Het fenomeen heldervoelendheid wordt altijd verkeerd uitgelegd. Het is géén glazenbollenwerk, geen "geloof dat er méér is dan dit", geen restant van een bijnadoodervaring en heeft ook niets te maken met de mythe van een zesde zintuig. Evenmin met wat gewone mensen (zonder deze eigenschap) "spiritualiteit" noemen.
Met heldervoelendheid word je geboren. Vaak heeft een ouder het ook. Het is een wijze van scherp waarnemen. Heldervoelendheid is een uitingsvorm van intelligentie, net zoals intelligentie zich in sterke fysieke of verbaal-cognitieve vaardigheden kan uiten.
Ik ben van geboorte heldervoelend. Dat is niet makkelijk. Ik doorzie wat mensen proberen te bereiken met hun gedrag. Als ik in een nieuwe groep kom, weet ik bijna gelijk hoe de sociale "hiërarchie" is.
Wat anderen in hun gedachtenwereld beleven, geldt niet voor mij. Het door de meeste mensen gebruikte vocabulaire speelt niet in mijn wereld. Om een paar voorbeelden te geven:
"Het is jouw interpretatie", "Vertrouw je hem niet?!" en "Door ervaring met mensen, wordt het vertrouwen in de mens in het geheel minder".
Voor mij zijn die persoonlijke emotionele kleuringen niet relevant. Ik voel mensen zoals ze zijn en ik neem hun intenties vrijwel altijd waar. Als ik doorkrijg dat iemand oneigenlijke intenties heeft, dan heeft dat niets te maken met het persoonlijk gekleurde "Ik vertrouw hem niet".
Hoe werkt heldervoelendheid voor mij?
Mensen geven altijd signalen door. Ze kunnen meester zijn in het subliem manipuleren van hun omgeving. Ze kunnen hun mimiek trainen om charmant /vriendelijk over te komen. Ik voel aan dat mensen iets voorwenden. Dat komt doordat mensen tegenstrijdige signalen afgeven. Ik zie het niet alleen aan de oogspieren en spieren van het gelaat, ik voel ook dat mensen die zich anders voordoen, voor een vreemde atmosfeer zorgen. Het is alsof ze een zweem van onoprechtheid om zich heen dragen.
Ik heb het nog nooit fout gehad met mijn "gave" om mensen te doorzien. Het lastige is wanneer anderen iets niet doorhebben en zich laten misleiden door de charmes van een onoprechte persoon. Soms komen mensen jaren later naar me toe om te zeggen 'Hoe kon het, dat je hem/haar gelijk doorhad?'.
Hoe zeg je tegen iemand dat je voelt dat hij of zij vaak woede-uitbarstingen krijgt door zichzelf anders voor te doen, terwijl iedereen denkt dat diegene evenwichtig en assertief is? Hoe zeg je tegen iemand dat je voelt dat hij of zij twijfelt aan zijn of haar gezinsleven en dat anderen nu ineens aantrekkelijk lijken omdat mensen de behoefte hebben om gezien te worden als persoon? Hoe zeg je tegen anderen dat sommige mensen bewust de boel saboteren, terwijl het lijkt alsof iedereen hetzelfde doel nastreeft? Niet iedereen gaat voor een gezamenlijk doel of voor de beste papieren, maar voor behoud van de status-quo. Dat hebben weinig mensen door, die denken dat iedereen met een "gezamenlijk doel" bereid is om de goede samenwerking te prioriteren en zijn dan verbaasd als het kaartenhuis in elkaar stort.
Wie niet heldervoelend is, kan evenwel omgaan met onoprechte mensen. Let vooral op de volgende aspecten: onoprechte mensen bedienen zich vrijwel altijd van manipulatieve drogredenen. Kritiek wordt gepareerd met "...maar jij!" en valse vergelijkingen. De schijn van concurrentie wordt opgehouden: mensen worden door deze personen tegen elkaar opgezet en gereduceerd tot onderwerpen van het roddelcircuit ("Ik heb gehoord dat.."), om zo de aandacht af te leiden. Opgewektheid wordt bij al de minste schijn van kritiek vervangen door verwijten. Onoprechte personen staan ook niet open voor discussie.
Een geliefde en zeer voorspelbare uitspraak van onoprechte mensen is "Jij vat het kennelijk zo op". Dat zeggen mensen als ze geconfronteerd worden met hun eigen uitlatingen. Bij tegenstrijdige uitspraken en valse opmerkingen ligt het opeens aan de interpretatie van de ander. Of nog mooier: "Kennelijk was er sprake van miscommunicatie". Het ligt dan aan het medium en er is altijd sprake van ruis, in plaats van dat de persoon uitkomt voor de intenties die achter de uitspraak zaten.
Menselijk contact bestaat bijna volledig uit miscommunicatie, omdat iedereen een ander referentiekader heeft. Snedige uitlatingen, jijbakken, valse vergelijkingen en voeding geven aan een roddelcircuit zijn echter géén voor diverse interpretatie vatbare handelingen. Ze moeten worden gehoord zoals ze naar hun aard zijn: vormen van (sublieme) manipulatie.
Ik kan ook niets met vragen als "Hoe gaat het?", of "Hoe was je weekend?". Het is niet dat ik een hekel heb aan vragen. Bij mij komt direct een veelheid aan associaties op in de vorm van gevoelens. Dat is zo genuanceerd dat oppervlakkige vragen zich niet lenen voor een oprecht antwoord. De meeste vragen van mensen doen welbeschouwd ook geen recht aan wat wij allemaal als mens meemaken. Als je je echt in een ander verdiept, is het het best is om iemand níet te bestoken met vragen, maar diegene zélf te laten vertellen.
