zaterdag 28 december 2024

Eindelijk geen oordeel

Ik had vandaag een toevallige ontmoeting met iemand die mijn moeder heeft gekend. Ik had haar niet eerder ontmoet, maar ze herkende mijn moeder in mij.

Ze weet hoe het is om zonder familie achter te blijven en niet gelukkig te zijn als nabestaande. En ze heeft niet gelijk haar oordeel klaar. Ik vind niet dat je hetzelfde hoeft door te maken om ergens begrip voor te hebben en níet gelijk een oordeel te vellen; het begint met empathie. De persoon die ik sprak is empathisch en realistisch. 

Als je niet gelukkig bent zonder familie, betekent dat niet dat je depressief, labiel of passief bent. Het is ook onzin om achterblijvers te vertellen dat ze zelf invulling moeten geven aan hun leven. Dat lukt de meeste nabestaanden, maar het betekent niet dat ze ook echt gelukkig zijn. Het is helemaal niet leuk om met de feestdagen alleen te zijn als je vrienden en buren allemaal naar hun familie zijn en je zelf nog graag je naaste zou willen hebben om mee samen te zijn.

Zij hield er net als ik van om familie te hebben. Het is niet gek als je dat het belangrijkst vindt in het leven. Ik vertelde dat ik vanaf het moment dat ik alleen achterbleef, geen moment binnen heb gezeten, me geen moment somber thuis met de boel dicht heb afgezonderd, niet omdat ik mezelf bezig heb weten te houden, maar omdat het niet in mijn karakter zit om te somber te zijn. 

Ik vertelde ook hoe dat beeld, van de "niet thuis in afzondering rouwende nabestaande" er onder mijn oude kennissenkring juist voor zorgde dat ik op afstand werd gehouden, omdat mensen er niet bij konden dat ik nooit triest ben geweest na het verlies.

Ze zei "Je bent net zo vrolijk als je moeder, je bent echt precies hetzelfde". 

Ik denk dat dát de lading wel dekt.