatieve gedachten over het zijn van alleenstaande, ik wil me ook niet identificeren als onderdeel van een koppel en het is niet zo dat levensgeluk afhankelijk is van het hebben van een vriend. Ik heb wel behoefte aan de intimiteit, aan de gezelligheid, aan het lijf van een man. Ik zou willen dat ik in de ogen van een man kon kijken en dat het bij hem ook gelijk raak was; dat ik mijn handpalmen tegen zijn handpalmen kan drukken, dat ik mijn armen om hem heen kan slaan, zijn huid...
Dat verlangen soms uitputtend en pijnlijk is, maakt niet dat ik zomaar iedere man zou willen. Ik ben niet selectief (dat mensen bij het verliefd worden of door iemand worden aangetrokken selectief zouden zijn, bestaat natuurlijk niet). Het is ook niet zo dat niemand op me reageert. Het is het tegenovergestelde. Ik heb tot op de dag van vandaag ontzettend veel te maken met belaging en moet me daarom afzijdig houden in het openbaar. Het is een probleem dat ik te maken heb gehad met mannen die elkaar terroriseerden terwijl ik niets met ze had. Van de zomer was er nog één die mijn nummer bij een busmaatschappij had weten te ritselen en me via berichtjes meldde dat ik bij hem kon komen slapen als zijn gezin op pad was en een buurman van een paar straten verder liet me weten dat hij 's avonds ging kijken of mijn licht aan was en of ik naar bed ging. Ik word gesmoord door dit soort gedrag. Nee, grenzen aangeven helpt niet. Deze mannen hebben iets psychopatisch in hun volharding. Ik ben duidelijk, het lijkt ze alleen maar op te winden om te proberen die grens te overschrijden door ongewenste berichten en nachtelijke telefoontjes.
Het kan zijn dat ik de pech heb om nooit iemand te ontmoeten die bij me past, dat vind ik een pijnlijke en absolute verspilling van mijn gevoelens, mijn verlangen en enthousiasme.Psychologiserende clichés missen de essentie
Mensen die beweren dat eenzaamheid het gevolg is van gedachten en een "egocentrische" focus, begrijpen de essentie niet. De clichés die vaak worden aangehaald, zijn duidelijk gericht op een gemiddeld of minder intelligente groep lezers.
Deze clichés over eenzaamheid kunnen voorgoed de vuilnisbak in:
- "Het herhalen van positieve boodschappen werkt";
- "Bestrijd negatieve gedachten over eenzaamheid";
- "Eenzaamheid is er alleen maar als je het toelaat";
- "Mensen moeten muren om zich heen afbreken om open te staan voor contact";
- "Mensen moeten werken aan zichzelf";
- "Praat iedere dag met onbekenden, dat levert betekenisvolle contacten op";
- "Je moet leren om je eigen gezelschap te waarderen";
- "Ga in je eentje activiteiten ondernemen, dat neemt de eenzaamheid weg";
- "Als je hoogbegaafd bent, weet je wat je moet doen om je aan te passen om met anderen om te gaan" (Aanpassen om met iemand om te kunnen gaan? Dat is het recept voor inauthentiek en niet-bevredigend contact)
- "Help de minder geprivilegieerden"
- "Het is de angst om alleen te zijn die eenzaam maakt";
- "Eenzaamheid is hetzelfde als depressie";
- "Eenzaamheid komt vooral door een laag zelfbeeld, een hoog zelfbeeld, verlegenheid of introversie";
- "Eenzaamheid is een self-fulfilling prophecy";
- "Het positieve aan eenzaamheid is dat het inspireert en mensen stimuleert om zich open te stellen voor vriendschappen";
- "Denk aan je naasten"
Vooral in het geval van "Help de minder geprivilegieerden" wordt eenzaamheid ten onrechte geringschattend beschouwd als een probleem uit de hoogontwikkelde wereld. In deze opvatting is eenzaamheid een luxeprobleem, alsof de persoon die aan eenzaamheid lijdt de "kleine dingen in het leven niet waardeert"/niet dankbaar genoeg is/niet te maken heeft met ernstige levensomstandigheden. Ook dat gedoe over "Doe iets om je waardevol te maken voor de gemeenschap" miskent dat vrijwilligerswerk niet aan iedereen is besteed en dat het helemaal geen voldoening geeft om zoveel mogelijk contacten op te doen, als het niveauverschil in functioneren gigantisch is. De diepgang mist dan.
Het moet worden erkend dat niet iedereen adequate sociale banden opdoet in het leven en dat dit níet te maken heeft met sociale gebreken, maar het gevolg kan zijn van langdurige situationele eenzaamheid: dat gebeurt, als de mensen in de directe omgeving totaal anders zijn qua niveau en belevingswereld. Ik had gehoopt dat de universiteit een plaats zou zijn waar ik veel intelligente mensen zou ontmoeten, maar dat viel heel erg tegen.
Misvattingen over intelligentie: mensen denken dat intelligente mensen serieus zijn en altijd maar behoefte hebben aan diepgang, maar daar gaan intelligentie en hoogbegaafdheid niet over. Het zijn de mogelijkheden om snel te schakelen en anderen aan te voelen, die meestal niet worden begrepen
De grootste misvatting over intelligentie, is dat ik bloedserieus zou zijn, altijd behoefte heb aan diepgang en niet van onzingeklets houd. Het verschil zit 'm in de nuance, die niet aan een ander uit te leggen is. Het is niet zo dat ik me verheven voel en behoefte heb aan deftige praat/hoogdravende gesprekken. De nuance is dat ik een geboren mensenlezer ben, een tacticus en een snel associatief vermogen heb.
Soms heb ik contact met intelligente mensen en dan is me direct duidelijk waarom ik deze contacten nodig heb. Ze zijn vaak net zo druk als ik- ik voel me gelijk thuis als ik met een spraakwaterval in gesprek ben. Zij begrijpen hoe het is om vol te zitten met ideeën en dadendrang. Bij mensen met een niet-gelijkwaardig niveau vallen de gesprekken vaak dood. Dat komt door het gebrek aan raakvlakken.
Hoe ik het wel graag heb? Ik stapte eerder dit jaar bij iemand in de auto voor een rit. Ze was ontzettend druk, zelfs ik kon met geen mogelijkheid haar betoog onderbreken. Ik dacht: wat heerlijk. In plaats van dat ik drukke mensen vermoeiend vind, voel ik me er juist prettig bij als iemand veel heeft te vertellen. Omgekeerd hoor ik dat ook. Het gaat niet om iemand platbombarderen met informatie over onderwerpen waar de ander geen snars mee heeft of het ongevraagd delen van details, maar om een veelheid aan thema's waar gelijkgestemden van houden om over te praten. Vooral praten over het leven vind ik boeiend.
Het is een zegen om met mensen te praten die intelligent en sociaal begaafd zijn. Geen aannames, geen clichés/dooddoeners, geen kortzichtigheid. Geen strijd over "ik heb gelijk", geen constant geklets over andere mensen en hun wissewasjes. Het lekkere is om niet alles uit te hoeven leggen, maar elkaar aan te voelen.
Voor mij is het écht nodig om contact te hebben met zulke mensen.
 |
| Clichés over eenzaamheid: niet waar, niet zinvol en geen stap richting bestrijding van eenzaamheid |
