Mensen denken recht te hebben op goede gezondheidszorg. Maakt u zich geen illusies, de praktijk is bedorven. Er is niet zoiets
als een 'recht' op zorg. Ordinaire bezuinigingen hebben de medische zorg en wetenschap in Nederland de nek omgedraaid. De macht van de aandeelhouder respectievelijk verzekeraar verziekt de mogelijkheid om adequaat te worden behandeld. Geen wet, geen rechtsregel, geen belang
is machtig genoeg om deze 'institutionalisering' het hoofd te bieden.
Aan de stand van de medische wetenschap in Nederland ligt het niet. De
wetenschap biedt mooie kansen. Ik weet dat wetenschappelijke projecten
tot baanbrekende resultaten kunnen leiden, de studie neurowetenschappen
sterkt mij in die overtuiging. Helaas moet ik constateren dat
wetenschappelijke inzichten weinig waard zijn, als deze niet in praktijk
kunnen worden gebracht door de onverbiddelijke en frustrerende, maar bovendien alarmerende wurggreep.
Wat
heeft de patiënt aan al die academische inzichten, aan de zoveelste
mijlpaal die op veel publiciteit kan rekenen, als zijn of haar medische
casus niet wordt behandeld? Wat heeft de patiënt aan de media-aandacht
voor een
succesverhaal, als de randvoorwaarden voor een redelijke behandeling al
niet vervuld worden door bezuinigingen, beleidsstrategieën, politieke
koehandel, commercie, de medische wetenschap als marionet van de
aandeelhouder, als verlengstuk van de verzekeraar, wat dies meer zij?
Wist
u dat de medicus gedurende het eerste consult onder druk gezet wordt om
een diagnose te stellen? Ik heb tijdens mijn werk meerdere anamneses
gelezen waarin een psychiater de voorlopige diagnose 'depressieve
stoornis', 'persoonlijkheidsstoornis' of 'gegeneraliseerde
angststoornis' bij patiënten heeft gesteld, omdat de zorgverzekeraar een
diagnosticering eist. Diagnoses als 'depressieve stoornis' worden in de
psychiatrische praktijk redelijk neutraal geacht, maar voor de patiënt
is een omwille van de verzekeraar gefabriceerde diagnose onbegrijpelijk
en ingrijpend.
Ik kan de lijn doortrekken naar de vele
takken waar ik als rechtsgeleerde mee in aanraking kom- en de
geschiedenis leert dat bureaucratie al eeuwenlang een onmogelijk en
frustrerend probleem is. De wanhoop van mensen in de praktijk is dan ook
begrijpelijk. Het probleem strekt verder dan 'slechts' van het kastje
naar de muur gestuurd worden.
Mensen krijgen geen
adequate zorg of hulp, zaken van levensbelang worden niet behandeld. Het
is kwalijk dat de wetenschappelijke uitrusting er is en behandeling
mogelijk is, maar dat ernstige en vermijdbare consequenties zich
verwezenlijken vanwege uitsluitend politiek-economische beslissingen.
Dat strookt niet met de beroepsethiek van een medicus, niet met de
onafhankelijke positie van de wetenschapper en evenmin met de
beroepsethiek en onafhankelijkheid van de rechtsgeleerde.
