Addressing peer envy: how people with "desired" characteristics such as confidence/a balanced sense of self, assertiveness, intelligence, talent and charism have to deal with bias, myths and a vicious toxic cycle of envy and scrutiny

Peer envy: evolutionary reasonable, more so since the amount of potential threats to mating opportunities is high in modern, tribeless society
From an evolutionary perspective, peer envy, the exclusion of peers that are considered a threat for getting the best mating opportunities, makes sense. Human peer envy is no different from other animals fighting for the best mates. By nature, peer envy will never end.

In modern society, humans live in highly mixed groups, oftentimes without a strong intersocial connection between them. Social classes and families are not strongly organized by tribal lifestyles that once shaped human society. With many potential mating opportunities come many potential threats.

While female peer envy keeps on intruiging society since ancient civilizations such as the Greek and Roman Empires, male peer envy is lesser acknowledged as a means of limiting mating opportunities. Men are more often engaged in physical fights and vandalism, while female peer envy is infamous for its toxic and backstabbing way of harming women that are considered attractive.

Women tend to limit the social network and even career opportunities of peers they consider to be a threat, through backhand complimentism, gossip, spreading lies, trash talking in front of men and friends of their victims. This kind of toxicity does not end by coping with peer envy, as bullies never of hardly ever admit their own wrongdoing. It is even turned on the victim: she is probably hard to deal with, she is probably arrogant, unlikeable, a boring personality, not grateful, not generous.

A very popular question that is often asked, is:

"Why are some beautiful women well-liked and have lots of female friends, while other beautiful women are met with so much hatred?"

There are a few very hard but common myths surrounding peer envy. Answers to these questions may carry a bias of envy within themselves:

"Beautiful women often have horrible personalities"
"They think highly of themselves"
"Attractive women should work on their personalities, since they always rely on their pretty privilege"
"Beautiful girls should learn how to show humility"
"Most beautiful people are ugly and empty inside"

Envy is really ugly. One popular view is that attractive people are hard to get along with and that less attractive people are more intelligent, friendly, generous, funnier. Positive character traits are highlighted as the advantages of being lesser attractive, while negative character traits are associated with physical attractiveness. This overly simplistic view is held that attractive people should develop personality.

Another toxic view is that caring and intelligent attractive people are all equally well-liked by their peers
This is toxic, because even the most generous of "beautiful" people can be met with envy and downright with hatred. It would mean you have to show humility when you are considered attractive just to not make other people envious. It means you’ll have to go to great lengths to show that you are an intelligent and generous creature.

It assumes that beautiful people generally rely on their looks. It also assumes that beautiful people who are met with hatred, probably owe the amount of hatred and neglect to themselves and their attitude.

The main truth is that generous attractive people who are intelligent, have a sense of humor, are confident and carry themselves well, attract more envy
The chance that a peer will be well-liked by others, poses an additional threat to already attractive traits. 

It may be that some very pretty or beautiful people are respected, well-liked and even admired by their peers, but the biggest factor that attracts toxicity from peers is: charism.
Not every beautiful person oozes charism. It is not so much about the physical properties, but the overall appearance and the unique sense of a person's (sexual and sensual) energy. Some people are very engaging and this will be considered a threat to peers.

Attractive people are discouraged to defend themselves, as they are not "entitled" to speak up
The worst consequence of peer envy and subsequent bullying and social exclusion, is that attractive people are usually not "entitled" to speak up. They may be discouraged to defend themselves and their values. Human interest programs that focus on the lives of attractive people, are usually highly controversial or met with scrutiny.

The Dutch human interest series "Het Mooiste Meisje van de Klas" ("The Most Beautiful Girl in Class") covers the lives and relationships of girls who were considered attractive during their teens. Despite its resonating title, it is not so much about how pretty they are, but the hardships they endure in life and about repelling the common myths on beauty. These myths surrounding attractiveness are the beauty privilege, getting job opportunities, being popular and being able to have a romantic love life.

Popular views on beauty and attraction pose major disadvantages. Most of these "pretty" girls were bullied tremendously, some were even physically abused by their (female) peers. Many of these girls have had stalkers. Some of these girls were raped by friends or family members.

Most of them had to prove that they were worthy of a career, because the beauty misconception have led others to believe that they were unintelligent or weak. Often, these girls that bring up the topic of peer envy, are met with scrutiny all over:

1. "They are not that attractive" (denial);
2. "There is probably something in her personality that turns other people off from starting any kind of companionship based on mutual respect"(blame).

Now, anyone who stands up is met with scrutiny. Attractive people who are bullied tremendously are further pushed into social exclusion because people believe they have no right to complain. They have it coming to them. If they have everything that seems desirable to other people, they should shut up about bringing up the bullying.

Vicious toxic cycle of peer envy
It is just the vicious toxic cycle that peer envy entails- and it becomes worse when other people join in. Victims of peer envy are told that they should adapt to coping mechanisms, like finding friends outside of the social circle they are expelled from. They are told to address envy with their bullies right away. It is not that simple. The problem is that other people are engaged in excluding the "threat" from social opportunities. 

Some attractive people may experience for a lifetime to be considered a threat, the moment they meet peers or even people outside their own age group. One cannot make themselves less attractive, charismatic, intelligent, funny, generous, whatever trait seems desirable at one point.

It is eventually not hard to see where peer envy stems from.

Bullies are often burdened with psychological problems and those acting out of peer envy have a low sense of self. Confident, charismatic, talented, intelligent, beautiful, caring, attractive people who don't self-doubt attract peer envy because they carry out characteristics that are desired by many.

But people who dare to speak up to address peer envy, people who openly acknowledge having a good sense of self, are met with an even bigger amount of scrutiny and bullying behavior. Envious people and bullies hate assertiveness. Assertiveness confronts bullies with their failure to instill fear on the targets of their envy.

So, it is not about "Why are beautiful people met with hatred?", but a complex of enviable characteristics that attract envy and scrutiny. I noticed that having a balanced sense of self (not needing to be valued through other people's opinions) and acknowledgement of being intelligent attracts the highest amount of envy. I am not a faker. I don't fish for compliments, nor do I diminish myself to fit in. I would never say 'I feel so ugly' or 'I don't know if I'm intelligent'. I openly acknowledge to be intelligent. That does not mean that I am thinking highly of myself. People will always project their false assumptions. I will not back down from addressing peer envy and bullying behavior.

Dit ben ik

Mensen maken zich voorafgaand aan een ontmoeting een voorstelling. Pasfoto's toevoegen aan een cv heeft geen zin, want het beeld komt vaak niet overeen met hoe iemand in werkelijkheid overkomt (dat is het geheel).

Russisch, Oekraïens en/of Aziatisch? Multi-etnisch!
Ik draag geen make-up (gisteren dan, toen heb ik voor het eerst kohl gebruikt), dus dit zijn mijn onbewerkte, "naakte" foto's. Ik ben geen echte Nederlander en dat roept bij ontmoetingen nogal eens vraagtekens op. Meer dan eens word ik gevraagd of ik een Rus of Oekraïner ben. Ja, dat ben ik. Het is alsof mijn afkomst op mijn hoofd gedrukt staat. Ik ben hier geboren, maar dat maakt mij etnisch gezien nog niet sterk verwant aan Nederland.

Sinds dit jaar betekent etniciteit voor het eerst echt iets voor me. Ik ben sinds 18 februari 2023 de laatste en enige persoon van mijn familie in Nederland. Ik weet niet waar mijn familie woont. Mijn moeder en oma woonden hier voordat Oekraïne onder goedkeuring van de VN werd toegewezen.

Voor ons is het altijd een raadsel geweest waar de verwanten zijn. Het is best onvoorstelbaar dat ik niemand meer heb. Boven alles omdat ik geen naaste heb om me tot te keren, om mee te delen, om gelukkig mee te zijn. Dat is ontzettend pijnlijk. Ik kan het niemand aanbevelen om met zo'n kleine familie aan kinderen te beginnen. Ik wil een kind zélf niet opschepen met een leven zonder naasten. Wij hadden in de meest gruwelijke omstandigheden namelijk ook niemand om ons te helpen. Ik stond er als kind van 8 jaar, voor het eerst alleen voor toen mijn moeder (als dertiger) kanker kreeg.

Met alles wat er is gebeurd en hoe wij aan ons lot zijn overgelaten, heb ik niet de missie om ooit gelukkig te worden. Het is zoals het is. Dat is niet "mezelf het geluk ontzien", dat is niet "getraumatiseerd zijn", dat is niet "mezelf afsluiten voor positieve ervaringen", noch iets om te psychologiseren. Als ik de eenzaamheid niet meer trek, dan betekent dat niet dat ik labiel ben, geen uitweg meer zie of het allemaal niet meer aan kan. Het is vooral onaangenaam confronterend voor anderen, als ik zeg dat ik niet gelukkig ben en dat ik dat ook niet nastreef. Mensen zien mij als iemand die het meent- en dat is ook zo. Ik ben ongenadig eerlijk. 

Ik heb een gruwelijke hekel aan mooipraten, toxische positiviteit, psychologiseren en ongevraagde adviezen, want ik ben een realist. Het is typisch iets voor mij om taboes niet te schuwen en alles bespreekbaar te maken wat mensen onnodig in de weg zit. Zo bestrijd ik de gedachte dat voor alles een oplossing is, dat je levensgeluk in eigen handen ligt en door eigen handelen kan worden bepaald, omdat de meest bepalende factoren in het leven werkelijk buiten de eigen invloed liggen. Mensen hoeven zich niet bezig te houden met flauwekul als "aan jezelf werken" of "een muur afbreken". Mensen hoeven zich niet bezig te houden met de gedachte dat je jezelf een levensinstelling kunt aanmeten.

Het is flauwekul dat mensen die onaantrekkelijk worden gevonden, de ruimte hebben om aan hun persoonlijkheid te werken. Zo is het ook flauwekul dat mensen die aantrekkelijk worden gevonden, privileges hebben en door hun voorkomen, onaangename persoonlijkheden zijn. Aantrekkingskracht zit niet eens in de fysieke kenmerken, mensen dragen allemaal een energie bij zich die ze wel of niet opvallend of charismatisch maakt.

Het opvoeren van happy singles en de voordelen van eenzaamheid zijn wat mij betreft de ergste vormen van mooipraten wat niet mooi en leuk is. Door te vergelijken met slechte relaties en vriendschappen of slechte familiebanden, wordt eenzaamheid niet ineens positief. Zo is het ook niet fantastisch om alleen te zijn op het moment dat je een zeer menselijke behoefte hebt aan intimiteit, aan iemands aanraking. In geen geval zijn eenzaamheid en het ontbreken van een partner voor intimiteit, motiverend. Iets negatiefs is geen prikkel om er iets geweldigs van te maken, integendeel. De diep ingrijpende pijn van eenzaamheid is demotiverend, niet stimulerend. Het is voor mij inherent aan mens-zijn om liefde, warmte en vriendschap te willen.

Je kunt oh zo blij zijn met jezelf, er is absoluut niets geweldig aan een leven zonder aanraking en genegenheid en al zeker niet als alleen achterblijvende persoon in de ellende te worden gestort zoals ik meemaak. Ik stel dag en nacht alles in het werk om de situatie te verbeteren (ik leef in een terreuromgeving, een plaats waar ik gedwongen werd om naartoe te verhuizen nadat ik als nabestaande uit huis werd gerot) en ik krijg van niemand uit deze omgeving ook maar enige assistentie, terwijl ik al voor mijn moeders dood maar liefst vijf maatschappelijk werkers om ondersteuning heb gevraagd. Mensen doen gewoon geen reet, of ze hebben geen macht.

Het is niet zo dat iedereen maar hulp moet zoeken/hulp nodig heeft of hulp kán krijgen die nodig is. Negatieve gevoelens, gevoelens van wroeging, bitterheid, haat, het zijn allemaal normale menselijke gevoelens. Ik voel haat omdat wij ons hele leven in de steek zijn gelaten. Dat moet kunnen. Zulke gevoelens hoeven niet zoals in de prietpraat populair is, verwerkt te worden of "een plekje te krijgen". Ook gevoelens rond de belangrijkste persoon in je leven verliezen, er alleen voor staan, door iedereen in de steek worden gelaten moeten kunnen bestaan zonder dat deze gevoelens als onwenselijk en iets voor psychologische bijstand worden beschouwd. Het is onderdeel van mijn leven.

Het is uiteraard allemaal pseudowetenschap wat het (cliché)denken van de mensen beïnvloedt. Daar blijf ik ver vandaan.

Daar wil ik dit nog aan toevoegen: ik wil nog steeds een man. Niet omdat ik per se iemand wil, al helemaal niet om te settlen. Nee, ik wil een leuke, intelligente man omdat ik hem zélf graag alles wil geven.

Ik blijf make-up-vrij!

De uitslag van de verkiezingen is géén verrassing [politieke nabeschouwing]

Een beschouwing, geen oordeel, over de vraag die nu heerst: "Hoe kan het dat ultrarechts het grootste electoraat heeft in Nederland?"

1. Het begint bij het beschouwen van de potentiële winst van ultrarechts als problematisch.
De kiezers werden daardoor juist gesterkt in hun overtuiging. De campagnes van links, gematigd rechts en rechtsliberalen om ultrarechts aan de kant te zetten, werkten averechts. De weerzin tegen de anticampagnes kan een deel van het electoraat net over de streep hebben getrokken.

2. De realiteit van alledag is, dat de grip op de samenleving kwijt is.
Dit is geen perceptie; onlangs werd duidelijk dat politie, justitie en het rechterlijk apparaat in de privésfeer met bedreigingen te maken hebben en daardoor niet de handhavende en controlerende taken in vrijheid en veiligheid kunnen uitvoeren. De politie kan dit niet alleen aan, bovendien vraagt het beroep op de handhaving een capaciteit waaraan qua arbeidskrachten niet tegemoet kan worden gekomen.

Dit raakt burgers in hun bestaan. Een terugtrekkende justitie en politie en het bij de burger leggen van het gebrek aan controle over de straat door de overheid, zorgt letterlijk voor explosieve situaties. Het is in Nederland normaal geworden dat no-go-areas bestaan en doorsnee wijken vallen in vergaande mate onder deze no-go-areas.

Het is in doorsnee wijken in Nederland gebruik geworden om in de woonkamer te slapen, omdat het puin en de kogels door de slaapkamers zijn gevlogen tijdens aanslagen en liquidaties. Hele wijken kunnen geen kinderkamers meer gebruiken, omdat er kogels door de ruiten zijn gevlogen. Bij een zware aanslag is puin van de overkant van de straat door de ruit bij de overburen gevlogen, waar op dat moment op de slaapkamers gezinnen lagen te slapen. De straat is werkelijk overgelaten aan de willekeur.

Alles bij elkaar vormen excessief geweld, niet meer normaal over straat kunnen, explosies, bedreigingen, woonschaarste, geen integratie maar segregatie en no-go-areas de lont.

3. De realiteit van alledag is te zien in Opsporing Verzocht en 112 Vandaag.
Ooit werd "Opsporing Verzocht" een selectieve weergave van de realiteit genoemd. De perceptie van criminaliteit zou overtrokken door een uitvergroting van het nieuws.

Daar kunnen politici nu niet meer mee aankomen. Iedere week is een uitzending van 45 minuten Opsporing Verzocht gevuld met gewelddadige roofovervallen (buitensporig geweld), pinfraudes, afrekeningen, scams, spoofing, vandalisme, mishandelingen, steekpartijen en bomaanslagen. In het geval van 112 Vandaag brengt de regio dagelijks een grote hoeveelheid nieuwe ernstige misdrijven onder de aandacht.

Mensen die een broedende overtuiging hadden om ultrarechts te stemmen, zagen aan de vooravond van de verkiezingen een veelheid aan gewelddadige roofovervallen, pinfraude en het in elkaar timmeren van een oudere man in een tram.

4. Beelden van afgeslachte Israëli's werden afgewisseld met beelden van pro-Palestina-demonstraties.
Demonstraties maakten sommige treinstations onbegaanbaar. Mensen zijn niet allemaal geneigd deze beelden te nuanceren. Ze zetten het contrast op scherp.

5. Reportages over geweld rond de AZC's
Misdrijven door asielzoekers uit Ter Apel en steekpartijen tussen asielzoekers onderling worden gebagatelliseerd. Winkels moeten sluiten, een busmaatschappij handhaaft niet omdat gewelddadige asielzoekers het personeel in gevaar brengt. Dit is nog slechts een selectie, omdat Ter Apel onevenredig veel opvang dient te verzorgen. Het kan zo zijn dat "het in de meeste gevallen goed gaat", dat maakt de heersende problemen (geen centraal gezag meer, wetteloosheid) niet minder.

6. Er wordt aangenomen dat kiezers principieel, met rationele overtuiging stemmen en niet uit rebellie.
Vorige verkiezingen meldden enkele prominente PvdA-stemmers vol trots dat ze hun ongenoegen hadden laten horen door D66 te stemmen. [waarna de onvrede alleen maar toenam]. Ook met deze verkiezingen is het zo dat mensen de VVD en D66 wilden "afstraffen".

7. Niet iedereen begrijpt het spel in de politieke arena.
Er zijn écht mensen die denken dat Rutte een pesthekel heeft aan Wilders en in de Kamer een persoonlijke ruzie met hem uit staat te vechten. Dit sterkt hun overtuiging dat de "underdog" gered moet worden.

Die exitpoll- en stemfilmpjes maken duidelijk dat sommige kiezers nog steeds geen notie hebben van wat politiek inhoudt:

"Alle partijen lijken op elkaar"
"Ik weet niet wat ik eigenlijk ga stemmen".
"Nou, gewoon. Je weet toch".

8. Woonschaarste als lucratief model van de neoliberalen voedt het beeld van "asielzoekers krijgen gelijk een huis"
De grootste bijdrage aan de woonschaarste is speculatie met vastgoed, terwijl de VVD deze vastgoedbelangen heeft te verdedigen. Dat zien de meeste burgers niet. De teneur op straat is dat Oekraïners en asielzoekers direct een huurwoning krijgen na binnenkomst.

9. "Stem Nederland terug"
De heersende teneur is dat stevige verkiezingsretoriek al deze problemen wel even oplost. "Stem Nederland terug". Mensen geloven dat de controle over Nederland terugkomt na een zege van ultrarechts. Het gaat er niet om of het haalbaar is. Het gaat om het sentiment.

10. Versplintering
Nederland is mede dankzij de VVD en de versplintering van politieke partijen zonder identiteit, verworden tot een politiek landschap waar veel mensen (niet iedereen) op basis van sentimenten zoals wraakgevoelens stemmen. Het gaat niet om een duidelijke politieke kleur.

11. Regionale problemen resoneren met de uitslagen van de stemwijzers en kieswijzers
Bij verschillende kieswijzers en stemwijzers spelen regionale zaken een rol. Zo zijn de zorgen over windmolens in woonwijken en grote zonnepanelenfarms van buitenlandse subsidieslurpers, maar ook dierenwelzijn onderschatte punten waarop de PVV een duidelijke koers voer. In de kieswijzers komt de PVV soms uit op een percentage van wel 88% overeenkomst met de kiezer.

Het verschil met een linkse partij zoals de SP is opvallend klein: in sommige gevallen heeft de kiezer evenveel overeenstemming met de SP als de PVV. Soms was er een verschil van slechts 7% tussen links en de PVV. Dit verschil betreft het stemgedrag van de afgelopen jaren in de Tweede Kamer.

12. Uiteindelijk is níets nieuw elan.
Het is geschuif. Vorige verkiezingen ging de winst van ontevreden PvdA'ers naar D66. Nu schuiven VVD'ers, CDA'ers en D66'ers naar PVV, NSC en BBB. De VVD en CDA verliezen niet zomaar ieder 10 zetels en D66 is ook niet zomaar 15 zetels kwijt.

13. De onvrede over de vorige coalitie is het prominentst.
Die 35 zetels zijn niet verdeeld over nieuwkomers, maar herverdeeld over partijen en bewegingen die bestaan bij de gratie van afsplitsing van de moederpartij.

Geert heeft een aanloop van in totaal 25 jaar genomen. Dat zegt dat dit tijdsgewricht en de media die als platform dienen, een doorslaggevende rol hebben gespeeld bij de verkiezingswinst van de PVV. Andere partijen waren toondoof en kunnen nu niet werkelijk verrast zijn.

14. Politici negeren dat verschillende culturen elkaar niet accepteren en de democratie níet als hoogste goed zien. Het grootste probleem is dat géén moeite is gestoken in integratie.
Hier komt de anekdote. Ik houd niet van anekdotisch bewijs, maar ik ben wel iemand die goed inzicht heeft in hoe het leven in de wijken werkt.

In mijn vorige wijk waren de conflicten met statushouders níet tussen Nederlanders en statushouders, maar tussen statushouders en migrantenfamilies van de tweede generatie. De culturen botsten onderling. Ik merkte ook dat de laatste groep sympathieën kreeg voor uiterst rechts.

In een doorsneewijk met koopwoningen en huurwoningen door elkaar zagen migranten van de tweede generatie, asielzoekers en statushouders als indringers. Het is niet zo dat alle culturen elkaar accepteren.
Ik heb genoeg meegekregen van de onvrede die het gevolg was van het beleid van voorgaande coalities: er is geen enkele moeite gestoken in integratie. Nieuwkomers die niet weten wat een rechtsstaat inhoudt, kijken ook anders naar het respecteren van grenzen en eigendom van buren.

Culturen botsen, zo stonden ook twee Antilliaanse families van verschillende eilanden elkaar naar het leven. De politie is een paar keer geweest toen er 's nachts werd gevochten, maar voor de rest bleef en blijft het borrelen. Er hoeft niets te gebeuren of het laait weer op.

Ik heb in het verleden al bericht over deze realiteit en door ervoor te kiezen om niet in verhullende taal te spreken, werd ik uitgemaakt voor "Vuile PVV'er" en rechtsextremist. Alleen maar door de realiteit niet mooi te praten. Ik ben geen racist of rechtsextremist als ik onder ogen zie dat de coalitiepartijen niets met de heersende teneur over conflicten en onvrede in de wijken hebben gedaan. Het belangrijkste falen is dat respect voor de democratie niet vanaf het begin duidelijk is gemaakt.

Matraswoningen
Een buurman van me sprak zich uit over de nachtelijke overlast van families uit een matraswoning. De 10 kinderen gingen om 04:00 voetballen en belden om die tijd bij deze buurman aan omdat de bal over de schutting vloog. Hij werd voor "homo racist!" uitgemaakt door de "moeder".

Dit was de eerste probleemfamilie van de 4 statushouders die in de wijk zijn geplaatst. De grootste conflicten waren tussen een Syrisch gezin, een Afghaans gezin, een Afrikaans gezin en de Antilliaanse gezinnen. Nederlandse racisten vielen ons lastig (klote-"Polen", "verwaande Indonesiërs").

 
Het is schromelijk onderschat dat andere culturen niet tolerant zijn. Migranten zien elkaar niet als gelijken en asielzoekers en statushouders worden als bedreiging gezien door migranten die hier al twee generaties zijn gevestigd (en vasthouden aan hun eigen cultuur).

Polarisatie, falende integratie, sociale segregatie [ Ik ben geen "vuil extreemrechts" als ik de alledaagse realiteit onomwonden bespreek]

De polarisatie in de samenleving wordt vaak toegeschreven aan de groei van sociale media. Het is altijd "U vraagt, wij draaien". Sociale media beantwoorden aan de behoefte om openlijk over maatschappelijke onderwerpen te schrijven. Het probleem ontstaat als mensen daarin blijven hangen vanwege het gebrek aan echte interactie. Er komt geen repliek, mensen kiezen ervoor om gelijkgezinden te vinden en zo wordt volharding in de eigen beleefwereld gevoed.

Polarisatie is m.i. toe te schrijven aan meerdere factoren die in elkaar grijpen. Met de verstedelijking wonen burgers gemengd. Met verschillende sociale klassen en culturen wordt van burgers verwacht dat ze zelf een leefbare woonwijk kunnen vormen. Het is te idealistisch om te denken dat het vanzelf goed gaat. 

Ik houd niet van anekdotisch bewijs, maar leef zelf met de consequenties van een beleid van iedereen door elkaar plaatsen en de gevolgen aan de burger overlaten. Ik kom uit een normale woonwijk (gezinswoningen met een WOZ-waarde tussen de 250.000-300.000 euro) met koopwoningen, huurwoningen uit de vrije sector en huurwoningen uit de sociale sector die in één straat staan.

Gentrificatie was niet het doel, want mijn ouders en andere huurders in ons gedeelte van de straat, hadden de optie om onze huurwoning te kopen. Bij de start van de huur werd die optie al geboden (door het schimmelprobleem in het vastgoed hebben ze van de koop afgezien). Bij de oplevering van de wijk werd het woonbeeld bepaald door hogeropgeleiden en er was een gedeelte met mensen uit de arbeidersklasse. Een enkele bewoner was een rentenierende oude Nederlander uit de streek.

Overlast van een multi-probleemgezin met zware intellectuele beperkingen
De plaatsing van een multi-probleemgezin verstoorde de rust in de woonwijk voor het eerst. Twee zwakzinnige ouders met drie kinderen, een minnares van de vader, een buitenechtelijk kind en een boze echtgenote kregen intensief gezinsbegeleiding om te kunnen leven. Het voorkomen van overlast bij andere bewoners had geen prioriteit, het welzijn van het gezin stond op de eerste plaats. Omdat het bewust beleid was, hebben de verhuurder, de gemeente en sociaal werk niets gedaan om de overlast te beëindigen. 

De brandweer en politie stonden er in de begindagen wekelijks op de stoep; de eerste om de bewoners 's nachts uit het huis te halen en alle ramen en deuren open te zetten, of om te blussen; de tweede om echtelijke ruzies te sussen. De familie vervuilde de boel, zorgde voor geluidsoverlast, stond ongevraagd ineens in tuinen van buren na over de schutting te zijn geklommen. Ze hebben de schutting van mijn buurvrouw daarbij vernield.

Meerdere gezinnen met een lage sociale status en lage cognitieve capaciteiten werden in het sociale huurgedeelte van de straat geplaatst. Dat leverde geen sociale integratie op. Het is niet mogelijk om mensen met diverse sociale en cognitieve problemen werkelijk te laten samenleven met mensen met normale of hogere cognitieve capaciteiten. Dat is een illusie. De beperkingen leidden vrijwel altijd tot overlast en ieder gezin met beperkingen moest intensieve begeleiding ontvangen om enigszins normaal te kunnen leven in een woonwijk. Het is niet de taak van buren om sociale en mentale problemen van dergelijke gezinnen te ondervangen, daar is echt professionele hulp voor nodig.

Statushouders onder de VVD-coalities: matraswoningen en ontruimingen
Na 2010 werden statushouders in de wijk geplaatst. Het gaat om 4 gezinnen. Alle vier de woningen van statushouders moesten uiteindelijk worden ontruimd. Daardoor kwam aan het licht dat statushouders matraswoningen waren begonnen, waar veel meer bewoners woonden dan waar de woning capaciteit voor bood. Het huis van een Afrikaans gezin moest met drie zeecontainers worden ontruimd. De containers werden afgeladen met vuilniszakken en matrassen. In een huis voor 3 gezinsleden bleken 15 mensen te hebben gewoond. De kinderen van het Afrikaanse gezin spraken Nederlands, hun moeders konden Nederlands verstaan en spraken gebrekkig Nederlands.

Voetballen om 04:00 's nachts en een zwaar verpauperde woning met meer dan 10 kinderen
Het eerste grote conflict ontstond toen de kinderen 's nachts om 04:00 gingen voetballen en de voetbal bij een overbuurman in de tuin belandde. Ze belden hem wakker omdat ze vonden dat hij de bal uit de tuin moest halen. De buurman deed zijn beklag bij één van de moeders: ze moest al haar gezinnen eens bijbrengen dat je dit niet kunt maken. De "moeder" riep 'Homo! Racist!' en begon spullen uit haar tuin in het rond te slingeren. De politie stond er een aantal keer op de stoep, maar de nachtelijke overlast werd alleen maar erger. De rust keerde tijdelijk terug toen de bewoners van de matraswoning naar België bleken te zijn gevlucht. Het huis was sterk vervuild en moest van boven tot onder worden uitgekamd.

Kleine kinderen die na 23:00 nog in luier over straat lopen zonder ouderlijk toezicht en het ontbreken van respect voor de eigendomsrechten van anderen
Twee andere statushouders werden in dezelfde periode in de wijk geplaatst, in een bovenwoning. De statushouders kwamen uit Syrië en Afghanistan. Beide gezinnen maakten er een gewoonte van om hun vuilniszakken en grofvuil (meubilair) naar beneden te smijten, in de tuin van de onderburen. Omdat één van de gezinnen een hekel leek te hebben aan hun Duitse onderburen, een echtpaar van eind 80, voetbalden de kinderen en hun ouders opzettelijk tegen de voorruit van dit Duitse echtpaar. 

De jongste zoon van de statushouders, een kind van ongeveer 3 jaar oud, liep om 23:00 's avonds in het donker nog in zijn luier over straat. Zijn ouders hadden geen idee waar hij rondhing. Zijn iets oudere broertje had een fiets gejat, een poging gedaan om de fiets te slopen door erop te stampen en samen met een andere knul de fiets in de bosjes gedumpt.

Een Syrische vwo-leerlinge die naar haar broertje in luier moet luisteren
De dochter van het Syrische gezin zat op het gymnasium. Zij moest naar haar babybroer in zijn luier luisteren. De wil van dat joch in zijn luier was wet. Zijn zussen hadden te gehoorzamen. Bij het Afghaanse gezin was de wil van het zoontje ook wet. Op ongeveer 8-jarige leeftijd had hij heftige driftbuien. Zijn moeder en enige zus mochten hem niet terechtwijzen, want dan kregen ze van de vader des huizes op hun donder. In één van zijn driftbuien heeft de jongen de ruit van zijn eigen voordeur ingetrapt. Ook deze woningen moesten uiteindelijk worden ontruimd en uitgekamd. Het laatste "gezin" van statushouders woonde samen met vijf andere gezinnen op een bovenwoning. Deze familie sprak helemaal geen Nederlands.

In alle gevallen verliepen de problemen met statushouders hetzelfde: er was nachtelijke overlast, ouders spraken niet of gebrekkig Nederlands en weigerden pertinent met buren om te gaan (omdat ze een matraswoning te verbergen hadden), dochters moesten naar de pijpen van een jong broertje dansen, de wil van de zoon des huizes was wet, ook als dat het aanrichten van vernielingen betrof, er was ernstige vervuiling en de eigendommen van andere buren werden niet gerespecteerd. Deze mensen komen uit landen of samenlevingen waar eigendom en vrijheid niet vanzelfsprekend zijn en waar democratie niet als het hoogste goed wordt beschouwd. Dat een babyjoch in een luier het voor het zeggen heeft en niet mag worden opgevoed door de dames van het gezin, is de grootste gemene deler.

Het is geen integratie als statushouders in een wijk worden geplaatst en de gevolgen van hun leefgewoonten en culturele opvattingen op het bord van de buren worden geplaatst. Het is al helemaal van de zotte dat een buurman die de nachtelijke overlast door kinderen die zonder toezicht om 04:00 buiten gaan spelen bespreekbaar maakt, wordt uitgemaakt voor "homo, racist!".

De statushouders waren altijd aardig tegen ons, omdat ze kennelijk doorhadden dat wij geen Nederlanders waren. Wij zijn geassimileerde Oost-Slaven met Aziatische invloeden. Door onze buren zijn wij altijd als buitenstaanders beschouwd en het was vanaf het begin voor de statushouders duidelijk dat wij net zo "on-Nederlands" zijn als zij. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat degenen die níet door deze gezinnen werden gemogen, zoals het oude Duitse echtpaar, onder vernielingen en overlast heeft te lijden.

Segregatie is geen succesverhaal
Het zijn geen argumenten om aan te voeren dat Nederlanders ook best asociaal kunnen zijn en voor overlast zorgen. Natuurlijk doen echte Nederlanders dat. Dat neemt niet weg dat er fundamenteel iets mis is met overlast door statushouders en matraswoninghouders in gemiddelde woonwijken. Het is ook geen argument dat het in de meeste gevallen wel goed gaat, want de overheid trekt de handen ervan af en de burgers zijn aan de grillen overgeleverd. Door te vergelijken met ergere situaties of de verantwoordelijkheid neer te leggen bij omwonenden, wordt segregatie nog geen succesverhaal. Dat de dochter van het gezin met statushouders in staat was om gymnasium te doen en daarmee een succesverhaal aflevert, heeft ze te danken aan haar eigen intelligentie, niet aan de wijze waarop ze door haar ouders werd genegeerd omdat haar broertje als enige rechten heeft.

Ik benoem alles zoals het is, als realist. Ik weiger mij ergens op het spectrum van politiek links of politiek rechts te laten plaatsen, omdat ik niet associeer met één van de uitersten. Ik neig weliswaar in vele opzichten naar midden-rechts, maar geen enkele partij of groep doet recht aan een realistische kijk op de wereld. Ik zou alleen al nooit met de achterban van de zittende politieke partijen kunnen associëren. 
Iedere poging om iemand politiek te nagelen vind ik ook een beperkende, nare beweging. De eerste stap om politiek kleur te bekennen wordt gedaan door iemand vriendschap en gelijkgestemdheid in het vooruitzicht te stellen. "Welkom bij de club". Een welhaast sektarische poging wordt gedaan iedereen te overtuigen: "Stem links!", "Stem rechts!", "Ga je ook flyeren?", "Ik stem....jij toch ook?!", "Stem voor een beter Nederland", "Stem voor de toekomst", "Waarom stemt niet iedereen links?", "Waarom stemt niet iedereen rechts?"

Passief-agressieve retoriek en het gebrek aan "live" interactie reduceert het openbare debat tot "links-rechts"-denken
Dat laatste, "Waarom stemt niet iedereen links/rechts?", is de meest passief-agressieve uiting. Mensen die dit zeggen, uiten met een zogenaamde retorische vraag dat je helemaal van de pot bent gerukt als je weigert om je in een hoek te laten drukken. Die polarisatie wordt versterkt doordat mensen niet in levenden lijve met elkaar worden geconfronteerd en dus alles ongestraft de ether in kunnen slingeren. De polarisatie wordt versterkt doordat mensen hun mening met alle middelen opdringen aan anderen. Bovendien mengen mensen van diverse intellectuele pluimage zich in het maatschappelijk debat en wordt dagelijks een stortvloed aan teksten geplaatst door mensen die niet logisch kunnen redeneren.
Mensen met extreem weinig zelfinzicht en begrip van hoe de wereld in elkaar zit, hebben ook stemrecht en dragen ook bij aan het maatschappelijk debat. Ze weten soms niet hun eigen opvattingen te identificeren of een eigen standpunt te bepalen en varen op de gedachte dat een partij of beweging positieve verandering zal brengen.

Gebrek aan integratie komt door de teruggetrokken overheid die alles maar aan de burger overlaat en alle voorzieningen heeft afgebroken (waaronder werkvoorzieningen/begeleiding naar werk)
Met alles dat door elkaar woont, leeft en werkt of niet werkt en een teruggetrokken overheid die alle voorzieningen decennia geleden al heeft uitgekleed, is dit een explosieve situatie. Het is al niet langer leefbaar. Wij ondervinden het in onze woonwijken dagelijks. Het is "normaal" geworden dat Nederland in no-go-areas is opgedeeld. Dat burgers na een bepaalde tijd 's middags niet meer over straat kunnen. Linksom of rechtsom is deze situatie niet zomaar te keren. Dat kan alleen als een overheid opstaat die de handen durft te branden aan optreden en stoppen met snijden in voorzieningen.

People projecting their own negative views on other people are toxic (on the trash that comes from opening up on loneliness and giftedness)

Opening oneself up to the world with true emotions creates vulnerability. Not the weak sense of vulnerability. 

I regularly cover topics on loneliness, female peer envy and giftedness. These topics are considered controversial. For two main reasons:
1. Describing yourself as being regarded attractive or intelligent by others is not done in a world where fake humbleness is appreciated more than speaking out openly;
2. Honesty on topics like (severe) loneliness or not enjoying life even though one has put in all efforts to make life better or find friends, infringes with people's tendency to sugarcoat inconventient topics. 

Add to that the strange tendency from some people to feel offended by other people's accounts of loneliness and experiences with giftedness and friendships and project their negative feelings on the person that has shared their experiences openly.

As for me, I chose to open up to lift the taboo on loneliness and myths on intelligence and giftedness that are detrimental. To be able to judge me, you have to stand in my shoes. No one can describe my experiences better than I do.

I could cover sweet, nonsense topics. I could copy-paste cat memes. But I don't. I put myself in the situation of attracting bitter comments without ever contributing to bitterness myself.
A few times, I received hate messages. One remarkable message sums up how uptight people can be, seeing negative in everything:

"I have read all your messages on loneliness and giftedness. You, yes, you are just an attention wh*re! You are just thinking highly of yourself! I saw your content! You should stop looking down on other people".

This one felt that my acknowledgement of being gifted or even highly intelligent, meant looking down on them. What was worse, they saw my content and my pictures and felt offended by the fact that I am lonely.

What is happening there, is the strange paradox: I should not be unhappy in life, because I am assumed to think highly of myself and because I don't shy away from the topic, I find people trying to talk down on me. This is a kind of bullying to make them feel better about themselves.

Strange thing is: it is none of their business. Even if I felt highly of myself, how could that offend any other person? 

My views on loneliness and giftedness are fairly easy to digest:

1. Most people are wired for companionship. It is perfectly normal to feel lonely when humans have no adequate social bonds. It does not matter how self-sufficient you are, how comfortable you are with your own thoughts; most humans will feel lonely when they lack strong social bonds. Craving strong (intimate) bonds with other humans does not make one needy nor does it mean that one cannot tolerate their own feelings and thoughts when being alone. Enjoying company is a perfectly human tendency;

2. Giftedness can lead to situational loneliness, which occurs when the need for adequate companionship is not met because peers or people in the immediate circle are too different at a functioning level.
This is a fine-tuned phenomenon. I can only tell from my account that I am a quick thinker, I am very talkative, witty, a bit sarcastic and I can sense almost everything.

I don't find satisfying relationships by mingling with just everyone. I am not interested in low life topics like talking about other people, trends or binge-watching. The people in my neighborhood love binge-watching, days on end. They also love fighting over minor things.

The stigma surrounding intelligence is also a major contributor to loneliness. I had my best friend asking me whether I found him stupid, while never a second I'd have thought that. I enjoyed his company.
It is relatively clear why. I love being around uplifting people who are able to enjoy company as much as I do. In my home, I have always been as open as to have people just pop in and out. I can't do that now as I was forces out of my home following my mother's death. Now I live in a no-go area and I can't have former neighbors come over to my building.

Afgunst van vrouwelijke leeftijdsgenoten en uitsluiting. Een geniepige vorm van pesten.

Van mijn moeder maakte ik als kind van heel dichtbij mee hoe ze te maken had met vergaande afgunst van leeftijdsgenoten. Ze kreeg er de "schuld" van als mannen voor haar vielen bij een kennismaking en ze was niet welkom op het huwelijk van haar beste jeugdvriendin. Ze mocht haar niet meer bellen en niet op visite gaan, omdat haar vriendin bang was dat haar man gevoelens voor mijn moeder zou krijgen.

Als het over pesten gaat, dan is het stereotype de openlijke belediging, bedreiging of zelfs crimineel gedrag, zoals terreur en mishandeling. Sommige vrouwen zijn er echter goed in om onder de neus van iedereen geniepig toe te slaan. Micro-agressie, cliquevorming, beledigingen verpakt als complimenten en uiteindelijk sociale uitsluiting zijn typische vormen van vrouwelijk pestgedrag. 

Mijn moeder werd door vrouwelijke collega's van haar leeftijd die afgunstig waren, er fijntjes op gewezen dat ze wat meer eten moest opscheppen. Toen ze nog in de puberteit was werd haar gewicht door klasgenoten nauwlettend in de gaten gehouden. Ze kreeg het vaak te horen dat ze vast op de kilo's lette. Ze hield niet van zoetigheid of Nederlandse borrelplanken (kaas met een druifje...) en dat was voor anderen een excuus om haar voor iemand met een "eetstoornis" uit te maken. Het was een obsessie voor leeftijdsgenoten om "iets" te ontdekken om kritiek op te geven.

Als iemand met een van nature smalle lichaamsbouw (zelfs ik pas haar jurken niet, ze had maat 34, nog voordat "vanity sizing" intrad) en felle, groene ogen met een lichtgetinte huid werd ze als exoot gezien. Mannen wilden haar, omdat ze haar als een Spaanse of donkere Russin zagen. Op feestjes en verjaardagen werden er altijd foto's van haar gemaakt door mannelijke gasten. Ze kreeg zelfs een keer een serie foto's thuisgestuurd toen ze simpelweg bij een kennis op een "Hollandse kringverjaardag" was geweest. De man had erbij gezet dat ze goud kon verdienen met haar uiterlijk. Ze vond dat allemaal niet belangrijk. Ze was intelligent en zat niet te wachten op al dat gedoe.

Mij is het hetzelfde vergaan. Ook ik ben mijn hele leven voor anorect of uitdager uitgemaakt. Ik heb na mijn 12e geen echte vriendinnen meer gehad. Niet omdat ík geen vriendschappen kan aangaan/een bitch zou zijn, maar omdat het in de echte wereld niet waar is dat vrouwelijke vrienden aan je voeten liggen als je door anderen als aantrekkelijk/charismatisch/verleidelijk/krachtig, noem het maar op, wordt gezien. Het beeld van de populaire, aantrekkelijke meid is een mythe. Jongeren en volwassen vormen vaak cliques en cliques willen helemaal geen bedreiging in hun buurt. De leider wil aantrekkelijk zijn en als ze denkt in het niet te vallen bij een nieuwkomer of buitenstaander, dan wordt de bedreiging weggewerkt met micro-agressie.

In mijn geval was het met kleine spullen die werden gejat, vernielingen, de verspreiding van het gerucht dat ik anorexia zou hebben en dat ik als kind al naar de plastisch chirurg was geweest voor siliconen en het gerucht dat ik mannen af zou pakken (de bizarre opvatting alleen al, een man die zich "af laat pakken"). Je zou denken dat het alleen was voorbehouden aan de scholengemeenschap waar ik op zat, maar op de universiteit maakte ik een ander soort micro-agressie mee. Daar deed een leeftijdsgenoot zich voor als vriendin, ongevraagd nog wel, om constant opmerkingen te maken over wat ik droeg, wat ik deed, over alles. Ze had mijn aantekeningen gejat en zat over me te kletsen toen ik binnenkwam.

Het lijkt misschien allemaal niet heftig. Een vriend van me zei "Je hoeft je er toch niets van aan te trekken?". Dat doe ik ook niet. Ik ben er niet rouwig om, om geen slechte vriendschappen met afgunstige leeftijdsgenoten te hebben (gehad). De essentie van wat ik deel, is ook niet "Kijk mij eens mooi zijn"/"Kijk mij het eens zwaar hebben".

Het gaat erom dat vrouwelijke afgunst heel ingrijpend kan zijn, omdat anderen zich in deze subtiele pesterijen laten meeslepen. Ik heb het al vaker gedeeld: ik ben al mijn mannelijke vriendschappen ook kwijtgeraakt, omdat hun vriendinnen en verloofden er níet achter stonden dat ze nog met me omgingen. Voor mij is het gevolg toch echt dat ik beperkt ben in mijn sociale contacten. Het vervelendste is, dat het niet bespreekbaar is.

Want victim-blaming is altijd (latent) aanwezig. Als een meisje of vrouw geen vriendschappen heeft door afgunst, dan zal ze wel een bitch zijn. Ze zal wel koel zijn. Ze zal wel iets doen waardoor ze zichzelf impopulair maakt. Want iedereen heeft ineens "een bloedmooie, razend aantrekkelijke zus/buurvrouw/achternicht/vriendin van een vriend/kennis van een kennis die wél volop met vriendinnen op pad kan omdat ze een geweldig sociaal leven heeft en wordt gewaardeerd om haar schoonheid én vriendelijkheid".

Met alle vormen van pesten, intimidatie en seksuele terreur krijgt de betrokkene de schuld. Ik neem daar geen genoegen mee. Ik vernietig iedere vorm van victim-blaming. Ik spreek mensen erop aan als ze onzin verkopen in de trant van "Wat doe jij zelf dan", "Ben je wel duidelijk genoeg in je grenzen aangeven" en "Waarom wordt mijn knappe buurmeisje dan niet buitengesloten of gestalkt door mannen?" Dit soort argumentatief bedoelde troep gaat niet over stijlfiguren of werkelijke kanttekeningen; het zijn manieren om iemand de mond te snoeren. Mannen die dit doen hebben slechte intenties. Ik ben niet gemaakt om een willekeurige man op straat te pleasen, ik heb ook niet de plicht om me constant te verdedigen en ik wil niet vogelvrij worden verklaard zodra ik me op de openbare weg begeef.

Iedereen zou afgunstige mensen, pestkoppen, seksueel intimiderende losers en victim-blamers het deksel op de neus moeten geven. Het gaat mij ook niet te ver om victim-blamers en meelopers de rug voorgoed toe te keren.

Prestatiedruk ~ organisatie ~ psychologische spelletjes op de werkvloer

Het is nogal geliefd om te zeggen dat de wereld anno 2024 veeleisend is en dat de prestatiedruk hoog ligt in de westerse maatschappij.

Ik denk daar genuanceerd over. Het dagelijks leven is juist extreem gericht op entertainment en "ontspannen!", "Neem je tijd!", "Denk aan je pauzes!", "Je werk kan morgen ook wel worden afgerond". Ieder onbewaakt moment zitten mensen van alle leeftijden op hun telefoon om naar onzinfilmpjes te kijken of te gamen. 

(Het is overigens niet zo dat sociale media en smartphones de mens minder sociaal hebben gemaakt. Het is niet zo dat passagiers vóór 2010 wel met elkaar in gesprek gingen in de trein, of dat er op straat diepere conversaties plaatsvonden. Mensen zijn blij dat ze geen ongemakkelijke stiltes meer hoeven te verduren. Het "liftstaren" met onbekenden wordt zelfs ondervangen door tussenkomst van de telefoon)

Wat is prestatiedruk eigenlijk? Op de universiteit ging het geregeld over de druk om alle tentamens en de scriptie te moeten halen, bijbanen te hebben en voor naasten te zorgen. Dat is niet anders dan voor de vorige generaties. Het is niet extreem om van een student te verwachten dat de tentamens worden gehaald. 

Zo is het ook niet veeleisend om te verwachten dat werknemers, managers en ook werkgevers doen waarvoor ze worden betaald. 

Ik heb precies gezien waar het wél aan ligt, dat mensen onredelijke druk ervaren.
Dat heb ik in enkele grote organisaties bemerkt. Het ligt aan machtsmisbruik, een gebrek aan organisatie en efficiëntie, mentale spelletjes, maar ook aan het ontbreken van een aanspreekpunt.

Als mensen in een organisatie een bepaalde kennisoverdracht missen, geen aanspreekpunt hebben om op gelijkwaardig niveau mee te praten en als het overzicht kwijt is, gaan het tempo en de efficiëntie omlaag. De zaken stapelen zich op, waardoor iedereen uiteindelijk overspoeld raakt. Dit systeem wordt zo in stand gehouden.

Wanneer niemand de leiding neemt, capabele mensen geen autonomie krijgen of niemand openstaat voor kritiek, gaat de moraal omlaag. Mensen werken dan met een blik van "Het zal wel" en "Iedereen doet maar wat".

Vaak wordt gepleit voor meer salaris. Er is niets mis met opkomen voor je waarde en afdwingen dat je inspanningen mogen worden beloond. Het is alleen niet genoeg om de werkdruk in inefficiënte organisaties weg te nemen. 

Ook al hebben leidinggevenden met een dubbele agenda een motief om vooruitgang tegen te houden en zijn dagelijkse inefficiënties voor hun (machts)positie irrelevant, het breekt de organisatie een keer op. 

Ik vind het zelf zonde van de tijd en capaciteiten om mee te bewegen in machtsverhoudingen en zie er ook niet het nut van in om onverschillig te worden. In die context wordt assertiviteit als confronterend gezien. In de Nederlandse cultuur en in dit tijdperk is passief-agressief gedrag sowieso de norm. Mensen houden hun mond net zolang tot ze wrok koesteren en ventileren hun ongenoegen door achter de rug van anderen om te lullen. Of ze uiten zich uiteindelijk en verliezen zich in ordinair jijbakken ("..maar jij!").

Ik kan diplomatiek doen en mijn visie altijd voor me houden. Ik kan ook passief-agressief worden en mijn gevoelens verbergen. Dat is conformerend gedrag. Het heeft niets van doen met de inhoud van het werk, maar alles met inspelen op beweegredenen van anderen. Het is zonde als ruis in de vorm van politieke spelletjes de overhand heeft, maar het zou wel heel naïef zijn om te denken dat prestaties en efficiëntie overal voorop staan. 

Ervaring met slinkse tactieken op de werkvloer

Net 16 was ik, toen ik bij een grote zorgorganisatie aan de slag ging. Het was één van de zorgreuzen van ons land. Ik weet dat de norm is om niet negatief over een werkgever te spreken. Dat is nu juist het geniepige; je mag als voormalig werknemer nooit spreken over de listige tactieken binnen een organisatie. Ik doe dit in abstracto, omdat het geen persoonlijk verwijt is en mij ook niet persoonlijk trof. Het is wat ik van dichtbij observeerde.

Tijdens een sollicitatie en eerste periode op de werkvloer gaat het over "heeft de werknemer de juiste vaardigheden, attitude en past de werknemer binnen de cultuur?". Soms worden al vroeg promotiemogelijkheden in het vooruitzicht gesteld: "Als je voldoet, kun je in aanmerking komen voor een hogere functie". 

"Als". 

De leidinggevende, een coördinatrice, had haar post in het midden van de afdeling. Die positie zou nodig zijn om toegankelijk te zijn voor werknemers. Er werd op de werkvloer gesproken alsof er vuurballen uit het kantoor kwamen. Collega's waren niet gespannen door de hoeveelheid cliënten/patiënten die we de hele dag door moesten verplegen, maar door de gedachte dat ze ieder moment op de vingers werden gekeken. 

Onze weken werden volgeplempt met vergaderingen. Zinloze, eindeloze vergaderingen. Je kunt eens in de zoveel maanden cijfers presenteren en themabesprekingen houden over profilering van een afdeling binnen de organisatie en over de verplichte registraties in het ICT-systeem. Iedere week zulke bijeenkomsten houden irriteert de werknemers,  is doelloos en contraproductief. Maar de efficiëntie stond duidelijk niet voorop.

Het behoud van de status quo werd vooropgesteld. De vinkjesmentaliteit die niet alleen een hinder was voor patiënten, maar ook voor werknemers, was voor het zelfbehoud van de organisatie; de organisatie beriep zich als geheel op "Wij móeten nu eenmaal aan dit systeem voldoen"- die berusting heerste. Onderling werd erover geklaagd, maar werknemers die voorstelden om het efficiënt aan te pakken, werden als probleem gezien. Die bedreigden de status quo; niet-functionele posities in hogere echelons zaten niet te wachten op verbetering. Dus gingen we weer naar vergaderingen over "Hoe moeten we het aanpakken?!", zonder dat een oplossing werd gewenst.

Mensen die een intense vergaderdrang hebben, willen geen structurele verbetering. Ze willen plannen, praten, plannen, praten. Ze zijn uit op obstructie. Bijna niemand wil dat ondergaan, maar mensen durven geen "nee" te zeggen. 

Op vergaderingen bracht het team gezamenlijk punten aan waar we tegenaan liepen. Eén iemand voerde het woord. Vervolgens werd diegene compleet afgezeken door de coördinatrice. Ze maakte mijn collega verwijten: het zou allemaal háár ervaring zijn en niet de ervaring van het hele team. De rest liet haar barsten door niks te zeggen. Ik heb het onderbroken met het voorstel om het samen op te lossen. Collegialiteit is voor mij belangrijk. Je kunt het niet maken om als team iets naar voren te brengen en erop toe te zien dat de woordvoerder alle blaam krijgt. Haar woorden werden bovendien verdraaid, ze werd afgeschilderd alsof ze haar werk niet zou hebben gedaan. 

Het weerleggen van het betoog van de coördinatrice werd niet gewaardeerd. Ze had de tactiek om dan over te gaan op een monoloog, om eventuele kritiek bij voorbaat te pareren, sectorbrede problemen tot persoonlijke problemen van werknemers te verdraaien en de ander te vermoeien. Iemand die een lang betoog houdt waarbij niemand mag onderbreken, doet dit om de ander te vermoeien. Dit is manipulatief gedrag en micro-agressie. 

Mijn directe collega werd door de coördinatrice een worst voorgehouden. Ze was op een promotiemogelijkheid gewezen. Tijdens het gesprek kwam de coördinatrice met een waslijst aan wat er allemaal niet zou deugen. Mijn collega zou cliënten grof bejegenen. Wat hadden ze als "bewijs" over haar verzameld? Dat andere collega's hadden verteld dat mijn collega een cliënt bij de voornaam zou hebben genoemd! Deze mentaliteit is giftig: qua inhoud heeft het niets om het lijf, maar de intentie is om wantrouwen tussen collega's te voeden. Bovendien zijn uitspraken als "Moet ik nu kiezen tussen wat je collega's over jou zeggen, of aannemen dat jij de waarheid spreekt en dat je collega's leugenaars zijn?" megalomaan, in dezelfde stijl als "Je bent vóór of tegen mij". Het is een cirkelredening, maar dan met een persoonlijk verwijtende twist. 

Herkenbaar in iedere dysfunctionele organisatie is dat roddelen wordt gevoed, dat mensen ertoe worden gemanipuleerd om iets te bekennen dat ze niet hebben gedaan (uitspraken als "Ga bij jezelf te rade, je bent je niet overal van bewust" en "Ik begrijp het best als je iets vergeten bent") en dat een beroep op emotie wordt gedaan. Als niets is aan te merken op een werknemer die een bedreiging vormt voor de dubbele agenda van een ander, wordt geprobeerd om diegene op emotioneel gebied aan het wankelen te brengen ("Weet je wel hoe de ander zich voelt als....").

In dezelfde omgeving waren passieve agressie en micromanagement de norm. Nadat een collega die wél geliefd was bij de coördinatrice, een functioneringsgesprek had gehad, werd een poging gedaan om een wat oudere assistente weg te pesten door te suggereren dat haar reactievermogen achteruit ging. De tijd die ze aan cliënten besteedde werd ineens gemonitord. Ik weet niet hoe het haar verder is vergaan, maar heb wel vernomen dat de valse beschuldigen over haar nog een tijd na mijn vertrek zijn verspreid. 

Als een coördinator niet openstaat voor reflectie en na een halfjaar of een jaar pas uitstort wat allemaal niet zou deugen, is dit geen realistische bespiegeling. Bovendien leidde in dit geval een totaal gebrek aan verdieping in wat er op de werkvloer speelde, tot aannames over het functioneren van werknemers. In plaats van te vragen hoe werknemers iets ervoeren, werden aannames geprojecteerd. Flodders zijn dat, die helemaal niets zeggen over de werknemer. Helaas is het wel zo dat de beoordeling nooit meer eerlijk en integer zal verlopen.

In het bijzonder werden enthousiaste initiatieven van mijn collega neergesabeld. De intenties van de coördinator werden geprojecteerd; de werknemer zou zich in andere zaken mengen door nieuwe projecten voor te stellen of het werk op een efficiënte manier te willen aanpakken. Over de inhoud, dat cliënten tevreden waren en het werk goed werd gedaan, werd nooit iets gezegd. Deze opstelling, niet ondersteunen maar alleen negatieve kritiek uiten zonder open te staan voor de werknemer, raakt een hele afdeling. 

Het was duidelijk dat ze de ontwikkeling van mijn collega wilde tegenhouden. Na jaren ervaring met leidinggeven was zij klaar voor een promotie. Natuurlijk bleef die uit. Ik was niet verbaasd dat een familielid van iemand uit een hoger echelon bleek te zijn aangenomen voor de "opengestelde" vacature. Iemand zónder ervaring en zonder leidinggevende capaciteiten, dat was precies de matigheid die ze zochten. Het voordeel van een incapabele marionet, was dat zij ieder moment kon worden geloosd. 

Manipulatieve mensen op de werkvloer zorgen 8-10 uur voor een gelaten sfeer. Of werk "leuk" is, hangt in grote mate af van de verhoudingen in een organisatie. In dit geval was het psychopatisch dat tegen collega's werd gezegd 'De coördinatrice is je vertrouwenspersoon'. Dat kan niet als de werkvloer van glad ijs is. Overigens was het opvallend dat er geen ruimte was voor humor en eigen inzichten van de werknemers. Een gebrek aan plaats voor uiting van deze zeer normale behoeftes (samen grappen kunnen maken, iets met anderen kunnen bespreken, zelf voorstellen doen), maakt de sfeer onprettig. 

Het was een wespennest met slijmerds, mensen die zwijgzaam hun werk deden en zij die een lach opzetten terwijl ze over de rooie waren. Tegen mij werd gezegd dat ik te assertief was. Ik liet me niet manipuleren en dat vonden mijn collega's ongewoon voor een zestienjarige. Het was de eerste keer dat een collega zei dat hij het iets voor mij vond om advocaat te worden. Daar had hij helemaal gelijk in. 

Waarom de vraag "Vind je je werk leuk" irrelevant is, of beter gezegd: het gaat niet om arbeidsethos. Werkgeluk is vooral afhankelijk van de mate waarin mensen behendig zijn in navigeren tussen de psychologische spelletjes op de werkvloer
Of mensen het naar hun zin hebben op hun werk, heb ik beoordeeld aan de hand van mijn ervaringen. Ik identificeer daarbij de volgende aspecten:

1. Is de werknemer in staat om te navigeren tussen machtsverhoudingen en manipulatie op de werkvloer?
2. Is de werknemer onderdeel van een organisatie waar sabotage tussen echelons plaatsvindt?
3. Heeft de werknemer voldoende autonomie, d.w.z. kan hij/zij beslissingen nemen naar eigen inzicht?
4. Sluit de inhoud van het werk aan bij de capaciteiten van de werknemer?
5. Zijn er voor de werknemer voldoende ontwikkelmogelijkheden?

In het voorbeeld hierboven ging de insinuatie "Merk je ook dat S. wat trager wordt?" er bij de clique op onze werkvloer gretig in. Vervolgens werd gesuggereerd dat een andere ongewenste collega in privacygevoelige gegevens had gesnuffeld. Het was de klassieker: "Weet jij of N. voor het laatst de dossierkast heeft geopend? En heeft ze daar dossiers uitgehaald?"

De leidinggevende had geen enkele moeite om partij te kiezen. Bij voorbaat verdiepte de leidinggevende zich niet in werknemers en de gebeurtenissen op de werkvloer. Dat is bewuste tactiek; als je je niet in de ander verdiept, is het makkelijk om suggestief te zijn, om ervoor te kiezen om roddels over werknemers te geloven en partij te kiezen. Hoe meer je over de persoon weet, des te minder blijft er over om af te serveren als "Ik weet niet genoeg over hem/haar". 

In de minder ingrijpende vorm werd de persoon opgescheept met het geliefde cliché "Je had meer van jezelf moeten laten zien". Net als de trend "Je moet je kwetsbaar opstellen'', gaat het hier niet om echte emoties, maar om maniertjes. Vooral vrouwen denken elkaar onderling te kunnen raken door te stellen dat iemand niet goed in de groep past, of dat andere vrouwen de communicatie van een collega niet begrijpen. Vrouwen met een lager ontwikkelingsniveau spelen graag in op het sentiment ("Weet je wel wat ze over je zeggen") en op cliquevorming. 

Het voeden van een roddelcircuit en partij kiezen tussen werknemers is typisch een laagontwikkelde tactiek
Manipulatief niettemin; de aanstichter weet hoe schadelijk groepsdenken in een organisatie kan zijn. Groepsdenken is m.i. in de eerste plaats organisatorisch; de individuele beoordeling wordt ingeperkt doordat de organisatie een bepaald beslissingsproces afdwingt. De capaciteit van een organisatie kan de beslissingsautonomie inperken. Juridisch verdedigbare beslissingen kunnen worden ondermijnd door capaciteitsproblemen. Dat is logisch. De gebondenheid gaat verder als het groepsdenken in een organisatie dwingt tot een bepaalde uitkomst. "Omdat we dat zo doen" is de meest primitieve manier om dat uit te leggen. 

Groepsdenken lijkt efficiënt, maar dat is het niet als beslissingen juist vastlopen door een onlogisch proces. Het grootste risico is dat beslissingen daadwerkelijk onrechtmatig en niet te onderbouwen zijn. In extreme vorm leidt groepsdenken, onkritisch denken om het voortbestaan van de eigen groep te beschermen, er zelfs toe dat mensen bereid zijn tot genocide. Mensen zijn bereid om leugens over de ander te geloven, om de leugen te gebruiken als verdediging voor onethisch handelen. De gemene deler is dat er altijd mensen zijn te vinden die hun persoonlijke misnoegen (afgunst, een verknipt gezin als basis voor het volwassen leven, eigen tekortkomingen) kunnen uiten door samen te spannen en een ander als gemeenschappelijke vijand te beschouwen.

Zo weten coördinatoren ook dat ze groepsdenken kunnen inzetten om een onveilige werksfeer te creëren, waarin iedere werknemer het slachtoffer kan worden van pesterijen in de vorm van een roddel en sabotage.

Een leidinggevende die werknemers slinks terroriseert met psychologische spelletjes, zorgt ervoor dat werknemers geen vertrouwenspersoon op de werkvloer hebben om kwesties mee te delen. Mensen worden bang om steken te laten vallen, zijn opgelucht als een collega een "fout"  heeft gemaakt en vermijden het delen van ervaringen en informatie. In een werkomgeving waar collega's tegen elkaar worden opgestookt, kan niemand in vertrouwen worden genomen. Immers kan een opmerking zonder slechte intenties (voorbeeld: "Collega A. is echt eigenwijs!") bewust worden verbogen tot het tegenovergestelde: "Mijn collega heeft negatieve uitspraken gedaan over A.". 

Als collega's legitieme redenen hebben om kritiek te uiten op de samenwerking, bijvoorbeeld als een collega zo laks is dat opdrachten keer op keer worden verknald, dan is het lastig om te laveren tussen "Er niets over zeggen, omdat de leidinggevende het als kruit kan gebruiken om te verschieten als het van pas komt", of "Melding maken bij een vertrouwenspersoon, omdat je niet de schuld wilt krijgen van oncollegiaal gedrag van een collega dat het werk echt in gevaar brengt, met het risico dat een onbetrouwbare leidinggevende er lucht van krijgt".

Een ander belangrijk aspect aan werkgeluk is afhankelijk van sabotage tussen verschillende echelons. Dubbele agenda's zijn gebruikelijk in organisaties
Het is een naïeve opvatting dat iedere organisatie of iedere sleutelfiguur integere doelstellingen heeft en dat alle onderdelen van een organisatie hun formele doelstellingen najagen. Niet ieder onderdeel van een organisatie heeft er belang bij om goede resultaten te behalen. Bij de tweede grote organisatie waar ik werkte, lag het bestuur overhoop met lagere echelons. Op de werkvloer was de doelstelling formeel gezien om iedere maand positieve resultaten te behalen, maar de facto werd vertraging juist aangemoedigd. IJverige werknemers waren een obstakel. Ze werden uitgemaakt voor uitslovers als ze meer moeite deden voor cliënten. We werden aangemoedigd om zo lang mogelijk pauze te houden en vroeg te stoppen met het werk. We werd ook voortdurend uitgenodigd voor besprekingen. Vergaderingen zouden "echt nodig zijn". Het was erop los blaten en snacken onder werktijd. Tegenover het bestuur werd dan geklaagd dat de werkdruk te hoog was om targets te halen.

Ook als sabotage van hogere echelons niet wordt beoogd, is duidelijk dat niet iedereen op ontwikkeling uit is. Het voert te ver om te stellen dat stagnatie wordt nagestreefd, maar instituties en de sleutelposities zijn soms gericht op het behoud van de status quo. Dit verklaart waarom pioniers, mensen met verrassende inzichten en efficiënte werkers het mikpunt van spot worden. Mensen zitten er niet op te wachten dat een organisatie wordt verbeterd; veel werknemers en leidinggevenden willen hun tijd uitzitten en niet te veel moeite moeten steken in vooruitgang. 

Als intelligent iemand met eenzaamheid heb ik niets met clichés en overanalyseren. Ik heb mensen van gelijkwaardig niveau van functioneren nodig!

Er is niet voor iedereen een manier om eenzaamheid te bestrijden. Het heeft niets te maken met mindset, maar met het niet kunnen vinden van gelijkwaardige contacten om nauwe banden mee op te bouwen. Dat zeg ik uit jarenlange ervaring. Tot op de dag van vandaag is het moeilijk om aan gelijkwaardige contacten te komen.

Ik voldoe niet aan het stereotype "eenzame persoon"
Op illustraties over eenzaamheid zijn het altijd trieste, verdrietige, geïsoleerde jongeren die in een hoekje eenzaam zitten te zijn. Ik ben niets van dat alles.
Ik twijfel niet aan mezelf.
Dat maakt mij nog niet arrogant.
Ik zie er bij benadering hautain uit en houd inderdaad niet van volksheid.
Ik vind niet dat iedereen in staat is tot gelijkwaardig sociaal contact en haal er geen voldoening uit om met iedereen om te gaan.

Diepe eenzaamheid maakt mij nog niet wanhopig. Ik ben niet gelukkig, maar ik neem niet met alles en iedereen genoegen. Ik ben een echte realist, geen soft persoon, maar dat maakt mij nog niet een zwartkijker. Ik heb niets met toxische positiviteit, clichédenken, gebagatelliseer, smoesjes, oneigenlijke relativeringen en gebabbel. Dat maakt mij nog niet een hyperkritisch iemand, al vind ik er niets mee mis om veeleisend te zijn.

Ik ben absoluut niet moeilijk in contact.
Met onbekende mensen raak ik vaak aan de praat en ik word soms door mensen al na één kennismaking bij ze uitgenodigd.
Omgekeerd konden mensen bij mij in mijn vorige huis ook gerust binnenlopen.
Ik heb geen last van moodswings of teruggetrokkenheid, dus ik vond het helemaal niet erg als iemand onverwacht bij me op visite kwam. Ik zat regelmatig urenlang met iemand te kleppen.

Geen paradox
Het is géén paradox dat ik niet veeleisend ben wat betreft contact, maar nu geen mensen heb om mee om te gaan. Ik heb recentelijk een paar contacten gehad die niet verder zijn gegroeid tot vriendschappen, omdat de diepgang begon te missen. Als iemand bijvoorbeeld alleen maar over tv-series of de sportschool wil praten of zichzelf heel stoer vindt omdat hij iedereen in het uitgaanscircuit kent, dan ontstaat scheefgroei in de relatie. Ik heb voor de ander respect als mens, omdat hij een goede persoon is, maar er moet ook bepaalde diepgang zijn.

Iemand die iedere keer zegt te zullen helpen als die hulp écht nodig is en dan na een halfjaar belt alsof er niets is gebeurd, kan ik ook geen vriend noemen. Ik ben niet te belazeren.

Ik heb niemand in mijn omgeving om me toe te keren, na het verlies van mijn naaste
Het erge voor mij aan eenzaamheid is dat ik letterlijk niemand in mijn omgeving heb om me toe te keren. Ik heb niemand voor een persoonlijke aanraking, ik heb geen naasten meer, ik heb niemand om echt te kunnen delen. Ik heb vaak verstoorde nachten door de pijn van eenzaamheid. Dan is er ook niemand om even aan te raken of tegen me aan te houden. Dat zeg ik niet om zielig te zijn, ik ben verre van het type om medelijden te willen wekken.

Ik heb niets aan dat softe gepsychologiseer van "Wat heb je gedaan, hoe voel je je daarbij, kun je je ogen dichtdoen en aan een bepaald moment denken, kun je je gedachten daarbij identificeren?". Het helpt geen moer en ik kan dat niet serieus nemen. Een studieadviseur zei eens tegen me 'Jij hebt een stevige persoonlijkheid nodig om mee te praten', daar had ze helemaal gelijk in.

Bovendien is het een zinloze aangelegenheid om altijd maar "negatieve" gevoelens zoals vol inzicht in verlies te willen bestrijden. Zelfs al waren de laatste dagen van 2022 en eerste maand van 2023 traumatiserend, ik heb geen hulpverlener nodig om erover te praten. Ik ben onvoorstelbaar in de steek gelaten, dat dit anno 2023 gebeurt is een gegeven en ik heb inmiddels meerdere mensen op straat gesproken die hetzelfde hebben ervaren bij ernstige ziekte en verlies. Waar ik alleen maar behoefte aan heb, is dieper menselijk contact.

Ik heb te maken met vreselijke omstandigheden die ik niet met iemand kan delen
Als ik het over eenzaamheid heb: ik heb niemand meer in mijn nabijheid tot wie ik mij echt kan wenden. Dat is pijnlijk. Meer dan pijnlijk. Soms is het verstikkend! Ik heb te maken met vreselijke omstandigheden en niemand met wie ik die kan delen. Mensen moeten zich maar eens voorstellen hoe het is om geen naasten te hebben door factoren waar ze geen invloed op hebben, zoals in mijn geval het niet oud worden van de belangrijkste persoon in mijn leven door ernstige ziekte en het niet hebben van familie door gewetenloze assimilatie en door de Staat gesaboteerde remigratieplannen. 

Eenzaamheid heeft niets met negatieve connotaties met alleen-zijn of een laag zelfbeeld te maken.
Ik heb geen schaamte om toe te geven dat ik eenzaam ben en het is ook niet een onterechte impressie dat ik totaal alleen ben; ik ben het echt. Eenzaamheid staat ook totaal los van zelfbeeld/eigenwaarde. Het is niet zo dat een laag zelfbeeld vanzelfsprekend in verband staat met eenzaamheid. 

Over single-zijn voel ik me hetzelfde: ik heb geen negatieve gedachten over het zijn van alleenstaande, ik wil me ook niet identificeren als onderdeel van een koppel en het is niet zo dat levensgeluk afhankelijk is van het hebben van een vriend. Ik heb wel behoefte aan de intimiteit, aan de gezelligheid, aan het lijf van een man. Ik zou willen dat ik in de ogen van een man kon kijken en dat het bij hem ook gelijk raak was; dat ik mijn handpalmen tegen zijn handpalmen kan drukken, dat ik mijn armen om hem heen kan slaan, zijn huid...

Dat verlangen soms uitputtend en pijnlijk is, maakt niet dat ik zomaar iedere man zou willen. Ik ben niet selectief (dat mensen bij het verliefd worden of door iemand worden aangetrokken selectief zouden zijn, bestaat natuurlijk niet). Het is ook niet zo dat niemand op me reageert. Het is het tegenovergestelde. Ik heb tot op de dag van vandaag ontzettend veel te maken met belaging en moet me daarom afzijdig houden in het openbaar. Het is een probleem dat ik te maken heb gehad met mannen die elkaar terroriseerden terwijl ik niets met ze had. Van de zomer was er nog één die mijn nummer bij een busmaatschappij had weten te ritselen en me via berichtjes meldde dat ik bij hem kon komen slapen als zijn gezin op pad was en een buurman van een paar straten verder liet me weten dat hij 's avonds ging kijken of mijn licht aan was en of ik naar bed ging. Ik word gesmoord door dit soort gedrag. Nee, grenzen aangeven helpt niet. Deze mannen hebben iets psychopatisch in hun volharding. Ik ben duidelijk, het lijkt ze alleen maar op te winden om te proberen die grens te overschrijden door ongewenste berichten en nachtelijke telefoontjes.

Het kan zijn dat ik de pech heb om nooit iemand te ontmoeten die bij me past, dat vind ik een pijnlijke en absolute verspilling van mijn gevoelens, mijn verlangen en enthousiasme.

Psychologiserende clichés missen de essentie
Mensen die beweren dat eenzaamheid het gevolg is van gedachten en een "egocentrische" focus, begrijpen de essentie niet. De clichés die vaak worden aangehaald, zijn duidelijk gericht op een gemiddeld of minder intelligente groep lezers.

Deze clichés over eenzaamheid kunnen voorgoed de vuilnisbak in:

- "Het herhalen van positieve boodschappen werkt";
- "Bestrijd negatieve gedachten over eenzaamheid";
- "Eenzaamheid is er alleen maar als je het toelaat";
- "Mensen moeten muren om zich heen afbreken om open te staan voor contact";
- "Mensen moeten werken aan zichzelf";
- "Praat iedere dag met onbekenden, dat levert betekenisvolle contacten op";
- "Je moet leren om je eigen gezelschap te waarderen";
- "Ga in je eentje activiteiten ondernemen, dat neemt de eenzaamheid weg";
- "Als je hoogbegaafd bent, weet je wat je moet doen om je aan te passen om met anderen om te gaan" (Aanpassen om met iemand om te kunnen gaan? Dat is het recept voor inauthentiek en niet-bevredigend contact)

- "Help de minder geprivilegieerden"
- "Het is de angst om alleen te zijn die eenzaam maakt";
- "Eenzaamheid is hetzelfde als depressie";
- "Eenzaamheid komt vooral door een laag zelfbeeld, een hoog zelfbeeld, verlegenheid of introversie";
- "Eenzaamheid is een self-fulfilling prophecy";
- "Het positieve aan eenzaamheid is dat het inspireert en mensen stimuleert om zich open te stellen voor vriendschappen";
- "Denk aan je naasten"

Vooral in het geval van "Help de minder geprivilegieerden" wordt eenzaamheid ten onrechte geringschattend beschouwd als een probleem uit de hoogontwikkelde wereld. In deze opvatting is eenzaamheid een luxeprobleem, alsof de persoon die aan eenzaamheid lijdt de "kleine dingen in het leven niet waardeert"/niet dankbaar genoeg is/niet te maken heeft met ernstige levensomstandigheden. Ook dat gedoe over "Doe iets om je waardevol te maken voor de gemeenschap" miskent dat vrijwilligerswerk niet aan iedereen is besteed en dat het helemaal geen voldoening geeft om zoveel mogelijk contacten op te doen, als het niveauverschil in functioneren gigantisch is. De diepgang mist dan.

Het moet worden erkend dat niet iedereen adequate sociale banden opdoet in het leven en dat dit níet te maken heeft met sociale gebreken, maar het gevolg kan zijn van langdurige situationele eenzaamheid: dat gebeurt, als de mensen in de directe omgeving totaal anders zijn qua niveau en belevingswereld. Ik had gehoopt dat de universiteit een plaats zou zijn waar ik veel intelligente mensen zou ontmoeten, maar dat viel heel erg tegen.

Misvattingen over intelligentie: mensen denken dat intelligente mensen serieus zijn en altijd maar behoefte hebben aan diepgang, maar daar gaan intelligentie en hoogbegaafdheid niet over. Het zijn de mogelijkheden om snel te schakelen en anderen aan te voelen, die meestal niet worden begrepen
De grootste misvatting over intelligentie, is dat ik bloedserieus zou zijn, altijd behoefte heb aan diepgang en niet van onzingeklets houd. Het verschil zit 'm in de nuance, die niet aan een ander uit te leggen is. Het is niet zo dat ik me verheven voel en behoefte heb aan deftige praat/hoogdravende gesprekken. De nuance is dat ik een geboren mensenlezer ben, een tacticus en een snel associatief vermogen heb. 

Als eenzaamheid onder hogerbegaafden écht zou kunnen worden behandeld, dan zou de aanpak anders moeten zijn dan bij andere intellectuele niveaus het geval is. Aandacht voor multidimensionaliteit en verschillende uitingsvormen (voorbeeld: ik ben erg fysiek ingesteld en heb een overactief bioritme) is nodig. 

Soms heb ik contact met intelligente mensen en dan is me direct duidelijk waarom ik deze contacten nodig heb. Ze zijn vaak net zo druk als ik- ik voel me gelijk thuis als ik met een spraakwaterval in gesprek ben. Zij begrijpen hoe het is om vol te zitten met ideeën en dadendrang. Bij mensen met een niet-gelijkwaardig niveau vallen de gesprekken vaak dood. Dat komt door het gebrek aan raakvlakken.

Hoe ik het wel graag heb? Ik stapte eerder dit jaar bij iemand in de auto voor een rit. Ze was ontzettend druk, zelfs ik kon met geen mogelijkheid haar betoog onderbreken. Ik dacht: wat heerlijk. In plaats van dat ik drukke mensen vermoeiend vind, voel ik me er juist prettig bij als iemand veel heeft te vertellen. Omgekeerd hoor ik dat ook. Het gaat niet om iemand platbombarderen met informatie over onderwerpen waar de ander geen snars mee heeft of het ongevraagd delen van details, maar om een veelheid aan thema's waar gelijkgestemden van houden om over te praten. Vooral praten over het leven vind ik boeiend.

Het is een zegen om met mensen te praten die intelligent en sociaal begaafd zijn. Geen aannames, geen clichés/dooddoeners, geen kortzichtigheid. Geen strijd over "ik heb gelijk", geen constant geklets over andere mensen en hun wissewasjes. Het lekkere is om niet alles uit te hoeven leggen, maar elkaar aan te voelen.

Voor mij is het écht nodig om contact te hebben met zulke mensen.

Clichés over eenzaamheid: niet waar, niet zinvol en geen stap richting bestrijding van eenzaamheid