Op sommige dagen, zoals nu, heb ik zo'n zin in een partner. Om plezier te hebben, om te dansen, niet alleen om z'n aanwezigheid, ook fysiek: om hem aan te raken.
Niet platonisch, maar alles erop en eraan.
Wat is daar een goed woord voor? Verlangen? Het is niet een vaag, afgelegen verlangen of een fantasie, het is vooral een drift.
Ik vind het gewoon zonde om alleen te zijn. Ik ben daar helemaal geen type voor. Ik houd van prikkels, activiteiten, gezelligheid, vermaak, aanraking.
Het liefst wil ik een man treffen met wie het op het eerste moment raak is. Dat is geen illusie, op het eerste gezicht voor iemand vallen is juist een goede indicator. Het is mij al een aantal keer overkomen en geen enkele keer heb ik gedacht "Wat zag ik in hem?!". Het moet natuurlijk wel wederzijds zijn. Ik ga ook van z'n leven niet voor "settlen", of iemand het voordeel van de twijfel geven. Niets in mij heeft ooit de behoefte gehad aan een kabbelend beekje, met een man die op de bank zit te wachten als ik thuis kom.
Daar ben ik niet voor gemaakt. Net zo goed als ik alleen zijn niet zaligmakend vind, vind ik het een al even onzaligmakende gedachte om mezelf te identificeren als "vrouw van", of "de moeder", als deel van een echtpaar, dat spreekt in de meervoudsvorm 'Wij vinden..' Ik zou nooit mijn hele bestaan op willen hangen aan een burgerlijke staat. Ik krijg eerlijk gezegd ook zelden de indruk dat koppels echt gelukkig zijn met elkaar. Vastzitten in een verstandhouding met een saaigrijze baan omwille van de hypotheek lijkt mij horror. Ik hoor nog steeds dat dát bij het volwassen leven hoort. Ik pas ervoor om zo te leven. Dat zegt niet, dat ik niet oprecht van iemand kan houden. Integendeel.
Het valt me op dat de mensen die onder de plak zitten in een relatie, het vaakst bezig zijn met waarom anderen "nog niet gebonden zijn". Ik heb nog nooit gedacht dat mensen in een relatie completer zijn dan alleenstaanden. Vrienden van mij hebben wel relaties, maar dwepen niet met hun gezinsleven en zijn niet bezig met mij de vraag wáárom ik alleenstaand ben. Wat is immers interessant aan de vraag "Waarom heb jij geen man"?! Intellectueel en sociaal gezien is iemands relatiestatus helemaal niet relevant. Het is hooguit een onderwerp om bij de koffieautomaat of borrelplank over te kletsen- of te mopperen.
"Waarom heb je niemand?" of "Wil je niet eens een vriend?" impliceert dat je zielig en incompleet bent-al is het waarschijnlijker dat de ander zich pas gemakkelijk voelt, als iedereen over zijn of haar relatie of gezin kan meepraten.
Technisch gezien kan iederéén met iedere gek een relatie aangaan, maar dat wil niet zeggen dat je met elkaar resoneert. Dat laatste is voor mij heel belangrijk. Ik voel intuïtief en wil alleen maar een man voor wie ik direct gevoelens heb. Ik ben hem nog niet tegengekomen, al ben ik wel verliefd geweest op kunstenaars en een wetenschapper, van wie twee zelfs dezelfde etniciteit bleken te hebben als ik (ze zijn ongeduldige en creatieve Slaven. Toeval?). Ik voel onbewust dat zulke mensen bij me passen. Ze zijn niet heel conventioneel in hun smaak en bioritme- en dat is perfect voor mij.
Ik wacht er niet op. Ik zoek er niet naar. Ik verlang alleen naar zo'n man die bij me past en die dezelfde prikkeling voelt.
