Deze dagen voel ik de herinneringen van voor het verlies, alsof ik dichterbij het verleden kom.
Het is alsof ik haar aan kan raken. Hoe het zou zijn om echt eens naast haar te kunnen zitten, haar aan te kijken, als ze haar hoofd tegen mijn hoofd drukt. Ik wil het verleden herschrijven, maar dan met een goede uitslag het ziekenhuis verlaten. Ik verlang ernaar terug om een thuis te hebben. Ik weet hoe het was om het gezellig te hebben, maar dat is sinds 2022 voorgoed voorbij.
Een naaste is zo belangrijk in een mensenleven. Wij mensen zijn misschien bijna allemaal zelfredzame wezens, maar soms hebben we morele steun, de aanwezigheid en warmte van een naaste nodig. Dat is fundamenteel. Naasten zijn een referentiekader, naasten kennen elkaars bijzonderheden, hebben een eigen gevoel voor humor en delen gevoelens die ze niet met iedereen delen. Soms is het omdat ze elkaars karaktereigenschappen goed kennen en zelfs met elkaar gemeen hebben. Zonder familie/naasten en zonder die speciale band en (h)erkenning, is het leven ontzettend kaal.
Op sommige momenten heb ik behoefte om iets met haar te delen. Bijna iedere dag, maar soms in het bijzonder. Niets of niemand kan vervangen wat mensen met een sterke band met elkaar delen.
Het is niet alleen het verlies van een naaste. Het is het verlies van ervaringen die we nog hadden kunnen maken. Het verlies van gelukkige tijden. Het verlies van de generatie voor mij, de schakel met het nabije verleden, alle belevenissen die zij had meegemaakt.
