Toxisch: Domme clichés/mantra's/zelfhulptruïsmen over ongelukkig zijn en eenzaamheid hebben nog nooit iemand geholpen
Het is beladen om zonder psychisch lijden te erkennen dat je niet gelukkig bent en niets hebt om naar uit te kijken. Mensen willen over het algemeen de weg van de minste weerstand en alles "fixen" met de domste uitingen waar niemand iets mee kan:
"Het is een kwestie van mindset"
"Wees dankbaar dat je weer een dag hebt"
"Je weet nooit wat de toekomst brengt/Morgen kan alles veranderen"
"Als je je eigen gezelschap waardeert, zul je nooit eenzaam zijn"
"Je kunt toch een hobby bedenken en daarmee aan de slag gaan?"
"Je moet genieten van de kleine dingen"
"Houd je dan niet van eten/films/muziek?"
"Je moet leren om gelukkig te zijn"
"Leer de kleine dingen in het leven waarderen"
"Het is zelfmedelijden, want in andere delen van de wereld hebben ze ergere problemen"
"Ga er dagelijks op uit"
"Probeer positief te denken"
"Zeg positieve dingen tegen jezelf"
"Wees niet zo op jezelf gefocust, maar focus je op wat belangrijk is"
"Stop met negatieve gedachten"
"We geloven dat het nooit genoeg is, daardoor ontstaat ongelukkigheid"
"Ga iedere dag sporten"
"Als je niet voor jezelf wilt bestaan, betekent dat dát je andere mensen nodig hebt en dus afhankelijk bent van anderen. Je zegt daarmee onbewust dat je afhankelijk bent"
"Help degenen die minder privileges hebben"
"Adopteer een hond"
Deze mantra's/clichés, truïsmen en cirkelredeneringen hebben werkelijk nog nooit iemand geholpen. Ik kan ze dan ook niet serieus nemen. Het is toxische positiviteit, omdat een ander niet luistert naar wat ik zélf te vertellen heb, maar zo snel mogelijk wil "mooipraten" om ervan af te zijn. Ik vind het dan ook een verademing dat ik soms mensen tegenkom die voor erkenning staan, in plaats van simpele verklaringen en schijnoplossingen op te dringen.
"Die weet zich wel te redden" vind ik ook een regelrechte belediging. Wat valt er te redden als ik diep ongelukkig ben? Dat eeuwige gezeik van mensen over "Je weet niet wat de toekomst brengt" en "Morgen kan alles anders zijn" is hopeloos naïef wensdenken. Net als "Wie goed doet, goed ontmoet". Dat gaat ervan uit dat mensen moeten deugen om op wederkerigheid te kunnen rekenen.
Leed vergelijken is een kortzichtige manier om iemands gevoelens te ridiculiseren. Eenzaamheid wordt als eerste-wereldprobleem of hoogontwikkelde landen-probleem gezien. In de meeste ontwikkelde landen horen de burgers niet tot de geprivilegieerden. Dat is schijn. Bovendien heeft lijden onder eenzaamheid niets te maken met ondankbaarheid of de afwezigheid van mensonterende omstandigheden. Eenzaamheid is geen luxeprobleem, maar een schadelijk fenomeen.
Mijn ervaring is dat intelligente mensen daadwerkelijk sociaal intelligenter zijn en niet snel met loze aannames/clichés/schijnvergelijkingen komen om eenzaamheid en ernstige ongelukkigheid te "relativeren" (leed vergelijken met leed is bepaald geen relativering, maar een manier om iemands gevoelens te bagatelliseren). Mensen die clichés en toxische positiviteit reproduceren zijn niet (sociaal) intelligent. Mensen zonder voorstellingsvermogen hebben erg de neiging zichzelf een beeld te schetsen vóórdat ze goed hebben geluisterd. Daarom blijf ik bij ze weg.
Confronterend?
Ik merk nog steeds dat mensen het confronterend vinden als ik eerlijk vertel dat ik ongelukkig en eenzaam ben. Ze verwachten het niet. Ze zien mij als vrolijk, open, een gemakkelijke prater, geslaagd. Ik doe ook niet alsof. Ik heb er geen belang bij om te doen alsof ik vrolijk ben en thuis anders te zijn dan in het openbaar; ik ben volledig en onbeschaamd mezelf. Ik twijfel niet aan mezelf, ik vind het niet interessant om door iedereen aardig te worden gevonden, ik ben geen pleaser, ik ben niet op mezelf. Ondanks het langdurig eenzaam zijn en alles verloren te hebben wat mij lief is, ben ik nooit labiel geworden. Mijn karakter is ontzettend stabiel.
Het is géén paradox dat ik ongelukkig ben: ik heb namelijk letterlijk geen naasten. Ik sta voor mezelf op, ik ga alleen naar bed. Dit is niet het leven dat ik wil en ik kan er niets aan veranderen. Ik heb geen eigen familie en ik kan niet zomaar vrienden in mijn omgeving tevoorschijn toveren.
Ik ben intelligent (dat is geen waardeoordeel, wel een cruciale factor in het leven). Ik heb niets aan contact met zomaar iedereen, noch met de "zachte sector", zoals vrijwilligerswerk om de kring van kennissen uit te breiden. Niets hebben aan vriendschappen met iemand die niet van een gelijkwaardig niveau van functioneren is, zegt niet dat ik niet met mensen kan communiceren of geen vriendschappen kan opbouwen. Het zegt dat het niet makkelijk is om aan adequate vriendschappen te komen.
In de omgeving waar ik nu vastzit, is het niveau heel erg laag; de mensen hebben geen interesses. Mensen sluiten zichzelf binnen op, er is geen gemeenschapszin en met de zeer laag functionerende mensen die deze buurt dagelijks bezoeken in het uitgaansgebied, valt geen normaal gesprek te voeren.
Ik heb niets om naar uit te kijken. Dat is geen (deprimerende) levensinstelling, maar een gevolg van geen naasten hebben. Leven voor interesses en de "kleine dingen" is gezever als je geen naasten hebt. Mensen zijn sociale wezens en een (emotionele) band met iemand is het belangrijkst; de rest is ondergeschikt in het leven. Ik weet niet hoe het zou zijn als ik er als 40'er, op middelbare leeftijd of als oudere alleen voor was komen te staan in plaats van nu. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ervan hield om een warme band met mijn naaste te hebben. Dat heb ik niet meer. Het sloopt me, het heeft me letterlijk kapotgemaakt om alleen te zijn en nee, het is niet eenvoudig om gelijkwaardige contacten te krijgen als hyperintelligente.
Sommige mensen zeggen tegen mij 'Vriendschappen zijn ook niet alles', of 'Familie is ook niet alles'. Dat zeg ik helemaal niet! Net als de mythe van de eeuwige "happy single" zijn deze uitspraken gebaseerd op de vergelijking met ongelukkige familierelaties en ongelukkige vriendschappen. Ik wil geen ongelukkige relatie; ik verlang naar affectie, warmte, gezelligheid. Aanraking, elkaar aankijken, er zijn, iemands aanwezigheid voelen, ruiken, horen. Ik wil mijn enthousiasme aan iemand kunnen geven. Ik ben niet een moeilijke, complexe persoon. Ik houd ontzettend van humor, activiteiten, dans, ik ben onuitputtelijk. Ik ben authentiek. En diep ongelukkig. Ik ga niet doen alsof het me niet raakt, als ik van binnen al kapot ben.
Voor mij is het een straf om alleen te zijn. Ik heb er totaal geen levensvreugd aan, dat alleen-zijn.
