Als het aan mij ligt, bestaan er geen misstanden. En ik doe daadwerkelijk iets om ze te bestrijden, anders dan de "aankaarters"

Als het aan mij ligt, zouden er helemaal geen misstanden bestaan. Geen misstanden in de zorg, geen misstanden in het consumentenrecht en geen misstanden op andere rechtsgebieden. Conflicten zullen altijd blijven bestaan, zo lang als de mens er is; conflicten vallen niet te vermijden en dat is voor velen gunstig, want anders zou de juridische sector in het geheel niet hoeven te bestaan (en let wel: op z'n vroegst sinds de Babylonische wetten is het civiel recht in de meeste samenlevingen geïnstitutionaliseerd). Dat conflicten bestaan is ook niet erg, conflicten zijn altijd nog beter dan valse vrede en gefingeerde vriendschap.

Waar ik op doel, is de echte misstand. Misstanden worden veroorzaakt door mensen met slechte intenties. Misstanden zijn het gevolg van opzet op het benadelen van burgers, frauduleuze handelingen door instituten, laster, ambtsbreuk, meineed, het ten koste van alles nastreven van financieel gewin en het willen verbergen van de incompetenties van de medewerkers van een instituut. Het nastreven van economisch gewin is inherent aan de meeste organisaties, maar ordinaire bezuinigingen verpakt als "nudging" van de burger (een zogenaamde stimulans bij wijze van een economische prikkel/een economisch motief om de burger daadwerkelijk rechtstreeks financieel te benadelen of te onthouden van zorg die noodzakelijk is om te overleven!) maken een staat kapot.

Accepteer nooit dat ordinaire bezuinigingen worden aangevoerd als "ethische overweging". U hebt namelijk recht op de hoogste mate van waarborging van uw leven en veiligheid
Accepteer dan ook niet dat harde economische overwegingen als "ethische overwegingen" worden gepresenteerd. Laat u zich nooit, maar dan ook nooit aanpraten dat ordinaire bezuinigingen beogen om ú beter om te laten gaan met zorg en financiële voorzieningen. Als u ten onrechte niet krijgt waar u recht op hebt of wat u nodig hebt om uw recht op leven en veiligheid te waarborgen, dien dan direct een klacht in en meld het aan alle (consumenten)organisaties en klachtenfunctionarissen die u kunt bereiken.

Om iets gedaan te krijgen, zijn vasthoudende mensen nodig
Klinkt dit abstract? Ik weet altijd mijn weg te vinden en ik geef nooit op. Met vasthoudendheid lukt het om soms heel complexe kwesties van gezondheidsrecht en consumentenrecht op te lossen. Ik zeg niet dat het niet intensief is (wat tijdrovend karakter betreft, en tijd is kostbaar) om moeilijke kwesties gedaan te krijgen. Rechtvaardigheid is immers nooit zonder moeite bereikt. Ik doe daadwerkelijk alles om misstanden te bestrijden. Voor mij blijft het niet bij "aankaarten" en empathie tonen, want aan alleen aankaarten en begrip tonen hebben mensen écht niets. Met alleen een begripvolle knik of "sterkte wensen" redden mensen het niet. Om iets gedaan te krijgen, zijn doorzetters nodig. Vasthoudendheid en een confronterende houding typeren mij al vanaf jongs af aan.

Klinkt dat nog steeds abstract? Op mijn rechtenblog (rechtenadvies.blogspot.com) kunt u inmiddels heel veel voorbeelden vinden van hoe ik me heb ingezet voor consumentenrecht, privacyrecht, rechtsbescherming van burgers tegenover de overheid (voornamelijk wanneer zij valselijk zijn beschuldigd door instanties) en vóór containment van SARS vanaf het begin van de coronapandemie in Nederland, februari 2020 (COVID/SARS-CoV-2). In de berichtgeving vindt u gratis praktische adviezen die u rechtstreeks juridisch kunt toepassen.

Patiënt wordt in werkelijkheid geen keuze gelaten voor de beste behandeling door een specialistisch ziekenhuis

vrijdag 13 december 2019

'Helft kankerpatiënten staat niet stil bij keuze ziekenhuis'. Op 10 december 2019 plaatste het Algemeen Dagblad dit artikel, waarin het onderzoek van de Nederlandse Federatie Kankerpatiënten (NFK) werd geciteerd. De NFK wijst erop dat het belangrijk is dat de patiënt het ziekenhuis selecteert dat zoveel mogelijk expertise heeft op het gebied van de ziekte van de patiënt. Hoewel belangenbehartiger Irene Dingemans duidelijk aangeeft dat patiënten in 37% van de gevallen waarbij de patiënt om een second opinion heeft verzocht, géén informatie van de eigen arts krijgt of zelfs wordt tegengewerkt door de eigen arts, was tijdens de conferentie van de Patiëntenfederatie onvoldoende aandacht voor de medische realiteit. Sterker nog: de vraag, hoe de patiënt moet handelen als deze om de meest adequate behandeling of om een second opinion verzoekt maar geen gehoor krijgt van zowel het Zorginstituut, de patiëntenbelangenorganisaties als de zorgverleners, werd compleet genegeerd tijdens de conferentie.

Vragen als 'Hoe weet ik waar ik de beste zorg krijg?' en opmerkingen als 'Het is belangrijk dat u naar een ziekenhuis gaat dat zoveel mogelijk ervaring heeft met de behandeling van uw ziekte', suggereren dat de patiënt de mogelijkheid heeft om een specialistisch ziekenhuis te selecteren. De realiteit is anders en dat heb ik ook aangegeven tijdens een seminar van de NFK. Het is mij een grote ergernis dat niet wordt vermeld hoe het werkelijk in elkaar zit. Het Algemeen Dagblad is niet van plan om nog eens kritisch op deze kwestie in te gaan, omdat de krant het liever over de laatste aflevering van Kopspijkers of over het stemgedrag voor de Top2000 heeft.

Als bewuste, bovengemiddeld geïnformeerde patiënten om verwijzing naar een specialistisch, academisch ziekenhuis verzoeken en deze verwijzing ook van de eigen (huis)arts krijgen, dan krijgen  patiënten er in de praktijk mee te maken dat het gespecialiseerde ziekenhuis de behandeling zonder redelijke motivering afwijst. Weken later moeten patiënten via de doktersassistente vernemen dat de behandeling is afgewezen door de specialist. Het komt zelfs voor dat de patiënt drie tot vier weken na de verwijzing binnen het zorgdomein nog geen reactie van het ziekenhuis heeft gekregen en er na het opnemen van contact met de interne afdeling achter komt dat het academische ziekenhuis de aanvraag van de behandeling heeft laten liggen.

Ziekenhuis wijst naar de huisarts
Het specialistische ziekenhuis wijst als reden voor afwijzing op de rol van de huisarts. De zorgverzekeraar geeft de huisarts de schuld van de afwijzing van de behandeling door het academische ziekenhuis. De patiënt is hier de dupe van: deze wordt niet alleen een adequate behandeling ontnomen door beleidsstrategieën van de gespecialiseerde/academische ziekenhuizen, maar lijdt ook onder tegenwerking doordat alle bij de medische behandeling betrokken partijen naar elkaar wijzen.

Dat blijkt wel uit een afwijzingsbericht van een academisch ziekenhuis:
'Wij zijn een academisch ziekenhuis en moeten van de zorgverlener specialiseren in hoogcomplexe, derdelijnszorg. Uw aanvraag valt hier niet onder'.
Uit dit bericht volgt ten eerste dat academische ziekenhuizen behandelingen af moeten wijzen vanuit financiële beleidsoverwegingen. Ten tweede wordt niet de ziekte of de hulpvraag van de patiënt centraal gesteld, maar de wijze waarop de huisarts de aanvraag voor behandeling door de specialist heeft geformuleerd.

Het gevaar is dat een verwijzende arts niet expliciet is in het formuleren van de aanvraag en dat de in de aanvraag geformuleerde vraagstelling de medische klachten niet accuraat beschrijft. De zorgvraag "Graag uw behandeling voor patiënt, die zich meldt met algehele malaise en vermoeidheid" is te algemeen en wordt ten onrechte vaak toegepast, terwijl deze formulering niet overeenkomst met de medische klachten van de patiënt die om een verwijzing naar een specialistisch ziekenhuis verzoekt. Daarbij wordt de patiënt niet geïnformeerd over de inhoud van het verwijsbericht, zodat de patiënt niet kan controleren of de over hem verstrekte informatie en de zorgvraag juist zijn. Een mogelijkheid voor de patiënt is om inzage in het patiëntendossier te krijgen, maar dat vergt tijd die in een spoedige behandeling moet worden gestoken.

Er is nog een heikel punt: het academische ziekenhuis draagt de huisarts op om te verwijzen naar een streekziekenhuis, ondanks dat de patiënt uitdrukkelijk en herhaaldelijk om behandeling door een gespecialiseerd ziekenhuis verzoekt. De patiënt wordt vervolgens voor korte tijd behandeld in het streekziekenhuis. Na enige tijd heeft de patiënt een verwijzing nodig voor een andere medische klacht en wordt wederom verzocht om behandeling in een gespecialiseerd ziekenhuis. In dit geval zal het academische ziekenhuis de aanvraag afwijzen onder de vermelding 'dat de patiënt al bekend is in het streekziekenhuis'. De patiënt wordt dus geconfronteerd met afwijzing van behandeling op de grond dat de patiënt eenmaal is behandeld door een streekziekenhuis ten aanzien van een andere medische klacht.

Punten voor verbetering in de verwijzing van patiënten naar een specialistisch ziekenhuis
Vanuit de medische praktijk is geconstateerd dat een onjuiste informatie-uitwisseling tussen zorgverleners en tussen de arts en de patiënt een belangrijke oorzaak is van de afwijzing van de behandeling van een patiënt die verwezen wordt naar een specialistisch/academisch ziekenhuis. Ik heb de documentatie, Richtlijn informatie-uitwisseling tussen huisarts en specialist HASP en de Gedragscode HASP beoordeeld en zie mogelijkheden om verwijzingen door de huisarts en de onderlinge informatievoorziening te verbeteren. De Richtlijn HASP onderkent het belang van een verbetering van de informatie-uitwisseling tussen de huisarts en specialist voor de continuïteit van de zorg. De verwijzer als verzendende zorgverlener, dient een duidelijk procedurevoorstel te richten aan de ontvanger, de specialist.

1. Hoe de kern van het verwijsbericht wordt ingekleed, is belangrijk voor de kans van slagen van het behandeltraject en bepalend voor het besluit van het specialistisch ziekenhuis om tot behandeling over te gaan. De reden en context voor de verwijzing naar het specialistische ziekenhuis moeten door de huisarts voldoende worden onderbouwd (Richtlijn informatie-uitwisseling tussen huisarts en specialist (Richtlijn HASP, herziene versie december 2017), Hoofdstuk 4: Verwijsbericht en updates door huisarts, p. 22). De huisarts dient bij verwijzing de vanuit het Huisartsinformatiesysteem (HIS) automatisch gevulde rubrieken op juistheid te controleren (Richtlijn HASP, p. 19);
2. De verdeling van de verantwoordelijkheid, die eenvoudig te vinden is op de HASP-kaart van december 2017 via de hoofdpagina van de NHG, dient duidelijker te worden gemaakt jegens de patiënt. De patiënt is er niet bij gebaat om van verschillende actoren in het zorgproces te horen dat een andere zorgverlener verantwoordelijk is. De huisarts is verantwoordelijk voor de medische klacht tot aan het eerste medische consult van de specialist en de verantwoordelijkheid voor de overige zorg blijft bij de huisarts (Richtlijn HASP, herziene versie december 2017, p. 72). De specialist neemt niet alleen kennis van de inhoud van de verwijzing door de huisarts, maar dient ook gebruik te maken van eigen bronnen ter beoordeling van de zorgvraag door de patiënt (Gedragscode HASP);
3. De tabel diagnostische bepalingen, versie 31 (11 juli 2019) maakt het gemakkelijk om in één klik over de juiste gestandaardiseerde documentatie te beschikken;
4. De huisarts overweegt een update als er zaken zijn die het beleid van de geconsulteerde kunnen doorkruisen (Richtlijn HASP, p. 71).

Voorstel
1. Maximeer de tijdsduur voor informatie-uitwisseling over een afwijzing.
Ten aanzien van de tijdigheid van de berichtgeving stel ik voor om een maximale tijdsduur te stellen aan de informatie-uitwisseling over de afwijzing van de behandeling door de medisch specialist. In de Richtlijn is hierover niets te vinden ('Model van informatie-uitwisseling', Richtlijn HASP december 2017, p. 14);
2. Vaar niet op standaardinvullingen om de context voor een verwijzing te geven.
Ten aanzien van de informatie-uitwisseling van de huisarts ten opzichte van de specialist is het begrijpelijk dat een standaard is opgenomen, maar deze standaard moet per geval kritisch worden beschouwd. Mijn voorstel is om niet standaard 'ter geruststelling van de patiënt' als invulling van de context op te geven. De praktijk heeft ook te maken met bewuste patiënten die niet op zoek zijn naar geruststelling, maar voor een specifieke ziekte verwezen dienen te worden naar een specialistisch ziekenhuis;
 3. Motiveer de reden van afwijzing, zodat deze transparant is jegens de patiënt.
Ook de reden van de afwijzing van een behandeling door het gespecialiseerde ziekenhuis moet beter worden onderbouwd jegens de patiënt. Een vermelding onder het kopje 'beleid', bestaande uit de zin "huisarts gebeld, patiënt wordt doorverwezen naar de tweedelijnsziekenhuis" (letterlijk citaat, M.B.), zonder nadere motivering, maakt het voor de patiënt niet inzichtelijk waarom het specialistische/academische ziekenhuis een afwijzing geeft.

 

[Shuffle Repost COVID] SARS-CoV-2: bewust falend overheidsbeleid vaart wel bij tegenstellingen in de maatschappij

Hoe het gebrek aan beschermingsmiddelen tot de politieke beslissing tot ongecontroleerde verspreiding leidde
Van beddentellers, bodyshamers, "victim blamers" tot andere vormen van burgers tegen elkaar ophitsen: het beleid van de afwezige overheid is géén vergissing, maar bewust uitgevaardigd beleid. Vanaf december 2019 moest de bevolking worden afgeleid van het feit dat ons land niet spoedig voorzien zou worden van adequate beschermingsmiddelen (minimaal de categorie FFP2).

In januari 2020 was duidelijk geworden dat de SARS-CoV-2 epidemie zou uitgroeien tot een pandemie door de aërogene verspreidingswijze van het virus. De ervaring die de internationale gemeenschap (alle nationale overheden) 20 jaar na SARS-CoV-1 (2003) had opgebouwd, leerde dat men direct moet ingrijpen om aërogene transmissie aan banden te leggen om een pandemie te voorkomen. Vergist u zich niet: dit virus is géén geheel nieuw virus en Long COVID is ook niets nieuws onder de zon. Alles over de preventie van een nieuwe SARS-uitbraak is tussen 2004 en 2009 uitputtelijk behandeld op internationale bijeenkomsten van de overheden. De overheid kan zich er dus niet op beroepen dat "ze dit niet aan zagen komen", want zij hadden de plicht om te anticiperen.

Handen wassen, ellebogen schudden en 1,5 meter afstand: loze mantra's om de indruk te wekken dat de overheid maatregelen heeft uitgevaardigd
Het gekozen scenario was desondanks ongecontroleerde verspreiding. Bij dit scenario zijn bewust loze mantra's aangegrepen zoals 1,5 meter afstand houden, handen kapot wassen en géén handen schudden. Deze zijn verpakt als "maatregelen". Het gekozen paradigma was ook welbewust toegesneden op verspreiding via fomieten (vaste deeltjes op oppervlakken) en grote druppels, terwijl op z'n vroegst sinds 1800 bekend en sinds 1948 bewezen is, dat succesvolle virussen via microscopisch kleine deeltjes in de lucht worden overgedragen. 

Groepsimmuniteit: een illusoir, dodelijk en schadelijk scenario met tienduizenden onnodige sterfgevallen, onnodige schade aan volksgezondheid en economie tot gevolg
Daarmee is sinds 1948 vast komen te staan dat slechts mondneusmaskers en adequate ventilatie helpen in de preventie van de verspreiding van aërogene virussen. De deskundigen die zijn ingeschakeld om het overheidsbeleid te onderbouwen, weten dit en hebben deze wetenschap ook tot hun beschikking. Dat een ander scenario bewust is gevolgd en we het moeten stellen met nepmaatregelen zoals "handen ontsmetten", is een politieke, niet-wetenschappelijke keuze. De verantwoordelijken beschikken bovendien over de wetenschap dat COVID, veroorzaakt door SARS, een dodelijke, trombotische ziekte is [bloedziekte, M.B.] die op langere termijn tot orgaanfalen en DNA-schade (en beschadiging van mitochondria) leidt.

Hoe de gekozen strategie-ongecontroleerde verspreiding profiteert van tegenstellingen tussen burgers die zich laten manipuleren tot de acceptatie van eugenetica en "victim-blaming"
Het illusoire scenario-ongecontroleerde verspreiding/groepsimmuniteit is een jaar na dato nog altijd niet verlaten. Een deel van de bevolking laat zich onbewust manipuleren, geheel in lijn met het uitgestippelde scenario. De tegenstellingen en loze kreten die door de bevolking al sinds maart 2020 worden aangedragen die alle logica ontberen, maar op clichématige wijze tot "waarheid" worden voor de mensen die daarvoor gevoelig zijn, zijn:

- "Er moeten meer IC-bedden beschikbaar komen, dan hoeven we geen maatregelen te treffen";
- "Ik laat mijn vrijheid niet inperken om anderen te beschermen";
- "Ik ben géén risicogroep";
- "Die mannen die op de IC belanden zijn allemaal ouder en hebben een buikje, dus het komt door hun eigen lichaam";
- "Als de overheid het aantal IC-bedden had uitgebreid, was de ziekenhuiscapaciteit niet overschreden";
- "De jongeren moeten al een jaar lang alles laten om ouderen te beschermen";
- "Het virus is nu toch niet meer te stoppen, we moeten er maar mee leven";
- "Ouderen mogen dood";
- "Anderen mogen dood neervallen, als ik het maar niet ben".

Deze clichés die geen enkele kern van waarheid en logica kennen (door kwaadwillende niet-wetenschappers uit de duim gezogen) en die daarom ook niet ter discussie staan voor mensen die wél logisch kunnen denken, zijn precies wat het scenario-ongecontroleerde verspreiding voorstaat: schijnbare tegenstellingen creëren.

Valse dichotomieën: er bestaan géén risicogroepen voor SARS en "economie vs. gezondheid" is een valse voorstelling van zaken
Als de "jongere die niets meer mag!!!!!" tegenover de "oudere die moet worden beschermd" wordt geplaatst, als de "buikige man van 50+" tegenover de vermeend "gezonde twintiger" wordt geplaatst, als mensen fingeren dat er "risicogroepen" en "niet-risicogroepen" bestaan voor SARS, als de valse dichotomie van gezondheid vs. economie wordt gestimuleerd met het dramatische beeld dat we echt geen sociaal leven meer mogen hebben en de uitbreiding van het aantal IC-bedden volgens de beddentellers dé oplossing was die niet is gebruikt, dan wordt alle aandacht afgeleid van waar het werkelijk om gaat: de overheid heeft nog nooit maatregelen getroffen. De burger wordt werkelijk geen strobreed in de weg gelegd maar heeft de illusie dat "niets meer mag in Nederland". Dat bevordert de ongecontroleerde verspreiding. 

Complotgelovigen als dankbaar vehikel voor het overheidsbeleid
Waarom vaart de overheid daar wel bij? Omdat op deze manier het beeld wordt versterkt dat de verantwoordelijkheid bij de burgers ligt, dat de overheid alles heeft gedaan wat in de macht lag om deze onnodige (gezondheids)crisis van ongekend leed en de schending van het recht op leven te voorkomen, maar dat het door alle strubbelingen in de samenleving tóch werd geconfronteerd met tienduizenden doden die met het grootste gemak waren te voorkomen, nog eens honderdduizenden burgers met vermijdbare langetermijngezondheidsschade en financiële schade bij kleinere ondernemers en zzp'ers. Complotgelovers fungeren voor het overheidsbeleid (ongecontroleerde verspreiding gericht op groepsimmuniteit) als vehikel om het doel van het besmetten van zoveel mogelijk burgers zo snel mogelijk te bereiken.

Een kapitale noot van mijn kant: was er een lockdown uitgeroepen, dan had de overheid de ondernemer dienen te compenseren voor financieel nadeel dat direct het gevolg is van een rechtmatige overheidsdaad. Ik heb dit meerdere malen benadrukt: de overheid heeft geen lockdown willen invoeren om deze compensatieplicht te vermijden. In plaats daarvan zijn ondernemers sectoraal getroffen zonder dat tot een nationale lockdown is besloten.

Ik zeg het nog eens: ik heb in maart 2020 gewaarschuwd dat deze crisis zich zou voltrekken, maar dat deze eenvoudig was te vermijden door beschermingsmiddelen van minimaal FFP2 te verstrekken. Een simpele financiële investering in deze beschermingsmiddelen was voldoende geweest om doden en zieken ten gevolge van COVID te voorkomen. Zo werkt het, en niet anders. Wie gelooft dat politici en beleidsmakers in het belang van de samenleving handelen, verkeert altijd in een hopeloos naïeve staat. Opportunisten en pragmatici handelen immers slechts in het eigen belang en kennen geen principes, anders dan die gericht zijn op het eigen welzijn.

"Ik ben géén risicogroep voor SARS" is bewuste misleiding die mensen langdurig met gezondheidsschade opscheept
Nog een noot van mijn kant. Het is ongelooflijk dom en onwetend dat jongeren en mensen die denken dat ze "gezond" zijn, geloven dat zij geen risicogroep zijn voor SARS. SARS-coronavirussen veroorzaken in de meeste mensen trombose, die een tijd onopgemerkt kan blijven en op lange termijn tot orgaanschade leidt. Juíst omdat mensen zonder ernstige klachten hun tromboses niet opmerken, kan orgaanschade pas maanden tot wel een jaar later aan het licht komen.

Of een persoon een ernstig verloop krijgt van COVID, is niet afhankelijk van leeftijd of gezondheidstoestand. Dit virus heeft als eigenschap dat het schade aan het endothelium (het weefsel waarmee alle organen zijn bekleed) wordt aangericht. Het is een serieuze roulette om de gok te wagen met SARS. Om te weten of de kans op een ernstig verloop bij een jongere extra hoog is, zou iedereen zijn of haar DNA volledig moeten kennen. Daar komt nog bij dat SARS-CoV-2/COVID schade aan het DNA oplevert.

Het virus infiltreert in het DNA en rotzooit met de code. Het virus laten rotzooien met het lichaam en het DNA is niet nodig en ook niet acceptabel. Maar: er is iets aan te doen en wel heel eenvoudig. Als iedereen in publieke ruimten en in binnenshuis contact met mensen van buiten het huishouden, een mondneusmasker van de categorie > FFP2 draagt, is er niets aan de hand. Het virus wordt zo direct bij de bron bestreden. Al het menselijk leed is werkelijk nergens voor nodig. Alleen als de mensen deze crisis zelf in stand willen houden, blijft de crisis bestaan.

Er zijn géén voorstanders van een absolute lockdown
In tegenstelling tot de stop-and-go-lockdowns die slechts bepaalde sectoren onevenredig treffen, heeft Nederland nooit een lockdown gehad. Hoewel mensen die de vergroting van een tweedeling beogen te bereiken die suggestie wekken, zijn er geen voorstanders van een absolute lockdown te vinden.

Het spreekt dan ook voor zich: de essentie van een lockdown is zo vroeg mogelijk testen, isoleren, traceren en behandelen van infectiegevallen. Sinds januari 2020 wordt terecht gewezen op het belang van containment. In het voorjaar van 2020 was het mogelijk en noodzakelijk om de SARS-gezondheidscrisis in de kiem te smoren zonder economische nadelen te ondervinden. Containment, zoals containment bedoeld is: adequate maatregelen treffen ter preventie van doden, ernstig zieken, economische malaise en uitstel van reguliere gezondheidszorg. Juist het indambeleid waar sinds 2003 op wordt gehamerd, voorkomt dat een land langdurig met de gevolgen van SARS-coronacrises te maken krijgt (ik schrijf het niet voor niets in meervoud: COVID-19/COVID-2020 is niet bepaald de eerste SARS-crisis waarmee de internationale gemeenschap wordt geconfronteerd).