Wat een armoedige tijden in het medialandschap. De verslaving aan de negatieve teneur, het fatalistische denken, identiteitsloze gezagsbekleders, principevrije politici, provocateurs zonder inhoud, oninteressante gasten, een overdaad aan kletsprogramma's, bodemloze polemieken, argumentenvrije opinies, recycling van de waan van de dag door overbodige nieuwsrubrieken zonder verrassende invalshoeken, kritiekloze verslaggevers, onintelligente opiniestukken die paginabrede toewijding krijgen.
Het is een belediging van de intelligentie van de lezer of kijker en een gemiste kans. De nieuwsmedia die een waakhondfunctie hebben toebedeeld gekregen en kritisch horen te zijn, gaan evengoed voor het pluche als de beleidsbepalers. In alle crises, of het nu gaat om internationale conflicten of een pandemie, stimuleren het zwijgen en de a-kritische houding van nieuwsmedia foute paradigma's. Een concreet voorbeeld is dat al jaren duidelijk is dat de overheid wetens niet heeft geanticipeerd en daarmee de plicht om de bevolking te beschermen tegen pandemieën heeft geschonden én blijft schenden. Journalisten zijn tot op de dag van vandaag meegegaan in dat overduidelijk foute paradigma en houden de situatie in stand.
In plaats daarvan krijgen nietszeggende opinies alle ruimte om als losse flodders in de ether te worden gespuid en wordt ingezet op kunstmatige polarisatie. Want het vergroten van denkbeeldige tegenstellingen in de samenleving, levert de media goedkope scoops op. Bodemloze polemieken over "gezond vs. ongezond", "economie vs. volksgezondheid", "oud vs. jong", dat zijn valse dichotomieën, maar ze zijn voer voor beeld- en paginavulling voor weken tot jaren.
Zo'n beperkte manier van denken (mensen die zich verliezen in een oeverloze strijd tegen opinies van anderen) leidt nooit tot oplossingen. Ondertussen vervullen politici en gezagsbekleders uiteraard niet de opdracht waar zij hun bestaansrecht aan te danken hebben.
