Voor mij heeft het niet veel zin gehad dat ik omringd was met mensen die me vertelden dat ze het heerlijk vonden om alleen te zijn. Uiteraard is het gezelschap van mensen met wie je absoluut voeling noch raakvlakken hebt even eenzaam als ongewenst solitair zijn. Toch vind ik dat mensen die alleen-zijn verheerlijken en bijna neerkijken op mensen die gezelschap willen, een te beperkt perspectief hebben.
Dar ik niet geniet van alleen-zijn betekent niet dat ik mijn eigen gezelschap niet kan verdragen of geen rijk geestelijk leven zou hebben.
Behoefte aan gezelschap omschrijven als een drang om niet alleen te hoeven zijn, miskent een normale behoefte.
Wat gezelschap wél betekent, is voor mij heel duidelijk: de behoefte aan interactie met anderen, het ontstaan en beïnvloeden van dynamiek, grappen delen, plezier delen, zelfs ruziën hóórt allemaal bij de aard van de mens. De dynamiek van gezelschap en gedeelde humor is niet wat solitair zijn kan bieden. De ontwikkeling in het leven komt ook door ervaringen die we met anderen delen. Dat krijg je niet als iedereen gezelschap afdoet als "Ik heb niemand nodig". Ik zie dat die gedachte op dit moment erg populair is onder jongeren en het is een toxische opvatting, omdat de intentie is om mensen die graag gezelschap hebben, als "behoeftig" neer te zetten.
Het geldt voor de meeste mensen niet dat een leven alleen zaligmakend is. Ik zeg zeker niet dat het zin heeft om dan maar met iedereen om te gaan; integendeel, je moet elkaar wel aanvoelen, anders wordt het nog niks.
