In de vroege ochtend van 30 december, om 3:00, lag mijn moeder beneden op de grond. Ze kon niet meer opstaan. Ik belde direct de ambulance. Het ambulancepersoneel kwam met het verwijt dat onze vloer zo glad was en zei dat ze maar antislipsokken aan moest trekken. Ze zetten haar overeind en gingen weg. 'Dit is géén spoedgeval, we gaan weer'. Ik dacht dat het een geintje was en dat ze iets uit de ambulance moesten halen om haar te beoordelen. Mijn moeder was zojuist verlamd geraakt en kon niet meer opstaan, niet meer naar de wc lopen, niet meer zelf drinken pakken. De ambulance reed weg.
Ik heb op 30 december 2022 en met oud & nieuw als de linkerhelft van mijn moeder gefungeerd. Ik tilde haar overeind, met gekruiste armen, mijn benen tegen haar benen om haar af te laten zetten en liet haar ondersteund naar de wc lopen. Voor de avond moest ik met spoed een bed in de kamer laten bezorgen, want ze kon niet de trap op en op de bank slapen tot de volgende controle (de eerste week van januari 2023) was echt geen optie. Via de "gewone weg" kon het bed pas anderhalve week later worden bezorgd! Ik heb gelukkig bij de spoedlijn van de hulpmiddelenwinkel een begripvol persoon aan de lijn gekregen, want zij kon voor elkaar krijgen dat het bed dezelfde dag nog werd bezorgd.
Dat was totaal het tegenovergestelde in de vroege ochtend van 1 januari 2023. De situatie was zo verergerd dat mijn moeder zelfs met ondersteuning niet meer op kon staan. Mijn moeder was bang om incontinent te worden. Ik moest allerlei diensten afgaan om met spoed een po te laten bezorgen. De dame van de spoedlijn van de hulpmiddelenwinkel zei 'Het personeel ligt nu eenmaal nog op bed tot 's middags en er zijn géén diensten voor een spoedbezorging op nieuwjaarsdag'. Ik kreeg van haar het advies om een thuiszorgdienst te bellen. Het nummer was verkeerd en de dienst was helemaal niet beschikbaar voor onze regio. Ik heb nog ongeveer 10 nummers van verpleegkundigen en spoed-thuiszorgmedewerkers gebeld, maar niemand kon komen helpen.
Een strijd over beslissingsbevoegdheden, gevoerd ten nadele van de patiënt
Van de verpleegkundige van het ziekenhuis kreeg ik het advies om direct een ambulance te bellen en mijn moeder via de SEH binnen te laten brengen. Zij zou de overdracht doen in overleg.
De ambulance kwam. Onderweg kreeg mijn moeder te horen dat het heel normaal was dat mensen een hele dag thuis in de poep komen te liggen als ze verlamd raken, maar dat zoiets geen spoed vereist. Mijn moeder was volgens de ambulanceverpleegkundige ook geen spoedgeval. Ze zei: "Sorry hoor, maar ik had u thuis laten zitten, want u bent geen spoedgeval".
In het ziekenhuis zocht de ambulanceverpleegkundige via de telefoon het conflict met de verpleegkundige van het ziekenhuis. Het was een strijd over de bevoegdheid om te beslissen over spoedgevallen. Een strijd die werd gevoerd over de rug van mijn moeder.
Ze had drie hersentumoren, waarvan de grootste dezelfde middag nog op de scan was te zien, waarop ze direct in het ziekenhuis moest worden opgenomen voor een spoedoperatie. Door het drentelen van de eerste ambulance heeft ze nog een week moeten wachten op haar spoedoperatie. Van de neurochirurg kreeg ik te horen dat het niet langer had mogen duren. Maar ze was volgens de ambulanceverpleegkundigen geen spoedgeval.
