De atmosfeer van het najaar hangt in de lucht. Al een paar weken. Voor mij voelt iedere ontluiking van de lente en herfst als een nieuw begin, met sluimerende fragmenten van herinneringen aan voorgaande jaren. Nu is het anders.
De herfst doet me denken aan het "waiting in limbo". Mijn moeder moest rond deze tijd van het jaar altijd voor onderzoeken. De herinneringen aan de tijd rond de onderzoeken blijven hangen. Ze doemen bij iedere vlaag van de herfst en het voorjaar op. Ik zou nu naast haar moeten zitten. Haar energie, haar humor en optimisme maakten dat ze een opvallende aanwezigheid was, ook voor mensen die haar ontmoetten.
In plaats daarvan is het nu al zes maanden "Nooit meer".
Niemand bij wie ik mijn gevoelens echt kwijt kan.
Nooit meer een reactie als ik iets aan haar wil laten horen.
Nooit meer haar deelgenoot kunnen maken. Dat is wat ik het ergst mis.
Soms denk ik "Stel je voor dat ik een man zou ontmoeten, dan kan ik hem nooit aan haar voorstellen".
De ontwikkelingen in het leven die ik niet kan delen, omdat ik haar nooit oud zal zien worden.
Ik heb geen referentiekader meer.
Ik mis de gedeelde humor. De "inside jokes".
Ik ga binnenkort mijn huis verliezen. Alles wat mijn leven was, is weg.
