Het brengt me terug naar vorig jaar. Bij iedere windvlaag, iedere lichtinval, iedere ademhaling word ik teruggeworpen naar de laaste weken voordat ik mij huis werd uitgezet.
De laatste dagen van augustus 2023 waren ook de laatste dagen waarin ik vrijheid en openheid had. In dat imperfecte, lelijke, slechte, niet grote huis dat voor mij goed genoeg was door de openheid, was ik mezelf. Iets met veel licht en openheid is wat bij mij hoort en wat ik nodig heb om te leven.
Ik heb mijn gevoel verzopen toen ik afscheid nam van alles. Sindsdien leef ik op de automatische piloot. Af en toe komt er iets van gevoel boven en dat probeer ik zo snel mogelijk de kop in te drukken. Dat is me tot 2023 niet eerder gelukt, ik leefde juist bij de gratie van gevoel.
Als mensen vragen hoe het gaat, antwoord ik dat het "zoals vorige keer" gaat. Of "zoals het gaat".
Ik heb er geen moeite mee om mijn werkelijke gevoel aan mensen te vertellen, maar wat moeten ze ermee? Ik heb op mijn beurt geen zin in de beleefdheidsdans die mensen houden.
Wat is er eigenlijk mis met op de automatische piloot leven, als alles je toch is ontvallen? Ik heb geen leuk leven: ik heb geen naasten meer en als het besef daarvan zich opdringt, iedere nacht, is er niemand (geen man) om even aan te raken. De meeste mensen houden van weerleggen en staan gelijk klaar met hun "Vind dan nieuwe naasten" of "Er moet een manier zijn om een man tegen te komen", maar zulke nutteloze adviezen hoef ik niet te horen.
Mensen kunnen anderen zo mooi vertellen dat ze hun gevoelens moeten opgraven, om zogenaamd verder te kunnen. Wat is het verschil? Ik voel om me heen dat de meeste mensen op de automatische piloot leven, zonder dat ze het zelf doorhebben. Ze identificeren zich als iemand, in een beperkte rol, om hun leven voorspelbaar in te richten. Dat noemen ze ambities, die iedereen volgt. Ik geef daar niet om. Ik gaf om het hebben van mijn naaste.
Af en toe kom ik tot leven. Dat is wanneer de wind mijn kant op staat, als bepaalde geuren in de lucht hangen, ik als expressief mezelf kan zijn, als ik een vlaag van de vrijheid die ik mis ervaar.
