Open Blik

Voor de duidelijkheid: dit is geen geklaag en geen slachtofferschap!

Ik heb in het openbaar bijna altijd aanspraak. Wildvreemden in de trein vertellen me geregeld als enige in een volle coupé hun levensverhaal. Soms zijn het leuke gesprekken, soms gooit iemand zijn complete emotionele lading over me heen. 

Ik word ook al sinds mijn 12e vaak belaagd door mannen die me één keer hebben gezien. Nog afgezien de vergaande belaging die ik heb meegemaakt; als ik een "leuk gesprek" met iemand heb gehad, wil diegene gelijk bij me over de vloer komen en blijven hangen. Soms maak ik mee dat iemand zich probeert vast te klampen. Zelfs een volwassen student met wie ik moest samenwerken voor aansprakelijkheidsrecht, viel me plotseling lastig met nachtelijke telefoontjes, zodanig dat ik hem moest blokkeren. Om die reden geef ik nooit zomaar mijn telefoonnummer.

Aan een goede kennis vroeg ik, hoe hij dit zou verklaren. Hij zei: "Ik weet waarom. Jij hebt een alerte blik, een focus met interesse voor je omgeving. Geen onbezonnen fascinatie, maar interesse in de wereld om je heen. Dat kunnen mensen ook zien als een uitnodiging".

Kijk, dat is waarom ik graag met mensen omga. Niet alleen om het gezelschap, maar ook om de bespiegeling. Soms ziet een ander helder in waarom anderen op mij reageren, zoals ze reageren. 

Opvallend genoeg word ik door mensen op het eerste gezicht als een felle, strenge persoon met een wat snobistische houding gezien, maar wel als toegankelijk in contact met mensen die ik leer kennen.

Dat heeft z'n keerzijde. Ik ben absoluut niet naïef, maar ook geen gesloten persoonlijkheid. Ik ga alleen selectief om met wat ik over mezelf deel en word niet gelukkig van prietpraat. Toch dwingt dat claimgedrag van anderen me ertoe dat ik me gesloten op moet stellen (grenzen aangeven is niet genoeg, mensen reageren daar juist agressief op omdat ze zo vergeldingsgericht zijn in deze tijd van verschraling en verruwing).

Ik snap ook dat eenzaamheid daarmee te maken heeft. Het is geen paradox; ik heb altijd behoefte aan gezelligheid. Dat ik zelfgenoegzaam ben, niet verlegen ben en niet aan mezelf twijfel, doet niets af aan mijn behoefte aan wederkerig contact.

In mijn omgeving hebben mensen het druk met gesprekken over andere mensen, het uiterlijk van andere mensen, tv-series en ruzie. Ze kunnen werkelijk het hele weekend praten over met wie ze nu weer ruzie hebben en op wie ze nu weer passief-agressief wraak hebben genomen. Ik wil geen contact met mensen die het over zulke primaire onderwerpen hebben. 

Mensen hebben geen interesse in de films die ik kijk (filmhuisfilms, biografieën en docu's), de muziek die ik verzamel, ze kennen de Matthäus Passion niet, ze kennen mijn gerechten niet en weten niets van mijn vakgebied. Ik hoef niet zonodig te praten over werk, maar ik ben wel een geboren jurist en ik kijk kritischer naar situaties dan de mensen om me heen. 

Contact met mensen op een niveau van functioneren dat niet verder gaat dan conflicten opzoeken of over anderen en hun dagelijkse bezigheden praten, maakt mij niet minder eenzaam. De clou ligt voor mij bij wederkerigheid en compatibiliteit. Ik heb behoefte aan contact met mensen die interesse hebben in de wereld in bredere zin. Dat betekent niet dat ik serieus ben; in tegendeel. Ik ben altijd van de scherpe, soms harde humor geweest en van de doordenkers. Dat maakt mij geen theoretisch-filosofisch iemand die het leven heel serieus neemt.

Ik heb geen behoefte aan mensen die zich afhankelijk opstellen en zich aan me vast willen klampen. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik mijn kont niet kan keren. Niets zoals in mijn vorige buurt, waar een buur van me na een leuk gesprek iedere ochtend en avond naar mijn deur zat te staren of ik eraan zou komen. Ik vind dat geen uitnodigend gedrag, maar claimgedrag. 

Ik wil niet worden gesmoord zodra ik de deur uit stap, maar ik wil me ook niet gesloten moeten opstellen!