Hoogbegaafdenemancipatie

De emancipatie van hoogbegaafden is nog altijd hard nodig.

De mythes omtrent hoogbegaafdheid zijn hardnekkig: "Ieder kind is tegenwoordig hoogbegaafd", "Ouders vinden hun kinderen allemaal heel bijzonder" en "Ze moeten maar eens normaal gaan doen".

Aánpassen aan de norm is het devies van de meerderheid. Hoogbegaafden leren al vanaf de basisschool dat ze zich moeten aanpassen aan het gemiddelde en dat ze vooral hun enthousiasme moeten beteugelen.

Niet omdat het problematisch is om gedreven, beweeglijk en leergierig te zijn, maar omdat docenten ze niet begrijpen en/of niet weten hoe ze aan de interesses van hoogbegaafde kinderen tegemoet kunnen komen.

Het is niet een enorm offer. Wat helaas nog altijd gebruikelijk is, is dat sommige scholen goedbedoeld met een verbreding van kennis aankomen, in plaats van verdieping in vaardigheden of het aanleren van een nieuwe vaardigheid te bieden. 

Hoogbegaafde kinderen ervaren dat school een plaats is waar je leert om "mooi te zitten" en niet al te veel los te laten over hun eigen vermogens; waar verveling heerst omdat het tempo altijd te laag ligt, waar je niet wordt begrepen als je in moeilijke onderwerpen bent geïnteresseerd.

Buitenstaanders denken vaak dat een waarde-oordeel ligt besloten in de op zich ongelukkige term "hoogbegaafdheid": zij nemen aan dat begaafdheid staat voor "zich verheven voelen". 

Zij zien niet de moeilijkheden waar hoogbegaafden en hun naasten mee te maken krijgen en hebben gekregen: tegenwerking. Door school, in het latere leven soms ook door werkgevers die hun snelle wijze van redeneren verkeerd interpreteren.

Normale mensen (ja, ze bestaan wel, ik verlaat me niet op clichés als "Normale mensen bestaan niet"; mensen met een gemiddeld iq en gemiddelde interesses zijn heel wel aan te wijzen) dwingen hoogbegaafde kinderen om te socialiseren met leeftijdsgenoten, ongeacht het iq. Ze gaan daarmee voorbij aan de totaal andere behoeften van hoogbegaafde kinderen. Een hoogbegaafd kind wordt niet gelukkig van poppen, de zandbak of meedoen aan TikTok-rages. Gedwongen worden om om te gaan met kinderen in de klas werkt niet voor hoogbegaafde kinderen, die in denken en emotionele ontwikkeling ver vooruitlopen op hun leeftijdsgenootjes. Anders dan de mythe wil, bestaat geen wetenschappelijke basis voor asymmetrische ontwikkeling van cognitie en het sociaal-emotionele leven. Een emotionele quotiënt bestaat al helemaal niet, maar is een uiting van wensdenken ("Minder intelligente mensen zullen wel socialer zijn").

Kinderen, adolescenten en volwassenen dwingen om met iedereen van de eigen generatie te socialiseren,is een beproefd recept voor eenzaamheid. Voor een hoogbegaafde werkt het niet om met iedereen om te gaan. Een hiaat tussen de rijkgeschakeerde belevingswereld van een hoogbegaafde en de belevingswereld van een gemiddeld begaafde, heeft tot gevolg dat ook daten moeilijk kan zijn. Als alleen al sprake is van een intelligentieverschil, is er snel scheefgroei tussen twee mensen.

Titels als 'Nooit meer ruzie met je baas' klinken lekker, maar misverstanden tussen werkgever en hoogbegaafde werknemer typeren als conflict of ruzie problematiseert de situatie juist.

Schrijvers als Noks Nauta schetsen in hun praktijkvoorbeelden een hoogbegaafde die zijn of haar gelijk wil doordrammen en bloedserieus is over het dumpen van informatie.

Dat dekt nu juist niet de multidimensionale realiteit van de hoogbegaafde. Drammen en informatiedumpingen komen bij verschillende intelligentieniveaus voor, maar hoogbegaafden zijn meestal sociaal begaafd en typisch niet belust op "gelijk hebben", maar het afwegen van verschillende belangen.

Waar hoogbegaafden mee in de knoei komen ten opzichte van sommige werkgevers, is dat zij te goed zijn in anticiperen. Hoogbegaafden zien ver van tevoren wanneer beslissingen rampzalig zullen uitpakken en wanneer een verandering contraproductief zal uitwerken. 

Hoogbegaafden beschikken over een uitstekend inzicht in logica, dat hen in beginsel ver brengt, maar op een hiërargische werkvloer kan botsen met opgelegde redeneringswijzen. Bijvoorbeeld als iedereen door het systeem wordt gedwongen om een foute beslissing te nemen, waarna de werkstapel alleen maar zal groeien omdat achteraf blijkt dat niet aan een bepaalde voorwaarde is voldaan. Of wanneer de ict-er die het systeem heeft ontworpen, niet de opdracht heeft gekregen om de werknemers en managers in de implicaties mee te nemen.

Op meerdere fronten zal de snelle redeneringsvaardigheid van een hoogbegaafde werknemer, uitkomst bieden voor een organisatie. Hiërargische en lethargische organisaties die "Het hoofd van de organisatie zegt het, dus zo moet het" voorop stellen, zullen de hoogbegaafde sneller richting een schijnconflict duwen dan hun voordeel te doen met inzichten en innovaties.

Hiërarchische organisaties zijn bovendien gehecht aan senioriteit: iedere werknemer moet onderaan de ladder beginnen en opklimmen door het aantal jaren werkervaring. Dat betekent vaak, dat een hoogbegaafde ver onder zijn of haar niveau moet werken en dat de snelle breincapaciteit wordt doodgeslagen. 

Ik durf te stellen dat we als samenleving onnodige economische en wetenschappelijke verliezen lijden door geen gebruik te maken van hoogbegaafden en ze niet op de juiste positie te plaatsen.

Deze tijd van het jaar is moeilijk als je iemand mist

Ik heb geen last van nostalgische gevoelens, zo ook niet rond de kerst. 

Nee, rond deze tijd van het jaar, als de dagen kort zijn, het weer wazig is en het vroeg donker wordt, voel ik het gemis weer opdoemen.

Er gaat eigenlijk geen nacht voorbij zonder gemis te voelen, maar overdag kan ik me meestal zo makkelijk in de verplichtingen verliezen dat ik het gevoel nauwelijks door me rondzwiert. 

In deze periode is dat anders. Ik voel het gemis óók terwijl ik druk bezig ben. Het sluimert en doemt nu veel harder op. Het is een koud gevoel, een leegte.

Ik heb geen behoefte aan "gelukkig heb je goede herinneringen", of "Misschien wordt het (die "magische" toekomst toch altijd..) beter". 

Ik mis mijn naasten die dood zijn.  

Ik houd niet van gezeur over het weer, werk of de was!

Zo, dat is eruit!

"Klagen verbindt mensen". Het kan zo de titel van een workshop met één of andere motivatiegoeroe zijn. Mensen vinden elkaar kennelijk in beklag over onbelangrijke zaken. 

Ik niet! Ik houd daar helemaal niet van! Ik vind het niet erg om iedere dag om 4:30 op te staan, om te werken, om door de stromende regen, hitte of kou te moeten lopen, om dagelijks 5 kilometer te voet af te moeten leggen en om ongeveer 19:00 pas thuis te komen.

Ik houd net zo van rotweer als van hitte. Ik kan overal tegen en heb bovendien weinig slaap nodig- dat is al zo sinds mijn geboorte. 

Het is mijn bioritme om altijd "aan" te staan en snel te zijn. Ik heb geen ochtendhumeur en hoef niet vroeg naar bed- ik ben avond- en ochtendmens. In het weekend werkte ik voordien (vanaf vrijdag) tot 03:00 's nachts. Als ik er een 10-urige dag op heb zitten, heb ik zin in een feest in plaats van thuis te zitten.

Mensen zeggen al mijn hele leven dat ik mezelf vast eens tegenkom, maar ik loop eerder het risico om me te vervelen. Overspannenheid komt bij mij niet voor (ik heb het ergste al meegemaakt, daar kon ik ook flexibel mee omgaan).

Maar waar ik niet tegen kan, zijn chagrijnige mensen en geklaag over niks. Ik heb graag positieve, tolerante mensen om mee heen. Ik ga mijn gang wel als ik chagrijnige mensen om me heen heb, maar ik voel hun stemming drukken en vind de atmosfeer van passief-agressieve mensen heel akelig. Bovendien moet ik mijn drukke, praatgrage aard onderdrukken in het bijzijn van snel gepikeerde mensen en dat voelt heel onnatuurlijk en contraproductief. 

Het mooist is als mensen eerlijk beamen dat ze buiig zijn en van mopperen houden. Dan is het wel uit te houden.

Er zijn wel een paar zaken waar ik graag over zeur. Dat vreselijke ov met al die verpauperde toestellen, asociale mensen, traagheid in het verkeer, besluiteloze mensen die midden op een looproute blijven hangen, inhalige mensen en vieze koffie. 

Vooral koffie is van levensbelang. 

[culinair] Vrolijk eten!

Het weekend gaat op aan eten maken voor de hele week. Ik haal alle ingrediënten in huis om vooruit te kunnen. Het is dan ook een kleurrijk geheel.

Dit weekend maakte ik o.a. een Thaise visschotel met glasnoedels en dikke woknoedels, afgetopt met gamba's.

Ingrediënten
- Paprika tricolore (bio);
- bosui;
- 5 knoflookuien;
- 3 grote uien;
- limoen (bio);
- tomaten (bio);
- platte peterselie;
- koriander;
- gember; 
- kurkumawortel;
- 5 rawitpepers;
- 3 gedroogde chilipepers;
- 2 bakken kastanjechampignons;
- komijn, ongemalen;
- sesamolie;
- sojasaus (bio);
- Xeres (droge sherry)

Het lijkt misschien veel qua ingrediënten, maar ik hak alles met een nakirimes om snel klaar te zijn met de voorbereiding. Ik ben nooit langer dan een kwartier bezig met hakken. 

 

 

Snelle curry!

Toen ik er nog tijd voor had, in de antieke tijd, ging soms een hele dag op aan het maken van curry's. Ik nam het heel serieus: ik had een keukenmachine speciaal om de specerijen te malen voor de curry, zocht de juiste zure tomaten uit (te zoete tomaten kunnen echt niet in een curry!) en ging de markt af voor curryblad, tamarinde, kardamom en kemirinoten. Kokoscrème maakte ik zelf door kokos uit te hakken en te weken. 

Ik maak tegenwoordig de garam masala en currymengsels met de koffiemolen en ik gebruik gepelde tomaten om snel klaar te zijn. Mijn favoriete curry is een dikke, rode kokoscurry. Het kost me slechts een kwartier om alles te bereiden. 

Droge sherry wordt veel gebruikt in de Aziatische keuken. Het geeft smaak en de juiste consistentie aan de saus, met de sojasaus, tomaten en geraspte kokos erbij. Omdat ik geen wijndrinker en al helemaal geen sherryliefhebber ben, heb ik een kleine fles gekocht voor het maken van meerdere sauzen. Het is ook een standaardingrediënt in de char siu (een plakkerige Kantonese saus). 

De ingrediënten die op mijn tafel liggen (op de afbeeldingen) zijn voor een pokébowl en meerdere curry's. 

De saus
200 ml droge sherry (Jerez)
Sojasaus
4 grote uien, in grove plakken
Stuk gember, fijngesneden
3 plakken venkel, fijngesneden
3 knoflookuien, fijngehakt
rode en groene rawitpepers (4 stuks)
gedroogde rode chilipepers
1 limoen
Een handvol kerrieblad/curryblad 
Gepelde tomaten
Kokoscreme 
200 gram geraspte kokos

Specerijen, om te malen:
Fenegriekzaad
1 zwarte kardamompeul
Korianderzaad
Komijnzaad
Zwart mosterdzaad

"Wat heb je altijd in huis?"  Hele schalen vol specerijen, rawits, paprika's, kolen, gember en kokos!

En het resultaat ziet er altijd uit.. als een braakbakje. Tomaten en kokos leveren nooit een mooie rode saus op, al zou ik er een hele zak chilipoeder in gooien! Alleen culinaire verf en Photoshop geven een helder rode curry...

Olfactory Hedonism

I don't master the art of simplicity! I love complexity and beasts in a bottle. There's never enough raw musk, animalics and smoke! 

My ideal scent incorporates incense, gasoline, dark vanilla, tonka, rum, musk, patchouli, almond liqueur, smoke and leather. I dislike roses, ylang, fresh and sweet light scents. If there is a fresh note present, a dirty animalic or heavy note should balance it out: bergamot and smoke, for example, or lemongrass with a marine note. I wish I could create my own fragrances; I wish I was the nose working for an independent fragrance house!

I wear heavily animalic, rum-adorned scents, regardless of weather or time of the year. Some may say animal scents are for mature people, but I've loved them since age 12. I am fondly attracted (addicted) to leather, gasoline (benzene) and oudh notes.

My all-time favorites are:

* Percival (Parfums de Marly);
* Habdan (PdM);
* Oriental Express (Thierry Mugler);
* 40 knots (a nautical-themed scent by Xerjoff);
* Black Phantom (Kilian);
* Oajan (PdM);
* Black (Comme des Garcons);
* Falcon Leather extrait (Matiere Premiere);
* Vanille Havane (Les Indemodables).

Fragrances I want are: 

* Solstice "Midnight Marquee" (a gasoline perfume);
* Profundum "Martyr" (another fire-and-gasoline, of course);
* Bortnikoff "Lao Oud" (for being a realistic oudh);
* Barre "Smoulder" (smells like fire);
* Rubini "Nuvolari" (gasoline, motor oil and asphalt! What could I wish for more!)

 Oriental Express has been discontinued, sadly.

 

Naar elkaar wijzen leidt de aandacht alleen maar af

Toen ik na de dood van mijn moeder in eind 2023 uit mijn huis werd gedreven door de verhuurder, kwam ik tijdens mijn dagelijkse verhuizingen oudere mensen tegen die me "troostten" met 'Er komen natuurlijk asielzoekers in je woning' en 'Die Oekraïners krijgen maar voorrang bij alles'. 

Dat was niet waar in mijn regio (Oekraïners werden in een oude verslaafdenkeet aan de rand van de stad gedumpt) en ik had er ook geen moer aan. De jongeren, volwassenen, ouderen, alleenstaanden, gescheiden ouders, mensen die een gewelddadige relatie zijn ontvlucht, hebben er ook geen boodschap aan. Woningschaarste speelt de bevolking permanent op, de schaarste heerst al sinds 1880. Natuurlijk drukt migratie onevenredig op dichtbevolkte gebieden, maar de achterblijvende woningvoorraad is de oorzaak van (lucratieve) schaarste. 

Er is geen eenvoudige oplossing voor woningschaarste. In mijn regio zijn de regels van oudsher rigide, bestemmingsplannen zijn inflexibel en leegstand loont om prijzen op te drijven. Vastgoed kent een einddatum wat betreft levensduur en mensen van de economische lagere en middenklasse investeren in veelal wrakkig vastgoed dat die houdbaarheidsdatum al lang achter de rug heeft. Tochtige noodwoningen uit 1930 worden met een hypotheek belast. Van de huurvoorraad wordt twee keer zoveel gesloopt als teruggebouwd. 

Mijn eigen woning heeft een halfjaar leeggestaan. Ik heb navraag gedaan bij de gemeente en kwam daardoor te weten dat het gebruikelijk is om huizen lang leeg te laten staan. De tijd wordt aangegrepen om renovaties uit te voeren en zo de prijzen op te drijven. 

Bouwfraude en fraude met het pensioenfonds

In de jaren-1980 werd gefraudeerd met geld van de pensioenfondsen. Op grote schaal werden zinloze projecten voor het bouwen van stadscentra ontwikkeld om het geld in rond te pompen. Miljoenen zijn bij de pensioenen weggeblazen en er werd niet tegemoetgekomen aan de behoefte aan vergroting van de woonvoorraad in stedelijke gebieden en groeikernen. De infame bouwfraude ging bovendien ten koste van de kwaliteit van woningen. De gevolgen zijn nog merkbaar; de jaren '80-woningen werden met goedkope materialen, soms zelfs met te waterig beton en gips aangelegd en deze woningen zijn sinds eind jaren '80 verkrot, beschimmeld en tochtig. 

"Ze pikken onze banen in"

In mijn regio worden Oostblokkers gehaat. Ik ben me bewust van de slechte reputatie en deels is die reputatie terecht; er zijn Polen en Oekraïners die overlast bezorgen, weigeren de taal en cultuur te accepteren, racistische leuzen schreeuwen en honen naar Antillianen en Surinamers die hier al generaties geleden een leven hebben opgebouwd. In mijn eigen buurt heb ik last gehad van mijn ethnische soortgenoten die door huisjesmelkers in een matraswoning zijn gestopt. 

Waar veel Nederlanders echter vooral van zijn overtuigd, is dat Oostblokkers hun banen inpikken.  Voor een Oost-Europeaan is het heel normaal om voor laagbetaald werk in de teelt op te staan om 04:00-05:00, lange dagen statisch werk te verrichten en als slaaf te worden uitgebuit (omdat de verhuur van overbevolkte woningen meestal deel uitmaakt van de arbeidsbetrekking). Nederlanders willen en kunnen dat niet, Nederlanders hebben arbeidsrechten en daardoor is het aantrekkelijk voor werkgevers om goedkope krachten in te zetten.

"Moeten wij dat allemaal betalen?!" 

Toen ik op mijn 21ste op de verjaardag van een oudere buur was en werd gevraagd naar mijn opleiding, kreeg ik te horen 'Wanneer ga je nou eens lekker werken?!' en 'Dat moeten wij allemaal betalen'. Eén vrouw die dit mompelde, vond dat zij Nederland na 1945 had opgebouwd door een leven lang in de snoepfabriek te werken. De andere oudere vrouw was op haar veertigste begonnen met werk en al op haar 55ste met prepensioen gegaan.

Ik vroeg nergens om. Er is niets van ze bij wat dat belastinggeld betreft, want ik viel onder het sociaal leenstelsel en mag dus alles zelf betalen. De Staat rekent er nog wisselende rente over ook. 

De bemoeienis, negatieve teneur over studenten en dat gehele "wij-zij-denken" levert niets op. 

Woonschaamte 

Sinds een paar jaren zouden ouderen ineens te ruim wonen. Ouderen worden opgescheept met "woonschaamte". Ze moeten de idee vatten dat ze de ruimte van een gezin innemen, dat leefruimte een luxe is en dat het wel erg bezwaarlijk is dat ze die luxe nemen als ze niet meer "productief zijn".

Het afschrijven van ouderen, chronisch zieken, obese mensen, rokers en mannen 

In het eerste stadium van de huidige SARS-pandemie, seizoen 2020/2021, werd het schandalige voorstel gedaan om ouderen niet te redden in geval van acute nood. Het was een filosofisch, medisch-"ethisch" voorstel: ouderen zouden tijdens het leven genoeg hebben geprofiteerd, zodat zij als eerste dood mochten. 

Al in maart 2020, het prille begin van de SARS-pandemie in Nederland, werden groepen zorgvuldig afgeschreven. Door ouderen, chronisch zieken en obese mensen te profileren als "die hadden toch al te lijden", werd de weg vrijgemaakt voor het epigenetisch wegzetten van ongewenste groepen. Al snel volgenden rokers en mannen, tot niemand overbleef om af te schrijven. De zorg is onbetaalbaar, maar dat komt niet door vergrijzing of rokers; met zorg wordt gespeculeerd. 

Het is geliefd om ieder debat te kapen voor politiek gewin en mensen reduceren tot categoriën is goedkope maar effectieve retoriek om de aandacht af te leiden. Dat onderstreept dat politici niet per definitie vertegenwoordigers van de democratie moeten worden gezien.

De oorzaak van alle maatschappelijke problemen is: "verdienmodel"

Achter de woningschaarste schuilt een verdienmodel van grondbezitters, huisjesmelkers en beleggers, achter het "inpakken van banen" schuilt een verdienmodel van producenten en huisjesmelkers, woonschaamte leidt de aandacht af van het verdienmodel bewust in stand wordt gehouden.  

Voor de meerderheid is het erg makkelijk om een groep burgers uit de lagere en middenklasse als verantwoordelijke aan te wijzen. 

De vraag en het antwoord zijn echter altijd simpel: alles begint en eindigt bij een verdienmodel. Geld is niet vies, geld corrumpeert niet, een verdienmodel is niet per definitie verrot. Maar kom er dan wel voor uit dat geld áltijd de prikkel is om maatschappelijke problemen en schaarste te laten bestaan. 

Zoals het is

Het is helemaal niet erg om niet gelukkig te zijn.

De definitie van de meeste mensen over geluk, of de perceptie ervan, is waarschijnlijk toch heel anders dan die van mij. 

Ik beschouw geluk niet als een tijdelijke prikkel. Niet als vrolijk zijn, niet als een lach, niet als eten, drinken, op vakantie gaan. Voor mij is een deel ervan wél de juiste mensen om me heen hebben, al zijn weinig mensen het predicaat "echte vriend" waard (ik heb ze!).

Geluk is iets wezenlijks, iets existentieels. Voor mij is een onmisbaar deel ervan, de juiste mensen om me heen hebben. Al verdienen weinig mensen het predicaat "echte vriend", ik heb ze wel!.

Maar ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven kwijt. Ik weet dat er altijd iets mist. De clichés, "Het wordt alleen maar beter", "Je draagt iemand voor altijd bij je", daar heb ik geen zak aan. Mensen hebben niets aan eufemismen en verzachtend geklets, alsof nare zaken zoals ernstige ziekten en verlies een goede kant hebben.

Voor mij was en is delen en gedeelde humor juist het belangrijkst. Ik was niet materialistisch en narcistisch, niet ijdel, ik gaf niet om zaken. Vakantiebestemmingen vond ik niet belangrijk, het gezelschap zelf was voor mij belangrijk.

Het besef om iemand voor de rest van het leven op aarde niet meer te zien, is hard. 

Dat betekent niet dat ik er ooit als een triest, somber hoopje mens bij heb gezeten. Ik ben niet diep geraakt. Ik ben afgevlakt. Nog altijd vrolijk, maar mijn leven is vooral onverschilligheid. Dat is niet hoe ik was. Het maakt niet uit of dit een beschermingsmechanisme is. 

Het is alsof de neuronen in mijn brein zelf een compromis hebben gevonden: de blik op oneindig. 

Want ik sta er alleen voor in mijn leven en heb de meest ingrijpende gebeurtenissen zelf moeten doorstaan (ik kende twee van mijn vrienden toen nog niet, dus ik was wat morele steun betreft ook alleen), zonder enige steun- en dan is "Zo goed als het gaat" meer dan genoeg.

Almost cut my hair

Nou ja, nog even dan. Ik heb zin in iets totaal anders dan knielang haar, maar de kappers zitten vol tot eind september!

Ik heb nooit geweten (of eigenlijk nooit stilgestaan bij) wat mijn gezichtsvorm is. Ik ben meer als een man: ik ben me niet erg bewust van details en stijlen. Hoewel ik alle soorten kapsels heb gehad, van kort tot lang, waren het altijd klassiekers zonder dat ik ooit haarproducten heb hoeven gebruiken.

Ik ben bij topkappers langsgegaan om te vragen wat mijn gezichtsvorm is. Het antwoord luidt unaniem: ovaal! Dat verklaart misschien waarom bijna alle haarlengtes en haarkleuren bij mij nagenoeg hetzelfde staan en niets echt opvalt. 

Nu oriënteer ik me nog even op kapsels voor ovale gezichtsvormen. De kapper liet al wel weten dat ik mijn haar nu niet kan doneren, omdat er henna in heeft gezeten en dat de structuur verandert. 

Women are never going to make it

A woman just called me "A horse butt" for having long hair. Along with this unprovoked statement came her verdict that I am spending a fortune to shampoo my hair, a crude guess that offended her personally. 

It is just another day for me being judged by my outlook, be it a little more apert than having female cliques making up rumors about me. The trash-talking has not been limited to high school; I have been the subject of gossip fabricated by workplace cliques. Women make up the majority of bullies targeting other women in workplace settings, which says a lot.

Generally, women are vile to women. There is an evolutionary reason behind competitive behavior, but women trash-talking women and judging looks does not bring them the best mate, nor does it enhance their position in modern society.

Women who are so invested in the looks and choices of other women do not seem intelligent nor confident. Making snark comments does not make one appear elevated, on the contrary. 

Now, men are also targeted by men, but mainly online. Good-looking men are called "fat", "lazy" "past their prime" and "aged like milk" by anonymous men. With the expansion of online platforms, both sexes have uncovered new avenues to persist in their bullying behavior. 

The major difference between men and women is that offline targeting of women by women has been normalized over the centuries. 

Women insist on emancipation in their profession and in their private life, but those who go down the road of talking down other women lack the integrity and respect to succeed. Females do not need to be best friends nor competitors. Respecting each other and respecting personal choices without judging looks is the least one could do. 

I, for one, have never understood how and why females feel better after making a vile comment on another woman. Yes, I do feel envy too, but my envy is confined to seeing couples in love. I don't drown in self-pity; I just immediately feel a sting when confronted with something I don't have in my life and miss so dearly: the love of a man, affection, togetherness, being a unit, a family. But that never gave me the urge to trash-talk anyone! Forming judgments on how other women look, how they dress and how they wear their hair does not occupy my brain either. 

I get to think of the cliché that the world would be a better place with women on top. That will never happen. Unless downgrading, trash-talking and making up rumors about other women gets to be de-normalized. 

Why not enjoy and applaud other people for being themselves? 

Wat ik niet weet

Eva en Katharina werden hier aan Nederlandse gezinnen afgestaan. Eva werd mishandeld en als slaaf gebruikt. Hoe het haar zus is vergaan, weet ik niet. Katharina zou later naar Canada emigreren en niet ouder worden dan 36 jaar. Ze liet een jong gezin achter.

Mijn oma en moeder zijn in Nederland relatief veilig opgegroeid, weg van het dictatoriale regime. Daarvoor hebben zij wel hun hele familiegeschiedenis uitgewist gezien. Van onze achternamen, onze taal en zelfs hun voornamen die zijn afgepakt, tot de uitwissing van onze lijn met het land van oorsprong.

Assimilatie. 

Tot aan ongeveer mijn achttiende wist ik nauwelijks iets over mijn familiegeschiedenis. Ik heb lang gedacht dat het normaal was om bijna geen familie te hebben. Mijn oma, Eva, heeft mij slechts 10 maanden meegemaakt. Mijn bewuste herinneringen gaan terug tot ná mijn eerste jaar. Ik kende dus alleen mijn moeder. 

Mijn oma heeft niet vaak gesproken over het verleden. Ze had wel Oekraïense en Russische attributen en had een band met de Slavische cultuur. Dat ze zweeg, had niet alleen te maken met het trauma van assimilatie. Ze werd hier ook immens gediscrimineerd. Als kind werd ze uitgemaakt voor "klote-Pool" en in de buurt waar ik ben opgegroeid werden we bestookt met anti-Slavische sentimenten. 

Mijn moeder had tot aan haar dood te maken met anti-Aziatisch racisme. Ik krijg niet dezelfde verwensingen naar mijn hoofd, maar ik wek wel regelmatig argwaan bij Nederlanders; ben ik een Rus?! Ben ik een Oekraïner? 

Tot het voorjaar van 2023 betekende etniciteit niet zo veel voor mij. Althans, ik dacht dat het niet uit zou maken. De realiteit is wel, dat ik de enige ben van mijn familie in dit land, dat ik niet weet waar in het (oorlogs)gebied mijn familie woont en dat ik geen gedeelde geschiedenis met iemand heb. Ik zou het niemand aan willen doen om ze zonder familie op de wereld te zetten. Natuurlijk weet ik dat mensen zeggen "Je kunt ook familie treffen met wie je geen band hebt".

In mijn geval mis ik iets heel belangrijks: het gedeelde temperament. Temperament, ongeduld, drukte, een spraakwaterval zijn, is iets dat ik tot nu toe eigenlijk alleen bij andere Oost-Europeanen herken. Thuis maakten wij altijd een hoop drukte en herrie voor die paar mensen. Mijn klep stond ook nooit stil. Dat is nu allemaal weg, omdat ik alleen ben achtergebleven. Heel onnatuurlijk. Alles bij elkaar ben ik nu al bijna twee jaar aan het bestaan. 

De uitzondering daarop kwam een paar dagen na haar dood, toen ik een nauwere band kreeg met iemand die dezelfde achtergrond blijkt te hebben. 

Ik keek vannacht naar de documentaire "Alles Goed", over Oekraïense vluchtelingen die een deel van hun familie moesten achterlaten en mannelijke familieleden in de oorlog hadden verloren. Mensen die in twee werelden leven. Ze leven hier in veiligheid, maar zijn niet compleet. Mannen die hun land verdedigen, zijn zich ervan bewust dat hun familie nóg een zoon en vader zal verliezen. Een oneindig dilemma.

Eén van de laatste fragmenten is heel heftig om te zien. Een moeder die er in Nederland het beste van probeert te maken, stort in als ze thuis in Oekraïne de gedenktafel van haar zoon ziet. Ze haalt haar man op om hem naar Nederland te brengen, omdat de familie niet nog meer verlies aan kan.

In Nederland zullen ze nog met veel onbegrip, vooroordelen en discriminatie te maken krijgen. Er zijn vanaf het officiële begin van de oorlog al aasgieren actief om deze groep uit te buiten. Voor sommigen is het nodig om ook deze groep te assimileren. 

Zo raken dictaturen, oorlogen, uitbuiting, mishandeling, het scheiden van families en assimilatie óók de volgende generaties weer diep in hun bestaan.

Victim-blaming

Ik keek vroeger graag naar "Het Mooiste Meisje van de Klas". De titel van het programma wekte veel argwaan en zelfs ongebreidelde haat; één iemand als het "mooiste" typeren, alsof het om een bijzondere kwaliteit gaat, ligt gevoelig en is uiterst discutabel.

De werktitel was "Het Populairste Meisje van de Klas", maar dat was niet zo'n mooie alliteratie als Mooiste Meisje en bovendien was de kwalificatie "populair" net zo discutabel als mooi, getalenteerd of slim.  
Toch raakte de hele controverse gelijk de kern van het programma als vorm van human interest.

Bij de Mooiste Meisjes ging het in wezen niet om hun uiterlijk, maar om een combinatie van factoren die afgunst onder leeftijdsgenoten aanwakkerde. De meeste "mooie meisjes" werden intens gepest of geïsoleerd, hadden te maken met ingrijpende gebeurtenissen in hun gezinssituatie en kregen in hun volwassen leven wederom te maken met tegenslag en pesterijen. 

De reacties waren standaard:
- "Jongens, iedereen krijgt te maken met tegenslag, wat is hier zo bijzonder aan?";
- "Zo mooi is ze nou ook weer niet";
- "Ze was zelf uit op al die aandacht (als het om seksueel misbruik ging). Ze mag blij zijn dat de mannen nog naar haar omkeken". 

Ik trek de lijn door. Mensen die worden gestalkt, met misbruik of met pesterijen te maken krijgen, worden nog altijd gereduceerd tot een persoon die zelf schuld heeft aan wat hem of haar overkomt. Victim-blaming is zeer herkenbaar in de volgende reacties:

- "Je bent niet zó aantrekkelijk. Ik ken veel knappe mensen die nooit worden gestalkt, maar bewonderd";
- "Je komt vast over als kwetsbaar. Er zal wel iets zijn waardoor je altijd stalkers aantrekt/ongewenste aandacht krijgt van mensen die je niet kent";  
- "Doe niet zo dramatisch"; 
- "Het valt wel mee";
- Je bent toch uit op al die aandacht".

Pesten is een zeer algemeen verschijnsel. Anders dan de populaire opvatting wil, is pesten niet een persoonlijk fenomeen, maar overkomt het de meerderheid. Het varieert van pesten op school tot terreur door buren en pesten op de werkvloer. Soms zijn pesterijen zo subtiel dat het slachtoffer en de omgeving moeite hebben om ze als zodanig te identificeren. 

Wat het voor slachtoffers moeilijk maakt om hun verhaal te doen, is de victim-blaming waarmee ze altijd te maken krijgen. Met opmerkingen als "Doe niet zo dramatisch", "Het valt wel mee", of "Kennelijk heb je een bepaalde kwetsbaarheid" worden de ervaringen van een slachtoffer gereduceerd tot aanstelleritis. 

Waarom doen mensen aan victim-blaming?

1. Afgunst
De klassieker en een helaas onder volwassenen algemene factor in victim-blaming is afgunst. Vooral onder leeftijdsgenoten is victim-blaming een geliefd mechanisme om om te gaan met gevoelens van afgunst tegenover het slachtoffer. Stalking en/of pesterijen zijn niet iets om na te streven, maar dat geldt wel voor geliefde eigenschappen van het slachtoffer, die obsessanten hebben aangezet tot stalking of pestgedrag.  

2. Foutieve toeschrijving van de gevolgen aan het slachtoffer (negatieve associatie)
De negativiteit van stalking of pesten wordt al snel geassocieerd met het slachtoffer. Omstanders en betrokkenen zijn geneigd om de context van de pesterijen los te koppelen en de negativiteit toe te dichten aan het slachtoffer. Spreekt iemand openlijk over pesterijen of stalking, dan kan de negativiteit aan hem of haar gaan "kleven". Mensen zijn gewend om ongewenste onderwerpen weg te stoppen en negatieve situaties te overschrijven door een slachtoffer als verantwoordelijke aan te wijzen. 

Vaak hebben mensen moeite om hun beeld van de dader bij te stellen. Daders kunnen leuke gezinsvaders of - moeders zijn, ideale schoonzonen of schoondochters of op een andere manier de omgeving charmeren. Slachtoffers van seksueel misbruik, fysiek geweld en stalking worden al snel vermeden, omdat zij anderen met het negatieve karakter van de dader confronteren. 

3. Neiging om de orde te herstellen 
Slachtoffers die pesterijen op de werkvloer openbaren of openlijk over stalking spreken, gooien de illusie van een veilige cultuur overhoop. In een gesloten cultuur als de werkvloer weegt dit zwaarder. Het beeld dat iedereen slachtoffer kan worden is een beeld van willekeur. Zélfs als de meerderheid in een gesloten eenheid (opleiding, werkvloer, culturele groep) wordt gepest, proberen de individuele leden de illusie te bewaren dat hun gesloten eenheid moreel verdedigbaar en rechtvaardig is. 

Ieder slachtoffer wordt weggezet met "Zij is ook een wandelende klaagbaak", "Hij heeft nu eenmaal vaker steken laten vallen" of "Er is iets is in zijn persoonlijkheid waardoor hij pesterijen aantrekt". 
Het is de meest efficiënte manier om de orde te herstellen. 

4. De wereld bestaat uit toekijkers
Op de werkvloer staan mensen niet op voor pestslachtoffers, omdat hun eigen positie in gevaar kan komen. Een pestcultuur is een onveilige werkomgeving waarin ook anderen permanent alert moeten zijn. Iedereen kan immers het volgende slachtoffer worden. Pesters leven bij de gratie van een onveilige omgeving en verzamelen groepen van faciliteerders en toekijkers om zich heen. Toekijkers denken dat het hén niet overkomt, als ze zich maar op de vlakte houden. Sommigen gaan nog verder door geen sympathie voor het slachtoffer op te brengen, maar een excuus te vinden voor antipathie. Dan is er geen moreel bezwaar tegen het niet-ingrijpen of het niet bieden van steun aan een slachtoffer. 

Waarom is het belangrijk om pesterijen, stalking en victim-blaming bespreekbaar te blijven maken?
Voor slachtoffers die assertief genoeg zijn om zich uit te spreken en hun behoeften en gevoelens uit te drukken, is het een eenzame positie dat anderen geneigd zijn om hun ervaringen te reduceren tot iets waar ze zelf aandeel in hebben (gehad). 

Het positieve aan sociale mediaplatforms, is dat de emancipatie van pestslachtoffers kan worden doorgezet. Aan de andere kant is de afstand tussen zender en lezer zo groot en is de band tussen twee mensen op internet soms zo abstract, dat het juist makkelijker is om aan victim-blaming te doen.
Sociale media bieden een platform voor schadelijke clichés die hardnekkiger worden door veelvuldige, kritiekloze herhaling in de vorm van quotes. 

Al snel roepen anonieme mediagebruikers dat een slachtoffer van stalking "Kennelijk kwetsbaar overkomt, niet assertief genoeg is of een laag zelfbeeld heeft" en dat een pestslachtoffer "Kennelijk niet tegen gerechtvaardigde kritiek kan". 

Ik ben een mensenlezer en ik heb altijd feilloos door hoe mensen in organisaties functioneren en welke tactieken mensen gebruiken om anderen te isoleren. Wat ik hierboven heb beschreven, zijn mijn bespiegelingen over wat zeer algemeen in organisaties en andere gesloten culturen als onderwijsorganisaties voorkomt. Pesterijen vormen altijd hetzelfde patroon, omstanders reageren altijd op dezelfde manier en dezelfde excuses worden gebruikt om het "weg te denken". 

Wat ik ermee doe, is niet alleen "blabla". Ik heb het ook daadwerkelijk voor slachtoffers opgenomen. Niet om te deugen, maar omdat ik het ontzettend laf vind om erop toe te zien en de pester te faciliteren. Dat is me niet in dank afgenomen. Meerdere keren ben ik zelf het slachtoffer geworden omdat ik opstond tegen pesterijen. Ik heb er geen spijt van. Ik heb nooit gedacht "Had ik maar niet mijn mond opengetrokken". 

 

(No) Loneliness

'Is loneliness the same as depression?'

A popular question that implies how misunderstood loneliness often is. Reasonably so, as there are different shapes of loneliness.

As I think I have a valuable contribution to this taboo topic (speaking freely to lift the unnecessary taboo), I can tell from a personal account what loneliness does and does not mean to me.

As a child and a young teen, I was never alone. I was surrounded by friends day and night, all year long- except for casual holidays. I was never into introverted activities. Neighbors would hear loud laughter when I had fun with my friends. It would not appear to me that it would be so different, years later.

Then came adolescence. I was generally well-liked, but had no friends in high school as I was not part of any female clique. Some girls did not like me. I was not bullied in a classic sense, but had to deal with peer envy nontheless. Girls spread rumors about me, that a 12-year-old (me) underwent plastic surgery to get large boobs and that I was on the verge to steal boyfriends. Gossip is unintelligent. I was not bothered with gossip at all. Even that set me apart. Girls thought I had a huge ego for not joining their mean games.

People tend to think of lonely people as people who are shy, quiet, who have an introverted focus, who avoid being the centre of attention. None of this applied or applies to me. I'd jump right on the train first thing in the morning (5:00) to meet new people, loud events don't exhaust me and I have the energy to be the last one to leave a party. I have been described as "ADHD", a speed skater on a floor of figure skaters or a racing car. I know very few people can handle my biorhythm. My close friends can! 

While I never longed to be part of a group, I severely missed companionship. I went to a psychologist. He assured me that loneliness was equal to depression. He set up a meeting with depressed peers. 

That was where I noticed a stark contrast: despite popular stereotypes, these depressed youngsters were not sad, but lethargic. They would be low on energy, while I burst from energy throughout life. I have never been "down" or low on energy. 

I did not recognize their accounts on feeling inadequate and guilty either. We had nothing in common, except for our longing for good friendship(s).

I can pinpoint exactly what was missing from my life and still pains me. I have an outward focus, by nature and temperament. I feel restless without activity going on and I need some level of noise. By contrast, I feel restless when my surroundings are quiet and calm and there are no opportunities to "flirt" with people. My loneliness in groups occurs when I don't have no one to talk to or when we don't match at all. 

My ideal world is having lots of friends who cover different aspects of life and various topics of interest. For example, friends who love to indulge in music and dance, urbex, cinema, but most of all, someone who loves joking and fooling around for fun (I'd love a partner to crash parties with).

Just a couple of years after visiting this psychologist who could not understand what loneliness meant to me, I would be surrounded by male friends in IT. I seemingly have a male-like, uninhibited sense of wit. This was my ideal place. I felt at home being in their company all day. I still miss those times after changing my major course.

As of 2025, I have a few good friends. I had to bury a friend, which is very sad and confusing. We have been close during an intense time. I have other friends I have long phone conversations with, as they live at a great distance from me. But at "home" during the weekends, when most people head out to their families, I am alone and lonely. I lost my family and my home.

I was made for continuous company. It is still not well understood that some people, including me, easily become lonely and uninspired when not being surrounded by meaningful or enjoyable company. Not everyone is wired for what some like to call "alone-time", as if that is something we all should cherish.

It seems to be hip to put lonely people away as weak-minded, as if they just suffer from not being able to enjoy solitude. That view dismisses human design: an innate desire for connection, where not just anyone will do.

Meaningful connection is not easy to achieve; it can be a lifelong, consuming quest to find those people who really suit you. The same holds good for romantic relations: one does not feel attracted to random people with a bit of a brain and favorable physical traits, it is a subtle process of sensing a multitude of factors in a potential mate.

People with a very narrow, simple view on life, often repeat 'Reach out and you will find friends', 'Find a hobby', 'Go volunteer' or 'Learn to enjoy your own company'. The worst is the unsolicited advice to adopt a pet. However loveable, animals should not be adopted overnight to replace human connection.

Foremost, in understanding loneliness, it should be taken into consideration that friendships depend on attraction, intelligence, energy, biorhythm, humor and empathy, but cultural and economical aspects may be decisive as well.

I, for one, speak with lots of random people during events, strangers strike conversations with me, I easily mingle during events. I am told that I have an open personality, that people feel calm in my company even if I can be chaotic. I notice that one does not need to "break the ice" with me. In other words, I attract people. But that does not mean that I have enough (lots of) friends. 

I live in the suburbs where recession hit hard. Life is rough, people are cold, harsh and uninterested. They tend to be increasingly egotistical. There is a lot of violence in my neighborhood. There is no actual sense of community, other than that I befriended a few neighbors. Nothing is quite enjoyable in the socially deplorable state where I reside. My friends live in the upper-state suburbs and it always amazes me how I immediately felt at home, there.

That is what brings me to the different shapes of loneliness: one can be lonely, trapped, undervalued and misunderstood in a marriage and misplaced in the workplace- or in friendships that are not right. 

Situational loneliness is often not just a matter of perception. I have been alone for days on end when everyone let me down after my personal loss. Former friends did not want to be confronted with the "cancer scare"; losing a loved one to cancer often scares off "friends". It enraged me to be let down like that during hardship. Many people are actually disappointing and- honestly- cowards. But not all are! I have met just as many people who did mean well. Honest people.

Also, to me, hobbies are not what makes life worth living. My loved one was. And friends season my life. Human connection is the backbone of life. Hobbies, stuff and professional gains are not. 

Opstaan tegen instrumenteel pesten

Ik heb een roerig leven. De dood heeft voor een ravage gezorgd in mijn kleine kring van naasten. Het is wrang, echt ellendig om te zien hoe mensen voortijdig worden afgesneden van hun leven.

Zoals de meeste lezers waarschijnlijk weten, ben ik in de afgelopen twee jaar mijn moeder verloren, ben ik daardoor als enige van deze familie achtergebleven, ben ik mijn huis uitgezet door onze verhuurder, heb ik net als de buren in mijn nieuwe wijk te maken gekregen en woon ik in een onleefbare omgeving, ben ik van baan veranderd en heb ik met een reorganisatie te maken gekregen.

Ik ben ontzettend flexibel. Niet alleen heb ik bijna alles zelf moeten doorstaan, ik heb tussendoor ook te maken gekregen met pesterijen en tegenwerking. Ik sta bekend als iemand die volhoudt. Het is niet zo dat ik vasthoud "om het vasthouden" en verbeten ben. Van koers veranderen of in een andere wereld stappen kan ik juist heel makkelijk; het duurt bij mij een dag om ergens overheen te komen en ik kan bijna overal vriendschappen aangaan. 

Die flexibiliteit is waarschijnlijk een combinatie van etniciteit en cultuur; ik ben gebouwd op barre omstandigheden. Mijn recente voorouders moesten door zowel het klimaat als dictatoriale regimes, voortdurend verhuizen en opnieuw beginnen. Daardoor ben ik gemáákt voor roerigheid. Met abrupte, ingrijpende veranderingen heb ik geen enkele moeite. Het enige gemis is dat ik soms vrienden achter moet laten. Professionele vriendschappen bijvoorbeeld; dat zijn de mensen met wie ik niet privé afspreek, maar die ik wel heel erg mis als ik ze niet (meer) zie. Negativiteit mis ik dan weer totaal niet.

Ik leg me echter niet zomaar neer bij pesterijen, die bijna iederéén raken! Mensen die met pesterijen te maken hebben gekregen zeggen meestal "Laat het achter je", "...Je kunt er toch niets aan veranderen". Die opgeversmentaliteit is begrijpelijk als een groep of organisatie bewust een pestcultuur in stand houdt, maar soms is doorpakken of méér te weten komen over de pester via een andere route (het hogerop zoeken), de meest gepaste tactiek.

Pesten is vaak instrumenteel. Pesten als instrument is anders dan het stereotype, iemand pesten omdat je hem of haar stom, lelijk, mooi of dom vindt of omdat hij/zij niet bij je groepje past.

Het is psychopathischer dan dat: mensen worden met valse aantijgingen tegen elkaar opgezet, geïsoleerd en verleid om uitspraken te doen over de ander. 

Ik heb met veel mensen gesproken en kom tot de conclusie dat instrumenteel pesten zo wijdverbreid is, dat het vooral op de werkvloer bijna iedereen treft of heeft getroffen.

Instrumenteel pesten beoogt om het iemand zo onaangenaam of onleefbaar mogelijk te maken, zodat het slachtoffer zélf opstapt of ergens de brui aan geeft. In de woonomgeving wordt dit instrumentele geweld toegepast door terreurburen en op de werkvloer is het een angst- of chantagecultuur om de werknemer rechteloos te maken en van hem af te komen.

Op de werkvloer kan een chantagecultuur allerlei vormen aannemen: onterechte kritiek, het achterhouden van informatie, sabotage door belangrijke berichten weg te gooien of het werk onklaar te maken, valse aantijgingen, favoritisme om anderen te bevoordelen ten opzichte van het slachtoffer en "pacten tegen de werknemer", waaronder het maken van afspraken die niet worden nagekomen.

Ondertussen blijft het pesten op de werkvloer doorgaan. De spil blijft zitten op zijn of haar met chantage versterkte positie, slachtoffers, bevriende collega's maar ook marionetten zijn bang dat hun arbeidsovereenkomst niet wordt verlengd, dat ze negatieve beoordelingen krijgen of dat ze een negatieve referentie ontvangen. 

Als een organisatie een pester de macht en positie geeft om te blijven pesten, is daar inderdaad niet veel aan te doen- tenzij iedereen opstaat tegen de pester. Om de hiervoor vermelde belangen doen weinig mensen dat en hopen ze vooral niet het volgende slachtoffer te worden.

Soms wendt een pester voor dat hij/zij meer macht heeft dan werkelijk het geval is. In ieder geval is het goed om bij andere pestslachtoffers en een hogergeplaatste informatie in te winnen voor inzicht in en overzicht over het hele netwerk. Het kan zijn dat een andere plaats of positie voor het slachtoffer beter is. Het kan ook zijn dat de pester feitelijk helemaal geen zeggenschap heeft en net doet of hij/zij de hand had feiten die al voldongen waren.

Om op te staan tegen een instrumenteel pester, is ook van belang om collegiaal te zijn en te blijven/te blijven geloven in iemand die slachtoffer wordt. Sta diegene vooral bij. 

Mochten slachtoffers van instrumenteel pesten denken dat pesten persoonlijk is: dat is het niet, het is zeer algemeen, maar de tactiek is om slachtoffers het gevoel te geven dat het hen persoonlijk treft. Het is ook zo slinks om je de indruk te geven dat je iets aan jezelf moet veranderen of had moeten veranderen, terwijl dat de essentie niet is.

De essentie is het grotere goed: je verworven rechten afpakken door je ertoe te bewegen om op te geven. Dát, terwijl je als slachtoffer niet mag praten over wat je overkomt, omdat je het dan "over jezelf afroept". Volgens de regels van het spel moet je doen of alles goed en leuk is en het spelletje meespelen. Praten over pesten is nog altijd taboe. Zolang niemand dat doet, denkt iedereen dat het een individuele kwestie is.

Ik ben zo iemand die dat feilloos doorziet, niet zwijgt over onrecht en anderen kan meegeven dat ze er écht niet alleen voor staan.