What direction?

There are major things in life I cannot change. I can't change my life into having a family. 

I've never lived in the future; I am not one to make plans for years ahead. Never for a minute I thought "I want to arrive at this goal in five years from now". I am too much of a realistic sensing person to get big ideas on how life should turn out. 

But I often feel weird about what has happened to me. Already as an infant, I found it strange that we should have to live up to what is expected from us as grown-up humans in society: getting a house, a mortgage, settling down as soon as possible, to arrive at a bore-out. The image of families all around us complaining about their dull lives horrified me. 

I wondered what was expected of me. That is because I felt that I had experienced everything before I was born. Nothing seemed quite new to me. I even started to talk about past events that I'd never witnessed myself when I was an infant.

The strangest of it all has been losing my loved one and sole family member. I don't know any of my other actual relatives; I only knew my mother and my mother only had her mother as her sole relative. I can't tell you how harsh it is to have to suffer the process of knowing you're going to lose your loved one soon, all by yourself, not having other close relatives who love and support you.

I know that I am Russian-Ukrainian with an Asian ancestor, but I don't know where my family resides. I may or may not have a big group of relatives. Our family name was erased and with that our family history. It didn't seem to matter as long as my mother was still here. But since losing her, I wish I had close relatives to turn to. 

I am not only the sole survivor of our family in The Netherlands, but also the sole survivor of my siblings who have died before I succeeded to come to life. I barely survived birth myself, as I had to withstand cardiac arrest, a breathing stop and contamination. I lost my twin sibling before this complicated birth. 

There are people with our genes, character and quirks out there in Eastern-Europe and the Asian outskirts. If I had known them, I wouldn't be a stranger in another country, living all alone without loved ones. I would be part of a group of many people like me. I'd be totally ordinary, in place, maybe even stereotypical. 

I'd speak, write and experience life in my own language. Most of all, I don't doubt that I would feel like I belong, amidst my fellow people with their similar temperament. Recently I have met fellow Slavics. As if there is some kind of recognition, we seem to share temperament, taste and even some habits. 

I am residing here in a country I don't actually share a history with, with no one around. I don't have a family home of or someone to turn to amidst hardship. The fate of this next-generation Slavic migrant is being literally alone in the world. I don't pity myself; I am simply not happy. It is not a thing that will change in the future. 

I have suffered more than enough from what has happened to us and there is no joy in living without your loved ones. I repel those sayings that one has to learn how to live on and keep going and with that, that one should learn how to find meaning again and be grateful for being here. The magical factor "Everything can turn out for the better in the future" is for fools who need to believe in illusions. 

Humans try to make sense. In that, I'm no different. I honestly don't know what to make of it. Sometimes it seems like a sordid joke, to take my loved one from me and leave me at a dead end. 

People often ask me for my family and that is reasonable at my stage of life- most people my age have parents who may become grandparents and then will grow to become older. They go on holidays with their families and extended family. 

Maybe I wasn't meant to live a life like that of most people. Or is my fate just result of unlucky circumstances? 

Whatever it may be, pulling a migrant family apart and erasing their name in order to force assimilation upon them is the worst thing to do. Anyone who engages in this kind of punishment, hurts future generations and deprives them of the opportunity to form close, meaningful connections with their actual relatives.  

_____

My mother died of brain tumors due to an Exon 21-mutation. She underwent surgery in 2023. A massive tumor was removed. She woke up to the news displaying the Ukraine-Russia war and the celebration of Slavic-Orthodox New Year. 

She cried when people who resembled her mother were in view. I felt that both my mother and grandmother have known much more about their family history than I have ever known. It was a strange sensation that was going through the room. We both knew we were watching a place where we belong, but those people know nothing about our existence.

I know that my grandmother's surname was erased when she was an infant. She had known her parents for some time, until Dutch unofficial adoptive parents have put her into modern-day slavery. This still happens as of 2024- Slavic migrants are used as modern serfs. Not only does this affect those involved right now- it affects their relatives and future generations as well. 

Ik werd uit ons huis getrapt na de dood van mijn moeder. De verhuurder dumpte me hier.

De verhuurder liet me geen keus: nadat ik uit ons huis gezet zou worden, wees de verhuurder een appartement aan waarmee ik akkoord moest gaan. Ik kreeg een kletsverhaal te horen over hoe leuk het zou zijn en heb gezegd 'Laat dat maar achterwege, jullie hebben mij een proces door de neus geboord en de Vergunning bewust tegengehouden. Ik hoef niet te horen hoe leuk het is dat ik zonder juridische onderbouwing uit ons huis word getrapt. Als ik de tijd had gehad, zou ik door zijn gegaan met tegen jullie procederen'.

Ik schrok me aanvankelijk rot. Ik zocht het adres van de voorgestelde woning op in het Kadaster en zag dat het een oude woning uit 1988 was, die boven een winkelcentrum was gebouwd en compleet was verpauperd door achterstallig onderhoud; kapotte balkons, smerige roetaanslag en ingeslagen ramen bij buren. Via bestemmingsplannen uit 2009 kwam ik erachter dat mijn appartement echter niet één van de verkrotte woningen uit 1988 was, maar een appartement uit 2013 dat tegenover het oude blok was gelegen.

Begin juni 2023 moest ik voor een bezichtiging langs bij de vorige bewoners. De woning zag er tijdens de bezichtiging netjes uit, compleet met nieuwe bekleding en laminaat. Ik tekende na inspectie voor overname van de lampen, het laminaat en de luxaflex en stelde voor om een vergoeding te geven, maar dat voorstel werd afgeslagen door de vorige bewoners. Ik mocht alles gratis hebben. Ze zouden alle hanglampen aan mij overdragen. 

3 maanden lang hoorde ik niets. In september 2023 kreeg ik pas te horen dat de eindinspectie nog zou worden uitgevoerd. Toen ik in oktober 2023 de woning betrad, wist ik niet wat ik zag; de keuken was compleet besmeurd en het laminaat zat over de lengte en breedte van de hele woning onder de zwarte krassen! De lampen waren uit de muren gerukt, kennelijk met geweld, want er zaten scheuren op de plek waar de lampen hadden gehangen. In de keuken stonden een fornuis en magnetron met daarin ontplofte koeken. Het vet was helemaal over het fornuis gesmeerd. De klep van het fornuis was uit de sponningen gerukt. De magnetron was in de muur geboord, maar hing half aan een haak en was onbruikbaar. Er stond een prullenbak naast waar sigarettenas overheen was gestrooid. Op het laminaat in de keuken was oranje bakvet gegoten. Ik kon de keuken niet gebruiken; het aanrecht was in brand gestoken door de vorige bewoners.

De badkamer trof ik totaal verkalkt en beschimmeld aan. Er stonden een volle prullenbak en een wc-borstel met poep van de vorige bewoners. Ik ben maandenlang bezig geweest met het ontkalken van de badkamer en ben nog steeds bezig met het bestrijden van de schimmel. De overdracht was dus niets waard en ik ben blij dat ik geen vergoeding heb betaald, want ze leken wel met rancune te zijn vertrokken.

Ik heb direct foto's gemaakt van de staat waarin ik de woning aantrof en aan mijn klachtplicht voldaan. Als er gebreken zijn, moeten die binnen één maand na het aangaan van de overeenkomst worden gemeld.
Voldoe je niet aan de klachtplicht, dan ga je stilzwijgend akkoord met een door de vorige bewoners verpauperde woning. Ik verzocht de verhuurder om tevens aan te geven wat tot de inventaris van de verhuurder toebehoorde; in de badkamer en slaapkamer stonden namelijk kasten en een douchecabine die niet op het overdrachtsformulier voorkwamen en waarvoor ik dus niet heb getekend. De verhuurder gaf aan niet te begrijpen waarom deze op de hoogte hoort te zijn van de eigen inventaris. Dit is een smerige streek; stel dat ik een kast of tegels verwijder die wél aan de verhuurder behoren, dan draai ik voor de kosten op.

De verhuurder reageerde niet op mijn brieven en beeldmateriaal. Herhaaldelijk bleef ik de klacht indienen. Ik heb 2 maanden lang de keuken niet kunnen gebruiken, omdat de verhuurder weigerde om de troep van de vorige huurders af te voeren. Na anderhalve maand kreeg ik pas bericht van een inspecteur: "Het is nu al meer dan een maand geleden dat u een klacht hebt ingediend, we komen het niet meer halen". De verhuurder heeft dus bewust nagelaten te reageren op mijn klacht en dacht daarmee weg te komen.

Pas toen ik de verhuurder en de woning een 3,0 gaf als eindcijfer, werd een onderhoudsmonteur gestuurd om een deel van de troep af te voeren. Een kapotte afzuigkap (ik heb geen fornuis, dus ik heb er sowieso niets aan) hangt nog in de keuken. Van wie de overige inventaris is, is nog steeds niet duidelijk gemaakt door de verhuurder.

Ik praat met veel mensen. Toen ik eind september en begin oktober iedere dag 10 kilometer met een koffer heen en weer liep om te verhuizen, kwam ik onderweg mensen tegen die dachten dat ik op vakantie ging. Toen ik vertelde dat ik door de verhuurder uit ons huis werd gezet en in een verpauperde woning werd gedumpt, hoorde ik op van hun ervaringen met de andere grote verhuurder uit onze regio. Zij belandden na een zogenaamde "eindinspectie" door de verhuurder, in een woning waarin al het interieur van de vorige bewoner stond. Ze moesten na meerdere vergeefse klachten zélf de inboedel van een vorige bewoner afvoeren en daar zelfs voor betalen! 

Van mijn buurvrouw vernam ik, dat de eindinspecteur ondanks de door hem begrote kosten, nooit in dit huis langs is geweest om het huis schoongemaakt op te leveren. Deze woning heeft meer dan 3 maanden leeggestaan na het vertrek van de vorige bewoners in juni 2023. Dat ik pas in oktober 2023 kon intrekken, was dus een vreemde gang van zaken. 

Het kan natuurlijk ook niet dat een woning tijdens de zogenaamde eindinspectie wordt goedgekeurd, als de keuken in de fik blijkt te zijn gezet, de badkamer compleet verkalkt is achtergelaten en er een kapot fornuis, kapotte magnetron en kapotte afzuigkap ingebruikename van de keuken verhinderen. 

Ik zou nog 3 maanden lang alle post ontvangen van de vorige huurders. In de eerste maanden zat mijn brievenbus iedere dag vol met juridische brieven, brieven van de gemeente, vorderingen, tientallen bestellingen en brieven en relatiegeschenken van websites voor gokkers. Op advies van een kennis ben ik via mijnoverheid.nl nagegaan of ze nog op dit adres ingeschreven stonden. Dat was gelukkig niet zo, want het zijn kennelijk mensen met financiële problemen en verzamelwoede. De galerij bleek voor mijn komst vol te hebben gestaan met vuilniszakken, dozen en kapotte voorwerpen die ze niet weg wilden doen. Dat verklaart waarom alles onder de donkere vlekken zit, die ik er met geen mogelijkheid uit kan krijgen. 

Ik had zelf een mooie, goed onderhouden woning en kwam terecht in de ellende. Een klotewoning waar het tot mei 2024 nog geen 14 graden in huis was. Waar we dag en nacht in de overlast zitten van lui die voor afhaaltenten blijven hangen, om tot 05:00 de boel bij elkaar te schreeuwen. Mijn buren zijn al 3 jaar bezig om alle overlast te melden. Er is nooit gehandhaafd, ook al is het surveillanceteam in het centrum actief in de nachtelijke uren. Het is geen leefbare omgeving. Het is niet alleen van het weekend en het gaat niet om hangjongeren. Het zijn volwassen mannen die niet tegen de drank of drugs kunnen en op slooptocht gaan.

Dit is hoe de oven erbij stond toen ik de woning betrad: vol met vet en kruimels van een ontplofte koek

De magnetron was niet alleen kapot, maar zat ook onder het vet.

De vorige bewoners hebben een prullenbak gedumpt en er sigarettenas overheen gestrooid.

Een deel van het aanrecht. De vorige huurders hadden het aanrecht in brand gestoken. De helft was weg. Ik moest 2 maanden brood eten omdat ik de keuken niet kon gebruiken.

De vorige bewoners hebben de bovenkant van het gasfornuis gesloopt.

Nadat ik de boel zelf heb opgeknapt
De muren waren donkergroen. Ik heb daar niet voor getekend. De man van de vorige huurster rookte kennelijk de hele dag door met alle ramen dicht, want alles zat onder de as en het stof. Nog steeds moet ik iedere dag stofzuigen en dweilen, want op één of andere vage wijze zit de woning onder de zwarte stof. Zelfs in de badkamer ligt iedere dag een laag zwarte stof.

Zoals het nu is, vind ik het nog steeds niet gezellig, maar ik kan niets meer maken van deze woning waarin ik moet slapen en leven in de kamer waarin ik ook de keuken heb. Mijn bed ligt dus in de woonkamer. Ik heb geen berging en geen ruimte om normaal te kunnen leven. Het lijkt op de foto's alsof het nog redelijk is, maar het is geen manier van leven.

De ruimte is ook nog eens inefficiënt qua indeling.

Hoe voelt gemis?

Het zit in bepaalde atmosferen en in vlagen van herinneringen. Eind 2022 was er het WK-voetbal. Dat markeert voor mij het punt waarop ons leven en míjn leven voor het laatst normaal was.

Ik vind er niets aan om dit EK te zien. Het herinnert mij eraan dat samenzijn en gezelligheid sinds de laatste dagen van 2022 niet meer bestaan in mijn leven. Het brengt me terug in die periode. Ik zeg dit niet uit zelfmedelijden.

Het is wrang dat iemand die er graag is en niet uit ouderdom is gegaan, de dynamiek van het leven moet missen. In één klap is ook de dynamiek van een persoonlijkheid, van een mens met haar hele levensgeschiedenis, weg. 

Ik hoef niet die zalvende boodschap te horen van "Je draagt een ander voor altijd mee in je hart", of "Het gaat om de herinneringen". Ik was zelfs beledigd toen iemand suggereerde dat ziekten en dood betekenen dat het iemands tijd is om te gaan, ook als het een zeer jong iemand zou betreffen. Ziekten en dood zijn er niet om ons iets te leren. Het is gewoon een kwestie van verrotte pech als je een mutatie hebt die je de kans ontneemt om onderdeel te zijn van de dynamiek van het leven. Die je de kans ontneemt om nog deelgenoot te worden gemaakt van je naasten. Andersom geldt dat ook voor mij.

Ik heb geen "onverwerkte emoties", noch ontken ik wat er is gebeurd. Als ik zeg dat ik niet gelukkig ben, als achterblijver, dan betekent dat níet dat ik ergens niet mee om kan gaan. Perfecte coping is niet hetzelfde als gelukkig zijn. Je kunt nog zo "goed" omgaan met verlies, maar het is geen verdienste en niet iets om levensgeluk mee te vervangen.

Een mutatie die jarenlang ons leven overhoop heeft gegooid, is niet een onderdeel van de normale levensloop. Zo is zonder familie achterblijven ook iets dat heel moeilijk is om mee te leven. Aan de mensen die zo makkelijk zeggen 'Je leeft uiteindelijk voor jezelf' en 'Je moet jezelf gelukkig maken' wil ik zeggen: stel je eens voor hoe het is om volmaakt tevreden te zijn met je naasten en dat delen je het gelukkigst maakte, dan gaan die kreten niet op. 

Op vrije dagen en in het weekend word ik ermee geconfronteerd. Mijn leeftijdsgenoten gaan naar familie, soms zelfs naar hun ouderlijk huis. Bijna iedereen is samen met hun familie en ik heb geen ouderlijk huis of familie meer. Ik heb geen moment naasten om naartoe te gaan. Ik verheerlijk niet het familieleven van anderen en ik voel geen afgunst. Ik vind het alleen maar een hard besef dat er voor mij geen thuisbasis meer bestaat. Ik was volmaakt tevreden met de band die wij hadden.

Iemand die er graag is, nog lang niet klaar is met haar leven en dan uit het leven wordt gerukt, hoort geen herinnering te zijn. Er gaat geen nacht voorbij zonder dat ik droom dat alles weer normaal is.

Ik werd uit ons huis getrapt na de dood van mijn moeder. Het juridische gedeelte: de ontruiming van een huurwoning valt onder de vereffening van een nalatenschap

In het vorige bericht en in de berichtenreeks "Slopen met kijkers", heb ik het beeldende verslag gedaan van wat er allemaal komt kijken bij het opleveren van een huurwoning na de dood van een ouder; het ging over het sloopwerk, het leegmaken van een tuin en rooien van de bomen en het klussen om de woning netjes op te leveren.

Nu het juridische gedeelte. Vooropgesteld: ik ben rechtsgeleerde, jurist privaatrecht en strafrecht en ben in de vereffening van de nalatenschap van mijn moeder, opgetreden als professioneel vereffenaar. In het bijzonder geldt voor mij dat ik me aan het systeem van de wet heb te houden, omdat dát als professional van mij wordt verwacht. Ik heb alle procedures zelf afgehandeld.  

De kosten voor het opleveren van de huurwoning van een erflater, vallen onder vereffeningskosten en komen niet ten laste van het vermogen van de erfgenaam die beneficiair aanvaardt
Als een verhuurder dus kosten zegt te maken voor het gereedmaken van een huurwoning voor de volgende huurder, vallen deze kosten in de nalatenschap. Ontruimingskosten zijn een boedelschuld. Anders dan sommige amateurjuristen en medewerkers van het Juridisch Loket beweren, komen de kosten voor ontruiming van de woning van de erflater, niet voor rekening van de erfgenaam, mits deze heeft aanvaard onder het voorrecht van boedelbeschrijving.

In maart 2023 heb ik het proces van de afwikkeling van de nalatenschap geopend en in april 2023 heb ik alle schuldeisers van de nalatenschap aangeschreven. Ik heb de verhuurder in april 2023 verzocht om de vordering op de boedel uit te brengen. Omdat ik niet zelf de vloer uit de woning van mijn moeder kon verwijderen, heb ik volgens de richtlijn van de verhuurder een begroting opgesteld en deze aan de verhuurder voorgelegd ter correctie. De verhuurder heeft sinds april 2023 pertinent geweigerd om respons te geven.

In september 2023 stond een inspecteur op de stoep die niet wist wie ik was. De verhuurder had hem verteld dat mijn moeder, 7 maanden na haar dood, ging verhuizen. Hij maakte een rapport op waarin hij vroeg om de handtekening van mijn moeder. De verhuurder wist sinds 18 februari 2023 dat mijn moeder dood was, want ik had immers een brief met "Gecondoleerd, u moet de woning uit" ontvangen. De verhuurder was zo schofterig om mijn moeder tot en met mei 2024 aan te blijven spreken als "De vertrekkende huurder". Er werd zelfs 1 jaar en 2 maanden na haar dood nog een aanmaning aan mijn moeder gezonden voor "spookkosten"- wij hebben nooit betaalachterstanden gehad.

Een frauduleus rapport met gefingeerde kostenposten- dit is waarom het raadzaam is om niet te tekenen voor akkoord
Nu komt het frauduleuze. Ik heb níet getekend voor het rapport dat door de inspecteur was opgesteld en dat is maar goed ook. De inspecteur had ná de inspectie, kostenposten aan het rapport toegevoegd die niet bestonden. Zo stond in het rapport dat planken uit de muur verwijderd moesten worden die we niet hadden. Er werd voor 350 euro aan schoonmaakkosten geclaimd voor een sloopkeuken en 65 euro aan kosten voor het in de wc gooien van wc-eend. Ik had de sloopkeuken en wc schoon opgeleverd; voor de opgevoerde kosten was geen grond. Er stond zelfs in het rapport dat de verhuurder voor 50 euro een raamsticker moest verwijderen- die we niet hadden.

Ik heb de valse kostenposten weersproken met mijn eigen beeldmateriaal
Het meest frappante was, dat volgens het rapport de woning vol meubilair stond! In totaal heeft de verhuurder voor 450 euro aan kosten gefactureerd die niet waren gemaakt. Ik heb de valse kostenposten weersproken. De foto's die ik had gemaakt na het opknappen en schoonmaken van de woning, heb ik naar de rechtbank gezonden voor het geval het op een rechtszaak aan zou komen. Ik ben zo handig om alles op beeld vast te leggen; van de sloop tot aan het verhuizen is alles op datum in beeld gebracht. Als de zaak voor de rechter was gekomen, had de verhuurder mijn beeldmateriaal niet kunnen weerleggen. 

Een bittere juridische strijd met de verhuurder
In maart 2024 stuurde de verhuurder van de woning van mijn moeder, mij een rekening van 3000 euro, met het dreigement om de deurwaarder op mij af te sturen als ik niet binnen 5 dagen zou betalen. Ik ben hier niet van geschrokken; ik was woest! Ik heb de verhuurder direct met de feiten geconfronteerd en alle bewijzen van de sinds 2023 aangetekend verzonden juridische brieven waarop de verhuurder heeft verzuimd te reageren, bij elkaar gebracht.

Sinds april 2023 heeft de verhuurder zelfs pertinent geweigerd om zich aan de wet te houden. Begin 2023 had de verhuurder een boedelvordering uit moeten brengen om zich op de nalatenschap te kunnen verhalen. Aangezien de ontruiming van de huurwoning van een erflater onder vereffeningskosten mét prioriteit valt, heeft de verhuurder een superpreferente positie. Het is in het erfrecht een verworvenheid, dat verhuurders vóórgaan op bijvoorbeeld de Belastingdienst. Deze luxepositie komt met de plicht om zich binnen 5 weken na de oproep door de vereffenaar, te melden als schuldeiser van de nalatenschap.

Omdat de verhuurder meer dan een jaar heeft nagelaten om zich te melden als schuldeiser, diende ik de rechter in 2024 te verzoeken om de vereffening te heropenen. Ik mocht volgens het systeem van de wet niet zomaar geld van de bankrekening van mijn moeder overmaken naar de verhuurder. De wettelijke procedure is er namelijk om andere schuldeisers te beschermen tegen onrechtmatige handelingen. Bovendien diende de bank van mijn moeder toestemming te verlenen om de rekening aan te wenden. Zou ik me onder chantage van de verhuurder toegang tot de bankrekening van mijn moeder hebben verschaft om de vordering van de verhuurder te betalen, dan zou ik illegaal hebben gehandeld.

De verhuurder bleef mij met herhaalde dreigementen chanteren om in strijd met het erfrecht te handelen. Daarop heb ik de verhuurder gevorderd om zich te richten naar de wet en naar het oordeel van de rechter. Tevens heb ik de verhuurder een kopie van alle correspondentie gezonden die ik al in april 2023 had gestuurd, waaruit bleek dat de verhuurder meer dan een jaar in verzuim was.

De verhuurder verschool zich achter een administratief medewerker. Deze stuurde mij het bericht dat ze niet snapte wat beneficiair aanvaarden was, maar dat ik de rekening moest betalen. Nogmaals werd ik gechanteerd met een deurwaarder. Ik was hier natuurlijk niet van gediend en heb een formele klacht tegen de verhuurder ingediend.

Na een maand geen respons te hebben gekregen van de verhuurder, kreeg ik in april 2024 weer een bericht, dit keer gericht aan mijn moeder: "U hebt de rekening nog niet betaald, als u niet binnen nu en 5 dagen betaalt, schakelen wij de deurwaarder in". Ik stuurde de herinnering dat de verhuurder gehouden was om zich naar de wet te richten en mij niet te dwingen om illegale handelingen te verrichten. De rechter was immers aan zet. 

In totaal kreeg ik 3 mailberichten waarin medewerkers van de verhuurder aangaven niet te begrijpen wat beneficiaire aanvaarding inhoudt. Ieder bericht werd afgesloten met een dreigement.

In mei 2024 kreeg ik toestemming om over te gaan tot uitbetaling van de erfenis aan de verhuurder. Ik maakte de nalatenschap over en stuurde de verhuurder het bericht dat ik tot de nullijn gehouden was om de rekening te vereffenen. Ik heb 2600 euro aan de verhuurder uitgekeerd. Midden mei 2024 was het nog niet genoeg voor de verhuurder.

Deze wilde een strijd voeren over 400 euro die nog verschuldigd zou zijn (een frauduleuze kostenpost). Ik ontving het bericht dat ik in gebreke zou zijn voor het betalen van de rekening en dat de verhuurder van mijn moeders woning, de schuldhulpverlening op de hoogte zou brengen. Voor een "schuld" die niet mijn schuld was en die niet bestond!

Daarop belde ik de verhuurder om duidelijk te maken dat beneficiaire aanvaarding inhoudt, dat een erfgenaam slechts gehouden is om de nalatenschap tot de nullijn uit te keren en niet persoonlijk aangesproken mag worden. Dat werd niet begrepen. De medewerkster zei dat het een maand ging duren om dat allemaal juridisch uit te zoeken. Daarop gaf ik aan dat ik een mediarel zou veroorzaken als ze zo door zouden gaan. 

De verhuurder probeerde zich dus bijna anderhalf jaar te verschuilen achter "Niet reageren op juridische vorderingen, wel dreigen met de deurwaarder". Het kan natuurlijk niet zo zijn dat een verhuurder erfgenamen succesvol chanteert om de rekening uit persoonlijk vermogen te betalen, terwijl de verhuurder al die tijd bewust in gebreke blijft. 

Ik kreeg eind mei 2024 een laf bericht van de verhuurder: "Uw schuld wordt kwijtgescholden". Ik heb geen schuld bij deze verhuurder. Het is niet slechts een schandaal hoe ik als professioneel vereffenaar ben behandeld door de verhuurder van de woning van mijn moeder, maar ook een onrechtmatige gang van zaken. De dubieuze rekeningen zullen (helaas) wel worden betaald door erfgenamen die zich geïntimideerd voelen. 

Deze misstand verdient meer media-sensatie en formele klachten. Ik ben dan ook niet klaar met rechtzetten wat mij anderhalf jaar lang is aangedaan.

Ik werd uit ons huis getrapt na de dood van mijn moeder en anderhalf jaar lang geschoffeerd door de verhuurder. Dit is mijn verslag, van de sloop tot aan de vereffening.

Op de eerste werkdag na de dood van mijn moeder kreeg ik van de verhuurder een brief: "Gecondoleerd met dit verlies, u moet de woning uit want u bent natuurlijk geen gezin meer". 

Er was geen zicht op een woning. Sterker nog, ik stond al bijna 10 jaar ingeschreven voor een woning en kwam nooit in aanmerking. Ik heb de verhuurder van onze woning meerdere malen het voorstel tot woningruil met gezinnen uit mijn omgeving gedaan en zelfs voorgesteld om een gezin in mijn woning te plaatsen dat nu, bijna anderhalf jaar later, nog steeds bij iemand op zolder inwoont. De verhuurder wees alle voorstellen zonder motivering af.

Het werd mij duidelijk dat ik níet uit de woning zou worden gezet omdat ik niet meer passend zou wonen (met twee kamers en een woonkamer), maar dat de verhuurder renovaties wilde doorvoeren om de huurprijs met nog eens 150 euro te verhogen. In de handleiding van Bruynzeel, die ik op internet vond, zag ik dat aan verhuurders wordt geadviseerd om luxe keukens met extra brede aanrechtbladen en meerdere kastjes ónder het aanrecht in te bouwen. Verhuurders kunnen zo huurpunten sprokkelen voor het opdrijven van de huur.

De verhuurder wilde mij er dus uit zetten om deze luxerenovatie uit te kunnen voeren. Dat "Passend wonen" is een slap excuus om nabestaanden uit de woning te jagen. Zelfs ouderen worden met "doorstromen" verleid, zodat verhuurders de woning na hun vertrek duurder kunnen verhuren. Geld is altijd het motief!

Vóór de dood van mijn moeder was ik een procedure begonnen om het medehuurderschap te krijgen. Toen mijn moeder in de palliatieve unit kwam, moest ik de gerechtelijke procedure staken om intensief te gaan zorgen. Na de dood van mijn moeder had de verhuurder mij de huurovereenkomst horen te verschaffen, maar deze weigerde. Het probleem was dat de afgifte van een huurovereenkomst voor onbepaalde tijd, afhankelijk was van het akkoord door de verhuurder. Die dient namelijk de Huisvestingsvergunning aan te vragen. Zonder Huisvestingsvergunning bestaat in mijn regio géén recht op overname van een overeenkomst.

Ik ben direct begonnen met de sloop van meubelen die ik niet mee kon nemen. Ik heb geklust om de woning in de staat van de aanvang van de huurovereenkomst ("in oorspronkelijke staat", voor zover dat mogelijk is met een schimmelwoning uit de jaren '90) te brengen. Ik heb twee banken en een kast in stukjes gehakt om alles in de ondergrondse containers af te kunnen voeren. Zoals ik ook van vele anderen heb vernomen, zijn "vrienden" er meestal niet als je echt hulp kunt gebruiken. Ik heb wel nieuwe vrienden gemaakt tijdens de sloop en ben door hen geholpen met zware klussen!

Ik heb alles gedaan om de woning netjes op te leveren. Daardoor moest ik in het weekend van 's ochtends vroeg tot 's avonds aan de sloop en in de avonden de boel schilderen (volgens de richtlijn van de verhuurder moesten alle muren wit opgeleverd worden). De tuin heb ik in 3 dagen van voor naar achter uitgegraven. Ik heb de seringen uitgegraven en in stukken gezaagd en de grote houten tuintafel in stukjes in de container weten te krijgen. Ik moest ook betonnen zuilen van 50 kilo naar de container sjouwen. Ik heb het "geluk" dat ik sterk genoeg ben om dat allemaal zelf te kunnen.

De Amsterdammer (Pastoe) voor de sloop van deze kast. Niet mijn smaak. Ik háát modern!

Dweilfluencen! Na iedere sloopronde wilde ik het huis schoon hebben.

Banken slopen met een hawkbill/felt knive. Het is zo lekker om met scherp gereedschap te werken.

Zo ziet de Leolux-collectie eruit als je 'm ontleedt: triplex deluxe!

's avonds schilderen

Opruimen. De babyspullen van mijn moeder en van mij.

Wel één papaver in de tuin! 2023 was een slecht jaar voor de planten.

Alieninvasie in de tuin! Lichtgevende kikker!

Solarverlichting in de tuin: lichtgevende hanen in het blauwe licht

In 2023 deden de azalea, bijenplanten, seringen en alle bloembollen het bijzonder slecht. Ik heb nog nooit zulke miezerige azalea's gehad.

Voorafgaand aan het slopen van de tuin

De tuintafel heb ik met grof geschut in stukken gehakt.

Zo zag de keuken eruit voordat ik onze woning opleverde.

Tussen het slopen door heb ik de muur legergroen geverfd om te kijken hoe het zou staan. Daarna heb ik 'm snel met wit overgeschilderd. Dat groen was geen gezicht!

De tuintafel in planken zagen.

Slopen met ovenwanten aan.

Een echte Middeleeuwse boei

Het bed van mijn moeder. Het meest onterend vond ik het om haar bed te moeten slopen. Er komt bijna niets dichterbij een persoon, dan het bed. Confronterend. Ik heb dat echt uitgesteld tot een paar dagen voordat ik uit het huis zou worden gezet.

Eén van mijn egels. Geef egels kittenbrokken, geen roerei, nat kattenvoer of melk. Ze raken daardoor alleen maar verzwakt!

Het bier dat ik zelf drink (Russian Imperial Stout) heb ik in laten pakken voor de verjaardag van een vriend.

ROTT.Toetje. Een pastry stout.

Painted Black-bier.

Big Belly- Liquid Dessert

De zonsondergang symboliseert de nadagen in mijn huis.

Zo mooi egaal heb ik de woning overgeleverd aan de verhuurder. De inspecteur zou valse kostenposten opmaken, waarin stond dat deze muur was volgeboord met planken!

Tussen het slopen door: Imperial Stout

Iedere avond veranderde mijn huis in een schimmenspel. Dit was na het slopen van de zware Pastoe-kast.

Schaduw van de Monstera Deliciosa

Alle planten zijn doodgegaan. Dat komt doordat ik in een schimmelwoning leefde. Het was van de winter bijna niet warm en droog te krijgen.

De wijnvaten met de frambozen- en bessenstruiken- zonder frambozen en bessen. Op de grond liggen de nocciolo (hazelnootdoppen)

In 2023 hebben de struiken geen enkele bes of framboos opgeleverd. Ter vergelijking: in 2022 hadden we aardbeien, bessen, rode pepers, ananastomaten en frambozen.

De tuin in 2022.

Azalea's en seringen uitgraven en uithakken.

Het zagen van lastige hoeken van de tuintafel met een Japanse zaag.

Ik heb die zwarte pot opgetild en in stukken gegooid. Die 40 kilo was te zwaar en te onhandig om mee te verhuizen.

Fatsia "Spiderwebs". Ook doodgegaan door onze schimmelwoning.

Nocciolo en wijnvaten uit Soest

Pluimvee op solar!

Binnen drie dagen heb ik de hele tuin aan gort geslagen. Dat moest ook wel, want alles was dood door de verpauperde tuin van mijn buurman. De wortels van zijn woekerende tuin bleken al mijn planten en bomen de vernieling in te hebben geholpen.

De hibiscus ging ten onder aan de luis.