Vanaf mijn geboorte ben ik een mensenlezer. Ik heb nooit ervaring met mensen nodig gehad om intenties van anderen direct aan te voelen. Ik heb het door als iemand een dubbele agenda heeft.
Voor mij bestaan clichés als "zoals de waard is..", "iedereen verdient het voordeel van de twijfel", "de meeste mensen zijn goed" niet. Wat ik heb, is geen gevoel van wantrouwen of argwaan tegenover mensen. Het is geen negatief mensbeeld waar ik het over heb.
Hoogbegaafdheid en heldervoelendheid gaan in mijn geval samen en zijn in wezen geen probleem. Het probleem is dat ik geen gelijkgestemden ontmoet in mijn directe omgeving. Ik heb alles direct door.
Ik was als kind door niemand te beïnvloeden, omdat ik toen iedereen
al doorhad en een sterk ontwikkeld bewustzijn had. Mensen vonden dat
maar ongemakkelijk. Leeftijdsgenoten snapten niet dat ik zo snel was met
ergens de clou van begrijpen.
Dat ik bijna altijd eenzaam ben heeft niets te maken met verhevenheid, maar dat mijn leeftijdsgenoten nooit hetzelfde hadden en hebben. Ik heb mensen om me heen nodig die meer gelijkwaardig zijn, zowel in bioritme als in intuïtie. Mensen die dit niet hebben, leven met (vaak) illusoire gedachten als "Je moet alles een kans geven", "Alles moet wennen", "Niet geschoten is altijd mis" en "Misschien heeft de ander geen slechte intenties". Uitspraken als "vertrouwen hebben in de mensheid" en "Argwanend zijn" passen ook niet bij wat ik heb.
Helderziendheid
en heldervoelendheid zijn geen vormen van neurodivergentie. Er is niet
"iets" om in de hersenen aan te wijzen, omdat helderziendheid betrekking
heeft op het beleven van gebeurtenissen die soms ver in de toekomst
liggen. Van mijn moeder weet ik dat iemand met helderziende vermogens,
gedetailleerd toekomstige gebeurtenissen kan beschrijven. Ik heb mijn
gave van haar. Zij kon er ook niet over praten, het lag dan ook te
gevoelig om het met mensen te kunnen delen als ze bijvoorbeeld zag dat
iemand dood ging.
Ik kan er niet over in detail treden, maar ik merk aan minieme cues als iets aan de hand is of gaat gebeuren, ik voel direct wanneer ik iemand niet kan vertrouwen en ik voorzie vaak hoe iets uit zal pakken. Veel mensen laten zich misleiden door een "empathische" nepglimlach. Vooral vrouwen voelen zich in een rol gedwongen om het spel van extraversie, vrolijkheid en lieflijkheid te spelen, terwijl ze hun persoonlijke beweegredenen verbergen. Die geveinsde uitbundigheid is er om anderen uit te lokken om alles over zichzelf los te laten. Andersom hebben mensen geleerd dat het belangrijk is om aardig te worden gevonden en daardoor trappen mensen in de val van kwaadwillenden. Bovendien worden al die domme platforms als Facebook gebruikt om ongevraagd informatie te delen over buren, studiegenoten en vage kennissen. Ik moest ooit een account aanmaken voor een opleiding, maar ik walgde ervan dat het platform van Meta een mogelijkheid biedt om vrijelijk laster te verspreiden en ongehinderd gegevens van anderen rond te bazuinen.
In mijn omgeving heb ik nu te maken met naïeve leeftijdsgenoten. Ik houd me afzijdig van ze, want zij hebben het niet door als een ander niet te vertrouwen is. Het jammere is dat ik qua persoonlijkheid eigenlijk uitbundig ben en het liefst zou willen delen, plezier zou willen kunnen maken met anderen, maar dat gaat niet. Gemeenschapszin had ik graag gewild, maar anderen kunnen de boel flink verstieren door hun naïviteit. Ze gaan niet discreet om met informatie. Ik vertel bijvoorbeeld al niemand over mijn werk, omdat ik privacygevoelige dossiers in handen krijg en het belang van de cliënt en de zaken voor mij boven alles gaat. Ik wil in mijn directe omgeving ook niet iedereen op mijn dak hebben met geleur, als ik zeg dat ik rechtsgeleerde privaatrecht en strafrecht ben.
Niet uit slechtheid, maar uit naïviteit zouden mijn leeftijdsgenoten gevoelige informatie doorkletsen aan mensen die verborgen beweegredenen hebben. Ik heb nu een idioot in mijn buurt die de namen van alle bewoners wil achterhalen voor een of andere "lollige" actie, mij niet gezien. Ik wil niet dat zo iemand mijn gegevens deelt. Diegene heeft er geen besef van dat mensen kunnen gaan stalken of dat anderen je gegevens gebruiken om alles over je op te zoeken. Ik word ook niet gelukkig van contact met heel naïeve mensen. Omgaan met mensen van een dergelijk naïef niveau van functioneren neemt mijn eenzaamheid niet weg.
Wat die stalkers betreft: dat gestalkt begon toen ik 12 was en door volwassen kerels in het openbaar voor geile meid met grote tetten werd uitgemaakt en letterlijk werd belaagd door mannen die me op straat achtervolgden. Meiden van mijn leeftijd hadden er niet mee te maken óf ze hadden het niet door. Ik heb een keer gehad dat een studiegenoot zo stom was om mijn naam en contactgegevens zonder mijn toestemming door te geven aan een man die me wilde bellen. Die medestudent wist niet hoe het was om 's nachts te worden gebeld, om een belager in je tuin te hebben die zijn troep over je schutting spuit, om sluiproutes te moeten hebben in je eigen buurt, om in een groep op te vallen en ongewenste berichten te ontvangen. Ik heb nog altijd dat ik bij mensen opval, terwijl ik geen make-up draag en mensen in het openbaar bewust niet aankijk. Als ik dat zou doen, krijg ik gelijk "Je keek naar me" of opmerkingen over mijn opvallende ogen te horen.
Ik heb nu te maken met iets dat ik met niemand kan delen. Ik heb iets
door en weet wat er gaat gebeuren. Dat klinkt vaag en onheilspellend,
maar ik kan niet specifiek zijn. Net als het geval is met de vele
stalkers, ben ik gedwongen om een
leven onder de radar te leiden. Ik ben ermee "gezegend" dat mensen het
aan me zien als ik ze doorheb. Mensen worden zelfs kwaad als ze mijn ogen
zien, omdat ik een felle ben om te zien. Ik probeer juist al dat gedoe
te vermijden.
