Door de jaren heb ik geregeld de vraag van mensen gekregen, of ik over hen schreef.
Ik schreef geabstraheerde verhalen uit de praktijk, over juridische misstanden, over de medische wereld en arbeidssituaties. In mijn schrijven schuw ik geen taboes. Schrijven doe ik niet om te shockeren en ook niet om naar complimenten te hengelen; ik heb geen goedkeuring of sensatie nodig. Ik heb geen hang naar waardering van zomaar iedereen, ik vind het niet belangrijk om aardig te worden gevonden; ik ben gewoon mezelf, zonder dat ik mezelf remmingen opleg. Gelukkig heb ik vanuit huis meegekregen dat ik als meisje ook niet de taak had om lief te worden gevonden; ik mocht authentiek zijn. Voor mij is mezelf kunnen uiten en mijn capaciteiten kunnen gebruiken belangrijk, niet wat een ander vindt.
Ik schrijf zoals ik ben. Een verteller. Iemand die de dagelijkse absurditeit en ironie ziet. Als je de moeite neemt om me te kennen (en daar is niet veel voor nodig, niemand heeft het gevoel het ijs te moeten breken bij mij, hoor ik vaak), dan weet je dat ik van de double entendres en stijlfiguren ben. Ik neem eigenlijk nooit iets letterlijk, omdat ik geen statig, serieus of analytisch persoon ben. Ik ben juist heel direct.
Opvallend is dat de mensen die een citaat naar me stuurden en vroegen 'Gaat dit over mij?!', nooit degenen zijn geweest over wie ik iets heb geschreven. Sommige mensen zijn zo egocentrisch ingesteld dat ze denken dat iedereen over ze spreekt. Van een buurman uit mijn vorige buurt kreeg ik zelfs dreigbrieven omdat hij mijn blogs op zichzelf betrok.
Die projectie is iets wat mensen persoonlijk betreft. Ik heb dat niet. Zo ik het onbelangrijk vind om waardering te krijgen van mensen die niets bijzonders betekenen in mijn leven, zo interesseert het me ook niet of anderen "iets" van mij vinden. De enige grens is voor mij dat roddels worden gebruikt om anderen het slachtoffer van laster te maken. Dat is laagontwikkeld en kwaadaardig gedrag.
Juist die mensen die zich van laster bedienen, zijn degenen die overal negativiteit in zien. Zij zien alles als bedreiging en belediging. Het komt mij voor dat mensen die projecteren, zich incapabel voelen. Ze weten van zichzelf dat ze ergens misplaatst zijn en moeten voortdurend monitoren of anderen hun reputatie accepteren. Reputatie. Dat is ook zoiets waar onzekere mensen teveel waarde aan hechten.
