Ik heb de WMO-aanvraag ingediend voor twee cliënten in een medisch acute situatie. Het gaat om een situatie waarin de ADL-verrichtingen op zeer korte termijn onmogelijk zijn geworden; aldus een absolute onmogelijkheid. Cliënten kunnen elkaar niet in de ADL ondersteunen door de medische problematiek en de mogelijkheden van de sociale kaart zijn al uitgeput (voor de duidelijkheid: dit is als niemand in de omgeving helpt en geen familieleden aanwezig zijn die de cliënt kunnen ondersteunen in de dagelijkse verrichtingen die nodig zijn om te overleven, zoals voedsel bereiden en kleine boodschappen doen, anders dan de boodschappen die thuisbezorgd kunnen worden via een webshop). Het is meer dan gebruikelijk dat het sociale netwerk niets doet om personen in medische nood te ondersteunen, dat is de realiteit die maakt dat een WMO-aanvraag het laatste middel is.
Eindeloze WMO-procedures om de burger in acute medische nood te traineren
Om 03:30 's nachts is een eindeloze wizard met vragen die onderdeel uitmaken van de WMO-procedure dan eindelijk afgerond. Gedetailleerde medische verslagen zijn overgelegd aan leken van de gemeente die moeten oordelen over medische kwesties, zéér privacygevoelige gegevens zijn met het WMO-team van de gemeente gedeeld. Dat zeer privacygevoelige gegevens moeten worden overgeleverd aan een niet-medicus die op afstand moet oordelen of een patiënt in staat is om zelf de ADL te verrichten, is nog niet het ergst.
Het gaat, zoals gezegd, om een medisch urgente situatie die zich binnen zeer korte tijd heeft voorgedaan en waarbij twee van mijn cliënten niet in staat zijn om elkaar in de dagelijkse levensverrichtingen (gericht op pure overleving) te ondersteunen. Tegen de achtergrond van dát urgente karakter is het schrijnend dat het WMO-team na 6 weken nog niets van zich heeft laten horen. Niets. Geen bericht, geen telefonisch contact, het WMO-team laat het in het geheel afweten zonder opgaaf van reden, ondanks meerdere contactinitiatieven van mijn kant. Mijn cliënten zouden, gezien de ernst van hun medische klachten, niet in staat zijn om zich bezig te houden met deze slepende bestuurlijke processen. Het kost letterlijk hele dagen en nachten om de fouten van overheidsorganen recht te zetten en onrechtmatige overschrijding van termijnen te beantwoorden met bezwaar en beroep.
De beslistermijnen in de Algemene wet bestuursrecht worden aangegrepen om de burger te onthouden van zorg en middelen die noodzakelijk zijn om te overleven
Het bestuursrecht is zo ingericht dat bestuursorganen 6 tot 8 weken de tijd hebben om een besluit te nemen. Deze termijn is de maximumtermijn en wordt door de overheid aangegrepen om de burger zo lang mogelijk te onthouden van de middelen of zorg die nodig is en zijn om te overleven. Om de minimale voorwaarden voor het bestaan te kunnen vervullen. De bestuursprocedures van de Algemene wet bestuursrecht worden, aldus, aangegrepen om het proces van aanvraag tot toekenning te traineren. De enige manier waarop advocaten iets kunnen doen tegen deze opgeworpen dam van bestuurstermijnen, is bezwaar maken tegen het niet-tijdig genomen besluit. Dan dient het besluit alsnog integraal te worden genomen door het bestuursorgaan, maar daarmee is de burger minstens twee maanden lang onthouden van de zorg en middelen die nodig zijn om in leven te blijven.
De in medische nood verkerende burger kan barsten. Het is een schandvlek en hier is het laatste woord nog niet over gevallen.
