De ervaringen van afgelopen jaren komen op willekeurige momenten voorbij. De onderzoeken, de momenten waarop haar uitslagen "goed" waren en we weer naar huis konden, de eenzame avonden in het hotel toen ik wist dat ze dood zou gaan.
Een vlaag, een signaal van de atmosfeer is genoeg om me terug te brengen naar toen alles nog normaal was, tot eind 2022. Ik zou zelfs naar de eerste weken van 2023 willen terugkeren, in het ziekenhuis. Geen moment van het zorgen vond ik te zwaar, ik kan alles aan en al helemaal als het voor iemand is om wie ik geef.
Het was zo vreemd om na haar dood in februari 2023 alles achter te moeten laten, naar een leeg huis te keren en helemaal niemand te hebben om op terug te vallen.
Hoe mensen zich rouw voorstellen, is totaal anders dan mijn werkelijkheid. Het was niet rauw en somber. Ik ben alleen nooit meer blij geweest. Geen dag. Het is geen trauma, geen wond om te helen. Het is geen onverwerkte rouw. Ik heb niemand meer om mijn naaste te zijn. Het leven is echt niet leuk, het is geen moment leuk om achter te blijven zonder familie.
Ik verlang soms naar de maanden na februari 2023. Het was zo raar om niets meer te kunnen delen met de belangrijkste persoon in mijn bestaan. Ik moest alles alleen doen, van het opruimen tot de sloop en de verhuizing. Maar toen ik nog in ons huis woonde, had ik die openheid die bij me hoort.
Het was geen geweldig huis, het was een schimmelhuis met lekkages die niet door de verhuurder werden verholpen. Maar het huis gaf ons en mij een enorm gevoel van vrijheid. In de maanden voordat ik er als nabestaande uit werd gezet, ben ik dag en nacht buiten geweest. Die vrijheid is me ontnomen in het hok waar ik nu zit, deze bunker. Ik haat waar ik nu moet leven, iedere dag. Het valt niet mee om de plek waar je moet leven, iedere dag weer met tegenzin te betreden. Zelfs nu is het hier donker en koud, in de lente.
Dat staat in schril contrast tot de vrijheid die ik had.
Ik zal het ook altijd gemeen blijven vinden, dat we zoveel hebben moeten doorstaan en dat ik hier alleen, echt helemaal alleen, achter ben gebleven. Het is niet zo dat er iets moois te wachten staat na verlies. Het leven wordt er soms alleen maar onaangenamer op en terugvallen op degene die het dichtst bij mij stond, is er niet bij. Ik zou echt terug willen gaan in de tijd. Al is het maar voor kort, om weer eens echte gezelligheid en een echt leven te kennen.
