Ik heb nooit gehad dat ik "moest uitvinden wie ik was", zoals sommige jongeren zeggen. Waarschijnlijk omdat ik vanaf het begin een sterk gevoel van identiteit heb gehad. Dat ik nog steeds dezelfde ben als vroeger is geen gebrek aan ontwikkeling, maar indiceert een karakter dat altijd duidelijk aanwezig is geweest.
Ik hoor dat sommige mensen zich een kameleon voelen, omdat ze denken dat ze zich moeten aanpassen aan anderen om aardig te worden gevonden. Ik ken dat niet; ik ben altijd heel erg mezelf en ik vind het niet belangrijk om aardig te worden gevonden.
Toch hoor ik van anderen, dat ze bij mij het gevoel hebben dat ze zichzelf kunnen zijn. In het openbaar raak ik vaak aan de praat met mensen en het komt voor dat volslagen vreemden me gerust hun levensverhaal toevertrouwen. Het ijs hoeft bij mij niet te worden gebroken, omdat ik niet voor een gespannen sfeer zorg.
Ik ben niet van de clichés; ik vraag mensen niet "Waar kom je vandaan, hoe oud ben je, wat zijn je hobby's, ben je getrouwd?", maar ik ben wel geïnteresseerd in de interesses en beweegredenen van mensen- en hoe zij naar de wereld om zich heen kijken.
Een goede kennis vertelde me dat ik volgens hem recht door zee ben en niet van quasi-sentimenteel gebabbel houd, maar gelijk actie onderneem en tot de kern kom. Dat waardeert volgens hem niet iedereen, omdat het nu een trend is om álles over jezelf te delen, ook als anderen er niet werkelijk in geïnteresseerd zijn dat je thuis drie katten en twee honden hebt en in je vrije tijd op de bridgeclub zit.
Dat ik nooit aan mezelf heb getwijfeld is geen arrogantie, maar het wordt wel zo uitgelegd als je niet grossiert in onzekerheden. Onzekerheden opnoemen wordt gezien als "je kwetsbaar opstellen". Het is op dit moment een trend om je onzeker voor te doen om bijval te krijgen. Gespeelde nederigheid is echter niet bewonderenswaardig. Begrijp, in een relatie en met mensen met wie je een vertrouwensband hebt, is "kwetsbaarheid" een groot goed, ook voor mij; vrienden mogen alles over me weten en ik vertel ze gerust hoe ik me voel, omdat ze oprecht zijn.
Ik zou het echter niet "je kwetsbaar opstellen" noemen omdat dit een pseudowetenschappelijke, vrouwenblaadjeshype is om binnenkort weer te vervliegen. Het gaat om authenticiteit. Ik ben het tegenovergestelde van naïef en laat tegenover onoprechte mensen natuurlijk niets los. Het is niet meer dan normaal om niet aan iedereen je gevoelens te tonen. Mensen met onheuse intenties zijn de enigen die zeggen dat ik stoïcijns of ondoorgrondelijk op ze overkom, maar dat komt doordat ik ze altijd door heb.
Ik heb geen "Ik hoor nergens bij"-syndroom. Mensen over de hele wereld denken allemaal zo uniek te zijn dat ze altijd een buitenbeentje zullen zijn, maar het zijn er zoveel dat zelfs dat niet het geval kan zijn. Van mezelf weet ik dat ik slechts een vreemde eend in de bijt ben, omdat ik niet dezelfde ambities heb als de meeste mensen die ik ontmoet. Ik doe niet aan de "rat race", er is geen ambitie die ik als het hoogste goed beschouw, ik wil niet concurreren met anderen omdat ik dat niet belangrijk vind. Met imago en anderen aftroeven heb ik me ook nooit bezig hoeven houden.
