vrijdag 31 mei 2024

Addressing myths and misconceptions surrounding loneliness

Loneliness is depicted by media outlets and social networks as:
- Intense sadness;
- Social anxiety;
- Social awkwardness;
- A low sense of self-worth and even self-deprication;
- The need for reassurance and validation;
- Feeling invisible;
- Depression

I am vocal about addressing the myths and misconceptions surrounding loneliness. Why? I don't match any of the abovementioned "characteristics" to depict loneliness. 

Much as I am open about loneliness and even though I share a lot with a wider audience, I simultaneously sort it out myself. With that I mean I never cling on to people. I don't want a man, a boyfriend, to resolve my loneliness. I want company because I enjoy being around people I can get along with. I don't see others as means for filling the big gap of loneliness in my life.

I am the opposite of a recluse, I never experienced feelings of inadequacy or social anxiety, not even in adolescence. On the contrary, I have always had a strong and balanced sense of identity and I have never been held back by anything or anyone. I have always stood my ground in the worst circumstances. I never second-guess my decisions. I am not prone to worrying. I am even easy, I like inside jokes, practical jokes, I am a total goof. None of the clichés surrounding loneliness applies to me.

I never compare myself to others, nor do I feel like a misfit. Not that it is decisive in loneliness, but I don't have an introspective focus. I am good at chitchat, I like to talk to strangers. Making friends and meeting people is easy for me and I feel best in lively surroundings. 

I don't feel rejected; the popular "I never fit in anywhere"-myth is not how I experience loneliness at all. I don't care what other people think of me, I am authentic and do not feel the need to be liked by just everyone. 
None of this means that I am a snob, although people sometimes tell me that they thought I was an elitist when they first met me. Just because I don't want to mingle with everyone, doesn't make me arrogant or standoffish.

What describes me best, is that I have a straightforward personality. I don't need euphemisms and I am vocal about my emotions. I am the opposite of people who exhibit passive aggressive behavior; if something's bothering me, I like to address the problem directly. This does not imply that I am not tactful. I am. I can go out of my way to not publicly shame a person or make them look awkward, but not out of forced politeness or moralism. People do view me as spirited/temperamental and impatient and that it why I tend to be avoided by some.

What loneliness means to me
I already said that I have an easy time meeting people or making friends. My loneliness is rooted in two phenomena:

- I don't have a family left. I am not subjectively lonely, but objectively. It is not just perception; I don't have loved ones because my loved one is dead. I do know that I am a Slavic person with Asian ancestry, but I don't know where the rest of my family resides, as our family history is ruined by false adoption and assimilation (my family name was erased. Attempts to track my family through the autorities in The Hague, were to no avail);

- I experience situational loneliness. I do have friends that I can trust, but they live too many miles away from me. In my neighborhood, I can't find meaningful connection because most of my peers don't share any interests with me. I have a few neighbors I have spent days and evenings with, but most of my fellow citizens (peers) prefer binge-watching Netflix, frequenting a takeaway for fastfood or gambling. I am talkative and outgoing.

I feel drained when I have to be alone, at home. It is not that I can't stand my own company, it is not how I was wired; I need buzz, like a bit of chaos, noises, people to chat with and I have a very high physical drive.

I need equal and fulfilling connections. Sharing the same kind of energy, sharing values and interest in life is important to me.

I love it when people are interested in a broader range of topics, not gossip fitness or your latest Netflix watch. To be honest, I would not be able to create satisfying connections with lonely persons who spend the day on the couch or in bed, binging Netflix series or reading chicklits. It's not that I would not be able to like/love them, but I have too much energy to resonate with them. In other words: "Anyone will do" does not apply to me.

I also have a profession with important stakes (privacy) as well, I need people to respect that. My friends, who are a scientist, a pharmacist and artists, understand that. I can't share much about my work when I strike up a conversation with acquaintances or during a party. People sometimes get the impression that don't want to talk about my work, while I can't and won't share the "juice".

The assumption that lonely people are a bunch of sad people in despair, is plain wrong. Being lonely can be due to various reasons, one of which is situational loneliness. Being lonely does not necessarily create companionship between two lonely people, or even in a group. Compatibility of personal traits, intellectual capacities and interests are common factors that are pivotal to create meaningful connections. Not two people will resonate just over being lonely.

Why is it wrong to assume that loneliness is the same as depression?
While loneliness can bring about depression and unhappiness, the root of depression is different, as are the symptoms. From a personal view, I have had a few friends with mood disorders who did not feel "just sad", but reported a persistent lack of energy. Apart from a severe lack of energy, depression can be characterized by persistent feelings of hopelessness, self-doubt, worthlessness that infringe with daily activities. A person with clinical depression might not even be able to get out of bed, dress up, go grocery shopping or to go to work.

People with mood disorders may report feeling persistent sadness without external factors.
These symptoms don't align with loneliness, which is a lack of adequate relationships at the root of feeling unfulfilled and dissatisfyed.

Is normalization of loneliness the solution?

No. First of all, normalization of a hurtful emotion as is loneliness, differs from learning to live in solitude. Some people may adapt to solitude easily and not feel lonely. Telling lonely persons that "being lonely should be normalized" is telling people to adapt to persistent negative consequences of loneliness.

Time alone is not a blessing, nor an opportunity to find fulfilment of one finds meaning in connections with others.

What is the difference between situational loneliness, perceived loneliness and codependency?
Situational loneliness occurs when opportunities are missing to find meaningful relationships. This type of loneliness is not confined to perception; poverty, chronic illness, separation, deceased loved ones and even the environment (the neighborhood) contribute to actual and even absolute loneliness. 

Perceived loneliness if the type that a person experiences even with good friends. Codependency means that a person needs company for affirmation and reassurance.

Why is it harmful to push lonely persons into solitude?
Humans in general are designed to communicate and cooperate with fellow human beings. One would deny the design of the limbic system, even, when saying that solitude is a natural way of living. There is a neurological reason for the need of meaningful connections.

Some may prefer solitude after a string of bad relationships. It does not take away from the fact that most people need fulfilling connections. One cannot compare these two entirely different positions. "It is better to live in solitude than to have a bad relationship" and "I need meaningful connections" are not two opposites; a false dichotomia is popularized to favor solitude. Enjoying solitude for a while after a bad relationship might be a retreat and provide relief, but it does not mean that lasting solitude stimulates one's wellbeing.

Above all, you have to be wired for solitude to actually find joy in solitude. This does not apply to people who love to be surrounded by company (even at all times). Individuals who draw their inspiration and energy from activities with other people, will feel underwhelmed, uninspired and drained when having to live in solitude. This does not mean that they are "weak".

Self-support groups in the internet community promote the normalization of loneliness. Why is this toxic behavior?

1. Loneliness is stigmatized as "Just a mindset"

The complexity of emotions, the negative impact of loneliness and the basic human need for meaningful relationships are reduced to a state of mind that one should just "think their way out of". The dynamics of human relationships, personal needs and suffering as a consequence of loneliness are dismissed. The stigma of "Loneliness as just a mindset" dismisses the human sense of belonging and need for support in life. As a result, a lonely person might even be ashamed to address the topic of loneliness as support groups suggest a weakness of mind.

2. Lonely individuals are dismissed as "Persons who can't enjoy being alone"

"If you don't like being alone, you are in bad company"
"If you learn to enjoy your own company, you'll never be lonely"
"People who need other people, are just dependent"

These stigmatizing views are an oversimplification of the multifaceted phenomenon of loneliness.
A basic human need for meaningful connections is discarded as dependency.

Suffering from loneliness is dismissed as "lacking self-worth", thereby invalidating genuine emotions and personal preferences. People who are wired for company, are not reliant on other just for finding joy in meaningful connections. Not finding solace in solitude does not mean that an individual is unable to enjoy their own company. In other words, it does not mean that a person who does not find solace in solitude, depends on other people for affirmation or reassurance.





Harmful positivity: people are pushed to enjoy loneliness and solitude and if they don't, they are depicted as losers who are dependent on validation by others

woensdag 29 mei 2024

Geluk in het leven is géén kwestie van "mindset"

Een mindset bestaat helemaal niet in de wetenschap. Het is een pseudowetenschappelijk concept dat helaas wel is doorgedrongen in alle gelederen. Psychologie van de koude grond ("Je kunt je eigen levensgeluk beïnvloeden") is gebaseerd op wensdenken.

De maakbaarheidsgedachte klinkt hierin duidelijk door. Mensen hópen invloed te kunnen hebben op hun eigen levensgeluk en geloven daarom dat je bewust een positieve levensinstelling kunt aannemen. Zo werkt het niet.

Ik spreek vanuit mezelf, omdat ik deze ergerlijke stellingen zelfs in assessments voor academische functies tegenkom:

"Ik heb het gevoel dat ik genoeg mensen heb om op terug te vallen";
"Ik bepaal in grote mate zelf hoe mijn leven verloopt";
"Ik heb het gevoel dat ik altijd op mijn familie terug kan vallen"

De stomste stelling die ik tegenkwam was:

"Ik heb compassie met mensen die het slechter hebben dan ik"

Vergelijkingen zijn stupide. Het getuigt van weinig zelfbesef als iemand denkt dat vergelijken met anderen een vorm van relativeren is. Er zal altijd iemand zijn die het slechter heeft dan een ander, maar geen twee levens kunnen met elkaar worden vergeleken.

Ik heb geen levensgeluk en geen privileges. In absolute zin heb ik geen familie meer, dus ik kan me ook niet tot een naaste wenden als er iets ergs gebeurt of als ik met veel tegenslag te maken krijg. Ik weet dat ik nooit gelukkig zal worden, want is het zwaar om zonder naaste te leven. Dat accepteer ik, want ik ben een realist; ik ben niet van de illusie "Stel je voor dat in de toekomst alles anders wordt". Die wonderfactor of dat magische denken gaat niet op in de werkelijkheid. 

Het is míjn leven. Ik heb een ongelooflijk kloteleven, ik vind er helemaal niets aan om voor mezelf te bestaan in een land waar ik geen geschiedenis mee deel, waar mijn familiesporen zijn uitgewist; een leven waarin ik geen dierbare meer heb en in een klote-omgeving ben gedumpt waar iedereen die wel familie heeft, de boel allang is ontvlucht. Niemand hoeft mij die zalvende onzin aan te smeren dat ik dankbaar moet zijn voor het leven, of dat het altijd nog erger kan. Een ander zou er in mijn positie allang aan onderdoor zijn gegaan, want ik heb het meest zware in een mensenleven alleen moeten doorstaan. Het is niet uit rancune of rouw dat ik een hekel heb aan mijn bestaan; alleen achterblijven is voor mij een vloek. Mensen kunnen zich over het algemeen wél voorstellen dat ik niet oud wil worden voor mezelf.

Als realist zie ik alles onder ogen, maar ik heb geen aanleg voor overdenken. Waar veel mensen zichzelf typeren als piekeraar, heb ik nog nooit wakker gelegen met gedachten als "Stel je voor...". Dat komt door mijn aanleg.

Ik ben uitgesproken en als ik zeg dat ik mijn leven niets aan vind zonder naasten, dan krijg ik te horen "Maar je hebt zoveel interesses!", of "Houd je dan niet van eten of mooie dingen?"
Mensen zien tijdelijke geneugten, tijdelijke prikkels, als levensgeluk, maar dat heeft niets met levensgeluk te maken. Niet gelukkig zijn (door in mijn geval: geen familie meer hebben) is iets anders dan anhedonie. Mensen verwarren een klinisch onvermogen om ergens van te genieten (anhedonie), met ongelukkig zijn door ingrijpende omstandigheden die het leven van iemand voorgoed verzieken. 

Levensgeluk zit in warme banden hebben met naasten. De mens is gemaakt om te leven voor sterke sociale contacten, dat zit niet voor niets in het ontwerp. Een leven zonder naasten is eigenlijk geen leven. Ik ben er eerlijk over dat mijn leven geen moment leuk meer is en zal zijn. Dat zie ik ook onder ogen, maar dat betekent niet dat ik depressief ben. Ik zit niet binnen om mezelf op te sluiten, ik ben actief, energiek, op de buitenwereld gericht. 

Op de moeilijkste momenten in het leven heb ik er alleen voor gestaan en sta ik er nog steeds alleen voor. Zelfs op de avond van de dood van mijn moeder had ik niemand van onze "vrienden" die me thuis wilde brengen, dus heb ik tot 's nachts op haar lege kamer moeten zitten voordat een taxi beschikbaar was. Na haar dood heeft werkelijk iedereen die ik kende, me laten barsten.

De verhuurder heeft vanaf de dag na de dood van mijn moeder geprobeerd om mijn leven tot een hel te maken en ik ben de strijd met deze verhuurder aangegaan, met de uitkomst dat ik in mijn recht sta. Voor de verkrotting en te hoge kosten, heb ik samen met mijn buren mensen op de been gekregen om een massale ingebrekestelling in te dienen. 

Ik heb het ook heel moeilijk gehad toen ik in maart 2024 weer een PotS-episode (tachycardie, een ritmestoornis die niet overgaat) kreeg. Met een pols van 170 en een bloeddruk van 200/110 moest ik zelf bijna een uur lopen om bij de huisarts te komen, omdat deze geen afspraak bij mij thuis wilde plannen. Ik heb met onmenselijke situaties te maken. De meeste mensen zouden dit niet hebben kunnen uithouden. Het ergst is dat ik weet dat mijn endometriumklachten en langdurige, onregelmatige menstruaties de oorzaak zijn van mijn hartritmestoornissen, maar mijn specialist weigert de oorzaak te laten onderzoeken.

Mijn moeder heeft 5 keer kanker gehad door receptormutaties. Kanker door een mutatie is iets waar een mens echt helemaal geen invloed op heeft. Een gezonde levensstijl kan niet voorkomen dat je doodgaat aan een receptormutatie. Deze mutatie veroorzaakt tevens longkanker bij niet-rokers die de pech hebben om een Oost-Aziatische voorouder te hebben, zelfs als die voorouder vele generaties eerder is geboren.

Kanker bij een jonge moeder betekent dat iedereen het gezin vanaf de diagnose gaat negeren, dat vrienden geen vrienden meer zijn, dat het gezin onder de armoedegrens wordt gestort en overleven in de plaats komt van leven. Eigen vervoer bestaat niet, een auto om naar het ziekenhuis te kunnen is ondenkbaar. Als de wasmachine en koelkast stuk gaan, is er geen financiële voorziening vanuit de gemeente. Als een moeder met kanker een kind in huis heeft dat nog op de basisschool zit, dan krijgt de moeder geen huishoudelijke hulp, ook niet via maatschappelijk werk of de WMO. Als meubels kapotgaan of je, zoals wij in een schimmelhuis met lekkages die niet worden hersteld door de verhuurder zit, dan bladdert het behang van de muren en barst de vloer open, maar is er geen geld om de schade te herstellen.

Als iemand begint over privileges, dan denk ik er altijd aan dat ik alles op eigen kracht heb moeten doen en wij kansarm zijn gemaakt door bewust beleid. Ik heb eruit weten te komen door zelf intelligent genoeg te zijn om in één jaar het Atheneum te halen en de universiteit (met meerdere studies) moeiteloos te hebben doorlopen, maar ik heb daarin nul mogelijkheden aangereikt gekregen. Zelfs enig begrip vanuit de studieadviseur toen mijn moeder weer kanker kreeg, was er niet bij.

Wij hebben een ongelooflijk slecht leven gehad door factoren waarop wij geen invloed hadden. Mijn moeder had ondanks alle pech die een mens kan hebben in het leven, totaal geen pessimisme. Het was geen levensinstelling, ze was geboren. Anderen vonden haar altijd druk en vrolijk, maar ook ongeduldig en snobistisch omdat ze zich niets liet zeggen.

Ik heb ook een slecht leven door factoren waarop ik geen invloed heb. Ik kan geen familie tevoorschijn toveren, ik kan PotS-episoden niet bestrijden omdat ik geen behandeling krijg. Toch heb ik me nooit ingehouden of teruggetrokken. Ik ben bepaald geen stil huismusje, maar een echte woordvoerder en vertegenwoordiger. Of beter gezegd: ik ben een geboren jurist. Mijn functie is precies wie ik ben: ik geef nooit zomaar op. Het gaat mij in het leven niet om gelijk hebben, reputatie of ambities, maar om gerechtigheid. Dat is zelfs geen bewuste instelling: ik heb die drive al vanaf mijn vroege jeugd. Het is een karaktertrek.

Tegelijk zijn er ook mensen die van zichzelf weten dat ze aanleg hebben voor depressies. Het vergt pas veel kracht om ondanks die aanleg, er toch het beste van te maken en te proberen om gemotiveerd te zijn. Als het ondanks alle wil, tóch gebeurt dat iemand in een depressie raakt, dan zeg je toch ook niet "Het is een kwestie van wilskracht"? 

Wat ik bedoel te zeggen is: aan de illusie dat mensen zelf invloed uitoefenen op hun leven en als het niet zo lekker verloopt, te pretenderen dat het door een gebrek aan wilskracht komt, wordt onterecht grote waarde toegekend. Het is niets meer dan een concept, een gedachtenexperiment, om te stellen dat de mens zoveel invloed heeft!


zondag 26 mei 2024

Identiteit

Ik heb nooit gehad dat ik "moest uitvinden wie ik was", zoals sommige jongeren zeggen. Waarschijnlijk omdat ik vanaf het begin een sterk gevoel van identiteit heb gehad. Dat ik nog steeds dezelfde ben als vroeger is geen gebrek aan ontwikkeling, maar indiceert een karakter dat altijd duidelijk aanwezig is geweest.

Ik hoor dat sommige mensen zich een kameleon voelen, omdat ze denken dat ze zich moeten aanpassen aan anderen om aardig te worden gevonden. Ik ken dat niet; ik ben altijd heel erg mezelf en ik vind het niet belangrijk om aardig te worden gevonden.

Toch hoor ik van anderen, dat ze bij mij het gevoel hebben dat ze zichzelf kunnen zijn. In het openbaar raak ik vaak aan de praat met mensen en het komt voor dat volslagen vreemden me gerust hun levensverhaal toevertrouwen. Het ijs hoeft bij mij niet te worden gebroken, omdat ik niet voor een gespannen sfeer zorg.

Ik ben niet van de clichés; ik vraag mensen niet "Waar kom je vandaan, hoe oud ben je, wat zijn je hobby's, ben je getrouwd?", maar ik ben wel geïnteresseerd in de interesses en beweegredenen van mensen- en hoe zij naar de wereld om zich heen kijken.

Een goede kennis vertelde me dat ik volgens hem recht door zee ben en niet van quasi-sentimenteel gebabbel houd, maar gelijk actie onderneem en tot de kern kom. Dat waardeert volgens hem niet iedereen, omdat het nu een trend is om álles over jezelf te delen, ook als anderen er niet werkelijk in geïnteresseerd zijn dat je thuis drie katten en twee honden hebt en in je vrije tijd op de bridgeclub zit.

Dat ik nooit aan mezelf heb getwijfeld is geen arrogantie, maar het wordt wel zo uitgelegd als je niet grossiert in onzekerheden. Onzekerheden opnoemen wordt gezien als "je kwetsbaar opstellen". Het is op dit moment een trend om je onzeker voor te doen om bijval te krijgen. Gespeelde nederigheid is echter niet bewonderenswaardig. Begrijp, in een relatie en met mensen met wie je een vertrouwensband hebt, is "kwetsbaarheid" een groot goed, ook voor mij; vrienden mogen alles over me weten en ik vertel ze gerust hoe ik me voel, omdat ze oprecht zijn.

Ik zou het echter niet "je kwetsbaar opstellen" noemen omdat dit een pseudowetenschappelijke, vrouwenblaadjeshype is om binnenkort weer te vervliegen. Het gaat om authenticiteit. Ik ben het tegenovergestelde van naïef en laat tegenover onoprechte mensen natuurlijk niets los. Het is niet meer dan normaal om niet aan iedereen je gevoelens te tonen. Mensen met onheuse intenties zijn de enigen die zeggen dat ik stoïcijns of ondoorgrondelijk op ze overkom, maar dat komt doordat ik ze altijd door heb.

Ik heb geen "Ik hoor nergens bij"-syndroom. Mensen over de hele wereld denken allemaal zo uniek te zijn dat ze altijd een buitenbeentje zullen zijn, maar het zijn er zoveel dat zelfs dat niet het geval kan zijn. Van mezelf weet ik dat ik slechts een vreemde eend in de bijt ben, omdat ik niet dezelfde ambities heb als de meeste mensen die ik ontmoet. Ik doe niet aan de "rat race", er is geen ambitie die ik als het hoogste goed beschouw, ik wil niet concurreren met anderen omdat ik dat niet belangrijk vind. Met imago en anderen aftroeven heb ik me ook nooit bezig hoeven houden.


vrijdag 10 mei 2024

Mijn illustraties

Ik teken al mijn werken met de hand, met traditionele media, zoals grafiet, kohl en Polychromos. Mijn onderwerpen variëren: van anatomische tekeningen (van hersencoupes en de botten van het menselijk lichaam), botanische tekeningen en dierportretten, tot technische ontwerpen en stedelijke architectuur.

Mijn botanische tekeningen zijn voor de illustratie van recepten en tekst en uitleg over voedingswaarden (scheikundig).

Ik heb nooit tekenles gehad en ik ben niet veel tijd kwijt aan tekenen. De meeste illustraties heb ik binnen een uur af. Ik wil mijn illustraties gaan professionaliseren.




Corpus Callosum: de hersenbalk die de twee hersenhelften verbindt


De hersenzenuwen

Foramen Magnum


Maine Coon.

Maine Coon.

Broccoli

Maine Coons


"Faces of Owls", kopstudie van de bubo bubo, steenuil, kerkuil en American Eagle Owl

Kerkuil, saw-whet owl, Mandarijneend, saw-whet owl, bubo bubo, Amerikaanse Kardinaalvogel, saw-whet owl, Kardinaalvogel




Op mijn tafel





Op tafel!

dinsdag 7 mei 2024

Mijn leven in Kleur

Ik schrijf sinds 2023 vaak over eenzaamheid. Het onderwerp krijg ik zo uit de taboesfeer, want het is onnodig dat er (onder jongeren) schaamte is om eenzaamheid te onderkennen.

Ik maak makkelijk contact, ik heb ook altijd gehoord dat ik vrolijk ben, een makkelijke prater en goede luisteraar en dat ik snel vrienden kan maken. Dat is ook zo. Dat neemt niet weg dat situationele eenzaamheid hardnekkig kan zijn. Mijn vrienden wonen niet bepaald op bereikbare afstand en zowel in mijn oude als nieuwe buurt, zijn veel mensen niet erg geïnteresseerd. 

Het is niet zo dat ik de "schuld" bij een ander leg; ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het leven, in plannen, in actie ondernemen om problemen praktisch op te lossen, in ervaringen van andere mensen. Ik voel mensen aan. Daardoor kan ik er niet tegen om een solitair bestaan te hebben en dat is in mijn stad helaas wel de norm. Mensen zitten liever op een vrije dag voor de tv dan dat ze erop uitgaan om anderen te ontmoeten. Ik lééf niet als ik geen contact heb met anderen. Ik houd van buiten zijn, praten, bezig zijn. 

Sinds ik hier woon heb ik goed contact met buren die óók buitenmensen zijn en van praten houden. We maken er in onze omgeving iets leuks van. De rest van de buurt zit zelfs op mooie dagen nog binnen. Die besteden geen aandacht aan de buurt of aan goed contact met mensen uit hun omgeving. 

Als ik goed contact heb met iemand, dan voel ik me absoluut niet eenzaam. Het betekent niet dat ik "per se mensen nodig heb", maar dat interactie bij mij hóórt. Ik kom tot leven door interactie, niet door thuis te moeten zitten. Ik geniet er ook niet van om er alleen op uit te gaan. Dat heb ik al jarenlang gedaan. Ik zat op mijn 15e meestal alleen aan de andere kant van het land, omdat mijn leeftijdsgenoten geen zin hadden om te reizen of bijvoorbeeld de Zeeuwse eilanden, de grens met Vlaanderen of de Kop van Noord-Holland af te lopen, op zoek naar leuke plaatsen. Op gegeven moment was ik het zat om als enige erop uit te trekken en slechts sporadisch een reisgenoot te ontmoeten. Ik had behoefte aan gezelligheid, drukte, kletsen, eten, zwemmen, sporten, reizen, maar niet aan alleen-zijn.

Ik besteed graag tijd aan het kleur geven aan de buurt. De kale nieuwbouwbunker is gezelliger met een buurtkat die we overladen met speelgoed, eten en aandacht, met de planten die uitkomen en met de aankleding van de gevel. Met een paar mensen doen we nu het onderhoud.

Ik kom uit de situatie waarin ik na de dood van mijn moeder uit ons huis ben gezet. Ik mis de openheid en de tuin van mijn huis heel erg. Niet de woning zelf, want het vastgoed bestond uit een gebrekkige schimmelwoning die ons veel ellende (waaronder lekkages en scheuren door de gasboringen) heeft bezorgd. In de nieuwbouwbunker waarin ik vijf maanden geleden ben geplaatst, heb ik geen "buiten", maar we proberen er iets leuks van te maken op de galerij. In mijn huis zat ik bijna altijd buiten en had ik de boel altijd open staan. Dat kan niet in deze donkere bunker. Op vrije dagen waarop het warm/heet is, probeer ik het te compenseren door de hele dag buiten te zitten of buiten te werken. 

In deze woning wil ik niet al te lang blijven. Ik wil niet in de donkere omgeving van deze woning zitten, als de herfst straks weer begint is het dag en nacht koud en somber in huis (mijn woning staat op de noordkant en heeft bijzonder slechte isolatie voor een nieuwbouwappartement). Het dilemma is wel, dat ik de goede band met mijn buren dan weer moet missen. Ik woon hier slechts vijf maanden, maar het is het alsof ik hier toch al een eeuwigheid ben.

Dit is hoe mijn kleurrijke, eetbare installaties in mijn vorige woning-met-tuin eruitzagen!