Mijn huidige woonomgeving is niet leefbaar. Dat ik met een inefficiënt ingedeeld hok geen normaal huishouden kan voeren staat daar los van, al is het zwaar om zo te moeten leven.
Het is wel erger dan dat.
In de bijna 4 weken dat ik hier woon, heb ik een bizarre tijd achter de rug. Het is kapot eenzaam, omdat mijn nieuwbouwwoning in een omgeving staat die sinds kort officieel tot no-go-area is verklaard. In 4 weken tijd is de straat 2 keer afgesloten geweest, 2 keer is er een gaskraandreiging geweest van de bewoners van het oude gedeelte dat aan mijn straat grenst, mijn overbuurman gaat in zijn onderbroek op het balkon staan kijken zodra hij me naar buiten ziet komen of thuis ziet komen, 's nachts heeft een overbuurman onder luid kabaal zijn ruiten ingeslagen en zijn balkon aan stukken geslagen, afgelopen week was een buurman metalen platen en meubilair van zijn balkon in onze gezamenlijke binnentuin aan het smijten, er is in deze wijk geschoten in een poging om iemand te liquideren en het portaal heeft in brand gestaan.
Via de media moesten wij als bewoners vernemen dat de brand in het portaal een aanslag was met een brandbom. Niet een onschuldig klappertje, maar een brandbare stof die een explosie heeft veroorzaakt. Omdat het portaal naast de slaapkamers zit en de slaapkamers aan het looppad liggen, kunnen de slaapkamers niet meer worden gebruikt. Ieder moment kunnen de ruiten ingaan door een explosie. Ik heb ook via de media moeten vernemen dat er in deze afgelopen weken maar liefst 3 keer een indringer in het blok is geweest. Het waardeloze is dat sommige buren zo stom zijn om voor iedereen de deur open te doen en dat ze in hun naïviteit insluipers laten meeliften.
Dit is een onhoudbare situatie, omdat de burger in de eigen omgeving moet leven met de consequenties. Sommige mensen zijn naïef en leven als een kip zonder kop verder, tot ze onverwacht met een openbare afrekening worden geconfronteerd. Die mensen worden zelf ook het slachtoffer van babbeltrucs en identiteitsfraude.
Ik kreeg een
wurgcontract: ik moest deze woning aanvaarden, anders was ik op straat
gezet als nabestaande, terwijl ik wél goed genoeg was om iedere maand de
huur te betalen. Ik kan er niets aan veranderen dat ik in een no-go-area woon, maar het is absoluut niet stimulerend
om in een buurt te wonen waarin ik mijn slaapkamer niet kan gebruiken en
permanent met de boel dicht moet zitten. Het is
zo erg dat ik na 15:00 's middags niet meer naar buiten kan als ik
thuis ben en als ik wegga of thuiskom, moet ik om me heen kijken. Ik heb een paar dagen geleden een verzoek van een kennis gekregen of diegene bij me op bezoek mag komen, dat heb ik af moeten zeggen omdat het hier niet veilig is.
Ik kan niets met mensen die denken te kunnen relativeren, door te stellen "Dat het overal zo is", of "Dat het nog meevalt met de onveiligheid in Nederland, omdat het altijd nog erger kan". Dat zijn geen relativeringen. Een situatie wordt niet minder onmogelijk door deze te vergelijken met een nóg ergere situatie (leed vergelijken is ook geen relativering). Het is bagatelliseren wat die mensen doen. Ik ben niet gevoelig voor kritiek, maar met mensen die bagatelliseren wil ik helemaal nooit iets te maken hebben. Ik waardeer hun "visie" niet, ze zijn toxisch.
Voorlopig heb ik er geen invloed op, omdat de huizenmarkt muurvast zit. Ik kan niet willekeurig naar een andere regio verhuizen, omdat ik daar weer met een wachttijd van minimaal 6 jaar te maken krijg. Bovendien is het een nadeel dat ik nu in een no-go-area woon: zustergemeenten sluiten mij automatisch uit van de mogelijkheid om op een woning te reageren. Het cliché "Nee heb je, ja kun je krijgen" bestaat al sinds mijn geboorte niet meer; de voorwaarden sluiten mensen keihard uit, je kunt niet eens klikken op woningen uit andere gemeenten, omdat die onder de rode streep vallen en de reactiemogelijkheid daarmee is uitgezet.
Daarom hoef ik ook niet aan te horen dat mensen zeggen "Je bent zelf de enige die iets aan de situatie kan veranderen". Wat moet ik met een truïsme? Dat is geen advies, alleen maar een nutteloze constatering.
