Het gemis

Het is de eerste keer in zeven maanden dat ik in het Erasmus MC ben, in hetzelfde gebouw waar mijn moeder de eerste maand van 2023 doorbracht. Het is geen traumatische ervaring om hier weer terug te zijn, maar het is kaal en alleen zo. Ik weet dat ik geen "thuis" heb om naar terug te keren. Ik heb geen familie, geen reden om uit te kijken om naar "huis" te gaan en dan raak ik binnen nu en enkele dagen ook ons huis kwijt. Ik ben mijn basis voorgoed kwijt. Het meest confronterende en kwetsende is dat ik zelf haar bed moet slopen en helemaal niets meer heb wat mij met mijn leven verbindt.

Ik ga anders met verlies om dan de meeste mensen. Ik leef en schrijf vanuit mijn eigen gevoel. De clichés, dat "Rouw eerst heel erg rauw is, totdat de wereld weer een beetje normaal begint te worden" en "Dat je moet leren leven met de pijn" herken ik totaal niet. Mijn besef van realiteit is sterker dan dat.

Ik word er vanaf de eerste dag al mee geconfronteerd dat mensen zeggen "Het is een heel eenzaam proces waar je zelf doorheen moet", terwijl mensen die met ziekte of verlies te maken krijgen, juist door hun omgeving worden genegeerd. Mensen vinden het zelfs "confronterend" dat ik er nooit pessimistisch/somber/triest/depressief uit heb gezien en totaal niet de behoefte heb om me thuis in stilte af te zonderen en te huilen. Genegeerd worden is wat verlies een eenzaam proces maakt.

Dat doet me steeds denken aan het algemeen heersende gebrek aan gemeenschapszin. Toen ik nog in het Daniel Den Hoed-Gasthuis verbleef in de eerste week van januari, ging ik direct op zoek naar gemeenschapszin, maar stuitte alleen maar op geslotenheid. Er was niemand om mee te praten. Anders dan het geschetste beeld, was het niet zo dat de mensen samen kookten en aten of samen in de lobby kwamen voor contact. In plaats daarvan zaten de gasten allemaal op hun kamer.

Anticipatoire rouw
Wat mensen niet voldoende erkennen, is dat anticipatoire rouw veel erger kan zijn dan de confrontatie met de dood. Ik vond januari 2023 echt een verschrikkelijke periode. Om er totaal alleen voor te staan en geconfronteerd te worden met het feit dat een naaste onder hersentumoren lijdt. Om te weten dat het verlies onontkoombaar is, omdat geen behandeling wordt geboden. Om niet te weten hoe erg het verloop zal zijn als je naaste drie tikkende tijdbommen in het hoofd heeft, waarvan één een grote bloeding gaf. Ik heb het al vaker gezegd: door het besef dat mijn wereld binnen korte tijd in zou storten en ik niemand meer zou hebben, voelde ik me alsof ik zelf in duizend stukken was gebroken en constant werd versnipperd tussen naar huis gestuurd worden en dáár willen zijn.

Mijn eigen thuis voelde in de week waarin ik het huis voor het eerst weer bezocht als een vijandige plek, een hatelijke plek, een kaal hol, een zielloos iets waar niets meer over was van ons. Een plaats van hopeloosheid. Als iemand toen de hele boel had gesloopt, had me dat werkelijk niets kunnen schelen. Ik had tot eind januari nodig om ons huis weer een beetje te accepteren, al bleef het een vreemde plek om te zijn. Na haar dood op 18 februari heb ik me ertoe gezet om zo snel mogelijk weer te wennen aan ons huis.

Het gemis tekent zich voor mij zo duidelijk af, al vanaf de avond van haar dood (wat was het onwerkelijk om voor niemand naar huis te gaan, om niemand meer in mijn leven te hebben..). Ik mis haar humor, opvallende aanwezigheid en ongeduld. Ik was gewend om voor mijn eigen afspraken alleen naar het ziekenhuis te gaan en ik deed veel alleen, maar dan kon ik wel het met haar delen als ik iets wilde bespreken. Ik ging altijd mee naar haar ziekenhuisafspraken. Ze was altijd heel erg aanwezig; sommige mensen hebben dat. In een menigte viel ze op. Noem het charisma, noem het iemands innerlijke energie. Dat laatste was bij mijn moeder heel erg merkbaar. We werden los van elkaar ook heel erg druk en beweeglijk genoemd. Wij hadden hetzelfde bioritme. Soms kan het botsen als je qua energie op hetzelfde niveau zit, maar die overeenkomst in energie is ook iets wat de ander heel goed aanvoelt en als geen ander begrijpt. Ik zeg dit niet om haar op een voetstuk te plaatsen. Mensen maken niet vaak iemand mee die zo is. Mijn moeder en haar moeder hebben zware medische tegenslagen gehad en klaagden nooit ergens over. Ze waren van geboorte af optimistisch, ondanks de ellende waar zij in zijn gestort. Misschien lijken we qua karakter wel erg op elkaar. Dat is waarom ik zo iemand in mijn leven mis.

[ Culinair ] Pastastilleven [+ Recepten met zeekraal, mie en rigatoni/pipe rigate All' Arrabiatta ]

De dagen worden weer korter. De schemering is perfect voor een stilleven met mijn pas geleverde ingrediënten die ik van een boerderij uit Zeeland heb. 

Het liefst zou ik alles tegelijk opeten. Ik heb één recept voor twee verschillende gerechten gebruikt. De mix voor de mie heb ik gebruikt voor bij de zeekraal.

Ik proefde zeekraal voor het eerst in een supermarkt op Schouwen-Duiveland. Echt goede zeekraal is zilt, niet knetterzout en hoort niet naar gras te smaken. Als de zeekraal naar gras smaakt, is de kwaliteit minder óf loopt het zeekraalseizoen op z'n einde.

Zeekraal kan worden opgediend met aardappel(puree), of zo worden gegeten. Ik heb de zeekraal kort verhit met een paar tenen knoflook en olijfolie; vervolgens heb ik de kraal opgediend met de saus van de mie.

Eén recept, twee gerechten: mie én zeekraal

Ingrediënten
- Komijnzaad, gemalen;
- Echte kurkuma (van de wortel, geraspt);
- Chilipoeder;
- Zwarte peper

- Rawitpepers (bird's eye pepper);
- 3 paarse uien;
- groot stuk gember, geraspt of in fijne stukjes gesneden (mits de gemberwortel jong is!);
- 1 bol knoflook, in kleine stukjes of geknepen;
- Paprika's, tricolore;
- Champignons

- Lichte soja;
- Donkere soja

Ik had eigenlijk andere paddenstoelen willen kopen dan champignons, maar die waren niet verkrijgbaar. Ik heb daarom de witte champignons besteld. Ze waren helder wit bij aflevering, ik heb ze gelijk verwerkt. Er kwam niet veel water van de champignons af, dus het werkte lekker snel met het bakken.

Pasta: rigatoni is geschikt voor stevige saus

Zeekraal, opgediend met wat saus van de mie en extra knoflook

Rigatoni/pipe rigate All' Arrabiatta

Ingrediënten
Kalamata;
3 kleine rode chilipepers, eventueel rawits;
Zwarte peper, gemalen;
Tijm, alleen de blaadjes;
Oregano (indien niet als plant verkrijgbaar, een theelepel gemalen oregano);
Basilicum;
1 bol knoflook;
Tomaten, biologisch, in blokken;
1 biologische citroenschil

Deze saus maakte ik ooit uit improvisatie en omdat ik voor het gemak ging. Ik maak de Arrabiattasaus nu ook als ik heel snel klaar wil zijn. Meer dan de knoflook pellen en fijnsnijden of knijpen en de rode pepers in fijne stukjes snijden is het niet. Er kan ui door de saus om er meer "vulling" aan te geven, maar de smaakmakers zijn de kruiden en knoflook met de kalamata-olijven. 

[Culinair] [Culinary] Making Chili with Imperial Stout, tonka, cumin and carob

Carob is a cocoa-like sweetener from the Ceratonia siliqua (Johannesbroodboom). The pods from this tree are often used as a cheaper alternative to almond paste and chocolate. I used carob to deepen the taste of my Chili, along with a tiny bit of tonka and lots of cumin. To get a darker Chili, I added Russian Imperial Stout (RIS) beer.

Now, I never want to put in too much effort to serve a dish, hence my recipes usually take 15 to 30 minutes at maximum to create a full, satiating meal. 

Ingredients
* Red, green and yellow bell peppers;
* 4 onions;
* 6 cloves of garlic;
* Ginger, cut in slices;
* 2 rawit/bird's eye peppers;
* Black turtle beans;
* Red kidney beans;
* Corn;
* Tomato parts;

* Chili powder;
* Cumin seeds, ground;
* Ground tonka;
* Carob;
* Russian Imperial Stout

I used a spice/coffee grinder to mix the ground tonka, chili powder, cumin seeds and carob. I cut the bell peppers, onions, garlic, ginger and bird's eye peppers in fine slices and cooked them in vegetable oil (I used olive oil). I added the spices, cooked the beans and corn along for a few minutes and seasoned my Chili with Russian Imperial Stout (a coffee-bourbon vanilla-chocolate fused dark Stout).

Selecting ingredients, including the Imperial Stout. "Met Jan naar de Maan" translates as "Flying to the Moon with John". These weird names illustrate Dutch beer jokes and puns.

"Little Sparrow" Stout.

Washing the basmati rice thouroughly to remove excess starch. I am often told by Dutch people that this is something that Asians do. Well, surprise, I am not really Dutch.

Vomito Marrone! To be honest, real life food pictures are never cookbook picturesque. The carob, tonka and Imperial Stout give off a very "Cocoa Diarrhoea" brown color

Nooit meer

De atmosfeer van het najaar hangt in de lucht. Al een paar weken. Voor mij voelt iedere ontluiking van de lente en herfst als een nieuw begin, met sluimerende fragmenten van herinneringen aan voorgaande jaren. Nu is het anders. 

De herfst doet me denken aan het "waiting in limbo". Mijn moeder moest rond deze tijd van het jaar altijd voor onderzoeken. De herinneringen aan de tijd rond de onderzoeken blijven hangen. Ze doemen bij iedere vlaag van de herfst en het voorjaar op. Ik zou nu naast haar moeten zitten. Haar energie, haar humor en optimisme maakten dat ze een opvallende aanwezigheid was, ook voor mensen die haar ontmoetten. 

In plaats daarvan is het nu al zes maanden "Nooit meer".
Niemand bij wie ik mijn gevoelens echt kwijt kan.
Nooit meer een reactie als ik iets aan haar wil laten horen.
Nooit meer haar deelgenoot kunnen maken. Dat is wat ik het ergst mis.

Soms denk ik "Stel je voor dat ik een man zou ontmoeten, dan kan ik hem nooit aan haar voorstellen".
De ontwikkelingen in het leven die ik niet kan delen, omdat ik haar nooit oud zal zien worden.
Ik heb geen referentiekader meer.
Ik mis de gedeelde humor. De "inside jokes".

Ik ga binnenkort mijn huis verliezen. Alles wat mijn leven was, is weg. 

[Taboe] Eenzaamheid laat diepe sporen na

Ik leg mijn gevoelens op de openbare snijtafel; ik doe dat zelf, want ik ben mijn eigen beste snijtafel. Ik maak er geen geheim van eenzaam te zijn. Ik kies er bewust voor om via deze weg over het onderwerp te schrijven. Niet omdat ik moeite heb om er "live" openlijk over te praten, maar omdat dit de enige manier is waarop ik niet word lastiggevallen door mensen die een ziekelijke neiging hebben om alles te willen verklaren of te willen "fixen" met tegeltjeswijsheden. Tegeltjeswijsheden zijn meestal cirkelredeneringen en truïsmen, daarom heb je er niks aan (het belangrijkst is dat mensen open staan voor écht contact! Die vooroordelen, clichés en ongevraagde adviezen kunnen weg, vraag liever hoe iemand iets zelf ervaart!).

Sommige mensen willen hun eigen gevoelens projecteren en zijn buitengewoon apert in hun opmerkingen. Die mensen zijn niet intelligent en niet empathisch, maar bemoeizuchtig. Ik heb bovendien geen boodschap aan zogenaamd goedbedoelde adviezen.

Dan nog iets: mensen denken dat het helpt om "leed te vergelijken". Als iemand openlijk over eenzaamheid spreekt, is er altijd wel een ander die meent dat het troostrijk is om te vergelijken met mensen die in nóg ergere omstandigheden leven. Dat is niet de manier om iemands gevoelens serieus te nemen. Sterker nog: vergelijkingen zijn geen relativeringen, maar zij bagatelliseren de gevoelens van een ander.

Vooraf: er heersen nogal wat clichés over hoe eenzame mensen in elkaar zitten. Er zou "iets" moeten zijn waardoor mensen chronisch eenzaam zijn.

Ik ben niet zielig, ik ben niet labiel, niet introspectief ingesteld, nooit overprikkeld, niet passief, niet verlegen, geen sociale kluizenaar, geen sociaal onhandig iemand, geen geboren loner, geen pessimist, niet wanhopig genoeg om met iedereen om te willen gaan, geen vastklamper, geen hyperkritische selectieve persoon die alles en iedereen afwijst, geen muurbloem, geen bitch. Ik haal geen voldoening uit contact met mensen die heel erg onintelligent zijn en onintelligente interesses hebben (zoals praten over anderen of over sportschoolprestaties en "werken aan het uiterlijk").

Ik accepteer zeker niet iedereen. Ik ben niet lief tegen iedereen om maar aardig te worden gevonden. Ik ben niet meegaand. Ik zal nooit een band hebben met mensen die in clichés spreken, denken en voelen en/of die heel sterk een volkse aard hebben. Niets aan mij is volks en ik denk niet in clichés, maar ik ben een zelfstandige denker. Ik confronteer onoprechte mensen met hun intenties en doe niet aan geveinsde beleefdheid. Dat maakt mij nog geen bitch of een "moeilijk iemand". 

Mensen voelen vaak vanaf de ontmoeting dat ik intelligent ben (dat zeggen ze zelf) en dat is meerdere keren een reden geweest dat mensen me vermeden. Intelligentie wordt door sommigen als "eng" ervaren, omdat mensen vasthouden aan algemene stigma's die ze als vooroordelen houden: dat ik hun gedachten kan lezen, dat ik ongeduldig en kritisch ben, dat ik nooit tevreden ben, dat ik hun zinnen in zou kunnen vullen, dat ik iedereen kan betrappen op leugens en anderen als dommer kan beschouwen. Daar komt bij dat ik langdurig onder afgunst heb te lijden. Door vrouwelijke leeftijdsgenoten word ik tot op de dag van vandaag als een bedreiging beschouwd, omdat ze denken dat ik hun vriend of man kan verleiden. Een paar maanden geleden werd ik op een bijeenkomst nog buitengesloten omdat vrouwen over "mijn voorkomen" zaten te roddelen.

Als kind was ik nooit alleen
Tot aan mijn 12e ben ik echt nooit alleen geweest. Ik had altijd wel een paar leeftijdsgenoten om de hele dag mee door te brengen. Twee jongens en twee meisjes waren mijn beste vrienden, voor de rest bracht ik de tijd door met verschillende kinderen van diverse komaf. Met mijn beste vriend was ik zo hecht, dat we altijd elkaars hand vasthielden en ik samen met hem naar autoshows ging, omdat hij het leuk vond. Ik had niet eens door hoe "smerig" zijn thuis eigenlijk was; zijn moeder, een intelligente, zeer empathische vrouw, had een hardnekkige verslaving, evenals haar echtgenoot. Dat zijn huis stonk en vergeven was met vlooien en wantsen, viel me helemaal niet op, omdat ik me bij hem en zijn ouders thuis voelde. Door de problemen van zijn ouders is het gezin en daarmee onze vriendschap buiten beeld geraakt. Ik heb nooit geweten waar ze naartoe zijn verhuisd. Andere jeugdvriendschappen zijn verwaterd toen we naar andere scholen gingen en onze interesses mijlenver uit elkaar leken te zijn gegroeid. 

Hoe de giftige vrouwelijke concurrentiedrang bij kinderen van rond de 12 jaar een belangrijke rol speelt in uitsluiting
Ik werd vanaf mijn 12e buitengesloten door vrouwelijke leeftijdsgenoten, omdat ik vanaf die leeftijd als een bedreiging werd gezien. Aan het begin van het jaar werd gezegd dat ik voor een modellenbureau werkte en balletdanseres was. Ik weet niet hoe ze het hadden bedacht, maar de veronderstelling was kennelijk genoeg. Meiden vergeleken zichzelf met me en verspreidden roddels over me, onder meer dat ik anorectisch was en siliconen had laten plaatsen. Dat interesseerde me allemaal niet. Ik was nooit echt alleen, want ik kon het goed vinden met de jongens.

Ik had een tijdlang het geluk om in beta-klassen te zitten en daar heb ik veel lol gehad. In tegenstelling tot wat mensen graag denken, was er bij de beta-vakken veel ruimte voor humor en gesprekken. In de ICT-vervolgopleiding was ik vanaf de kennismaking onderdeel van een leuke groep. Geen clique. We werkten samen, we gingen samen naar sport, ik was gelukkig nauwelijks een dag alleen. Ik kon daar helemaal mezelf zijn; ad rem, harde en scherpe grappen maken. Ik heb duidelijk gemerkt dat jongens en mannen heel empathisch kunnen zijn, hoewel jongens en mannen ook afgunst naar elkaar kunnen tonen.

Uiteindelijk is het mijn vrouwelijke leeftijdsgenoten helaas gelukt om vriendschappen van mannen met mij te verbieden of de sfeer zo te verzieken, dat vrienden bij me toegaven dat het beter was als ze niet meer met me af zouden spreken. Zo vielen mijn vriendschappen ten prooi aan de besluiteloosheid van de jongens en mannen in kwestie. Mijn beste vriend werd ontmoedigd om nog met me om te gaan. Zijn vriendin heb ik ontmoet toen we met z'n drieën afspraken, ze deed ineens alsof ze zich niet lekker voelde en dat was de laatste keer dat ik ze heb gezien. Toen de vriendschap niet langer mocht bestaan, voelde ik echt wat een zwart gat inhield.

Op mijn 15e werd ik voor het eerst geconfronteerd met eenzaamheid. Het was voor mij een grote klap.
Ik wilde er niet over praten, ik wilde niet terug naar huis omdat ik het wilde verbergen. Ik wist niet eens wat me overkwam. Mijn moeder had het wel door. Maar ik wilde er niet over hoeven praten, omdat ik zelf niet kon verklaren waarom me dit te wachten stond. Eenzaamheid voelde alsof ik werd afgestraft. 
Zo was ik dus op mezelf aangewezen. Ik ging tijdens vakanties alleen naar de andere kant van het land, ik vulde zelf mijn dagen in. Ik begon eronder te lijden.

Het was niet zo dat ik aan mezelf twijfelde, maar het deed zoveel pijn om alleen te móeten zijn, dat ik dit bestaan niet meer wilde. Ik wilde niet aansluiting vinden bij zomaar iedereen en voelde ook niet de behoefte om door iedereen geaccepteerd te worden; waar ik behoefte aan had, was aan mensen om het leuk mee te hebben. Het liefst had ik een vriend naast me willen hebben, iemand om aan te kunnen raken, zijn warmte, zijn gezelschap, alles wat daarbij komt kijken. Ik ben nooit op zoek geweest naar zware kost en moeilijkdoenerij; ik wilde en wil het alleen maar gezellig hebben.

Veel tegenslag 
Het leven zelf zat op geen enkele manier mee. Mijn moeder kreeg in totaal 5 keer met kanker te maken en ik stond er als kind, vervolgens als 16-jarige en daarna (in mijn afstudeerjaar op de universiteit) samen met haar alleen voor. We werden onder de armoedegrens getrapt, omdat mensen bij arbeidsongeschiktheid door (meerdere keren primaire) kanker worden afgevoerd naar een uitkering en ik als kind geen mogelijkheid had om bij te verdienen terwijl ik nog op de basisschool zat én geacht werd voor mijn moeder en het huishouden te kunnen zorgen. Mijn moeder kon niet meer aan het werk op chirurgie. Als dertiger zat ze als enige van haar leeftijd op de afdeling om zeer zware operaties, chemo en een eindeloos bestralingstraject te ondergaan. Ik vind het zo wrang. Zo ontzettend wrang, dat iemand dat allemaal moet meemaken om zo te eindigen. Na de openbaring van de symptomen door hersentumoren op 31 december 2022, heeft ze 6 weken geleefd. In haar geval is ze niet afgetakeld, maar raakte ze plotseling verlamd. 

Hoe afgesneden worden van onze echte (Oost-Europese) familie tot op de derde generatie impact heeft 
Omdat ik niet anders gewend was, leek het mij als kind vanzelfsprekend dat mensen geen familie hadden. Tot aan mijn adolescentie had ik geen idee dat wij de tweede en derde generatie van een migrantenfamilie zijn die door toedoen van de Nederlandse Staat en de voorloper van Veilig Thuis zijn afgesneden van onze familie in Oost-Europa. Toen ik een opdracht had gekregen om een familielijn op te tekenen, hoorde ik dat onze naam is afgepakt en onze Oost-Slavische achtergrond met invloed van Aziatische voorouders is gewist door assimilatie. 

Het cliché "Als je jong bent, moet je de tijd van je leven hebben" was kwetsend
Alles noodgedwongen alleen doen vond ik een verspilling van mijn enthousiasme en het plezier dat ik te bieden had. Als ik aan de andere kant van het land zat, raakte ik onderweg wel met mensen in gesprek. Met buschauffeurs, stellen die een tocht door Nederland en België maakten, alleen reizende toeristen die er wél zelf voor hadden gekozen om solo te gaan en daar niet eenzaam onder waren. De mensen die ik sprak, waren soms verbaasd dat ik alleen was. Er is mij meer dan eens gezegd dat mensen dachten dat ik veel vriendinnen had en/of populair was, omdat ik makkelijk ben in de omgang (dat is zo: ik praat makkelijk over allerlei onderwerpen en je kunt gerust bij me binnenlopen, omdat ik géén last heb van moodswings ben ik altijd stabiel en heb ik geen dagen dat ik me af wil zonderen).
Ongewenst altijd alleen zijn, is niet het beeld dat mensen koppelen aan "jong zijn en de tijd van je leven hebben". "Dit moet de tijd van je leven zijn" is een uitspraak die me ook nogal eens heeft gekwetst. 

Ik ben mensen niet gaan vermijden en me ook niet af gaan sluiten voor contact. Toch ben ik nog altijd eenzaam. Het is een extra moeilijke situatie voor mij, omdat de belangrijkste persoon in mijn leven dood is, ik geen familie heb en dus voor niemand behalve mezelf besta. Dat is geen leven, want mensen zijn vanuit hun ontwerp wezens die behoefte hebben aan diepe sociale banden. Sommige mensen prijzen zichzelf omdat ze niemand nodig hebben en hun eigen gezelschap als het hoogste goed beschouwen. Dat moeten ze helemaal zelf weten, maar het gaat in tegen het menselijk ontwerp. De hersenen van sociale diersoorten hebben neurofeedback nodig van anderen. Andere mensen zijn nodig voor de voortdurende sociaal-emotionele ontwikkeling. Het contact met anderen leert ons iedere dag over onszelf, maar geeft ook vorm aan de emotionele behoeften.

Het is niet zo dat het uitbreiden van het aantal sociale contacten, bijvoorbeeld met vrijwilligerswerk, werk of het uitoefenen van interesses zoals sport, per definitie beantwoordt aan de behoefte aan betekenisvolle sociale relaties. Daarvoor is adequaat contact nodig. Of mensen geloven dat introversie en extraversie bestaan is niet relevant voor de behoefte aan het vormen van betekenisvolle sociale banden (N.B.: er is géén wetenschappelijk fundament voor de hypothese dat mensen zijn te verdelen in twee tegengestelde persoonlijkheidstypes). 

Het is geen zwakte om te erkennen dat mensen sociale banden nodig hebben om te overleven. Niet gelukkig zijn als persoon die alleen is, heeft niets te maken met behoeftig zijn, "clingy" zijn, afhankelijk zijn of je eigen gedachten en gezelschap niet kunnen waarderen. Ik heb juist heel erg de behoefte aan gezelligheid, drukte, activiteit, veel prikkels. Alleen-zijn gaat bij mij in tegen de manier waarop ik ben aangelegd. Dat zeg ik niet omdat iemand me is ontvallen. 

De belangrijkste persoon in mijn leven wist tot op het moment van haar dood hoe eenzaam ik ben. 
Mijn moeder zei, in de week voor haar dood: 'Ik weet waarom je eenzaam bent. Jij hebt alles door en dat vinden mensen confronterend'. Ik kon en kan me nog steeds niet voorstellen dat ik dáárdoor veroordeeld lijk te zijn tot een eenzaam bestaan. Mijn moeder is altijd bang geweest dat ik zelfmoord zou plegen vanwege de voortdurende eenzaamheid. We hadden ook niemand om het mee te bespreken, omdat mensen vonden dat wij alles mee hadden. Wij werden wel "Dames van het goede leven", "Eeuwige optimisten" en "Lachebekjes" genoemd. Niet dat wij ons anders voordeden; het was hoe anderen ons zagen en hoe anderen mij nu nog zien.

"Jij redt je wel". Nee, ik red het niet. 
Mensen die me zien lachen of horen kletsen (ik ben een drukke prater) denken dat ik gelukkig ben. Zij zien niet het intense verdriet en de uitholling door jarenlang eenzaam zijn.
Mensen oordelen op wat ze op het eerste gezicht zien. Ze zeggen altijd "Jij redt je wel" en "Het komt goed". Lekker makkelijk. Ik hoor mijn hele leven al "Jij redt het wel". Ik red het helemaal niet. De eenzaamheid heeft me van binnen al kapotgemaakt.

Op sommige dagen, zoals vandaag, is het bijna niet uit te houden. Ik werd ermee wakker. Ik word er vaak mee wakker en soms doet alleen zijn me zo'n pijn dat ik gerust de hele nacht kan huilen, tot ergens in de ochtend. Ik heb jaren geleden de rapportages van mijn geboorte gezien. Ik ben gereanimeerd. De wrangheid daarvan is dat ik liever had gewild dat ze me hadden laten gaan. Ik vind dit echt een vreselijk leven. Alleen achterblijven, zonder iemand om een band mee te hebben, is onvoorstelbaar eenzaam. 

De paradox: ik ben optimistischer dan de meeste mensen die ik ontmoet, maar dat neemt de pijn van mijn eenzaamheid niet weg
Hier komt wat anderen misschien paradoxaal vinden, tenzij ze de antennes hebben om het te begrijpen: ik ben optimistischer dan de meeste mensen die ik ontmoet. Ik ben niet iemand die zich afzondert en in het donker met de rolluiken dicht gaat zitten somberen; ik blijf zelfs niet binnen. Dat neemt niet weg dat de eenzaamheid z'n tol eist van mij en dat ik het ook niet vol kan blijven houden. De mensen die ik spreek, zijn vaak negatief over andere mensen, of ze genieten ervan om alleen te zijn. Daardoor kan ik ook bij hen mijn gevoelens niet uiten. Ik doe het wel, maar ze werpen me tegen dat het heerlijk is om alles alleen te doen en dat ze geen behoefte hebben aan anderen. Het is heel simpel: het gaat tegen de menselijke natuur in om alleen te zijn en graag samen zijn betekent niet dat ik mijn eigen gedachten of gezelschap niet kan verdragen of dat ik geen vindingrijkheid heb om mijn tijd zelf in te delen.

Zou ik minder intelligent willen zijn?
Nee; ik heb nooit de wens gehad om bij de meerderheid te horen of in cliques te passen. Ik zou willen dat ik vanaf jonge leeftijd een netwerk had gehad van gelijkgestemden.

Zou ik het leven van een ander willen hebben?
Nee, ik heb nog nooit de wens gehad om met een ander te ruilen. Niet vanwege die overdreven zware beeldspraak als "Dan moet je ook het kruis dragen van een ander", maar omdat ik het (gezins)leven van anderen niet zaligmakend vind.

Ik zou in plaats daarvan hebben gewild dat wij het leven dat en de omgeving hadden die bij ons hoorde. Door de armoedeval waar wij in zijn gerot zat een leven dat bij onze persoonlijkheden zou passen (open voor nieuwe contacten en ervaringen, actief, optimistisch) er voor ons als jong gezin niet in. Meer dan ooit besef ik nu dat de omgeving waarin je opgroeit en leeft of waarin je een gezin vormt, van invloed is op de kansen om talent en interesses te ontwikkelen. Zonder een netwerk en middelen om te exploreren, lukt dat écht niet.

Je kunt nog zoveel vaardigheden hebben, als er in de omgeving geen culturele mogelijkheden zijn en de mensen zijn ook nog eens zó negatief over alles (meer dan "aanstelster" kregen we niet te horen, omdat uitblinken en enthousiasme vieze woorden waren in onze kille stadse omgeving), dan is het moeilijk om een platform te vinden om jezelf verder te ontwikkelen. Qua locatie was het al relatief onmogelijk. We kwamen hier niet zomaar weg door die armoedeval. Dat is zo zonde. Mijn moeder had net als ik vele interesses en veel enthousiasme, maar ook zij stuitte op desinteresse en afgunst. Extreme afgunst. Nog erger dan waar ik mee te maken heb.

Mijn Bladwijzerbalk

 ....staat vol met wetenschappelijke onderzoeken. Naast de honderden artikelen die ik op de computer heb staan om te lezen.

1. GRP78 targeting: Hitting two birds with a stone
2. Prediction of Pleural Invasion in Challenging Non-Small Cell Lung Cancer using serum and markers
3. Thymidine kinase 1 combined with CEA, CYFRA21-1 and NSE improved its diagnostic value for lung cancer
4. Recent advances in the managing of lung cancer
5. Germline mutations in young non-smoking women with lung adenocarcinoma
6. GRP78 in lung cancer
7. Lactate and glutamine support NADPH generation in cancer cells under glucose deprived conditions
8. S1PR3–G12-biased agonist ALESIA targets cancer metabolism and promotes glucose starvation
9. Molecular Diagnostics and Treatment of Pancreatic Cancer
10. Targeting of pancreatic cancer cells and stromal cells using engineered oncolytic Salmonella typhimurium
11. Lactate dehydrogenase: a marker of diminished antitumor immunity
12. Protein-altering germline mutations implicate novel genes related to lung cancer development
13. Reporting of Incidence and Outcome of Bone Metastases in Clinical Trials Enrolling Patients with Epidermal Growth Factor Receptor Mutated Lung Adenocarcinoma—A Systematic Review
14. Paraoxonase 2 Facilitates Pancreatic Cancer Growth and Metastasis by Stimulating GLUT1-Mediated Glucose Transport
15. Driven by Mutations: The Predictive Value of Mutation Subtype in EGFR-Mutated Non–Small Cell Lung Cancer
16. European Society of Thoracic Surgeons expert consensus recommendations on technical standards of segmentectomy for primary lung cancer

17. Iron as a Central Player and Promising Target in Cancer Progression
18. Nucleotide excision repair: Why is it not used to predict response to platinum-based chemotherapy?
19 .Mesenchymal stem cells: key players in cancer progression
20. “NRF2 addiction” in lung cancer cells and its impact on cancer therapy
21. Rare epidermal growth factor receptor (EGFR) mutations in non-small cell lung cancer
22. Identification of the zinc finger 216 (ZNF216) in human carcinoma cells: a potential regulator of EGFR activity
23. Clinicoradiological features associated with epidermal growth factor receptor exon 19 and 21 mutation in lung adenocarcinoma
24. Lepidic-predominant adenocarcinoma of the lung
25. Pleural Invasion in Subsolid and Solid Lung Cancers: Predictive Features at CT and Their Clinical Significance
26. Advanced Lung Adenocarcinoma Harboring a Mutation of the Epidermal Growth Factor Receptor: CT Findings after Tyrosine Kinase Inhibitor Therapy
27. Epidermal Growth Factor Receptor Mutation in Lung Adenocarcinomas: Relationship with CT Characteristics and Histologic Subtypes

Slopen met kijkers, Deel III [ Banken slopen ]

In eerste instantie begon ik uit pure noodzaak met het slopen van de Leoluxen. Ik kon de banken niet af laten voeren omdat metalen onderdelen niet mochten worden aangeboden. Ik zou het ook zonde hebben gevonden om 27 euro per bank te moeten dokken, terwijl ik aan het begin van 2023 al 700 euro aan afvalheffingen kwijt was. De Leolux-banken waren ook te slecht van kwaliteit om ze tweedehands weg te doen: in het eerste jaar waren de poten al afgebroken en het leer van het nieuwste exemplaar was binnen een paar jaar volledig gebarsten zonder dat er iemand op had gezeten.

Ik had het leuk gevonden als de banken de moeite waren geweest om ze eigenhandig (!) te herstofferen, maar het frame van de Leolux-banken voelde instabiel, alsof het ieder moment in kon storten. Jammer, want ik zou graag mijn eigen meubelen restaureren.

Er zat niets anders op dan de banken te de-assembleren, om ze in kleine stukjes te hakken en ze zo in de ondergrondse container te krijgen.

1. Het begin: gereedschap kiezen: een hawkbill/felt knive voor het verwijderen van bekleding
Ik heb er lang over gedaan om zonder ervaring het juiste mes uit te zoeken om de bekleding mee te verwijderen. Het leer werd door Leolux geadverteerd als full-grain of volnerfs rundleder, een dikke kwaliteit huid. Daar had ik een sterk mes voor nodig, dacht ik. Na zoeken op jachtmessen en zakmessen kwam ik uit op een spotgoedkoop mesje voor meubelbewerkers: de felt knive, een hawkbill.

Uitpakparty. Tijdens het uitpakken begon de zon fel te schijnen, wat deze merkwaardige plaatjes opleverde

Dit mesje heet "Deer Slasher". Hier is geen Bambi mee geslasht, maar een bank

2. De bekleding en vulling verwijderen
De hawkbill was zo scherp, dat ik binnen een kwartier alle leren bekleding en zelfs de vulling van de bank had verwijderd zonder kracht te zetten! Door deze meevaller heb ik de bank direct tot op het frame kunnen ontleden. Het schuim kon zo los worden getrokken, omdat het schuim slechts op enkele plekken was gelijmd.

Het frame van deze "designerbank" is van karton en verlijmde houtpulp

De rode sporen zijn lijmresten. Gek genoeg is de jutezak waarmee het onderstel bij elkaar werd gehouden, het stevigste onderdeel van de bank

Lekker snel ontleed. De "cake-achtige" schuimlaag kon ik zo lostrekken.

3. Het frame
De Leolux-dealer verkocht deze bank als "eikenhouten" frame. Ik zag er daardoor wel tegenop om aan het zagen te moeten beginnen. Gelukkig bleek het frame volledig van geperste houtpulp met verlijmd karton te zijn. Werkelijk de hele bank hing aan elkaar van karton met nietjes, stukjes papier, triplex latjes en op elkaar gelijmde platen van houtpulp.

Dat was maar goed ook, want de enige zaag die ik kon bestellen (ik heb geen bouwmarkt in mijn buurt) had een fijne vertanding. 

Een bank is een verzameling triplex, karton en houtpulp

Ik werd door mijn visite uitgelachen. Hij had me zien zagen met ovenwanten aan. Ik zit altijd onder de blaren als ik ook maar iets beetpak, dus ik moest iets verzinnen voor een stevige grip zonder wrijving

Dit is de leuning van de bank. Het is verlijmd papier.

4. Impasse door vervelende hoeken: op z'n Japans zagen biedt uitkomst!
Toen kon ik niet bij enkele vervelende hoeken met mijn Bahco-zaag. Ik kwam tegen de spiralen aan terwijl ik de middelste balk van de bank probeerde door te krijgen en het laatste stuk leuning kreeg ik niet weg. Ik kwam er ineens op om een Japanse zaag/trekzaag en breekijzer te bestellen.

Japanse messen zijn mijn favoriete tools, daar komt de Japanse zaag bij. Er hoeft geen druk op de Japanse zaag te worden gezet, waardoor het lang uit te houden is om ermee te zagen. Met het breekijzer heb ik de latten van de bank ontwricht.

De tuintafel heb ik gelijk in stukken gebroken met het breekijzer. Er zat houtrot in, wat het voor wespen aantrekkelijk zou maken om het hout te komen halen om er pulp van te kauwen voor nesten. Die kunnen we niet hebben in een drukke buurt.

5. Afronden: de resten in kleine stukken zagen
Dankzij de Japanse zaag kreeg ik eindelijk de middelste balk van het frame door!
Dat was het einde van de impasse, omdat met het breken van de balk gelijk de hele bank in elkaar stortte. Wat overbleef was een verzameling karton.

"Leolux: complete set, 7000 euro"

De spiralen waren aan het frame vastgebonden met postelastieken. Die waren gesprongen, waardoor de spiralen los hingen.

's avonds doorgaan met slopen.

Couch Demolition Day

6. Een merkwaardig verschil
In de week na het in stukjes in de container afvoeren van de eerste gesloopte bank, heb ik de andere bank op dezelfde wijze gesloopt.

Bank 1 was eerder aangeschaft dan bank 2, maar beide waren van hetzelfde model van Leolux. Het merkwaardige is dat bank 1 veel beter van kwaliteit was dan bank 2. Waar ik van de nauwelijks gebruikte bank 2 al het leer weg heb moeten gooien omdat het leer flinterdun en daardoor gecrackt was, had het leer van bank 1 nog geen enkele beschadiging! Het leer van bank 1 was daadwerkelijk full-grain, terwijl bank 2 wel van een gesplitte oppervlaktehuid leek. Het frame van bank 1 was niet goed, maar zat wel steviger in elkaar.

Van bank 1 heb ik alle stukken leer uitgesneden en bewaard om er o.a. een foedraal van te kunnen maken voor het opbergen van de messen en zagen. Ik gooi natuurproducten zoals leer die goed zijn van kwaliteit, nooit weg.

Ik heb het leer met gekookt water en leerzeep gewassen. Het gekookte water heeft het leer níet bleker gemaakt. Na het wassen heb ik de huiden buiten laten drogen en ze ingesmeerd met Rapide.